Uncategorised

Szczegóły

Opublikowano: 25 luty 2010

Harrods

Fot. raindog

Harrods to popularny i niezwykle luksusowy dom towarowy w dzielnicy Knightsbridge w Londynie. Znajdują się w nim najbardziej ekskluzywne butiki w mieście. Jego początki były wbrew pozorom skromne. W 1849 roku Charles Henry Harrod otworzył w tym miejscu sklep spożywczy, który zyskał klientów dzięki niskim cenom i dobrej jakości sprzedawanych artykułów. Dalej historia potoczyła się jak w bajce. Harrod i jego potomkowie rozbudowywali sklep tak długo, aż zmienił się on w ogromny dom towarowy, znany dzisiaj na całym świecie i będący synonimem luksusu. W 1985 roku Harrodsa kupił egipski multimilioner Mohamed al Fayed. Do Harrodsa przychodzą na zakupy największe gwiazdy. w końcu nie każdy sklep może poszczycić się wizytą Joan Collins czy Madonny. To jednak nic w porównaniu do zakupów robionych przez samą królową Elżbietę! W 1967 roku jeden z klientów sklepu zażyczył sobie żywego słonia! Wśród marek w Harrodsie są DKNY, Ralph Lauren, Escada, Sonia Rykiel, Vivienne Westwood, Burberry, Clinique...

Najważniejsze informacje Czas otwarcia: poniedziałek - sobota: 10:00 - 20:00, niedziela: 11:30 - 18:00 Ceny wstępu: wstęp wolny Położenie: dom towarowy jest położony na Brompton Road, w dzielnicy Knightsbridge, w Londynie Dojazd: metro: do stacji Knightsbridge, autobusami linii: 9, 10, 14, 19, 22, 52, 74, 137, 414, C1, parking na Brompton Place, 87–135 Brompton Road Knightsbridge London, SW1X 7XL +44 (0) 20 7730 1234 https://www.harrods.com/

Szczegóły

Opublikowano: 25 luty 2010

British Museum - Great Court

Fot. aartj

British Museum jest prawdopodobnie najbardziej znanym muzeum na świecie. Liczby mówią w jego wypadku same za siebie: w muzeum jest ponad 7 milionów różnych eksponatów, dzięki którym zwiedzający mogą zapoznać się z historią ludzkości i jej kulturą. Dzięki tak pokaźnej kolekcji muzeum jest największym tego typu obiektem na naszym kontynencie. British Museum powstało dzięki Sir Hansowi Sloanowi. Dla zwiedzających otwarto je 15 stycznia 1759 roku, od tamtej pory działa nieprzerwanie, z wyjątkiem okresu wojen światowych. Aktualnie odwiedza je ponad pięć milionów turystów rocznie. Do eksponatów muzeum należą zabytki kultury egipskiej, celtyckiej, japońskiej, greckiej, azteckiej i rzymskiej. To tutaj możemy obejrzeć: słynny kamień z Rosetty, rzeźby z Partenonu, mumie egipskie i różne arcydzieła sztuki. Oprócz imponujących zbiorów, British Museum może się poszczycić także największym zadaszonym dziedzińcem na świecie.

Najważniejsze informacje Czas otwarcia: British Museum otwarte jest codziennie od 10:00 do 17:30, z wyjątkiem 1.01 oraz 24-26.12 Ceny wstępu: wstęp jest darmowy dla wszystkich na wszystkie wystawy oprócz ekspozycji specjalnych. Przykładowe ceny ekspozycji specjalnych: Królestwo Ilfe: rzeźby z zachodnie Afryki (cena £8, bilet ulgowy  £7, rodzinny  £17, grupowy  £6,5) i od Fra Angelico do Leonardo: renesansowe włoskie rysunki ( £12, ulgowy £10, rodzinny £25, grupowy £9,5) Dojazd: autobusami linii 1, 7, 8, 19, 25, 38, 55, 98, 242 do przystanku New Oxford Street, 10, 14, 24, 29, 73, 134, 390 do przystanku Tottenham Court Road, 59, 68, X68, 91, 168, 188  do Southampton Row. Metrem do przystanków: Tottenham Court Road, Holborn, Russell Square, Goodge Street. Najbliższy parking znajduje się przy Bloomsbury Square, London, WC1A 2RJ. Przy British Museum jest parking dla rowerów. Great Russell Street, London, WC1B 3DG alternatywne wejście: Montague Place +44 (0)20 7323 8299 Ten adres pocztowy jest chroniony przed spamowaniem. Aby go zobaczyć, konieczne jest włączenie w przeglądarce obsługi JavaScript. https://www.britishmuseum.org/

Szczegóły

Opublikowano: 25 luty 2010

Manneken Pis w Brukseli

Fot. Wikipedia

Jeden z najsłynniejszych symboli Brukseli to pochodząca z 1619 roku fontanna przedstawiająca figurkę siusiającego chłopca. Stanowi ona symbol dziecięcej niefrasobliwości, którą tak łatwo odnaleźć w nocnym życiu miasta. Figura często ubierana jest w stroje ofiarowane przez rózne stowarzyszenia oraz oficjalne delegacje państwowe. Manneken Pis otrzymał już ponad 800 różnych strojów, które przechowywane są w Muzeum Miasta Brukseli.

Najważniejsze informacje Położenie: Manneken Pis połozona jest przy skrzyzowaniu Rue de l'Étuve/Stoofstraat i Rue du Chêne/Eikstraat rue de l'Etuve 1000 Brussels Belgium Manneken Pis

Szczegóły

Opublikowano: 25 luty 2010

Wielki Plac w Brukseli

Fot. Wikipedia

Centrum miasta ma mniej więcej kształt pięciokąta, którego granice wyznaczają bulwary zwane "petit ring'. Po jego wschodniej stronie, w sercu Brukseli znajduje się Grand Place, jeden z najładniejszych rynków Europy, ulubione miejsce spotkań turystów i brukselczyków. Na placu króluje wspaniały gotycki ratusz. Wokół stoją domy z bogato zdobionymi i złoconymi fasadami. Co dwa lata, w połowie sierpnia, w przeddzień święta Matki Boskiej Zielnej, układany jest barwny dywan z 700 tysięcy kwiatów begonii! Można go podziwiać tylko w lata parzyste. Wielki Plac został  wpisany na Listę Światowego Dziedzictwa UNESCO w 1998 roku.

Najważniejsze informacje Położenie: centrum Brukseli Dojazd: Najlepszy dojazd zapewnia metro. Należy wysiąść na stacji Gare centrale. Grand-Place - Grote Markt  1000 Brussels Belgia +32-(0)2-513.89.40 Ten adres pocztowy jest chroniony przed spamowaniem. Aby go zobaczyć, konieczne jest włączenie w przeglądarce obsługi JavaScript. www.flowercarpet.be

Szczegóły

Opublikowano: 25 luty 2010

Guadalajara - katedra

Fot. `Maryl

Guadalajara jest uroczym miastem. Choć liczy sobie ponad 1,5 mln mieszkańców (cały zespół miejski ponad 4 mln), wcale nie przytłacza swoim ogromem. To doskonałe miejsce, aby zacząć swoją przygodę z Meksykiem. W Guadalajarze możemy poznać kraj od najlepszej strony, natomiast podróż do Mexico City zwykle kończy się rozczarowaniem.

Największą zaletą Guadalajary jest właśnie to, że całe miasto jest przesiąknięte meksykańskim klimatem. To właśnie przez atmosferę Guadalajara należy do najbardziej popularnych wśród turystów miejsc w kraju.

Właśnie z okolic Guadalajary wywodzi się znana na całym świecie i kojarzona z Meksykiem muzyka mariachi.  Na pewno każdy z nas kojarzy motyw muzyczny z filmu „Desperado”. Typowy zespół grający mariachi możemy sobie wyobrazić dzięki setkom filmów, w których bywa przedstawiony. W rzeczywistości ich wygląd nie odbiega od tego, co oglądamy na ekranach telewizorów: grupa Meksykanów ubrana w charakterystyczne bogato zdobione stroje, z ogromnymi kapeluszami na głowach. Mariachi grane jest na skrzypcach, gitarach, trąbkach i mandolinach.

Z Guadalajary wywodzi się wiele innych ważnych elementów kultury meksykańskiej. Weźmy choćby Jarabe Tapatío, czyli charakterystyczny meksykański taniec ludowy tańczony w parach. Dynamiczny, pełen pasji ma w założeniu opowiadać o miłości (oczywiście jak to w krajach latynoskich – bardzo burzliwej).

Tradycyjnym meksykańskim strój ludowy mężczyzn również jest kojarzony na całym świecie. Zwykle czarny komplet ze srebrnymi lub złotymi haftowanymi ozdobami noszony jest wciąż przez meksykańskich kowbojów, czyli charro. Całości dopełnia oczywiście sombrero, które tak naprawdę wywodzi się z Hiszpanii. Sombrero jest tak charakterystyczne, że jedna z galaktyk otrzymała jego nazwę.

Meksykanie uwielbiają oglądać występy na rodeo. Także w Guadalajarze regularnie odbywają się zawody nazywane jaripeo. Innym popularnym, a nieznanym w Polsce sportem (jeśli można użyć tej nazwy) jest lucha libre, czyli tutejsza odmiana wrestlingu.

Guadalajara jest położona na wysokości ponad 1500 m. n. p. m. Wpływa to bardzo korzystnie na jakość powietrza w mieście. Nie ma porównania do Mexico City: Guadalajara nie jest pełna smogu i nie śmierdzi spalinami. To miła odmiana także w stosunku do polskich miast...

Partnerskim polskim miastem Guadalajary jest Wrocław.

Miasto nazywane jest „Perłą Zachodu”. Rzeczywiście wygląda bardzo efektownie, zwłaszcza historyczne centrum miasta jest warte obejrzenia. To właśnie w Guadalajarze znajduje się najbardziej znana meksykańska katedra. Piękny jest również Teatr Degollado i liczne parki.

W Guadalajarze jest aż sześć uniwersytetów! W mieście znajdują się również 22 muzea, a oferta większości z nich jest naprawdę ciekawa. Obowiązkowym punktem programu jest Muzeum Regionalne i Muzeum Miejskie. Nie można nie wstąpić do Tequila Sauza („Fabryka Tequili”).

Guadalajara jest centrum kulturalnym Meksyku. Od zawsze tłumnie zjeżdżają się do niej artyści, czujący się tu znacznie lepiej niż w zatłoczonej stolicy. W 2005 roku otrzymała nawet tytuł Amerykańskiej Stolicy Kultury. Zawsze dużo się tutaj dzieje. 14 lutego miasto hucznie świętuje rocznicę swojego powstania. Towarzyszą temu koncerty, występy i wydarzenia sportowe. W lipcu organizowane są targi mody Intermoda, a w sierpniu można wziąć udział w imprezie dedykowanej muzyce mariachi: Międzynarodowym Święcie Mariachi. Bardzo popularny jest Festiwal Październikowy. To prawdopodobnie największa impreza w Guadalajarze. Pod koniec listopada rozpoczynają się coroczne Międzynarodowe Targi Książki. To największa po targach we Frankfurcie impreza tego typu na świecie, naprawdę ważne wydarzenie w wydawniczym świecie.

Z Guadalajary wywodzi się wielu znanych artystów. To tutaj urodził się Guillermo del Toro, który wyreżyserował m.in. słynny „Labirynt Fauna” czy „Hellboya”. Z Guadalajary pochodzi jeden z najbardziej znanych meksykańskich aktorów, Gael García Bernal („Babel”, „Złe wychowanie”).

Chyba każdy jadł kiedyś jakiś meksykański specjał. Kuchnia meksykańska należy do bardzo popularnych, potrawy charakteryzują się prostotą, ale także wyrazistym smakiem. Oczywiście w Polsce najbardziej rozpowszechnione są tortille, nachos i inne najprostsze dania, dlatego jeśli już jest się w Guadalajarze, warto skonfrontować ich smak z oryginałem. Jest także kilka rodzajów potraw specyficznych dla tego regionu. Do tego grona należy np. pozole, gęsta zupa z ziaren kukurydzy z dodatkiem mięsa wieprzowego. Birria to rodzaj gulaszu z jagnięciny, podawanego z tortillami, a torta ahogada to „utopiona kanapka”. Ten rodzaj przekąski wziął swoją nazwę od dużej ilości sosu, w której rzeczywiście niemal się topi.

Niewielu pewnie wie, że jeden ze skarbów narodowych Meksyku – tequila – jest produkowany głównie w pobliżu Guadalajary. 60 kilometrów od miasta leży właśnie Tequila: miasto będące prawdziwym zagłębiem tego trunku.

Jeśli chcecie poznać najpiękniejsze miasto Meksyku, zapraszamy do skorzystania z wyszukiwarki tanich biletów do Guadalajary.

Szczegóły

Opublikowano: 25 luty 2010

Guayaquil - kościół Santa Ana Barrio las Penas

Fot. Orban López Cruz

Największe miasto Ekwadoru – ilość jego mieszkańców przekracza 2,6 miliona – jest także najważniejszym portem kraju. Położone u ujścia rzeki Guayas, która wpada do Zatoki Guayaquil, jest bez wątpienia miastem, w którym warto się zatrzymać podczas swoich wędrówek. Od zawsze rywalizowało o tytuł stolicy z Quito, ostatecznie jednak przegrało.

Jest zupełnie inne od stolicy. Między Quito a Guayaquil rozciąga się prawdziwa przepaść. Stolica leży wysoko w Andach, na wysokości ponad 2700 m. n. p. m., powietrze jest w niej rześkie i czyste, tymczasem w Guayaquil panuje klimat niemal tropikalny, jest gorąco i duszno. Do tego dochodzą bardzo częste opady i zagrożenie powodziowe.

Nazwa miasta wywodzi się podobno od wodza indiańskiego plemienia, który miał na imię Guayas, oraz jego żony – Quill.

Różnice między tymi dwoma ośrodkami widoczne były od zawsze. W XIX wieku w Guayaquil skupiał się obóz liberałów, gdy tymczasem Quito opanowali konserwatyści. Było bardzo ważne podczas wojny o niepodległość Ekwadoru, a 24 września 1860 roku miała miejsce Bitwa o Guayaquil, kończąca ekwadorską wojnę domową.

Pod koniec XVIII wieku bardzo wzrosło znaczenie ekonomiczne i gospodarcze niziny Guayas. Wysokie temperatury, spore opady deszczu i żyzne gleby sprawiły, że ta okolica stała się jednym z głównych eksporterów kakao. W gruncie rzeczy to kakao uratowało ekwadorski przemysł. Dość powiedzieć, że na początku XIX wieku był moment, gdy 60% dochodów rządu pochodziło z opłat nakładanych w związku z eksportem kakao! Choć aktualnie produkcja kakao w Ekwadorze jest prowadzona na znacznie mniejszą skalę to i tak czekolada zrobiona z tutejszych ziaren jest bardzo wysoko ceniona.

Ekwador jest również producentem kawy. W kraju wytwarza się zarówno arabikę, jak i robustę.

Wiewiórka rudawa w języku angielskim nosi nazwę wiewiórki z Guayaquil. Jak łatwo się domyśleć, występuje w Ekwadorze właśnie w okolicach tego miasta. Poza tym można się na nią natknąć także w Peru.

Z Guayaquil pochodzi Mike Judge – twórca legendarnej kreskówki Beavis and Butt-head.

Bardzo ważny w Guayaquil jest projekt Malecon 2000. W jego ramach odnowiono tutejsze molo. 2,5 kilometrowe molo zostało podzielone na trzy części: południową, centralną i północną, a każda z nich ma swoje podsektory. Odnowione molo jest naprawdę dużą atrakcją turystyczną. Na 21 hektarach powierzchni jest sporo terenów zielonych. Malecon 2000 jest stale monitorowane, aby zadbać o bezpieczeństwo turystów.

Jedną z najciekawszych rzeczy w kulturze Ekwadoru jest tutejsza kuchnia. Koniecznie trzeba przygotować się na mocne wrażenia, gdyż gościnni Ekwadorczycy na pewno zaproponują nam swój przysmak – cuy, czyli... smażoną świnkę morską. Jeśli perspektywa zjedzenia zwierzątka, które mogłoby być naszym domowym pupilem nas nie odstrasza, to warto spróbować tego kulinarnego eksperymentu. Mięso świnek morskich jest podobno bardzo delikatne... Z okolic Guyaquil pochodzi encebollado, czyli zupa z tuńczyka i pomidorów. Podobno jest świetnym lekarstwem na kaca. Ekwadorczycy lubią również wywodzącą się z Peru ceviche. To rodzaj sałatki z marynowanymi owocami morza.

Mieszkańcy Guayaquil są bardzo przywiązani do swojej małej ojczyzny. 25 lipca hucznie świętują rocznicę założenia miasta. Z kolei 9 październik to dzień niepodległości Guyaquil.

Jeśli chcecie zobaczyć największy port Ekwadoru, zapraszamy do skorzystania z wyszukiwarki tanich biletów do Guayaquil.

Szczegóły

Opublikowano: 25 luty 2010

Riserva Naturale delle Saline di Trapani

Fot. sxc.hu

Trapani posiada kilka ciekawych muzeów. Museo di Preistoria e del Mare znajduje się na końcu cypla w hiszpańskiej twierdzy Torre di Ligny. Znajdują się tu biblioteka prehistorycznych zabytków i obiektów średniowiecznych odzyskanych z wraków statków na wodach przybrzeżnych. Ze szczytu wieży rozciąga się wspaniały widok na miasto. Museo Nazionale Pepoli znajduje się obok Santuario dell'Annunziata w dawnym klasztorze karmelitów. Mieści się w nim kolekcja Conte Pepoli, który celem swojego życia uczynił ratowanie lokalnej sztuki i rzemiosła, zwłaszcza koralowe rzeźby.  Muzeum posiada również ciekawa kolekcję rzeźb Antonello i Domenico Gagini, sreber, artefaktów archeologicznych i dzieł sztuki religijnej. Ciekawe jest Muzeum Soli Museo del Sale w miasteczku Nùbia, znajdujące się w starym młynie na terenie rezerwatu Riserva Naturale delle Saline di Trapani e Paceco. W środku można zobaczyć dawne przyrządy używane do produkcji soli.

Procesja wielkopiątkowa

Najważniejszym wydarzeniem w Trapani jest procesja wielkopiątkowa. Od godziny 14 w Wielki piątek przez prawie dwadzieścia cztery godziny ma miejsce majestatyczna procesja Processione dei Misteri. Dwadzieścia ogromnych drewnianych figur przedstawiających mękę Chrystusa jest niesionych poprzez ulice miasta. Wspaniały spektakl świateł, kolorów i dźwięków. Wspaniałe są także dekoracje z kwiatów. To właśnie w Trapani można poczuć prawdziwego ducha Świąt Wielkanocnych.

Święta i festiwale

Ale Trapani to też inne święta i festiwale. Wśród nich warto wymienić święto Sant'Alberto degli Abati, obchodzone 7 sierpnia, święto maryjne Madonna di Trapani, obchodzone 16 sierpnia. Smakoszom dobrej kuchni przypadną zapewne do gustu dwa wyjątkowe festiwale: CousCous Days, odbywający się w pierwszym tygodniu sierpnia oraz Stragusto obchodzone w lipcu święto jedzenia ulicznego... Prawdziwa eksplozja smaku. Więcej informacji o tym wyjątkowym święcie na stronie: https://www.stragusto.it/.

Wino Marsala

Jeśli mowa o jedzeniu to warto wspomnieć, ze kuchnia w Trapani jest pełna świeżych owoców morza. Dosyć widoczne są też wpływy arabskie (np. kuskus). Po obiedzie warto skosztować produkowanego w okolicy słodkiego wina Marsala. Warto też zabrać chociaż jedną butelkę tego trunku do domu, tak by delektować się jego smakiem, wspominając wspaniałą sycylijska przygodę.

Segesta

Pomimo tego, że Trapani posiada wiele ciekawych zabytków, najsłynniejszą budowlą przyćmiewającą uroku miasta, jest dorycka świątynia w Segesta, uważana przez wielu za najlepiej zachowaną i jedną z najważniejszych greckich budowli na Sycylii

Dzięki taniej linii lotniczej Ryanair, Trapani przezywa dzisiaj swój renesans turystyczny. Irlandzki przewoźnik uznał, że na lotnisku w Trapani warto umieścić swoją bazę, skąd można dostać się także z Polski – z krakowskiego lotniska Balice. Do Trapani można też dolecieć z Londynu, Birmingham, Wenecji, Dublina, Paryża, Bremen, Oslo czy Sztokholmu.

Szczegóły

Opublikowano: 25 luty 2010

Segesta - ruiny doryckiej świątyni

Fot. sxc.hu

Cattedrale di San Lorenzo

Kościół charakteryzuje oryginalna, barokowa fasada z XVI wieku, skonstruowana z łuków. We wnętrzu można podziwiać obraz przedstawiający ukrzyżowanie Jezusa pędzla Van Dyck'a.

Santuario Dell'Annunziata

Najważniejszym zabytkiem Trapani jest sanktuarium Santuario dell'Annunziata z XIV wieku. Kościół przebudowany w stylu barokowym w XVII wieku zachował swoje pierwotne gotyckie drzwi i okna. Cappella della Madonna, za ołtarzem, kryje największy skarb mieszkańców Trapani rzeźbę Madonna di Trapani, uważana za dzieło Nino Pisano.

Chiesa di Santa Maria del Gesù

Kataloński-gotycki kościół Chiesa di Santa Maria del Gesù gości wspaniałą Madonna degli Angeli (Madonna od Aniołów), statuę wykonaną z terakoty przez Andrea della Robbia.

Chiesa del Purgatorio

Chiesa del Purgatorio gości XVIII wieczne „Misteri” dwadzieścia naturalnej wielkości figur przedstawiających mękę Chrystusa. W Wielki Piątek są one prowadzone w procesji.

Museo di Preistoria e del Mare

Museo di Preistoria e del Mare znajduje się na końcu cypla w hiszpańskiej twierdzy Torre di Ligny. Mieści się tu biblioteka prehistorycznych zabytków i obiektów średniowiecznych, odzyskanych z wraków statków na wodach przybrzeżnych. Ze szczytu wieży rozciąga się wspaniały widok na miasto.

Museo Nazionale Pepoli

Muzeum znajduje się obok Santuario dell'Annunziata w dawnym klasztorze karmelitów. Mieści się w nim kolekcja Conte Pepoli, który celem swojego życia uczynił ratowanie lokalnej sztuki i rzemiosła, zwłaszcza koralowe rzeźby. Muzeum posiada również ciekawa kolekcję rzeźb Antonello i Domenico Gagini, sreber, artefaktów archeologicznych i dzieł sztuki religijnej.

Wyspy Egadzkie (Isole Egadi)

Wyspy zajmują powierzchnię 37,45 km². Największą z nich jest Favignana, inne większe wyspy to Marettimo i Levanzo. Ludzie mieszkający na wyspie zajmują się głównie rybołówstwem (połów tuńczyków) oraz obsługą ruchu turystycznego. Wyspy są zasiedlone prawdopodobnie od paleolitu, o czym świadczą malowidła naskalne z grot na wyspach Favigana i Levanzo. W starożytności wyspy znane były z bitwy morskiej z 241 p.n.e. podczas pierwszej wojny punickiej, w której flota kartagińska została pokonana przez Rzymian.

Ruiny doryckiej świątyni Segesta

Pochodzące z V w p.n.e. ruiny należą do jednych z lepiej zachowanych Greckich świątyń z tamtego okresu. Świątynia budowana prawdopodobnie w latach 430-420 p.n.e. nigdy nie została ukończona.

Erice

Starożytne miasteczko zbudowane na szczycie liczącej 751m wysokości skały, wyrastającej niespodziewanie z równiny na wschód od Trapani. W zachodniej części miasta znajdują się ruiny średniowiecznego zamku. Warto też zobaczyć ruiny amfiteatru oraz spojrzeć z deptaku widokowego na okolicę.

Szczegóły

Opublikowano: 25 luty 2010

Widok na miasto z Erice

Fot. sxc.hu

Trapani, miasto położone na zachodnim wybrzeżu Sycylii pomiędzy dwoma morzami, jest portem rybackim i promowym z długą historią. Obecnie miasto słynie ze wspaniałych owoców morza i wyśmienitej sycylijskiej kuchni. Miasto jest też doskonałą bazą wypadową dla turystów planujących zwiedzanie tej części wyspy.

Tràpani jest przyjaznym miasteczkiem, znanym głównie dzięki okolicznym atrakcjom. Trapani, założone przez Elymian jako port dla Eryx (dzisiaj Erice), oszałamiająco pięknego miasta położonego na wzgórzu, uważanego za ukryty skarb Europy, do dzisiaj służy jako jego okno na świat. Najsłynniejszą budowlą położoną w pobliżu Trapani jest dorycka świątynia w Segeście, uważana przez wielu za najlepiej zachowaną i jedna z najważniejszych greckich budowli na Sycylii. Równie znana jest położona niedaleko miejscowość Marsala, starożytne miasto goszczące greckie posagi i kartagiński statek wojenny w Museo Regionale Baglio Anselmi, ale znane głównie ze swojego słodkiego wina Marsala, którego warto skosztować.

Trapani jest też wspaniałą bazą wypadową dla planujących wycieczkę na wyspy Egadzkie (Isole Egadi), zamieszkiwane już od paleolitu, o czym świadczą malowidła naskalne z grot na wyspach Favigana i Levanzo. W starożytności wyspy znane były z bitwy morskiej z 241 p.n.e., mającej miejsce podczas pierwszej wojny punickiej, w której flota kartagińska została pokonana przez Rzymian.

Wszscy, którzy zdecydują się na odwiedzenie Trapani, będą zachwyceni. Miasto jest bogate we wspaniałe zabytki architektoniczne, do których należą: Santuario dell' Annunziata z XIV wieku, kościół Sant'Agostino z XIV wieku, kościół Santa Maria di Gesù, Fontana di Tritone oraz katedra z 1635 roku. Godny zwiedzenia jest też rezerwat przyrody Riserva naturale integrale Saline di Trapani e Paceco.

Dzięki taniej linii lotniczej Ryanair, Trapani przezywa dzisiaj swój renesans turystyczny. Irlandzki przewoźnik uznał, że na lotnisku w Trapani warto umieścić swoją bazę. Można się tu dostać także z Polski – z krakowskiego lotniska Balice. Do Trapani można też dolecieć z Londynu, Birmingham, Wenecji, Dublina, Paryża, Bremen, Oslo czy Sztokholmu.

Zapraszamy do wyprawy na gorącą Sycylię! Trapani czeka właśnie na Was!

Szczegóły

Opublikowano: 24 luty 2010

Ho Chi Minh - Katedra Notre Dame

Fot. Eustaquio Santimano

Z całą pewnością niektórym z nas więcej powie nazwa „Sajgon” - tak właśnie nazywało się Ho Chi Minh jeszcze do 1976 roku. Wówczas zdecydowano o nadaniu mu nazwy „Ho Chi Minh”, na cześć znanego wietnamskiego polityka. Przez okres 1954 – 1975  było stolicą Wietnamu.

Pochodzenie nazwy

Ho Chi Minh, od którego nazwano miasto, był komunistą. Założył Komunistyczną Partię Indochin i przez 15 lat był prezydentem Demokratycznej Republiki Wietnamu. Ile w republice było demokracji – to kwestia, nad którą historycy burzliwie debatowali. Faktem jest, że raczej niewiele. Podczas jego rządów w całym kraju stosowano terror. Wietnam bardzo upodobnił się do ZSRR, otwarto obozy koncentracyjne, a przeciwników partii rządzącej osądzano i torturowano bez sądów. Silna współpraca z Chinami dodatkowo pogarszała sytuację. Opornych obywateli poddawano reedukacji, którą niewielu kończyło pomyślnie. Demokratyczna Republika Wietnamu zaangażowała się ostatecznie w wojnę z USA, która stała się tragedią dla obu tych krajów.

Prawdziwą ironią wydaje się być w tym kontekście znaczenie imienia „Ho Chi Minh” - „Ten, który niesie światło”.

Ruch uliczny

Koniecznie trzeba uważać na ruch uliczny. Kierowcy jeżdżą jak wariaci, więc samo przechodzenie przez ulice może przyprawić o gwałtowne bicie serca. Do tego wszechobecni kieszonkowcy.  Bez wątpienia będąc w Ho Chi Minh trzeba mieć się na baczność.

Kultura

Podczas pobytu w Ho Chi Minh warto skorzystać z bogatej oferty kulturalnej, aby móc zapoznać się z kulturą wietnamską. Mieszkańcy miasta obchodzą w tradycyjny sposób wiele świąt, a jednym z bardziej hucznych jest Dzień Wyzwolenia celebrowany 30 kwietnia. Podobnie jak w innych krajach azjatyckich ważny jest także Księżycowy Nowy Rok (wypadający w okresie od końca stycznia do końca lutego).

Charakterystyczny dla Wietnamu jest Mua Roi Nuoc. Pod tą nazwą kryje się marionetkowy spektakl na wodzie. Ta forma sztuki pochodzi z dawnych czasów, a aktualnie przedstawienia wystawiane są w basenie pełnym wody, na powierzchni której „występują” kukiełki. Lalkarze są ukryci za parawanem i sterują marionetkami za pomocą długich, bambusowych kijów. Jedna lalka może ważyć nawet 15 kilogramów, więc z całą pewnością operowanie nimi nie jest lekkim kawałkiem chleba.

W Ho Chi Minh jest sporo interesujących muzeów. Na pewno godne uwagi jest Muzeum Historii Wietnamu usytuowane w stylizowanym na pagodę budynku. Znajduje się w nim największa kolekcja antycznych wietnamskich wyrobów ceramicznych, efektownie prezentuje się także zbrojownia. Turyści mogą przyjrzeć się tradycyjnym wietnamskim strojom i sprzętom domowym. Niecodzienne w wietnamskich muzeach są informacje w języku angielskim, na szczęście Muzeum Historii to pod tym względem wyjątek. W 1975 roku otwarto odrębne muzeum wojny w Wietnamie – to obowiązkowy przystanek na trasie zwiedzania dla miłośników historii.

Kuchnia

Lubiący dobrze zjeść turyści również nie będą mogli narzekać. Nie dość, że kuchnia wietnamska należy do bardzo smacznych i wyrazistych, to w Ho Chi Minh jest sporo naprawdę dobrych restauracji. Prawdopodobnie najbardziej znaną potrawą wywodzącą się z Wietnamu jest Pho, tradycyjna zupa podawana z długim makaronem. Nem to tutejsza nazwa równie popularnych w Polsce sajgonek (nazwa świadczy sama za siebie). Banh bao to kluska nadziewana grzybami, cebulą i warzywami. Z racji położenia Ho Chi Minh często je się tutaj ryby i owoce morza.

Sztuki walki

Z Wietnamu wywodzi się Vovinam Viet Vo Dao, popularna w kraju sztuka walki. To brutalna, ale skuteczna metoda walki wręcz, do tej pory raczej nierozpowszechniona w Polsce. Walczy się zarówno bez broni (kopnięcia, uderzenia, rzuty), jak i bronią, zwłaszcza nożem, kijem, pałką czy długą bronią białą.

W mieście żyje ponad 7 milionów osób, przez co jest głośne, zatłoczone i brudne. Im bliżej centrum, tym bardziej zmienia się jego obraz. Stopniowo wyrastają coraz wyższe wieżowce, imponujące konstrukcje ze szkła i stali. Ho Chi Minh to także niezwykła atmosfera. Jeśli kiedykolwiek zastanawiało was, czy azjatyckie miasta rzeczywiście są tak pełne życia jak przedstawiają to filmy, wycieczka do Ho Chi Minh pozwoli poznać prawdę. Życie biegnie tutaj naprawdę bardzo szybko!

Jeśli nabraliście ochoty na wizytę w tym niezwykłym mieście zapraszamy do skorzystania z wyszukiwarki tanich biletów do Ho Chi Minh.

Szczegóły

Opublikowano: 24 luty 2010

Zachód słońca nad Jeziorem Maracaibo

Fot. davidkjelkerud/

Wenezuela? Pierwsze skojarzenie to z pewnością telenowele emitowane w dziwnych porach w telewizji. A poza tym? Wenezuela jest esencją Ameryki Południowej. W kraju jest wiele miejsc, w których możemy cieszyć się nienaruszoną przyrodą. Zatłoczone, pełne przyjaznych tubylców miasta i trwająca prawie bez przerwy fiesta. Wcale nie inaczej jest w Maracaibo. Miasto jest wielkim portem położonym w północno – zachodniej części Wenezueli oraz stolicą stanu Zula. Żyje w nim aktualnie prawie 2 miliony mieszkańców.

Jeszcze do niedawna Maracaibo wyglądało zupełnie inaczej. Do całkowitej odmiany wizerunku miasta przyczyniło się odkrycie złóż ropy naftowej na początku XIX wieku. Od tamtej pory okolica zaczęła dynamicznie się rozwijać. Maracaibo i jego mieszkańcy wzbogacili się, co wpłynęło na jakość życia w mieście. Ściąga do niego coraz więcej zagranicznych inwestorów. Aktualnie Maracaibo jest największym ośrodkiem wydobycia ropy naftowej w całej Ameryce Południowej.

Jezioro

Jedną z największych atrakcji Maracaibo jest... jezioro o tej samej nazwie, nad którym leży miasto. Od wieków jezioro jest silnie związane z miastem. Gdy w 1499 roku przybył tu Amerigo Vespuci, nazwał osadę Indian zbudowaną na palach na jeziorze Małą Wenecją. Niektórzy twierdzą, że Jezioro Maracaibo jest największym jeziorem Ameryki Południowej. Teraz regularnie przepływają przez niego tankowce załadowane ropą naftową. W 1964 roku na jeziorze doszło do katastrofy jednego z nich: statek Esso Maracaibo wbił się w most. Nie doszło do wycieku ropy, nie zginął nikt przebywający na pokładzie statku. Śmierć poniosło jednak część osób przebywających na moście. 24 lipca 1823 Jezioro Maracaibo było areną morskiej bitwy podczas wenezuelskiej wojny o niepodległość.

Maracaibo jest połączone z Wenezuelą jednym z najbardziej znanych mostów świata. Jest to Most generała Rafaela Urdanedy. Ta niezwykła konstrukcja liczy sobie 8,67 kilometra długości.

Park Vereda del Lago

Nad jeziorem znajduje się park Vereda del Lago, główny park w mieście. Zawsze jest w nim sporo ludzi. Można tu zagrać w piłkę nożną, siatkówkę, baseball czy tennis. Oprócz tego najmłodsi ucieszą się z mini zoo i farmy strusi, a atrakcją dla każdego jest tor kartingowy. Jeśli chodzi o inne atrakcje, to na pewno warto zwiedzić Bazylikę Virgen de Chiquinquirá.

Słońce, piękne kobiety i piłka nożna

Wenezuelczycy odczuwają ogromną sympatię do miasta. Faktycznie, ostatnio Maracaibo staje się coraz lepszym miejscem zamieszkania. W odróżnieniu od stolicy kraju nie jest aż tak zatłoczone i niebezpieczne. Choć mniejsze, wcale nie ustępuje Caracas pod względem infrastruktury. Do tego dochodzi piękne położenie. Miejscowi nazywają Maracaibo czasami „ukochaną krainą słońca”. Średnia roczna temperatura wynosi 29 stopni, a więc zdecydowanie słońca tu nie brakuje. Najwyższa odnotowana temperatura wyniosła 41 stopni. Niektórzy nazywają Maracaibo dość podniośle „najważniejszym miastem Wenezueli”.

Każdy, kto był w Maracaibo i w Wenezueli zgodnie twierdzi, że tutejsze kobiety są niezwykle piękne. Cóż, to bez wątpienia prawda, skoro to właśnie Wenezuelki najczęściej zdobywały tytuł Miss Świata. Nieco mniej krzepiąca jest jednak w tym kontekście wiadomość, że w Wenezueli jest najwięcej klinik chirurgi plastycznej spośród wszystkich krajów świata...

Jak chyba wszyscy mieszkańcy Ameryki Południowej, także Wenezuelczycy uwielbiają piłkę nożną. Jest to dla nich bezsprzecznie sport narodowy, choć nie odnoszą w nim zbyt dużych sukcesów. Reprezentacja Wenezueli jako jedyna spośród drużyn z Ameryki Południowej nigdy nie awansowała do finałów mistrzostw świata. W 2007 roku w Maracaibo rozegrano jednak finałowy mecz Copa America.

Z Maracaibo wywodzi się Gaita, czyli odmiana wenezuelskiej muzyki folkowej.

Jeśli nabraliście ochoty na wizytę w najdynamiczniej rozwijającym się mieście Wenezueli, zapraszamy do skorzystania z wyszukiwarki tanich biletów do Maracaibo.

Szczegóły

Opublikowano: 24 luty 2010

Caracas nocą

Fot. Mammal

Caracas to stolica Wenezueli. Na pierwszy rzut oka miasto wydaje się przerażające: wszędzie pełno ludzi, na ulicach w okresie szczytu niekończące się korki, hałas... Warto jednak spróbować zostawić za sobą niekorzystne pierwsze wrażenie. Wystarczy zejść trochę z turystycznego szlaku, aby poznać miasto z innej, lepszej strony.

Mieszkańców Caracas nazywa się w Wenezueli „caraguenos”.

Tysiące donośnych głosów... i korki

Hałas jest chyba największym problemem Caracas i nie da się przed nim uciec. Wszyscy mieszkańcy Ameryki Południowej należą do raczej głośnych osób, ale w Caracas szczególnie rzuca się to w... uszy. W każdym razie przydomek „Miasto Klaksonów” nie jest bynajmniej niezasłużony. Nie bez przyczyny Caracas nazywane jest najgłośniejszą metropolią świata. Cóż, pozostaje tylko się cieszyć, że nie mieszka się tu na stałe.

Sporym problemem miasta są korki. Nie ma w tym niestety nic dziwnego, zwłaszcza że w Caracas żyje już ponad 3 miliony mieszkańców. Dla nich są one już czymś tak zwyczajnym, że wprowadzono tu nawet szczegółową klasyfikację rodzajów korków.

Od razu po przybyciu do Caracas widoczny jest problem poważnych podziałów społecznych. Jedni żyją tu w strasznej nędzy, a drudzy – wielkim bogactwie. Skrajnie różne grupy społeczne żyją tutaj obok siebie.

Trzęsienia ziemi

Caracas nie ma szczęścia do trzęsień ziemi. Najpoważniejsze w skutkach miało miejsce w 1812 roku. Podczas wstrząsów o sile 7,7 w skali Richtera śmierć poniosło ok. 20 tysięcy osób. Zniszczenia były wówczas tak duże, że sugerowano nawet przeniesienie stolicy do innego miasta. Władze oświadczyły zaś, że tragedia była boską karą za sprzeciwianie się hiszpańskiemu panowaniu. W 1967 roku wystąpiło kolejne trzęsienie o sile 6,5 stopni. Choć nie zginęło tak wiele osób jak we wcześniejszej katastrofie, ponad 100 tysięcy straciło dach nad głową. Ostatnie poważniejsze wstrząsy miały siłę 6,4 i zaatakowały Caracas w 2009 roku.

Winę za ogromne rozmiary klęski po trzęsieniu ponosi także zabudowa Caracas. Budynki stawiane są zwykle bez ładu i składu. Domy buduje się nierzadko niestarannie, nie zwracając uwagi na niebezpieczeństwa, jakie niesie ze sobą trzęsienie ziemi.

Władze miasta poważnie podchodzą do problemu przestępczości. Wciąż podejmowane są radykalne kroki, aby zmniejszyć wskaźnik jej występowania. Pewien czas temu zabroniono nawet... jazdy dwóch mężczyzn razem na jednym motorze. Choć wydaje się to śmieszne, w ten sposób udało się znacząco obniżyć ilość przestępstw popełnianych przy użyciu motocykli.

"Stolica Wiedźm"

Caracas otrzymało tajemniczy tytuł Stolicy Wiedźm. W mieście działa coraz popularniejszy staje się okultyzm. Według ostatnich doniesień duże kłopoty sprawiają tzw. "hieny cmentarne".

Wszystkie te czynniki powodują, że swoją reputacją Caracas zraża do siebie turystów. Jeżeli podczas pobytu w stolicy poczujemy, że potrzeba nam chwili wytchnienia, wyjedźmy do pobliskiego Macuto. To przyjemne miasteczko niedaleko stolicy jest chętnie odwiedzane przez zmęczonych mieszkańców Caracas. Piękna promenada, możliwość uprawiania różnych sportów wodnych, dobre restauracje i wysokiej klasy hotele – oto Macuto w skrócie.

Jeśli chcecie przeżyć niezwykłą przygodę w stolicy Wenezueli, zapraszamy do skorzystania z wyszukiwarki tanich biletów do Caracas.

Szczegóły

Opublikowano: 24 luty 2010

Zachód słońca w Zatoce Manilskiej

Fot. Storm Crypt

Manila często bywa niedoceniana albo wręcz niedostrzegana przez turystów. Kiedy myślimy o Filipinach, przed oczami pojawia się nam wizja... no właśnie, czego? Na pewno słonecznych plaż i wakacyjnej beztroski, jednak prawdopodobnie sama stolica nie kojarzy się nam z niczym. Może czas, by to zmienić?

Manila to miasto kontrastów. Dziwnie wyglądają dzielnice biedoty położone tuż przy nowoczesnych biurowcach. Pod względem architektonicznym całe miasto wydaje się być tworem jakiegoś szalonego projektanta, który poupychał budynki bez ładu i składu. Nie są też specjalnie ładne. Filipińczycy są niezwykle beztroscy. Spora część ich życia koncentruje się na... chodnikach przed domami. Niektórzy nawet na nich śpią lub gotują! Cały naród jest bardzo przyjacielski i ciepło nastawiony do przyjezdnych. Według wszystkich rankingów Filipińczycy plasują się wysoko w klasyfikacji najszczęśliwszych narodów świata.

Obszar metropolitalny Manili liczy sobie około 20 milionów osób i w 2009 roku był na 11 miejscu w rankingu pod względem wielkości.

Jest w Manili coś, obok czego żaden turysta nie przejdzie obojętnie. Nie chodzi jednak o żaden nadzwyczajny zabytek, a o jeepneye. Pod tą nazwą kryją się stare wojskowe samochody terenowe pozostawione na Filipinach przez armię USA po II wojnie światowej. Jeepneye są zwykle wieloosobowe, bo były używane do transportu żołnierzy. Filipińczycy jednak zupełnie je odmienili. Od kiedy jeepneye należą do nich, są najbardziej kolorowymi i wesołymi samochodami świata. Wymalowane w przeróżne barwy, z najdziwniejszymi wzorami, napisami i postaciami (bardzo często na jeepneyu namalowany jest wizerunek Jezusa) rzucają się w oczy wśród manilskiej szarości. Być w Manili i nie przejechać się jeepneyem – to prawie jak zbrodnia. A taka przejażdżka to nic trudnego, zwłaszcza że jeepneye często są używane jako autobusy.

Charakterystycznym punktem na mapie Manili jest Intramuros,czyli dzielnica kolonialna pochodząca jeszcze z okresu panowania Hiszpanów w Filipinach. W jej obrębie znajduje się wiele ciekawych zabytków, na przykład Fort Santiago czy pozostałości po umocnieniach. Część z nich jest bardzo zniszczona, ale można przespacerować się jeszcze długim na 4,5 kilometra wałem obronnym.

Makati to nowoczesne centrum Manili. To tu mieszczą się praktycznie wszystkie ważniejsze galerie handlowe, banki i ekskluzywne butiki. Chcąc trafić do najlepszej restauracji także musimy pojechać do Makati.

W pobliżu Manili bardzo długo działała wojskowa baza należąca do USA. Zamknięto ją dopiero w 1992 roku.

Filipiny przez bardzo długi okres swojej historii pozostawały pod okupacją obcych krajów. Najpierw opanowali je Hiszpanie, następnie Brytyjczycy, Amerykanie i Japończycy.

Na wyspach filipińskich działa taki sam system nazwisk jak w Hiszpanii. Każdy mieszkaniec Filipin ma dwa nazwiska: pierwsze po ojcu, a drugie po matce.

Oficjalnym mottem Filipin jest hasło Maka-Diyos, Makatao, Makakalikasan, at Makabansa, co oznacza „Bóg, ludzie, natura i państwo”.

Z Manili pochodzi charakterystyczny papier Manila. Jest koloru beżowego, a jego włókna są dobrze widoczne nawet gołym okiem. Nie jest tak wytrzymały jak zwykły papier, ale daje lepszą jakość wydruku. Produkowany jest z włókna z liści bananów manilskich.

Jeśli chcecie poznać przyjaznych mieszkańców Manili, zapraszamy do skorzystania z wyszukiwarki tanich biletów do Manili.

Szczegóły

Opublikowano: 24 luty 2010

Wybrzeże w okolicach Cebu

Fot. Storm Crypt

Cebu jest najstarszym miastem na Filipinach, a po Manili także największym. W odróżnieniu od stolicy w Cebu warto zatrzymać się choć na chwilę. Turystyka w mieście jest źródłem znacznej części dochodu.

O tym, jak lubiane jest Cebu świadczy choćby przydomek, jaki sobie zyskało: „Królowa Południa”.  Mieszkańcy miasta są niezwykle dumni z jego długiej i bogatej historii.

Co ciekawe, tubylcy zawsze trzymają się zasady, że grzecznie jest dwa razy odmawiać. Dlatego jeśli naprawdę zależy nam na tym, by zaprosić gdzieś mieszkańca Cebu, nie wolno zrażać się po dwukrotnym odrzuceniu. Oni starają się po prostu być dobrze wychowani!

Jeśli chcemy zatrzymać się w Cebu najdłużej, to prawdopodobnie najlepszym rozwiązaniem, aby uniknąć problemów z komunikacją miejską będzie wynajęcie samochodu. Właściwie nie samego samochodu, ale raczej szofera wraz z pojazdem. Tylko miejscowy będzie potrafił sobie poradzić w plątaninie uliczek w Cebu.

Niezwykle popularnym sportem na Filipinach, ale zwłaszcza na wyspie Cebu są walki kogutów („sabong”). Z całą pewnością nie jest to rozrywka humanitarna dla zwierząt, jednak jej tradycja wryła się już bardzo mocno w filipińską kulturę. Walka zwykle jest bardzo krwawa – do nóg zwierząt przyczepia się stalowe ostrza. Zazwyczaj kończy się wraz ze śmiercią jednego z zawodników, co może nastąpić nawet po 15 sekundach. Zwycięskie koguty są bardzo cenne nie tylko dla właścicieli, gdyż na każdą walkę stawia się (czasem ogromne) sumy pieniędzy.

W 2007 roku więźniowie z zakładu karnego w Cebu wykonali układ z teledysku Micheala Jacksona do piosenki „Thriller”. Aktualnie uczą się układu tanecznego z filmu „This is it”. Tysiąca więźniów uczy sam choreograf nieżyjącego króla popu, Travis Payne.

W Cebu odbywa się Cebu Reggae Festival. Odbywa się on w maju i jest organizowany dla uczczenia pamięci Boba Marleya, legendy muzyki reggae. To prawdziwe święto dla miłośników tego rodzaju muzyki, którzy ściągają wówczas tłumnie z całej okolicy.

Najbardziej znanym festiwalem organizowanym w Cebu jest jednak bez wątpienia Sinulog, obchodzony w trzecią niedzielę stycznia. Towarzyszy mu naprawdę ogromna procesja, koncerty i zabawy. Sinulog jest bardzo barwnym, zapadającym w pamięć wydarzeniem.

Bardzo ważne jest kolonialne dziedzictwo miasta. Każdy turysta powinien obejrzeć zabytki tamtej epoki, które w Cebu są szczególnie warte uwagi. Fort San Pedro to umocniona budowla, nad którą prace zaczęto z polecenia Miguela López de Legazpi prawdopodobnie około 1565 roku. Basilica del Santo Niño to kolejna pozostałość po hiszpańskich odkrywcach. W kapliczce przy bazylice stoi Krzyż Magellana, ufundowany przez tego znanego żeglarza 21 kwietnia 1521 roku. Krzyż jest uważany za symbol Cebu.

Zachętą do przyjazdu do Cebu jest także tutejsza kuchnia. Potrawy filipińskie są dość proste, ale bardzo smaczne. Stanowią połączenie najlepszych cech kuchni hiszpańskiej, amerykańskiej i azjatyckiej. Z racji na wyspiarski charakter kraju w dużych ilościach podaje się ryby i owoce morza. Cebu słynie z wyśmienitego lechon, czyli smażonego w całości prosiaka. Do najbardziej egzotycznych potraw z pewnością należy tajemnicza Zupa nr 5. Wywar sporządza się na bazie byczych jąder, a Filipińczycy uważają, że ma on właściwości afrodyzjaku. Najpopularniejszym deserem jest halo – halo, będące swego rodzaju filipińskim deserem lodowym z dodatkiem dużej ilości najróżniejszych owoców (bananów, kokosa, a nawet słodkich ziemniaków). Sapin – sapin to natomiast trzywarstwowy deser ryżowo – kokosowy.

Jeśli chcecie poznać stolicę wyspy, na której gościł kiedyś Ferdynand Magellan, zapraszamy do skorzystania z wyszukiwarki tanich biletów do Cebu.

Szczegóły

Opublikowano: 23 luty 2010

Santiago to miasto, które potrafi swoją wyjątkową atmosferą oczarować każdego otwartego na świat i otaczającą go rzeczywistość turystę. Czy będzie to boczny zaułek, czy ruchliwy deptak w centrum, główna atrakcja turystyczna i symbol miasta czy pominięty w przewodnikach, lokalny element ludowego folkloru bądź miejskiej tradycji, na zawsze już obrazy tych miejsc, mienić się będą żywymi kolorami w pamięci podróżnika.

Galeria zdjęć