Zwiedzanie Katowic

Archikatedra pw. Chrystusa Króla

Jeden z najbardziej monumentalnych obiektów sakralnych w Polsce, wzniesiony w latach 1927-1954 z dolomitu śląskiego. Klasycyzująca Katedra Chrystusa Króla jest największą katedrą w Polsce. Wnętrze katedry nie jest jednolicie zaprojektowane. Pierwotnie jego autorem miał być X. Duniowski, przeszkodziła temu jednak trzydziestoletnia budowa kościoła. Wystrój wnętrza powstawał w ciągu kilkunastu lat i jest zdominowany przez stół ołtarzowy z wiszącą nad nim ogromną rzeźbą Chrystusa Zmartwychwstałego.

Kościół pw. Niepokalanego Poczęcia Najświętszej Marii Panny

Neogotycka budowla wzniesiona z kamiennych ciosów, ze smukłą wieżą, stanowi przykład romantycznego i naukowego traktowania gotyku. Kościół uznawany jest za najpiękniejszą świątynię w Katowicach. Zdobią ją ciekawe witraże, część z nich została zaprojektowana przez Adama Bunscha. Kościół został konsekrowany 20 listopada 1870 roku przez biskupa sufragana wrocławskiego, ks. Adriana Włodarskiego.

Willa Goldsteinów

Neorenesansową willę oddano do użytku w 1875 roku. Nieznany jest autor jej projektu, ale można przypuszczać, że wzór stanowiły wille berlińskie. Dwupiętrowy budynek posiada dwa skrzydła, a tym samym dwie elewacje frontowe, odznaczające się bogatą dekoracją sztukatorską i kamieniarską, w większości oryginalną. Na elewacji bocznej płaskorzeźby przedstawiają trzy postacie kobiece z atrybutami, będące alegoriami przemysłu, nauki i sztuk pięknych.

Teatr Śląski

Modernistyczny gmach teatru projektu wybitnego architekta niemieckiego Carla Moritza z Kolonii oddano uroczyście do użytku 2 października 1907 roku. Działalność artystyczną rozpoczęło przedstawienie Fryderyka Schillera Wilhelm Tell. Teatr posiadał (wraz z tzw. jaskółką) 800 miejsc. Pierwszym dyrektorem został Emanuel Raul (1843-1916), który tą placówką - uznaną za najlepiej prosperujący tego typu w prowincji pruskiej obiekt - kierował do końca swego życia. W 1927 roku teatrowi nadano imię Stanisława Wyspiańskiego.

Urząd Wojewódzki

Monumentalny gmach wybudowany został dla nowo powstałego, autonomicznego województwa śląskiego. Mieścił się w nim Sejm Śląski oraz Urząd Województwa Śląskiego. Projekt budynku, przygotowany przez krakowskich architektów (K. Wyczańskiego, L. Wojtyczkę, S. Żeleńskiego i P. Jurkiewicza) wybrano w wyniku ogólnopolskiego konkursu. W 1924 roku przystąpiono do budowy, którą zakończono w roku 1927. Prace wykończeniowe trwały 2 lata, po czym 5 maja 1929 roku odbyło się uroczyste oddanie gmachu do użytku, w obecności prezydenta RP Ignacego Mościckiego, wojewody śląskiego Michała Grażyńskiego i biskupa śląskiego Arkadiusza Lisieckiego.
Unikatowa w skali kraju budowla, porównywalna z europejskimi siedzibami parlamentów, była pierwszą realizacją tego typu w odrodzonej Polsce. Stała się wzorcem dla sejmowego gmachu wznoszonego w Warszawie.

Gmach Urzędu Skarbowego

Dom - nazywany drapaczem chmur - to pierwszy w Polsce międzywojennej tak wysoki budynek i jeden z najwyższych w ówczesnej Europie. Autorem projektu konstrukcji był profesor Stefan Bryła, najwybitniejszy w tamtych czasach polski konstruktor. Po realizacji katowickiego gmachu zaprojektował podobne w Warszawie. Bryła budynku składa się z dwóch części: niższej - 8-kondygnacyjnej (w tym dwóch podziemnych pięter), mieszczącej biura, oraz wyższej - 17-kondygnacyjnej (w tym trzech pięter podziemnych), przeznaczonej na mieszkanie. Gmach oddano do użytku w roku 1934.

Kościół garnizonowy pw. św. Kazimierza

Pochodzący z 1933 roku kościół garnizonowy w Katowicach był pierwszym budynkiem sakralnym w Polsce zrealizowanym według wzorów awangardowej architektury europejskiej. Jego twórca, architekt Leon Dietz d'Arma, przy współpracy Jerzego Zarzyckiego, podjął próbę wyrażenia funkcji i ducha Kościoła katolickiego za pomocą form nowoczesnej architektury, odrzucając tradycję budownictwa sakralnego.

Skansen górniczy "Królowa Luiza"

Skansen działa na terenie założonej w 1791 roku kopalni węgla kamiennego, w jego skład wchodzą m.in. dawne wyrobiska kopalni „Królowa Luiza”, współczesne chodniki i komory kopalni „Zabrze”. Obejmuje obiekty wzniesione w drugiej połowie XIX wieku, m.in. budynek maszynowni i nadszybia byłego szybu Carnall. Główną atrakcją skansenu jest parowa maszyna wyciągowa wyprodukowana w 1915 roku w hucie „Prinz Rudolf” w Dulmen. Urządzenie o mocy 2 tys. koni mechanicznych pozwalało opuszczać windy z prędkością 10 m/s. Atrakcją jest uczestniczenie w pokazie działania maszyny. Z platformy wieży szybowej (wys. 25 m) rozciąga się panorama Zabrza i sąsiednich miast. Drugą część skansenu stanowi sztolnia z korytarzami podziemnymi o łącznej długości 1560 m, schodzących do głębokości 35 m. Wyrobiska i korytarze sztolni oddają wygląd i klimat kopalni węgla, a niezapomnianych wrażeń dostarcza uczestnictwo w pokazie pracy maszyn górniczych.