Uncategorised

Szczegóły

Opublikowano: 16 listopad 2009

Panorama miasta

Fot. Wikipedia

Antananarywa oznacza „Miasto Tysiąca”, często jednak jej nazwa jest skracana do „Tana”, co oznacza po prostu „Miasto”. Nazwa oczywiście już dawno się zdezaktualizowała. Teraz stolica Madagaskaru jest zamieszkana przez około 1,4 miliona mieszkańców i powoli wyrasta na prawdziwą metropolię. Wpływy francuskie mocno odbiły się na mieście i jego tradycjach, przy czym mieszkańcy nie wyrzekli się swoich korzeni. W ten sposób mamy możliwość zaobserwować niezwykłą mieszankę kulturową. Antananarywa jest piękna, ale niestety wraz z szybkim wzrostem populacji przyszły też problemy. Szczególnie denerwującą dla turystów kwestią jest prawdziwa plaga żebraków. Aktualnie polityka władz miasta doprowadziła do znacznego polepszenia wizerunku Tany. Miasto jest czystsze i przyjemniejsze dla odwiedzających, niż było jeszcze przed kilkunastu laty.

W Antananarywie pogoda nie jest tak męcząca, jak mogłoby się wydawać. Miasto jest dość wysoko położone (najwyższy punkt sięga 1469 m. n. p. m. ), przez co w lecie temperatura nie osiąga tu astronomicznie wysokich wartości. Rzadko kiedy, nawet w najgorętszych miesiącach, sięga powyżej 26 stopni. Stolica Madagaskaru leży prawie w samym środku wyspy. Jest ważnym ośrodkiem kulturalnym, gospodarczym i handlowym. Produkowane są głównie papierosy i produkty spożywcze. Znajduje się tu także uniwersytet.

Historia Antananarywy sięga wbrew pozorom dalej, niż początki kolonizacji europejskiej na Madagaskarze. W 1625 roku miasto nazywało się Analamanga i należało do plemienia Vazimba. Zdobył je wówczas król Andrianjaka. Swoją nazwę Antananarywa zawdzięcza tysiącu żołnierzy, którym król nakazał jej obronę. Miasto walczyło o miano najważniejszego ośrodka w kraju z Ambohimangą. Początkowo przegrało w 1787 roku, kiedy to Ramboasalama ogłosił się królem Ambohimangi. Już w 1793 roku Antananarywa została ogłoszona jednak stolicą państwa plemienia Merina. Król Radama I dokonał wielkich podbojów, dzięki czemu państwo rozszerzyło się na terytorium niemal całej wyspy. W Antananarywie zbudowano rezydencję królewską, pałac Rova. Pierwotnie niemal wszystkie struktury w mieście powstawały z drewna, ale w XIX wieku zostało przebudowane na wzór miast europejskich: wykorzystano już surowce takie jak cegły i kamienie.

W 1895 roku Francuzi przyłączyli Antananarywę do swojego protektoratu. Już wówczas liczyła ona sobie 100 tysięcy mieszkańców. Rozpoczął się wtedy gwałtowny wzrost populacji i rozwój miasta, który nasilił się jeszcze po odzyskaniu niepodległości w 1960 roku.

Antananarywa tętni życiem. W mieście wciąż coś się dzieje: wystarczy kupić lokalny dziennik, żeby zobaczyć ile imprez kulturalnych można odwiedzić. W restauracjach serwowane są dania tak egzotyczne, że grzechem byłoby ich nie spróbować. Wieczorem zaś bez wahania rzućmy się w wir zabawy w jednym z wielu czynnych do rana klubów nocnych. Zatłoczone ulice, rozbrzmiewające gwarem targowiska: wszystko to sprawia, że Antananarywa wydaje się centrum świata!

Być może Antananarywa  nie należy do najpiękniejszych miast świata – zabudowa miejska sprawia czasami wrażenie zupełnie chaotycznej i niespójnej. Wyjeżdżając na Madagaskar turyści szukają jednak czegoś innego niż symetryczne arcydzieła włoskich mistrzów architektury. Ten, kto szuka w stolicy wyspy przygody, bez trudu ją znajdzie!

Wybierasz cię do Antananarywy? Z portalem Tanie-loty.com.pl możesz zarezerwować tanie loty do Antananarywy. Tanie bilety do Antananarywy są w twoim zasięgu, wystarczy że skorzystasz z naszej wyszukiwarki lotów.

Szczegóły

Opublikowano: 16 listopad 2009

Wewnątrz kraju nie obowiązują właściwe żadne szczególne ograniczenia w przemieszczaniu, jedynym wyjątkiem są tereny przygraniczne, które poza samymi przejściami granicznym i są terytoriami zmilitaryzowanymi i trzeba się w tamtym rejonie całkowicie podporządkować poleceniom władz. Ze względów bezpieczeństwa na poleca się również korzystania z bocznych dróg nieutwardzonych w pobliżu granicy z Albanią w obrębie spornego terytorium Kosowa, ponieważ istnieje zagrożenie zaminowaniem terenu. Wprawdzie obecnie sytuacja pomiędzy tą częścią kraju a władzami centralnymi jest dobra, jednak nie zawsze tak było i koniecznie trzeba o tym pamiętać.

W Macedonii honorowane jest polskie prawo jazdy, jednak przy pobytach przekraczających trzy miesiące warto zaopatrzyć się w międzynarodowy dokument. Główne drogi są w dobrym stanie, jednak boczne odbiegają znacznie od światowych standardów, oznakowanie jest niewystarczające, a nawigacje satelitarne GPS rzadko mają w pamięci aktualne mapy Macedonii, więc mogą pojawić się problemy z przemieszczaniem po tym kraju.

W obrębie Macedonii funkcjonuje publiczny i prywatny zbiorowy transport drogowy, który posługuje połączenia pomiędzy różnymi miastami w kraju, oraz kilkoma destynacjami zagranicznymi. Stan techniczny pojazdów niestety nie jest najlepszy, jednak komunikacja drogowa jest bezpieczna. W Macedonii istnieje około 13 tysięcy kilometrów utwardzonych dróg, z czego około 200 kilometrów do doskonałej jakości autostrady o europejskim standardzie.

Na terenie Macedonii korzystać można również z komunikacji kolejowej, długość linii kolejowych to ok 700 kilometrów, z czego ponad 200 kilometrów jest zelektryfikowanych. Stan taboru jest zły, jednak standard podróży kolejowej wydaje się być lepszy niż w wypadku autobusów.

Turysta w Macedonii może skorzystać również z 17 lotnisk, z których 10 ma utwardzoną nawierzchnię, a dwa z nich mają status międzynarodowych portów lotniczych (Skopje i Ochryda).

Szczegóły

Opublikowano: 16 listopad 2009

Ochryda

Znajduje się tu międzynarodowy port lotniczy, co bardzo ułatwia dotarcie w ten rejon podróżnym z całego świata. Miasto jest uważane za najpiękniejsze w całym kraju, jest to również jego religijna stolica, a także jedna z najstarszych w Europie siedzib ludzkich, poza tym znajduje się tu drugi co do wielkości na świecie zbiór ikon średniowiecznych (około 800 sztuk). Ochryda znajduje się nad największym zbiornikiem wodnym w kraju, Jeziorem Ochrydzkim, przy samej granicy z Albanią. Legenda mówi, że w tym miasteczku znajduje się 365 kościołów po jednym na każdy dzień roku, których powstanie datuje się niekiedy nawet na IV wiek oraz czasy późniejsze. Jezioro ochrydzkie jest jednym z najstarszych w Europie, geolodzy twierdzą, że mogło ono powstać nawet 3 miliony lat temu. Obecnie natomiast stanowi ono częsty cel rodzinnych wyjazdów urlopowych dla mieszkańców Macedonii i kilku ościennych krajów. Infrastruktura turystyczna jest dobrze rozwinięta, a turystom z pewnością nie zabraknie atrakcji. Poza sportami wodnymi i plażowaniem można tu bowiem zwiedzać interesujące miejsca takie jak choćby odrestaurowany rzymski amfiteatr, czy liczne zabytkowe świątynie. Wokół jeziora panuje typowa urlopowa atmosfera, jest głośno, tłoczno i międzynarodowo.

Strumica

To niewielkie miasto zamieszkiwane stale przez około 35 tysięcy mieszkańców znane jest w świecie właściwie tylko z jednego – odbywa się tu kolorowy, jedyny w swoim rodzaju karnawał uznawany przez specjalistów za jeden z najbardziej interesujących w Europie. Wprawdzie trudno przyrównać tę fiestę, do tańców na ulicach Rio de Janeiro, jednak koszty obu wypraw są również nieporównywalne... W 1994 Strumica została członkiem FECC (Federation of European Carnival Cities), będącego stowarzyszeniem zrzeszającym miasta organizujące miejskie karnawały. Parady zamaskowanych tancerzy, kolorowe konstrukcje, głośna muzyka i zabawa do rana – amatorzy szaleństw karnawałowych z pewnością znajdą tu coś dla siebie. Karnawałowe tradycje sięgają XVII wieku, a najważniejszym punktem zabawy jest odbywająca się w ostatnią niedzielę karnawału parada przebierańców rywalizujących o nagrodę burmistrza. Jedyne o czym trzeba pamiętać, to fakt, że prawosławna Macedonia świętuje karnawał później niż katolicka część Europy.

Kokino

W pobliżu niewielkiej wioski Kokino znajduje się wzgórze Taticev Kamen, a na jego szczycie niesamowite prehistoryczne obserwatorium astronomiczne, które na 4. miejscu wymienia na swojej liście NASA, razem z innymi megalitycznymi cudami starożytności takimi jak Abu Simbel, Stonehenge i Angor Wat. Kamienne monolity ustawione zostały w taki sposób, by można było dzięki nim obserwować ruchy księżyca i słońca. A czas ich lokacji określa się na około 1800 rok przed naszą erą. Wprawdzie dzisiaj potrzeba sporo wyobraźni by obecnie dostrzec pozostałości obserwatorium, jednak jego lokalizacja na wysokości ponad 1000 metrów ponad poziomem morza i trud jego dawnych budowniczych nadal robi wrażenie. W pobliżu istnieje kilka takich obserwatoriów jak to na  Taticev Kamen, jednak są one młodsze, mniej znane, gorzej zachowane i przebadane.

Kratovo

Miasto, jak wiele innych w Macedonii sięga swoją historia głęboko w przeszłość do czasów rzymskich, kiedy to wewnątrz krateru dawnego wulkanu założona została pierwsza górnicza osada. Przez stulecia wydobywano tutaj złoto, srebro i ołów. Miasto w najlepszym okresie w dziejach liczyło ponad 56 tysięcy mieszkańców i chociaż ta liczba obecnie zmniejszyła się do około 10 tysięcy, to ślady dawnej potęgi są nadal dostrzegalne w postaci lepiej lub gorzej zachowanych zabytków

Galicnik

Co roku w tej niewielkiej wiosce w górach odbywa się niesamowita uroczystość, z całego kraju zjeżdżają tutaj młode pary, które chcą wziąć ślub w tradycyjnej oprawie. 1. lipca, w dzień świętego Piotra odbywa się tu zbiorowa dwudniowa ceremonia w dawnym stylu, w której uczestniczą poza rodzinami państwa młodych liczni turyści oraz mieszkańcy miasteczka. Warto skorzystać z tej możliwości, ponieważ tradycje związane z różnymi uroczystościami rodzinnymi i religijnymi powoli odchodzą w niepamięć, a jedynie ich kultywowanie pozwala zachować prawdziwą różnorodność kulturalną Europy.

Koniecznie odwiedzić również należy stolicę Macedonii Skopje.

Szczegóły

Opublikowano: 16 listopad 2009

Macedonia - niezwykły kraj!

Fot. Wikipedia

Jest to jeden z krajów półwyspu Bałkańskiego, powstały po rozpadzie Socjalistycznej Federacyjnej Republiki Jugosławii. Nie jest to wprawdzie częsty cel wypraw w ten rejon Europy, jednak prawdziwi podróżnicy, którzy odwiedzili Macedonię twierdzą, że nigdzie nie widać różnorodność i bogactwa Bałkanów tak wyraźnie jak w tym małym kraju wciśniętym pomiędzy Albanię, Bułgarię i Grecję. Państwo wprawdzie nie ma dostępu do morza, jednak z pewnością nie można się tam nudzić – urokliwe miasteczka i wioski to mozaika kultur, kolorów, smaków, narodowości i tradycji.

Znaleźć tutaj można wiele wartościowych zabytków, a przede wszystkim spotkać fantastycznych ludzi. Kraj nie jest tak popularny jak ościenne rejony, ponieważ nie ma dostępu do morza, więc zapaleni plażowicze nie mają tutaj raczej czego oszukać, jednak jeśli chcemy spędzić wakacje w pięknym rejonie, ciesząc się wspaniała pogodą w miejscu nie skażonym jeszcze totalną komercjalizacją to Macedonia wydaje się być idealnym rozwiązaniem.

Najpopularniejsze miejscowości nie narzekają wprawdzie na brak turystycznego ruchu jednak w bardziej na uboczu położonych miejscowościach prawie nie ma podróżnych. Do niektórych przepięknych, starych wiosek w górach nie dociera właściwie nikt obcy, więc mieszkańcy bardzo dziwią się turystom. Warto zadać sobie trud by tam dotrzeć – wiele z nich pochwalić się może unikalną historią, często zobaczyć można zabytkowe cerkwie z oryginalnym wyposażeniem, czasem też spotkać ludowych artystów. Ludzie są gościnni i otwarci, na pierwszy rzut oka stanowią doskonałe połączenie najlepszych cech słowiańskich z południowym umiłowaniem zabawy, śpiewu i tańca, a także oczywiście dobrej kuchni i trunków.

Jest jednak kilka kwestii z których należy sobie zdawać sprawę przed wyjazdem do Macedonii – przede wszystkim nie jest to jednorodny kraj, a różnice pomiędzy grupami ludnościowymi zamieszkującymi te tereny są naprawdę znaczne i obejmują niekiedy nie tylko język, czy kulturę, ale również religię i tradycje. Warto również pamiętać o konieczności uszanowania obyczajów związanych chociażby ze zwiedzaniem kościołów, ponieważ zbyt swobodny strój lub zachowanie może obrażać uczucia religijne wiernych. Innym wartym odnotowania drobiazgiem, który trzeba mieć na względzie na terenach przygranicznych jest ich specjalny status – są to strefy zmilitaryzowane (poza przejściami granicznymi), należy więc uważnie dobierać sobie tam tematykę do pamiątkowych fotografii, ponieważ można mieć z tego powodu nieprzyjemność, jeśli lokalne władze uznają, że robi się zdjęcia obiektom wojskowym.

Interesującą kwestią jest sama nazwa tego kraju ponieważ równocześnie w użyciu pozostaje kilka jej odmian. Związane jest to ze sprzeciwem Grecji wobec stosowania przez ten kraj antycznej, hellenistycznej nazwy Macedonia. Nazwę tę jednak uznaje oficjalnie 125 krajów na świecie ze 154 z którymi Macedonia utrzymuje stosunki dyplomatyczne, jednak na arenie międzynarodowej stosuje się zwyczajowo określenie Była Jugosłowiańska Republika Macedonii lub jego amerykański skrót FYROM (Former Yugoslav Republic of Macedonia).

Macedonia jest krajem w głównej mierze wyżynnym i górskim, głównym źródłem dochodów kraju są usługi. Najważniejszą gałęzią przemysłu jest natomiast przetwórstwo  i to zarówno rolno – spożywcze, jak i przemysł hutniczy (metalurgia i szklarstwo). Rolnictwo dostarcza około 11 % PKB, jednak pod działalność rolnicza przeznaczone jest 40% powierzchni kraju – w dolinach rzek uprawia się zboże, natomiast stoki wzgórz obsadzane są winoroślą. Górskie łąki stanowią natomiast w dużej części pastwiska dla bydła.

Macedonia z pewnością warta jest odwiedzenia, każdy Europejczyk powinien poznać ten kraj pełen różnorodności, by w pełni docenić swoja przynależność do tak otwartego i tolerancyjnego kręgu kulturowego. Dodatkowo wspaniałe zabytki, smaczna kuchnia i gościnni ludzie zapewnią cudowne wspomnienia ze spędzonego w Macedonii urlopu.

Szczegóły

Opublikowano: 16 listopad 2009

Łaźnie tureckie w Skopje

Fot. Sanja Nikolic / Wikipedia

Pierwszą ciekawostką związaną z tym miastem jaka przychodzi do głowy jest nietypowa odmiana jego nazwy, wbrew rozsądkowi językowemu słowo to w języku polskim jest rodzaju nijakiego i odmienia się tak jak rzeczownik pospolity „słońce” - oznacza to że powstawać mogą różne dziwne konstrukcje językowe takie jak „Byliśmy w Skopju”, czy „Jedziemy do Skopja”, które rażą uszy i oczy purystów językowych. Na szczęście dopuszczone jest również pozostawienie tej nazwy w formie nieodmienionej i to wydaje się być lepszym rozwiązaniem, np. „Jesteśmy w Skopje”, „Urodził się w Skopje” itp.

Mało kto wie, że Albanką i to na dodatek urodzoną właśnie w Skopje była Matka Teresa z Kalkuty, która stałą się w XX i XXI wieku ideałem chrześcijańskiego poświęcenia dla bliźnich, pomocy chorym i skromności. Obecnie trwają procesy mające na celu wyniesienie tej wyjątkowej kobiety na ołtarze i uznanie jej za świętą, co niektórzy postulowali już za jej życia. W roku 2003 została ona przez Jana Pawła II uznana za błogosławioną i był to najszybszy proces tego typu w historii, zakończył się on ledwie 6 lat po śmierci Matki Teresy z Kalkuty. Na początku 2009 roku otwarto muzeum Matki Teresy – w ciągu pierwszego tygodnia odwiedziło je aż 12 000 ludzi.

Warto zdać sobie również sprawę z niesamowitego tempa zmian i modernizacji jakie ogarnęły kraj po wyzwoleniu się Macedonii spod zależności od Jugosławii. W ramach dawnej Federalnej Republiki Jugosławii Macedonia była traktowana marginalnie, a jej udział w PKB kraju wynosił jedynie około 5 %. Jednak jako niepodległy kraj radzi sobie obecnie bardzo dobrze i w niesamowitym tempie nadrabia zaległości wobec zachodniej Europy. W 2007 roku rynek IT w Macedonii powiększył się aż o 63.8% licząc rok do roku, co stanowi największy wzrost w rejonie Adriatyku.

Miasto było ważnym ośrodkiem przez wiele wieków – najpierw za panowania Greków i Rzymian w starożytności, a następnie za czasów tureckich. Po dawnej potędze pozostały w Skopje liczne ślady. Znajduje się tu między innymi największa łaźnia turecka, nazwana imieniem Mustafy Paszy, jedyny zachowany w Macedonii akwedukt, a także trzy zachowane do dzisiaj właściwie w niezmienionej formie karczmy wschodnie zwane karawanseraj (Kuršumli Han, Suli Han i Kapan Han)

W całej Macedonii a w Skopje szczególnie doświadczyć można wyjątkowego połączenia kultur i pokojowego współistnienia dwóch wielkich religii – wschodniego islamu oraz chrześcijaństwa w odmianie prawosławnej. Mozaika jaką tworzą tradycje, religie oraz wiele narodowości, które żyją razem na tym niewielkim skrawku ziemi Półwyspu Bałkańskiego wprost zapiera dech w piersiach.

Do roku 2008 w Skopje istniał tylko jeden hostel, w którym nocleg kosztował około 10 euro, obecnie na szczęście turyści mają w kwestii tanich noclegów większy wybór.

Szczegóły

Opublikowano: 16 listopad 2009

Kamienna Forteca w Skopje

Fot. Sanja Nikolic / Wikipedia

Cerkiew Świętego Pantelejmona

Niewielkie kościół wzniesiony w XII wieku w stylu bizantyjskim znajduje się w kompleksie architektury sakralnej stanowiącym jedna z największych atrakcji turystycznych Skopje. Kościół powstał w roku 1164, a jego fundatorem był Alexius Angelus Comnenus wnuk cesarza bizantyjskiego Aleksego I Komnena. Wewnątrz zachowały się zabytkowe freski oraz średniowieczny murowany ikonostas, prawdziwy unikat. Kościół po raz pierwszy poddany był renowacji w XVI wieku po trzęsieniu ziemi, a następnie w wieku XVIII, a później także w XX. Dekoracja stiukowa kościoła jest przedstawiona na awersie banknotu 50 denatów macedońskich, który wydany został w 1996 roku.

Meczet Mustafa Paszy

Meczet wybudowano około 1492 roku i jest to największa islamska świątynia w mieście. Wydatek równowartości 1$ pozwoli podróżnemu zwiedzić nie tylko wnętrze świątyni, lecz również wdrapać się po ponad 120 schodach na szczyt jednego z minaretów i zobaczyć Skopje leżące u stóp, szczególnie dogodny jest widok z wieży na leżącą opodal dawna turecką dzielnicę handlową. Jest to widok z pewnością wart takiego wydatku, a i wnętrze meczetu jest interesujące ze względu na wspaniały, lecz dość skromny i elegancki wystrój. Wprawdzie potężna kopuła, którą przekryty jest obiekt, została uszkodzona podczas jednego z trzęsień ziemi w Macedonii i pękła, jednak nie odbiera jej to wcale uroku, ani nie umniejsza funkcji konstrukcyjnych.

Łaźnie Daud Paszy

Największe łaźnie tureckie nas całym Półwyspie Bałkańskim wzniesione zostały w roku 1466 z rozkazu wezyra Daud Paszy, którego imieniem zostały nazwane. Pierwotnie budowle te o typowej tureckiej architekturze i licznych kopułach stanowiły harem, jednak w późniejszym czasie zmienione zostały na publiczne łaźnie. Obecnie wewnątrz mieści się Miejska Galeria Sztuki, której zbiory prezentowane są w sześciu salach.

Čaršiji

Stara handlowa dzielnica turecka jest największym i najlepiej zachowanym tego typu założeniem urbanistycznym w Europie po tym jak w czasie wojny została zniszczona podobna dzielnica mieszcząca się w Sarajewie. Spacer pomiędzy dawnymi karczmami dla przebywających w tych stronach karawan (karawanseraje), których było tu kilka, wąskie uliczki i liczne mniejsze i większe stoiska rozrzucone są gęsto wśród tutejszej architektury pamiętającej długie stulecia z pewnością nikogo nie rozczarują. W dawnej dzielnicy handlowej nadal więc odbywa się wymiana towarowo – pieniężna, a na dodatek Čaršiji obecnie jest również ważną atrakcją turystyczną, ponieważ pośród kramików znaleźć można prawdziwe cuda, ręcznie wykonane drobiazgi i lokalne specjały. Wśród kawiarenek i gwaru poczuć się można w wąskich zaułkach zupełnie jak w Stambule.

Starożytne zabytki

W okolicach Skopje znajduje się kilka antycznych pozostałości – chodzi przede wszystkim o ruiny miasta Scupi oraz rzymski akwedukt dostarczający wodę do miasta. Osada Scupi istniała przez prawie 500 lat, na początku naszej ery, została opuszczona około roku 518 naszej ery po trzęsieniu ziemi, które całkowicie zniszczyło to miasto. Do współczesności przetrwały liczne artefakty starożytne – najważniejsze spośród nich to wczesnochrześcijańska bazylika, antyczny teatr z czasów rzymskich i odkryty w 2008 roku dobrze zachowany posąg bogini Wenus o wysokości 1,7 metra. Akwedukt natomiast znajduje się w odległości około 2 kilometrów północny zachód od Skopje i jest to jedyna tego typu budowla jaka zachowała się w całej Macedonii i jednak z trzech jakie istnieją na terenie byłej Jugosławii. Nie ma pewności, kiedy wzniesiono ten obiekt – hipotezy mówią o pochodzeniu rzymskim lub tureckim jednak nie jest możliwe ostateczne potwierdzenie żadnej z nich. Obecnie zobaczyć można nadal aż 55 kamiennych arkadowych łuków podtrzymujących instalację transportującą wodę dawnym mieszkańcom okolic Skopje.

Kamienny most

Łukowy most rozpinający się pomiędzy starą i nowoczesną częścią miasta wzniesiony z kamiennych bloków stanowi najważniejsza chyba wizytówkę miasta i symbol jego unikalnej historii i różnorodności. Jest on również centralnym punktem herbu miasta Skopje. Most ten został zbudowany prawdopodobnie w XV wieku, składa się z 12 półkolistych łuków o całkowitej długości 214 metrów i szerokości 6 metrów. Most w dawnych wiekach stanowił arenę ważnych historycznych wydarzeń oraz popularne miejsce egzekucji, wielokrotnie w wyniku różnych wydarzeń most był uszkadzany, jednak nigdy nie został kompletnie zniszczony.

Centrum Matki Teresy

Miasto Skopje dumne jest ze swej najsławniejszej obywatelki, która już za życia została uznana a świętą, laureatki Pokojowej Nagrody Nobla - Agnese Gonxhe Bojaxhiu, która znana jest jako Matka Teresa z Kaluty. Jej niezwykłe dzieło niesienia pomocy humanitarnej potrzebującym w Indiach zostało docenione, a sama Matka Teresa została uznana w 2003 roku za błogosławioną. Niestety niewiele z miejsc związanych z jej życiem przetrwało kolejne trzęsienia ziemi w Skopje – jednak władze miasta postanowiły uczcić jej pamięć. W miejscu, gdzie stał kościół, w którym modliła się ona jako dziecko i przyjmowała sakramenty ustawiono niewielką statuę klęczącej Matki Teresy, a w pobliżu powstał również jej swoisty pomnik – nowoczesny wielofunkcyjny obiekt o częściowo sakralnym charakterze. W ciągu tygodnia od otwarcia na początku 2009 roku odwiedziło go aż 12 000 ludzi. Obecnie obiekt upamiętniający Matkę Teresę stanowi obowiązkowy punkt zwiedzania Skopje.

Forteca Kale

Uznaje się że jest to najstarsza cześć obecnie istniejącego miasta Skopje – powstałą prawdopodobnie na początku VI wieku, kiedy to trzęsienie ziemi zniszczyło pobliskie Scupi, warownia wzniesiona została z wapienia i trawertynu, na części kamieni widać łacińskie inskrypcje, stąd też podejrzenia naukowców, że do budowy użyto gruzu ze zniszczonego miasta. Następnie twierdza została umocniona w X i XI wieku,w sumie niewiele jednak wiadomo o średniowiecznej i późniejszej historii tego obiektu. Twierdza została przebadana w wyniku wykopalisk archeologicznych finansowanych przez rząd macedoński w latach 2006 i 2007.

Szczegóły

Opublikowano: 16 listopad 2009

Hotele w Skopje – Przewodnik po noclegach w stolicy Macedonii Północnej

Skopje, stolica Macedonii Północnej, to miasto o bogatej historii, niezwykłej architekturze i nowoczesnej infrastrukturze turystycznej. Niezależnie od tego, czy odwiedzasz miasto w celach biznesowych, turystycznych czy jako przystanek w podróży po Bałkanach, Skopje oferuje szeroki wybór hoteli dostosowanych do różnych potrzeb i budżetów. Poniżej znajdziesz przegląd najciekawszych opcji noclegowych.

1. Luksusowe hotele w Skopje

Dla osób poszukujących najwyższego standardu zakwaterowania Skopje ma w swojej ofercie luksusowe hotele, które zapewniają wygodę, elegancję i najwyższej jakości usługi.

• DoubleTree by Hilton Skopje
  Położony nad rzeką Vardar hotel oferuje luksusowe pokoje, restauracje z międzynarodowym menu i relaksujące spa z basenem. To idealne miejsce dla wymagających podróżników oraz osób podróżujących służbowo.

• Marriott Hotel Skopje
  Znajdujący się w samym sercu miasta, tuż przy Placu Macedonii, Marriott to doskonały wybór dla tych, którzy chcą połączyć luksus z bliskością atrakcji turystycznych. Hotel posiada stylowe pokoje, centrum fitness i wyśmienitą restaurację.

• Hotel Aleksandar Palace
  Znajdujący się nieco dalej od centrum, Aleksandar Palace oferuje spokojną atmosferę, przestronne pokoje i pełne zaplecze rekreacyjne, w tym spa i centrum konferencyjne.

2. Hotele średniej klasy – komfort w rozsądnej cenie

Dla turystów poszukujących komfortowego zakwaterowania w przystępnej cenie Skopje oferuje wiele hoteli średniej klasy, które łączą wygodę z korzystnymi cenami.

• Solun Hotel & Spa
  Eko-hotel w centrum miasta, który zdobył uznanie za ekologiczne podejście do biznesu. Oferuje stylowe wnętrza, centrum spa i doskonałą obsługę.

• Hotel City Park
  Położony w pobliżu miejskiego parku i stadionu, ten kameralny hotel oferuje nowoczesne pokoje i bliskość zarówno przyrody, jak i centrum miasta.

• Queen's Hotel
  Nowoczesny hotel zlokalizowany w niewielkiej odległości od głównych atrakcji turystycznych. To idealne miejsce dla osób ceniących wygodę i spokój.

3. Budżetowe opcje noclegowe w Skopje

Skopje jest również świetnym miejscem dla podróżników z ograniczonym budżetem, oferując szeroki wybór tanich hoteli, hosteli i pensjonatów.

• Urban Hostel & Apartments
  Popularny wśród backpackerów, ten hostel oferuje czyste pokoje, przyjazną atmosferę i wspólne przestrzenie do integracji z innymi podróżnikami.

• Hostel Valentin
  Niedrogi hostel zlokalizowany w centrum miasta, oferujący proste, ale wygodne pokoje oraz pomocną obsługę.

• Shanti Hostel
  Ciepła atmosfera, wygodne łóżka i dogodna lokalizacja sprawiają, że jest to idealne miejsce dla młodych podróżników.

4. Nietypowe i butikowe hotele w Skopje

Dla osób szukających czegoś wyjątkowego w Skopje znajdują się również hotele butikowe oraz miejsca noclegowe oferujące unikalne doświadczenia.

• Villa Vodno
  Kameralny hotel butikowy położony w spokojnej dzielnicy Vodno. Oferuje piękne widoki na miasto, stylowe wnętrza i bliskość natury.

• Hotel Old Bazaar
  Zlokalizowany w historycznej dzielnicy miasta, ten hotel oferuje wyjątkową możliwość noclegu w otoczeniu zabytkowej atmosfery bazaru.

• Bushi Resort & Spa
  Butikowy hotel w pobliżu Starego Miasta, który łączy luksus z lokalnym stylem. Znajduje się tu także spa z sauną i basenem.

5. Lokalizacja – gdzie warto się zatrzymać?

• Centrum miasta: Idealne dla tych, którzy chcą być blisko najważniejszych atrakcji, takich jak Plac Macedonii, Stary Most i Katedra Świętego Klemensa.
• Dzielnica Vodno: Doskonała dla osób poszukujących ciszy i spokoju, z dostępem do górskich szlaków.
• Stare Miasto: Świetna opcja dla miłośników historii i kultury, oferująca liczne kawiarnie, restauracje i tradycyjny bazar.

Podsumowanie

Skopje to miasto, które oferuje szeroką gamę opcji zakwaterowania, od luksusowych hoteli po niedrogie hostele. Dzięki różnorodności miejsc noclegowych każdy znajdzie coś dla siebie – niezależnie od budżetu czy preferowanego stylu podróżowania. Przyjazna atmosfera i gościnność mieszkańców sprawiają, że pobyt w Skopje będzie niezapomnianym doświadczeniem.

Szczegóły

Opublikowano: 16 listopad 2009

Kamienny most w Skopje

Photo by Yemc / Wikipedia

Skopje to stolica Macedonii, jak również największe miasto w tym niewielkim kraju (jego wielkość jest porównywalna do wielkości polskiego województwa lubelskiego). Samo miasto jest dość spore biorąc pod uwagę wielkość całego kraju, liczy około 500 tysięcy mieszkańców co stanowi około 25% całkowitej populacji.

W mieście wyraźnie widoczny jest nadal podział na macedońską większość oraz albańską mniejszość. Szczególnie mocno rzuca się to w oczy w dawnej tureckiej dzielnicy Skopje, gdzie ze smukłych minaretów nadal kilka razy dziennie słychać nawoływania muezinów wzywających do modlitw wyznających islam Albańczyków, którzy stanowią tu największą z mniejszości. Wśród katolickiej większości zarówno w Macedonii, jak i w ogóle w Europie tak żywa tradycja muzułmańska zadziwia i stanowi o wyjątkowości tego miasta.

Skopje nazywane jest „Bałkanami w pigułce” ponieważ jak w lustrze można dzięki tutejszym budynkom przejrzeć historię całego regionu. Widać tutaj liczne elementy architektury charakterystyczne dla Wschodu, jest to spowodowane faktem, że miasto było pod panowaniem tureckim aż przez ponad 500 lat. Ich panowanie rozpoczęło się w roku 1392, a miastem rządzili aż do roku 1912.  We współczesnej historii miasta ważnym wydarzeniem było niewątpliwie trzęsienie ziemi w roku 1963, które zniszczyło znaczną cześć zabudowań miasta oraz spowodowało śmierć ponad 1000 osób. Pomoc Jugosławii oraz innych krajów europy przyczyniła się do szybkiej odbudowy, jednak architekci i urbaniści dysponując znacznymi zasobami finansowymi puścili wodze fantazji, przez co powstały liczne architektoniczne koszmarki. Część wzniesionych wówczas budynków, to obiekty całkowicie szpetne i źle zaprojektowane, do tego tak niefunkcjonalne, że obecnie stoją puste, straszą i niszczeją. Na szczęście spora cześć dawnej, zabytkowej architektury przetrwała ten kataklizm, a obecnie dzięki odbudowie i konserwacjom przywracany jest jej dawny blask, a starówka Skopje ładnieje z roku na rok.

Najbardziej charakterystycznym elementem miasta i jego wizytówką na arenie międzynarodowej jest piękny łukowy most z kamienia, który spina dwa brzegi rzeki Warder łącząc starą i nową cześć miasta. Było to jedno z najważniejszych miejsc na mapie Skopje w ciągu całej jego historii, odbywały się tu ważne wystąpienia, a w dawnych wiekach również publiczne egzekucje skazańców. W 1944 roku most został zaminowany przez faszystów, jednak udało się na szczęście rozbroić ładunki i obiekt nie ucierpiał. Oparł się on również katastrofalnemu trzęsieniu ziemi z roku 1963 roku, które zniszczyło dużą cześć miasta.

Warto również wspomnieć o niesamowitym połączeniu różnego rodzaju architektury sakralnej – dawny meczet z XV wieku wznoszący się w pobliżu licznych niewielkich, ale bardzo urokliwych i zabytkowych cerkwi – to charakterystyczny element dla tego rejonu Bałkanów zamieszkanego przez muzułmanów i chrześcijan. Do tego w Skopje wznosi się również synagoga – symbol trzeciej spośród wielkich religii, które na tak małej przestrzeni potrafi pokojowo współistnieć właśnie w Macedonii.

Obserwując strukturę narodowościową i religijną macedońskiego społeczeństwa przeciętnemu Polakowi trudno jest wyobrazić sobie tak niejednorodne społeczeństwo, które mimo trudności stara się współpracować i powoli dążyć do osiągnięcia wspólnych celów, takich jak rozwój kraju, rozbudowa infrastruktury kraju i obsługa rosnącego ruchu turystycznego. W naszym kraju większość mieszkańców to katolicy polskiego pochodzenia – na Bałkanach taka jednoznaczność jest wręcz niewyobrażalna...

Z pewnością warto wybrać się tam by na własne oczy zobaczyć jak europejskie ideały tolerancji i międzynarodowej współpracy ponad podziałami stają się w Macedonii rzeczywistością. Przeplatające się i uzupełniające wzajemnie kultury, tradycje i religie powodują jedynie, że kraj jest bardziej interesujący dla turystów. Macedonia to prawdziwa kwintesencja Bałkanów

Szczegóły

Opublikowano: 15 listopad 2009

Algier - panorama miasta

Fot. Dreamstime

Nazwa miasta w języku arabskim to al-jazā’ir, co oznacza „wyspy”. Przed wiekami na wybrzeżu znajdowały się cztery wyspy, ale aktualnie są one już częścią stałego lądu. 

Algierska odmiana języka arabskiego, czyli dardża, jest właściwie zupełnie niezrozumiała dla przeciętnego Araba spoza Algierii. Nie używa się jej w ogóle w języku pisanym. Telewizja, prasa, szkolnictwo opanowane są przez arabski i francuski. 

Niestety, Algier to miasto, w którym koszty życia są najwyższe spośród wszystkich państw Północnej Afryki. Ponadto w rankingu jakości życia w stolicach świata Algier zdobył niechlubne ostatnie miejsce.

Na rok 2012 planowane jest otwarcie pierwszego w kraju hotelu Marriott - właśnie w Algierze.

W 1966 roku Gillo Pontecorvo wyreżyserował film „Bitwa o Algier”, opowiadający o najbardziej burzliwych momentach wojny francusko – algierskiej z lat 1954 – 1962. Obraz został nagrodzony Złotymi Lwami na festiwalu w Wenecji. Muzykę do filmu skomponował sam Ennio Morricone. 

Mieszkańcy całego kraju, a więc także Algieru, uwielbiają słodycze. Tutejsze są naprawdę słodkie, żeby nie powiedzieć – przesłodzone. Pasują wyśmienicie do czarnej, gorzkiej kawy. Kalb al- louze („serce migdała”) to ciasto z semoliny (gruboziarnistej mąki) skropione wodą z kwiatu pomarańczy, z nadzieniem oczywiście migdałowym. Pochodzącą z Francji regionalną wersją budyniu jest le flan. Kolejnym francuskim przysmakiem, który przyjął się w Algierii jest oczywiście tarta, najchętniej jedzona tutaj z owocami. Zalabija to chyba najsłodszy z deserów: ciasto ma kształt ślimaka, nasącza się je syropem robionym m.in. z wody różanej i wody z kwiatu pomarańczy. Jeśli chodzi o codzienne potrawy, to w Algierii podstawą jest szorba – gęsta zupa. Potrawy są podobne do tych, które znamy z Turcji i innych krajów Bliskiego Wschodu. Algierczycy lubią więc mięso w formie pulpetów, zajadają się dolma – tutejszymi gołąbkami, lubią burek (placek mięsny). Lahm lahlu to specyficzna potrawa: jagnięcina w sosie z rodzynkami, jabłkami, suszonymi morelami i śliwkami. Do potraw często dodaje się bardzo ostry sos harrisa. 

W Algierze jest sporo miejsc, gdzie można zjeść. W większości niestety nie są to restauracje, a raczej tutejsze odmiany barów z fast – foodem. Algierczycy nie kultywują tradycji jedzenia na mieście, wolą raczej spotkać się przy rodzinnym posiłku. Najlepsze lokale w mieście serwują dania typowe dla kuchni francuskiej. 

Algier był ostatnim miastem odebranym Niemcom w czasie operacji „Pochodnia” w 1942 roku. 

Od czerwca 1943 do sierpnia 1944 Algier był siedzibą tymczasowego rządu francuskiego i zarazem stolicą wolnej Francji. 

W Algierze wychował się Albert Camus, wybitny pisarz i zdobywca literackiej Nagrody Nobla („Dżuma”, „Obcy”). W okolicach Algieru urodził się i dorastał Jacques Derrida, jeden z bardziej kontrowersyjnych nowożytnych filozofów, uważany za ojca dekonstrukcjonizmu.

Jeśli chcecie znaleźć bazę do wypadów w głąb Sahary, świetnie trafiliście! Portal www.tanie-loty.com.pl zaprasza do podróży do Algieru! Oferujemy bilety lotnicze do Algieru w atrakcyjnych cenach! Skorzystajcie z naszej wyszukiwarki tanich połączeń!

Szczegóły

Opublikowano: 15 listopad 2009

Poczta w Algierze

Fot. Wikipedia

Algier, stolica Algierii, przez Francuzów nazywany „Alger la Blanche”, rzeczywiście zasługuje na miano „białego miasta”. Charakterystyczna, biała zabudowa tej metropolii pozwala ją odróżnić od innych miast. Algier leży w zatoce, a tuż przed nim rozciągają się błękitne wody Morza Śródziemnego. Jest jednym z największych miast na północy Afryki, szczyci się również sporych rozmiarów portem. Coraz bardziej popularny wśród turystów, zawsze przyciągał do siebie przyjezdnych. Od pewnego czasu miasto i jego mieszkańcy stają się coraz bogatsi dzięki złożom ropy naftowej. Na ulicach coraz częściej widzimy drogie, designerskie ubrania i samochody renomowanych marek. Algier wychodzi z kryzysu, który dosięgnął go na początku lat 90.

Historia

Doskonałe położenie w zatoce sprawiało, że od najdawniejszych lat pojawiali się tutaj wędrowcy z zamiarem osiedlenia na dłużej. Jedna z legend wiąże początki miasta z przypłynięciem 20 towarzyszy mitycznego Herkulesa, którzy zamieszkali w tym regionie. W swoich początkach osada nosiła nazwę Icosium. Prawdopodobnie założyli ją Fenicjanie. Dobre warunki naturalne sprawiły, że Icosium było miejscem pożądanym przez wszystkie plemiona, dlatego często przechodziło z rąk do rąk w wyniku krwawych walk. Po Fenicjanach panowali tu Rzymianie, następnie zaś Wandalowie. W 650 roku zatriumfowali Arabowie, ale przez kilka stuleci nie dbali o rozwój osady. Dopiero Bologhin ibn Ziri, przywódca Berberów, zajął się jego rozbudową w 970 roku. Miasteczko otrzymało wówczas nazwę al-Jazā’ir, którą nosi do dziś. Przez kilka wieków rosło w siłę by w końcu w 1510 roku zwrócić na siebie uwagę Hiszpanów i paść ich łupem. Mieszkańcy miasta zwrócili się o pomoc do braci Aruja i Khair ad – Dina Barbarossów, dwóch korsarzy. Pierwszy z nich zginął, ale Khair zwyciężył w 1529 i przyłączył Algier do Imperium Osmańskiego, którym władał wówczas Sulejman Wspaniały. Sam Khair otrzymał tytuł Admirała Floty, Algier zaś został ufortyfikowany i wszedł w fazę dynamicznego rozwoju.

Okres, w którym Algier świetnie prosperował przypadł na panowanie Mohameda ben Osmane Khodja. Były to lata 1766 – 1791, liczba ludności osiągnęła 100 tysięcy. Algier leżał na trasach karawan jadących przez pustynię, rozwijało się przynoszące miastu dochód... korsarstwo. W 1805 roku Admirał Nelson zbombardował miasto, w 1815 roku to samo zrobili Amerykanie. Nadal kwitł jednak handel niewolnikami. Aby to zmienić, w dwa lata później do Algieru wyprawiono oddziały floty angielskiej i holenderskiej. Szansę na wzmocnienie swojej pozycji na morzu zobaczyli także Francuzi, więc 14 czerwca 1830 roku oddział liczący prawie 40 tysięcy żołnierzy pojawił się na północ od Algieru. Od tej pory północna część kraju stała się, wbrew zaprzeczeniom najeźdźców, francuską kolonią. Algieria pozostała nią aż do 1962 roku, kiedy wyzwoliła się w wyniku wielu krwawych starć. W 1957 roku miała miejsce bitwa o Algier, w której bojownicy o wolność toczyli walki m.in. z oddziałami francuskich spadochroniarzy. Początek lat 90. ubiegłego wieku był dla Algieru bardzo trudny. Miasto tkwiło głęboko w kryzysie gospodarczym, wyniszczane przez walki, które prowokowali islamscy fundamentaliści. 11 kwietnia 2007 miał miejsce atak bombowy wymierzony w posterunek policji i budynki rządowe, incydent powtórzył się 11 grudnia. Terroryści wciąż stanowią problem w stolicy Algierii.

Pomimo to, Algier wciąż jest miejscem, które warto odwiedzić. Niezwykły klimat został doceniony w 2007 roku, kiedy to miasto zdobyło tytuł „Arabskiej stolicy kultury”. W Algierze z łatwością można odczuć niezwykłą mieszankę kulturową. Stolica łączy w sobie najlepsze cechy europejskich metropolii i muzułmańskich ośrodków. Nieopodal siebie stoją meczety i bazyliki, zabytki sprzed wieków i nowoczesne biurowce. Nad wszystkim góruje wysoki na 92 metry Pomnik Męczenników, przypominający lata walki o niepodległość. Algier i jego gościnna atmosfera potrafią wzbudzić sympatię w każdym turyście.

Porównaj tanie loty do Algieru i zarezerwuj bilety lotnicze do Algieru.
Przejrzyj nasze promocje lotów do Algierii lub skorzystaj z wyszukiwarki, aby znaleźć najtańsze bilety lotnicze do  Algieru lub do innej lokalizacji.

Szczegóły

Opublikowano: 15 listopad 2009

Notre Dame d'Afrique - Bazylika w Algierze

Fot. Wikipedia

Kazba

Słowo to pochodzi od arabskiego "Al Qasbah", oznaczającego cytadelę. Jest to zarazem nazwa algierskiej starówki, która rozciąga się na wzniesieniach, w przeciwieństwie do położonej nad wybrzeżem nowszej części miasta. Kazba powstawała pomiędzy XVI a XVIII wiekiem na ruinach starożytnego Icosium. Dzieli się na dwie części: Wyższe i Niższe miasto. Będąc na starówce, koniecznie trzeba przejść się na Plac Męczenników. Jako jeden z nielicznych zabytków po Imperium Osmańskim został on oszczędzony przez Francuzów po opanowaniu miasta. 

Meczety

Na Placu Męczenników znajduje się Nowy Meczet, zbudowany w 1660 roku. Świątynię zbudowano na planie krzyża, co według legendy było intrygą chrześcijańskiego architekta, straconego za swój wybryk. Wyraźnie  wpływ turecki rzuca się w oczy w jego architekturze (zwłaszcza w kopułach), ale minaret zbudowano w stylu andaluzyjskim. Kolejnym meczetem w obszarze starego miasta jest Djeema Ali Bitchine. Ali Bitchine był żeglarzem, z pochodzenia Włochem, który przeszedł na muzułmanizm i zbudował ten meczet dla uczczenia Allaha. Widoczne są tu korzenie sięgające włoskich kościołów. Minaret zniszczono pod koniec XIX wieku, ale niedawno meczet został gruntownie odnowiony. Djeema Ketchoua powstała w początkach XVII wieku. W 1794 roku meczet przebudował Hassan Pasha, dobudowując zarazem obok swoją rezydencję. W 1832 roku został skonwertowany na kościół ale po odzyskaniu niepodległości wrócił do swojej pierwotnej funkcji. Ostatni z wartych obejrzenia meczetów to Djeema el – Kebir (Wielki Meczet). To właśnie z niego nadaje się transmisję telewizyjną podczas Ramadanu. Meczet powstał w tym miejscu dopiero w XI wieku, wcześniej były tu świątynie fenickie i bazylika chrześcijańska. Można oglądać go jedynie z zewnątrz, gdyż jest zamknięty dla publiczności.

Rezydencja Hassana Pashy

Znajduje się tuż przy meczecie Ketchoua. Rezydencja jest monumentalnym budynkiem, służyła Hassanowi Pashy – władcy Algieru. Pasha pozwolił Algierowi na rozwinięcie skrzydeł dzięki zawarciu licznych traktatów, w tym między innymi ze Stanami Zjednoczonymi. Podczas francuskiej okupacji rezydencję przebudowano nadając jej styl europejski. Stała się siedzibą gubernatora. W 2005 roku rozpoczęto renowację buynku.

Notre Dame D'Afrique

Inspiracją dla stylu, w którym zbudowano kościół były budowle bizantyjskie, choć widać tu także wpływy romańskie. Bazylikę konsekrowano w 1872 roku. Wewnątrz można przeczytać inskrypcję po arabsku, francusku i w języku Berberów: „módlmy się za nas i za muzułmanów”! Do bazyliki można dostać się z centrum miasta przy pomocy kolejki. 

Muzeum Bardo

Muzeum zlokalizowano w willi pochodzącej jeszcze z czasów Imperium Osmańskiego. Sama w sobie jest ona ważnym zabytkiem, zwłaszcza teraz, po odrestaurowaniu. Otwarcie podwojów muzeum miało miejsce w 1930 roku. Aktualnie możemy tam obejrzeć imponującą kolekcję biżuterii z całej Algierii oraz wystawę lalek ubranych w tradycyjne, ludowe stroje Algierczyków. Oprócz tego na turystów czekają też eksponaty z epoki kamienia łupanego oraz grobowiec Tin Hinan, władczyni Berberów nazywanej „Królową Sahary”. 

Pomnik Męczenników

Przez Algierczyków nazywany „Makham ech chaid”. Ten ogromny posąg jest widoczny właściwie z każdego miejsca w Algierze. Oprócz tego, że mierzy sobie 92 metry wysokości, został dodatkowo zbudowany na wzgórzu, przez co do reszty góruje nad całym miastem. Zbudowano go dla uczczenia dwudziestolecia niepodległości Algierii w 1982 roku, oddając tym samym cześć żołnierzom poległym w walkach z francuską armią. Pomnik przedstawia trzy liście palmowe, pod którymi pali się wieczny ogień. Przy każdym liściu przedstawiono algierskich żołnierzy jako symbol długotrwałej walki o wolność. Mieszkańcy miasta czasami ze śmiechem porównują kształt pomnika do skórki po bananie.

La Grande Poste

Czyli po prostu „Wielka Poczta”. Choć jej wygląd wskazuje na muzułmańskich twórców, zbudowali ją Francuzi pod przewodnictwem architektów Toudoire'a i Voinota w 1913. Inspiracje architekturą wschodnią są jednak bardzo widoczne. Poczta zajmuje duży budynek w centrum miasta, od razu rzuca się w oczy. Warto wejść do środka: od środka jest równie efektowna jak na zewnątrz!

Szczegóły

Opublikowano: 15 listopad 2009

Baza noclegowa w całej Algierii wciąż jeszcze nie jest wystarczająco dobra z racji niewielkich udziałów turystyki w PKB. W całym kraju najlepiej rzecz się ma oczywiście w stolicy. Algier ma pewną liczbę hoteli wyższej i średniej klasy, ale także najtańsze obiekty dostępne nawet dla turystów liczących każdy grosz. Niestety, może się zdarzyć, że noc w tanim hotelu nie skończy się dla nas pomyślnie. Często te najtańsze miejsca nie są w ogóle godne zaufania, zaniedbane lub po prostu brudne. Niekiedy nie można w nich doprosić się o czystą pościel, brak jest wody. Znane są też przypadki, gdy turysta nocując w takim hotelu dowiaduje się poniewczasie o jego drugiej funkcji – domu publicznego... Z tej racji zaleca się raczej unikać małych, niedrogich hotelików w Algierze. Lepiej zainteresować się raczej ośrodkami nieco wyższej klasy. Jeśli ktoś lubi ryzyko, ceny noclegów kształtują się w takich lokalach na poziomie około 1000 dinarów algierskich (aktualnie kurs 1 dinara wynosi ok. 0,038 złotego). 

Większość z hoteli średniego standardu jest położonych w ścisłym centrum miasta lub na wybrzeżu. Standard jest w nich naprawdę przyzwoity, zwykle pokoje są wyposażone w klimatyzację. Ceny oscylują w granicach 3 – 4 tysięcy dinarów. Hotele najwyższej klasy oferują noclegi w ekskluzywnych apartamentach, choć z zewnątrz nie prezentują się okazale. W Algierze takie hotele to zazwyczaj betonowe "koszmarki" pochodzące z lat 70. Warto przygotować się na konieczność zapłacenia nawet ponad 7 tysięcy dinarów za noc.

Szczegóły

Opublikowano: 15 listopad 2009

Pustynia w Algierii

Fot. albatros11

Oran

Początkowo był osadą handlową, powstał prawdopodobnie w 937 roku. Jego położenie sprawiło, że miasto rozwinęło się niezwykle szybko w ważny ośrodek handlu utrzymujący stosunki międzynarodowe zwłaszcza z Hiszpanią, przez którą zresztą wkrótce zostało zajęte. Oran rozwinął skrzydła tak naprawdę dopiero pod rządami Francuzów, którzy pojawili się tu w XIX wieku. Im właśnie zawdzięcza swoją nowoczesność. Jest teraz drugim co do wielkości miastem Algierii, prężnym ośrodkiem przemysłowym i kulturalnym. Oran jest szerzej znany jako ojczyzna muzyki rai, niezbyt lubianej przez władze, gdyż utwory często opowiadają o problemach społecznych. W Oranie urodził się znany pisarz i zdobywca nagrody Nobla, Albert Camus. Osadził akcję wielu ze swoich utworów w rodzinnym mieście, a podobno inspiracją dla „Dżumy” była epidemia w Oranie z 1849 roku. Oran jest nowoczesnym miastem, ale wbrew pozorom na turystów czeka tu sporo zabytkowych atrakcji. Najważniejszą jest Wielki Meczet, który powstał w 1796 roku by uczcić wyzwolenie się spod hiszpańskiej okupacji. Katedra de Sacré Coeur została przekształcona w bibliotekę miejską. Warto odwiedzić muzeum Demaegth i oczywiście wybrać się na zakupy do centrum. Oran jest miastem leżącym na wybrzeżu, ale chcąc opalać się na plaży lepiej wybrać któreś z leżących nieopodal miasteczek.

Annaba

Według Algierczyków Annaba jest niezwykle podobna do stolicy kraju, Algieru. Jest też jednym z bardziej zeuropeizowanych algierskich miast i dużym portem. Na każdym kroku widać tu wpływy Francuzów, którzy tłumnie zjeżdżali do Annaby, podczas gdy Algieria była ich kolonią. Styl życia mieszkańców jest bardzo zrelaksowany – ważna jest dobra zabawa i odpoczynek, życie toczy się własnym, powolnym rytmem. Najważniejszym zabytkiem jest Bazylika św. Augustyna przypominająca paryskie Sacre Coeur. Augustyn był biskupem w Hipponie, czyli starożytnej Annabie. Chcąc skorzystać z uroków życia nocnego warto przejść się na główną ulicę, Cours de la Revolution. Jest tu wiele klubów, pubów i sklepów. Również za dnia ulica ma specyficzny urok.

Constantine

Trzecie (po Algierze i Oranie) największe miasto Algierii. Jest prawdopodobnie najstarszym nieprzerwanie zamieszkałym ośrodkiem w kraju. Zostało założone jeszcze przed naszą erą przez Fenicjan, którzy nazwali je „Cirta” - miasto wyrzeźbione w skale. Jest cenionym centrum akademickim. Miasto było niezwyciężoną warownią w średniowieczu ze względu na możliwości obronne: leży na wyżynie, a praktycznie z każdej strony otacza je wąwóz broniący dostępu ewentualnym najeźdźcom. Dziś można go przebyć za pomocą jednego z czterech mostów. Wąwóz jest bardzo zanieczyszczony ropą. Samo miasto należy do bardzo przyjaznych, choć niestety nie zachowały się tutaj imponujące zabytki. Można obejrzeć ruiny zbudowanego przez Rzymian akweduktu, pałac Ahmed Bey czy wstąpić do galerii sztuki.

El Goléa

Miasto jest położone niemal w samym środku Algierii, jak łatwo się domyślić – na pustyni. Wędrowcy chcący wyjechać dalej w głąb Sahary z pewnością będą chcieli zatrzymać się choć na chwilę w tej oazie. Widoki są piękne, a mieszkańcy zajmują się głównie rolnictwem. Z El Goléa pochodzą pyszne śliwki, pomarańcze, figi i wiśnie. Właśnie tutaj znajduje się grób Charlesa de Foucauld, zakonnika i misjonarza francuskiego zastrzelonego przez członka muzułmańskiej sekty. Turyści mogą obejrzeć także ruiny starego fortu. Miasteczko bywa nazywane „perłą pustyni”.

Góry Ahaggar

To najważniejsze pasmo górskie w Algierii położone na południu kraju. Najwyższym szczytem jest Tahat (2918 m. n. p. m. ) Skały, z których zbudowane są góry, liczą sobie nawet 2 miliony lat. Wiele jest tu również wygasłych wulkanów. Właśnie w tym rejonie żyją ludzie z nomadzkiego plemienia Tuareg.

Sahara

Być w Algierii, a nie zobaczyć Sahary? To zakrawa na ignorancję, zwłaszcza jeśli weźmiemy pod uwagę, że lwia część powierzchni kraju to pustynia. Nawet jeśli nie ma w nas w ogóle żyłki awanturnika, warto wybrać się na pustynną wycieczkę. Organizacją wyprawy zajmie się wtedy za nas jedno z wyspecjalizowanych biur podróży. Chcemy część trasy przemierzyć na grzbiecie wielbłąda? Nie ma problemu. A może potężnym jeepem z napędem 4x4? Wszystko jest możliwe, oczywiście za odpowiednią opłatą. Po drodze możemy spotkać się z Tuaregami w ich rozpoznawalnych, błękitnych szatach. Sahara to wiele atrakcji. Oprócz niezwykłych przeżyć, takich jak burza piaskowa, możemy liczyć na znajomość z przyjaznymi nomadami i wspólny posiłek w ich obozie.

Szczegóły

Opublikowano: 13 listopad 2009

Photo by Neithsabes / Wikipedia

O Aleksandrii i związanych z nią niesamowitościach można by pisać właściwie w nieskończoność. Na przestrzeni długich tysiącleci jej istnienia zebrało się w historii, architekturze i innych dziedzinach mnóstwo smakowitych szczegółów, które warto poznać.

W Aleksandrii największe wrażenie na podróżnych z pewnością robi historia. Oficjalnie wiadomo, że 7 kwietnia 332 roku p. n. e. założył to miasto Aleksander Wielki (zwany również Macedońskim), jednak w świetle najnowszych badań i odkryć zespołu badawczego pod kierownictwem Alaina Verona okazuje się, że w tym miejscu już około 2686 roku p. n. e. istniało miasto znane jako  Rhakotis. Jedyną więc zasługą Aleksandra była zmiana nazwy osady oraz wsparcie jej rozwoju. Warto również wspomnieć, że Aleksander wprowadził w życie plany urbanistyczne Dejnocharesa, architekta znanego z przebudowy Efezu. To właśnie jemu najstarsza cześć miasta zawdzięcza swój kształt.

W początkach chrześcijaństwa Aleksandria była jednym z czterech najważniejszych dla nowej wiary miast w basenie Morza Śródziemnego. Pozostałe ważne wówczas dla chrześcijan  lokalizacje to: Antiochia Syryjska, Konstantynopol i Rzym.

W starożytności Aleksandria stanowiła najważniejsze centrum naukowe świata -  orężem tego miasta w walce o wpływy nie był miecz, lecz rozum. Każdy szanujący się filozof albo naukowiec koniecznie musiał w swoim życiu odbyć podróż do tego miasta, by zapoznać się ze zbiorami największej antycznej biblioteki. W czasach rzymskich było to drugie co do wielkości miasto cesarstwa – w II w. p. n. e. Aleksandria liczyła około 500 tysięcy mieszkańców. W dwa tysiące lat po katastrofalnym pożarze, który strawił ogromną cześć zasobów biblioteki w miejscu jej istnienia otwarte zostało nowoczesne centrum naukowo-kulturalne, kultywujące dawne tradycje.

Z antycznych zabytków koniecznie oprócz Biblioteki Aleksandryjskiej wymienić należy jeszcze dwa ważne miejsca – pierwszym z nich jest, nieistniejąca już, latarnia morska na wyspie Faros, zlokalizowanej przy wejściu do portu. Ta budowla o wysokości szacowanej na około 115 do 150 metrów już z odległości około 30 mil morskich ostrzegała żeglarzy przed zdradliwymi skałami przybrzeżnymi i mieliznami. Była to najwyższa w antyku budowla o podstawie mniejszej niż wysokość, zaliczana była w starożytności do 7 cudów świata, a zniszczyły ja dopiero powtarzające się w krótkich odstępach silne trzęsienia ziemi w XIII i XIV wieku naszej ery. Obecnie na miejscy latarni, na wyspie Faros stoi obronna budowla - Fort Qaitbey z XV wieku.

Drugim interesującym obiektem antycznym jest, również udostępniony do zwiedzania, labirynt podziemnych katakumb, gdzie na kilku piętrach wydrążonego w skałach cmentarza spoczywają dawni mieszkańcy Aleksandrii. Przy niektórych grobach stoją naturalnej wielkości posągi chroniące zmarłych, można również zwiedzić szereg niewielkich sal, przeznaczonych dla czuwających przy zmarłym rodzin. Wprawdzie katakumby pochodzą z II wieku nasze ery, jednak odkryte ponownie zostały dopiero w 1901.

Dawniej miasto położone było na wąskim skrawku lądu pomiędzy Morzem Śródziemnym a przybrzeżnym jeziorem Marjut, na zachodnim skraju delty Nilu, jednak jego ogromny rozwój spowodował, że dzielnice mieszkalne rozlały się wokół, tworząc jedną z sześciu największych aglomeracji w całej Afryce, którą zamieszkuje około 5 milionów ludzi. Jest to również największy port Egiptu, oraz drugie co do wielkości miasto tego kraju. Aleksandrię uznaje się za kulturalną stolicę Egiptu, w przeciwieństwie do Kairu, który dominuje pod względem gospodarczym. Warto wspomnieć również, że teraz wprawdzie centrum Egiptu stanowi Kair, jednak przez niemal tysiąc lat jego stolicą była właśnie Aleksandria – od przełomu VI/III w. n. e. aż do  roku  641 naszej ery.

Później na wiele lat miasto podupadło – Napoleon podczas swojej wyprawy do Egiptu zanotował, że w Aleksandrii mieszkało wówczas ledwie 8000 mieszkańców. Dopiero otwarcie Kanału Sueskiego 1869 roku spowodowało ponowny, bardzo dynamiczny rozwój miasta.

Do najbardziej znanych osobistości związanych z Aleksandrią należy Omar Sharif, który  urodził się tu w roku 1932. Ten aktor pochodzenia egipskiego nominowany do Oskara, gwiazda  hollywoodzkich produkcji, zagrał w kilkudziesięciu filmach m. in. w "Doktorze Żywago", komedii "Ściśle Tajne", "Trzynastym Wojowniku", "Panu Ibrahimie" i "Kwiatach Koranu". Poza tym Sharif jest jednym z najlepszych graczy w brydża na świecie i przez kilka lat redagował kolumnę brydżową w dzienniku Chicago Tribune. Poza tym, wymienić z pewnością należy jednego z obywateli Aleksandrii, którzy zapisali się w historii - prezydenta Egiptu w latach 1954-1970 Gamala Abdela Nasera, jednego z najwybitniejszych arabskich przywódców. Trzeba również wspomnieć w tym miejscu o Polaku – profesorze archeologii Kazimierzu Michałowskim, który w latach 60. prowadził w rejonie Aleksandrii wykopaliska, odsłaniając pozostałości rzymskich i egipskich budowli.

Jeśli więc wybierasz się do tego miasta, nie ma lepszej opcji transportu niż tanie loty do Aleksandrii. Nasza oferta na tanie bilety lotnicze do Aleksandrii spełni z pewnością Twoje oczekiwania.

Szczegóły

Opublikowano: 12 listopad 2009

(kod IATA: TNR; kod ICAO: FMMI)

Międzynarodowe lotnisko położone 17 km na północ od Antananarywy. Jest największym portem lotniczym na Madagaskarze. Rocznie obsługuje prawie milion podróżnych. Jedyne połączenia lotnicze z Europy do Antananarywy oferuje: Paryż i Mediolan.

Lotnisko posiada jeden terminal pasażerski. Do dyspozycji pasażerów pozostają restauracja, sklepy, bankomat, poczta, kantor wymiany walut. Dostępne są także udogodnienia dla osób niepełnosprawnych i dla matek z dziećmi. Lotnisko planuje budowę nowego terminala, drugiego pasa startowego oraz parkingu.

Użyteczne informacje
Wszelkie informacje dotyczące podróży i lotniska można uzyskać pod numerem telefonu: +261 (0)202 244 041.
 
Punkty informacyjne znajdują się na terenie terminala.

Na lotnisku znajdują się stanowiska wypożyczalni samochodów. Samochód można także zarezerwować na stronie: wypożyczalnie samochodów.

Na lotnisku dostępny jest niewielki parking.

Komunikacja
Lotnisko położone jest około 17 km na północ od Antananarywy. Dojazd na lotnisko prowadzi drogą szybkiego ruchu.

TAKSÓWKI
Postój taksówek znajduje się przed budynkiem lotniska. Warto wcześniej uzgodnić cenę z taksówkarzem.

TRANSPORT AUTOBUSOWY
Z lotniska do miasta kursuje autobus lotniskowy, zatrzymujący się pod Hotelem Hilton oraz przed biurem Air Madagaskar w centrum miasta.

Oficjalna strona internetowa lotniska
www.adema.mg

Adres
Antananarivo-Ivato Airport
Route d´Ivato
Antananarivo 101
Madagaskar

Główni przewoźnicy
Lotnisko obsługuje między innymi następujące linie lotnicze: Air France, Air Madagaskar, Comores Aviation, Corsairfly, Kenya Airways, South African Airlines.