Treść strony
Wyszukiwarka biletów lotniczych
Treść główna
Uncategorised
- Szczegóły
 |
| Edynburg |
| Fot. Extra Medium |
Zamek
Wznoszący się nad miastem zamek, jest nieodłączną częścią historii nie tylko Edynburga, ale całej Szkocji. Zbudowana na szczycie wygasłego wulkanu niezdobyta budowla miała niegdyś ogromne znaczenie strategiczne dla całego, przez stulecia pozostającego najważniejszym szkockim miastem Edynburga. Do dziś robi imponujące wrażenie – na turystach. Kompleks zamkowy to dziś rozmaite style i typy budownictwa, świadczące o różnorodności ról, jakie zamek pełnił na przestrzeni dziejów, ale także historia wznoszenia fortyfikacji. Najstarszą zachowaną częścią jest St Margaret's Chapel (kaplica św. Małgorzaty) pochodząca z XII w., natomiast najpóźniejsze fragmenty dodano w latach 20. naszego stulecia. Nie przetrwał żaden ślad z okresu, kiedy zamek był siedzibą dworu Malcolma Canmore.
Edynburska warownia zyskała status najważniejszego zamku w Szkocji, pełniąc zarówno funkcję fortecy, jak i królewskiego pałacu. Po raz ostatni stała się obiektem działań wojennych w 1745 r., gdy próbowały ją zdobyć wojska księcia Karola Edwarda Stuarta. Choć zamek stracił swoje militarne znaczenie, zaczął być z czasem postrzegany jako wielki narodowy pomnik Szkocji.
Pałac
Miejsce gdzie przechowywane są do dziś insygnia szkockiej władzy królewskiej to niepozorna budowla. Nad renesansowym pałacykiem, którego budowę rozpoczęto w latach 30. XV stulecia góruje ośmiokątna wieżyczka strzelnicza, dobudowana w XIX w. po to tylko, aby mogła z niej powiewać flaga. Po raz ostatni edynburski zamek służył jako rezydencja królewska w roku 1617. Warto zwiedzić to miejsce choćby po to by w odrestaurowanej części pałacu obejrzeć audiowizualną ekspozycję poświęconą Honours of Scotland, czyli szkockim klejnotom koronacyjnym, których oryginały znajdują się w Crown Room na końcu sal wystawowych. Wspaniałe insygnia władzy królewskiej - jedyne pochodzące sprzed czasów Restauracji, które ocalały w Wielkiej Brytanii - stanowią dobitne świadectwo poczucia tożsamości narodowej Szkotów. Po raz ostatni spełniły swą zaszczytną funkcję w 1651 r., podczas koronacji Karola II na króla Szkocji.
Królewska Mila
To powszechna nazwą dla ciągu ulic, które tworzą, główny trakt Edynburskiej starówki. Prowadzi ona od Zamku do Opactwa i Pałacu Hollyrood Królewska Mila jest jedną z najbardziej oblężonych przez turystów ulic w Szkocji. Z dziedzińca zamkowego schodzi w dół ulicami Lawnmarket, High Street, Cannongate, przechodzi poprzez wysokie domy starówki. Wypełniona jest przeróżnymi sklepikami z whisky, ręcznie robionymi kiltami i innymi wyrobami rzemieślniczymi. Warto spojrzeć na miast ze szczytu otwartej w 1853 r. Outlook Tower (Wieża Widokowa) i położone w pobliżu galerie i kościoły jak choćby Assembly Hall, miejsce corocznych spotkań Generalnego Zgromadzenia Kościoła Szkockiego czy pięknie usytuowany u stóp wzgórza zamkowego Tolbooth Kirk, który należy do charakterystycznych budynków Edynburga, dzięki najwyższej w mieście, majestatycznej iglicy i wspaniałym neogotyckim dekoracjom kościoła – dzieło Augustusa Pugina, współtwórcy gmachu Parlamentu w Londynie. Trzeba też zwiedzić katedrę św. Idziego - jedyny kościół parafialny, zbudowany w średniowiecznym Edynburgu, który zdołał przetrwać do obecnych czasów. W XIX w. kościół ozdobiono licznymi pomnikami nagrobnymi, aby nadać mu charakter narodowego panteonu na podobieństwo londyńskiego Opactwa Westminsterskiego. W kościele znajduje się kilka witraży zaprojektowanych przez prerafaelitów. Przy Królewskiej Mili wznosi się także monumentalny Parliament House, zbudowany w latach 30. XVII w. jako siedziba szkockiego parlamentu. Dziś jest to siedziba sądu.
Holyrood
Położone w zacisznej dolinie Holyrood to edynburska rezydencja królewska. Według legendy, w 1128 r król Dawid I wzniósł ją w miejscu, w którym na polowaniu pojawił się przed nim jeleń i zrzuciwszy go z konia, usiłował przebić go rogami. Król zdołał uchwycić poroże zwierzęcia, lecz okazało się, że napastnik zniknął, a on trzyma w ręku krucyfiks. Ten samej nocy śniło mu się, że słyszy głos nakazujący "zbudowanie domu dla kanoników, którzy poświęcili się dla Krzyża". Dawid posłuchał rozkazu i nadał nowemu opactwu nazwę Holyrood (Święty Krzyż).
Wnętrze pałacu Karola II, określane powszechnie nazwą Apartamentów Państwowych ma wspaniały wystrój. Wyłożone dębową boazerią, ozdobione gobelinami, portretami i malarstwem dekoracyjnym. Jednak nade wszystko godne uwagi są wspaniałe, pokryte stiukami sufity i Wielka Galeria, która zajmuje całe pierwsze piętro północnego skrzydła (jest nadal wykorzystywana do urządzania wielkich uroczystości). Jej ścianę zdobi 89 portretów zamówionych w XVII w. u holenderskiego malarza Jacoba de Weta, który otrzymał zadanie ukazania rodowodu królów Szkocji, począwszy od mitycznych prapoczątków sięgających IV w. p.n.e. - o tyle wyjątkowa, iż auto z oczywistych względów nie miał pojęcia o rzeczywistym wyglądzie „modeli”.
Królewski Ogród Botaniczny w Edynburgu
Królewski Ogród Botaniczny w Edynburgu to jedna z największych atrakcji w mieście, wbrew pozorom przeznaczona nie tylko dla miłośników biologii. To miejsce jest niezwykle popularne wśród turystów. W Ogrodach można przespacerować się wśród rzadko spotykanych gatunków kwiatów i roślin i odprężyć się po pełnym wrażeń dniu. Założony w 1670 roku jest drugim ogrodem botanicznym w historii Wielkiej Brytanii. Ogród jest naprawdę duży: jego powierzchnia wynosi ponad 70 akrów. Korzystne położenie nieco za miastem również przysparza mu popularności. Aktualnie w ogrodzie rośnie ponad 17 tysięcy gatunków przeróżnych roślin, wśród których buszują zwierzęta. W ogrodzie możemy zapoznać się z różnymi rodzajami flory. W Chinese Hillside przeniesiemy się do chińskich ogrodów, a w Scottish Heath Garden poczujemy się trochę jak na szkockich wzgórzach. Specjalnie dla Królowej Matki założono ogród wypełniony wieloma gatunkami róż. Nie zabrakło tutaj także palmiarni, w której znajdują się najbardziej egzotyczne rodzaje roślin. Zmęczeni zwiedzaniem mogą odpocząć w kawiarni.
Szkockie Muzeum Królewskie
Royal Museum of Scotland mieści się się w eleganckim pałacu w stylu weneckim. Wnętrze, wzorowane na londyńskim Crystal Palace, zdominowane jest przez żeliwną konstrukcję galerii, arkad i filarów. Zgromadzono tu wyjątkową kolekcję. Największą atrakcję nowej ekspozycji stanowią przedmioty z czasów prehistorycznych, rzymskich, wikingów oraz słynne szachy z kości słoniowej z wyspy Lewis. Ale prezentowane są tu także dzieła greckie, rzymskie i nubijskie, posągi Buddy z Japonii i Birmy, słupy totemiczne z Kanady a także kolekcja wypchanych zwierząt i ptaków oraz dział poświęcony technice, z urządzeniami pochodzącymi z okresu rewolucji przemysłowej.
National Gallery Complex
Znajdująca się w samym sercu Edynburga – na wzniesieniu Mound przy Princess Street, to jedna z najważniejszych atrakcji turystycznych Szkocji, oferujących wolny wstęp w swoje progi. Kompleks składa się z trzech połączonych ze sobą budynków i mieści olbrzymią część szkockiego majątku kulturowego. Kolekcja zawiera dzieła Rafaela, Tycjana, El Greco, Velázqueza, Rembrandta, Rubensa, Van Gogha, Moneta, Cézanne'a, Degas i Gauguina, a także artystów szkockich - Ramsay’a, Raeburna, Wilkiego i McTaggarta. A to tylko niektóre ze skarbów kolekcji, na którą składają się dzieła sztuki od czasów wczesnego renesansu po koniec XIX wieku.
Scotch Whisky Experience
Scotch Whisky Experience to genialny pomysł na spędzenie wolnego czasu nie tylko dla miłośników tego trunku. Aktualnie to jedna z ciekawszych atrakcji Edynburga, a jej popularność wciąż rośnie. Podczas zwiedzania możemy dowiedzieć się wielu interesujących faktów odnośnie produkcji tradycyjnej szkockiej whisky. Przewodnicy imponują swoją wiedzą, ale to nie wszystko. Na chętnych czeka oczywiście także degustacja. Standardowa wycieczka to nie wszystko. Możemy wybrać się na zwiedzanie po zachodzie słońca, obejrzeć największą na świecie kolekcję whisky liczącą sobie ponad 3500 butelek albo przejechać się beczką po replice destylarni. Idealny pomysł na park rozrywki... w wersji dla dorosłych. Na koniec nie można nie wstąpić do sklepu. Osoby, które zapłaciły za zwiedzanie mają w nim zagwarantowany rabat. Na głodnych i spragnionych czeka restauracja Amber oraz Whisky Bar.
Budynek szkockiego parlamentu w Edynburgu
Budynek szkockiego parlamentu to prawdziwa perełka wśród wszystkich innych obiektów tego typu. To, że wyróżnia się pozytywnie na tle nudnych gmachów zauważyło także UNESCO, wpisując go na listę światowego dziedzictwa kultury. Cały kompleks został zaprojektowany przez hiszpańskiego architekta Enrique Mirallesa i składa się z ośmiu części. Wszystkie z nich robią spore wrażenie. W sali obrad, wykończonej dębowym drewnem i szkłem zasiada na co dzień 129 szkockich parlamentarzystów. Tower Buildings to efektowne wieże, które z lotu ptaka wyglądają podobno jak łodzie. W 2005 roku siedziba parlamentu zdobyła prestiżową architektoniczną nagrodę Stirling Prize. Warto dodać, że budowie towarzyszyło wiele kontrowersji.
- Szczegóły
 |
| Grossmünster w Zurychu |
| Fot. sxc.hu |
Ulica Bahnhofstrasse
Zuryska Bahnhofstrasse (czyli ulica Dworcowa), łącząca dworzec kolejowy z brzegiem jeziora, jest najbardziej elegancką ulicą handlową Szwajcarii i jedną z najbardziej prestiżowych na świecie. Skupiły się przy niej magazyny „haute couture” i sklepy oferujące najbardziej luksusowe towary: biżuterię, zegarki, futra, antyki i dzieła sztuki. Ocieniona szpalerem lip, wyłączona z ruchu kołowego, stanowi idealny trakt spacerowy. Niedaleko dworca kolejowego strzela w niebo sylwetka najwyższego w mieście budynku, w którym mieści się obserwatorium astronomiczne Urania, wyposażone w teleskop o 600-krotnym powiększeniu.
Fraumünster
Katedra Fraumünster to jeden z najbardziej reprezentacyjnych kościołów w Zurychu. Wznosi się na zachodnim brzegu Limmat, na miejscu dawnego konwentu założonego w 853 roku. Obecna budowla sakralna pochodzi z XIII wieku, ale jej stare romańskie prezbiterium zdobią współczesne witraże projektu Marca Chagalla. To z tutejszej ambony w XVI wieku protestancki kaznodzieja Ulrich Zwingli głosił przesłanie „módl się i pracuj”.
Sankt Peterskirche
To najstarsza, ufundowana jeszcze przez Karola Wielkiego świątynia w Zurychu. Jej XIII-wieczna dzwonnica prezentuje światu jeden z największych zegarów w Europie, którego średnica mierzy 9 m. Barokowa nawa we wnętrzu kościoła podparta jest filarami z różowo-pomarańczowego marmuru, a zdobią ją delikatne stiuki i kryształowe kandelabry z XVIII wieku.
Grossmünster
Monumentalna katedra, wzniesiona w latach 1100-1250 na miejscu kościoła z IX wieku, jest jednym z ważniejszych zabytków Zurychu. Jest „kościołem-matką” reformacji w niemieckojęzycznej Szwajcarii. To właśnie tutaj od 1519 roku do swojej śmierci w 1531 roku Zwingli głosił zasady nowej religii. Bliźniacze wieże kościoła pochodzące z XV wieku, zwieńczone XVIII-wiecznymi kopułami, są najbardziej charakterystycznym elementem architektury miasta. Katedrę zdobią nowoczesne okna witrażowe projektu Alberta Giacomettiego.
Muzea
W pobliżu Dworca znajduje się Muzeum Narodowe (Landesmuseum)- jeden z najważniejszych obiektów muzealnych w Europie. Kolekcja muzeum jest bardzo różnorodna. Przede wszystkim eksponowany jest tutaj dorobek kultury szwajcarskiej od czasów prehistorycznych po dzień dzisiejszy. Najważniejszym szwajcarskim muzeum jest Kunsthaus. W jego posiadaniu znajdują się zbiory sztuki powstałej we wszystkich ważnych okresach historii europejskiej, od średniowiecza po współczesność. Nie brak płócien XIX- i XX-wiecznych (m.in. Moneta i van Gogha), rzeźb Rodina czy dzieł dadaistów. Z kolei muzeum Rietberg przedstawia przede wszystkim sztukę pozaeuropejską. Zgromadzone w nim okazy pochodzą przede wszystkim z Indii, Chin i Afryki.
Do ciekawszych obiektów muzealnych miasta należy Muzeum Heidi-Webera. Bernard Weber to szwajcarski podróżniki, założyciel fundacji „New 7 Wonders Foundation”, która 50% swych dochodów przeznacza na finansowanie konserwacji zabytków. Muzeum i siedziba fundacji jest miejscem o tyle wyjątkowym, że mieści się w ostatnim budynku zaprojektowanym przez światowej sławy architekta Le Corbusiera.
- Szczegóły
Muzeum Folkloru i Tradycji Lok Virsa
 |
| Tradycyjne tańce |
| Fot. sxc |
Warto odwiedzić Muzeum Folkloru i Tradycji Lok Virsa, ponieważ jest to miejsce, gdzie folklor i tradycja Pakistanu pobudzane są do życia. Może traficie na jeden z barwnych organizowanych przez muzeum festiwali. Można tam podziwiać prace rzemieślników z całego kraju oraz posłuchać koncertów muzyki ludowej prezentowanych przez wybitnych twórców i artystów, jak Hassan Pasza, Pop Group czy Rukhsana Murtaza.
Muzeum jest otwarte dla publiczności od 10.00 do 20.00.
Meczet Szaha Faisala
Meczet Szaha Faisala (Faisal Masjid) jest jednym z największych meczetów świata, prezentem od króla Arabii Saudyjskiej Faisala Bin Abdul Aziza. Budowla ta stanowi wspaniały przykład nowoczesnej architektury muzułmańskiej i znakomicie komponuje się z otoczeniem. Wrażenie robi zwłaszcza jej wielkość - pod główną kopułą mieści się 20 tys. wiernych. Zwiedzające kobiety mogą wchodzić tylko z okrytą głową.
Park Shakarparian
Park Shakarparian widnieje w Księdze Rekordów Guinness'a jako jedyny na świecie ogród, w którym 112 liderów państw zasadziło po jednym drzewku. I rzeczywiście, położony na niskim wzgórzu między Islamabadem a Rawalpindi ogród Shakarparian ma około 112 drzew posadzonych przez zagranicznych dygnitarzy od 1964 roku. Poza tym jest to miejsce, które oferuje jedno z najbardziej malowniczych widoków na Islamabad i Rawalpindi.
Park narodowy na Wzgórzach Margalla
Wycieczka do tego parku, usytuowanego u stóp Himalajów, będzie wspaniałym oderwaniem się od zgiełku miasta. Jest to rezerwat wielu dzikich zwierząt, jak pantera, gazela indyjska, rudy lis czy szakal, oraz różnych gatunków ptaków, jak sokół, pustułka, krogulec indyjski czy sokół wędrowny.
Jezioro i tama Rawal
Jezioro Rawal jest sztucznym zbiornikiem, który dostarcza wodę dla potrzeb miasta Rawalpindi i Islamabad, zajmuje obszar 8.8 km kwadratowych. Rawal znajduje się w odizolowanej części Parku Narodowego Wzgórz Margalla i ma duże znaczenie dla zimujących tam ptaków wodnych. Jest to niezwykle urokliwe i malownicze miejsce, nieskazitelna tafla wody otoczona wzgórzami, które warto zobaczyć.
Narodowy Pomnik Pakistanu
 |
| Narodowy Pomnik Pakistanu |
| Fot. sxc |
Pakistan Monument (lub National Monument) to jedno z miejsc, które trzeba odwiedzić. Pomnik został zbudowany na zachodnim punkcie widokowym w parku Shakarparian. Budowlę można de facto dostrzec ze wszystkich punktów widokowych w Islamabadzie i Rawalpindi. Została zaprojektowana przez znanego architekta Arifa Masouda, a prace budowlane zakończono w marcu 2007. Obiekt powstał, by odzwierciedlić kulturę i cywilizację kraju, a także by przedstawić historię Pakistańskiego Ruchu Oporu. Jest on poświęcony mieszkańcom Pakistanu, którzy oddali swoje dziś za lepsze jutro. Rozpościera się stamtąd piękny widok na miasto nocą.
- Szczegóły
ONZ
 |
| Siedziba ONZ w Genewie |
| Fot. sxc.hu |
Pałac Narodów pierwotnie był siedzibą Ligi Narodów. Dziś zajmuje go Organizacja Narodów Zjednoczonych. W wybudowanym w latach 1929-1936 Pałacu Narodów można zwiedzać m.in. salę posiedzeń plenarnych i przyległy park - sanktuarium ciekawych dzieł sztuki. Do najciekawszych należy gigantyczny globus z brązu - prezent od Stanów Zjednoczonych, a także strzelisty szary obelisk pokryty tytanem. Monument został przekazany w darze przez ZSRR.
Katedra św. Piotra i Audytorium Kalwina
Nad centrum starego miasta góruje ogromna, łącząca różne style architektoniczne katedra św. Piotra. Budowę gotyckiej świątyni rozpoczęto w XI wieku, ale neoklasycystyczna fasada jest dwieście lat młodsza, podobnie jak nieproporcjonalna kopuła. W latach 1536–1564 kazania w katedrze wygłaszał Jan Kalwin. W północnej nawie zachowało się miejsce, gdzie siadywał podczas nabożeństw. Zgodnie z surowymi naukami Kalwina wnętrze świątyni jest ascetyczne, ale wynagradza to przepiękny widok, jaki roztacza się z północnej wieży. Tuż obok kościoła mieści się Audytorium Kalwina. Jest to niewielka kaplica z XV wieku, wzniesiona w stylu surowego gotyku, w miejscu starszej budowli sakralnej. Zbierali się tu protestanci ze Szwajcarii, Francji, Niderlandów, krain niemieckich i z Italii, a nauczali wybitni reformatorzy: Jan Kalwin, Teodor de Bèze i John Knox. Kaplica do dziś jest miejscem kultu - spotykają się tu członkowie kościołów reformowanych Szkocji, Holandii i Włoch.
Ratusz
Przepiękny zabytkowy ratusz jest od pięciu wieków Siedzibą Rządu Republiki i Kantonu Genewy. Najstarszym fragmentem kompleksu jest wieża Baudet, pochodząca z 1455 roku, mieszcząca m. in. salę obrad Rady Państwa, ozdobioną pięknymi boazeriami i freskami z epoki. Pozostałe części budowli pochodzą z XVI i XVII wieku. Z dziedzińca wewnętrznego prowadzi w górę spiralna, brukowana rampa, umożliwiająca dostęp do górnych pięter bez zsiadania z konia lub wysiadania z lektyki. Na parterze mieści się Sala Alabamy, w której podpisano wiele znaczących dla historii świata umów i traktatów. 22 sierpnia 1864 roku została tu podpisana tzw. Konwencja Genewska, która legła u podstaw powołania organizacji Czerwonego Krzyża. 15 listopada 1920 roku w tej sali miało miejsce pierwsze Zgromadzenie Generalne Ligi Narodów. Nazwa sali pochodzi stąd, że po Wojnie Secesyjnej, w 1872 roku, miał w niej miejsce słynny arbitraż między Stanami Zjednoczonymi a Anglią dotyczący konfederackiego okrętu CSS "Alabama".
Arsenał
Pierwotna, drewniana budowla wzniesiona w tym miejscu pełniła funkcję spichlerza miejskiego, gromadzącego strategiczne zapasy zboża. W roku 1634 zastąpiono ją obecnym murowanym budynkiem. W 1720 roku urządzono tu arsenał miejski, którą to funkcję obiekt pełnił do roku 1877. Później znajdowało się tu m. in. muzeum broni i uzbrojenia, a także posterunek policji. Obecnie, od 1972 roku, mieści się tu genewskie Archiwum Państwowe. Ściany parteru pokrywają trzy mozaiki autorstwa A. Cingrii z 1949 roku, przedstawiające kluczowe momenty w historii Genewy. Pamiątką po dawnej funkcji arsenału jest pięć armat, które ustawione są pod arkadami. Pochodzą z baterii broniących miasta w XVII i XVIII wieku.
Muzea
Genewa słynie ze swoich muzeów. Każde z nich jest godne odwiedzenia, ale do najsłynniejszych należy Muzeum Sztuki i Historii. Ogromne i zróżnicowane zbiory tej placówki obejmują około pół miliona eksponatów, w tym obrazy, rzeźby, broń i znaleziska archeologiczne. Warto zwrócić uwagę na cenny obraz „Cudowny połów” Konrada Witza, przedstawiający zdumionych rybaków, którzy zapomniawszy o sieciach, wpatrują się w Chrystusa stąpającego po wodach... Jeziora Genewskiego. Obraz był niegdyś częścią ołtarza w katedrze.
Warto także zapoznać się z bogatymi zbiorami Muzeum Historii Naturalnej.Obowiązkowym punktem na mapie turysty powinno być także Muzeum Zegarmistrzostwa i Emalierstwa oraz Muzeum Patek-Philippe - prawdziwy skarbiec dzieł sztuki precyzyjnej. Zegarki z kolekcji pochodzą nawet z XVI wieku i zostały wyprodukowane w Genewie lub w innych miastach Szwajcarii. Większość z nich pochodzi z manufaktury Patek-Philippe, której założycielem (w 1839 roku) był polski polski zegarmistrz, Norbert Patek. Patek był oficerem w powstaniu listopadowym, po upadku zrywu niepodległościowego musiał uchodzić z kraju. Jego pierwsze zegarki były zdobione portretami słynnych Polaków i motywami patriotycznymi. W 1845 roku, po rozwiązaniu spółki z Czapkiem, Patek rozpoczął współpracę z francuskim wynalazcą A. Philippe’em. Powstała wówczas firma Patek-Philippe, która działa do dziś i produkuje najbardziej renomowane zegarki na świecie.
Historia miasta jest ściśle związana z organizacjami, które obrały Genewa na swoją siedzibę. Muzeum Międzynarodowego Czerwonego Krzyża i Czerwonego Półksiężyca prezentuje poruszającą, multimedialną ekspozycję opowiadającą o dokonaniach organizacji oraz największe okrucieństwa w nowożytnej historii ludzkości. Wojny wciąż się toczą, o czym przypominają filmy, zdjęcia, nagrania i dzieła sztuki. Szczególnie przejmujący jest dział dotyczący okresu II wojny światowej, gdzie wyeksponowano siedem milionów kart ewidencyjnych więźniów obozów.
Jet d’Eau
Zamontowana na jeziorze Genewskim fontanna należy do największych na świecie. To jeden z symboli Genewy, strzela w niebo z niewiarygodną siłą, która tworzy słup wody o wysokości 140 m. W powietrze wzbija się jednocześnie siedem ton wody.
CERN
W pobliżu Meyrin powstało laboratorium badawcze CERN (Europejska Organizacja Badań Jądrowych), zajmujące się fizyką cząsteczek. Organizacja została założona w 1954 roku; obecnie w jej skład wchodzi 20 krajów. Akcelerator - Wielki Zderzacz Hadronów - jest największą maszyną świata. Jego zasadnicze elementy są umieszczone w tunelu w kształcie torusa o długości około 27 km, położonym na głębokości od 50 do 175 m pod ziemią. Zjawiska fizyki nuklearnej wyjaśnia multimedialna ekspozycja Microcosm.
- Szczegóły
Wyspa Młyńska i Bydgoska Wenecja
Z całą pewnością Wyspa Młyńska to jedno z najbardziej urokliwych miejsc w Bydgoszczy. Oaza spokoju w centrum miasta przyciąga bydgoszczan o każdej porze roku. Jest ona położona zaledwie kilkadziesiąt metrów od Starego Miasta. Oddzielają ją wody Brdy i odnogi Młynówki. Wyspa należała niegdyś do króla, dlatego wznoszono na niej budynki gospodarcze: magazyny, młyny królewskie, tartak i łaźnię miejską. Od 1594 do 1688 działała tu mennica królewska i wtedy też wyspa przeżywała swój złoty okres. W XVIII wieku, w czasie budowy Kanału Bydgoskiego, zasypano jeden z dwóch kanałów przepływających przez wyspę (w XX wieku zasypano kolejny, tzw. Międzywodzie). W XIX wieku Prusacy przebudowali wyspę, likwidując większość budynków i usypując groblę łączącą ją z obecną ulicą Marszałka Focha. Nieco później wybudowano potężne Młyny Rothera, stojące na wyspie do dziś. Po wielu latach zapomnienia Wyspa Młyńska powoli odzyskuje swój urok. Od 2006 roku prowadzone są tam prace renowacyjne i budowlane, w celu przywrócenia jej do miejskiego życia. Docelowo planowane jest otwarcie na wyspie centrum rekreacyjno-konferencyjnego i hotelu.
Biały Spichrz
W samym centrum miasta, na urokliwej Wyspie Młyńskiej, stoi Biały Spichrz z ok. 1780 roku. Budynek konstrukcji szachulcowej posiada ciekawą gotycką piwnicę o krzyżowym sklepieniu z XV wieku, wspartym na masywnych filarach. Od 1993 roku mieści się tu ekspozycja stała Muzeum Okręgowego zatytułowana "Rzemiosło Bydgoskie". Prezentowane są tu wyroby rzemieślnicze dawnych mistrzów, przedmioty codziennego użytku, m.in. meble z XVIII-XIX wieku, rzemiosło artystyczne, obiekty ceramiczne i szklane, wyroby srebrne i cynowe, tkaniny, broń, zegary, meble, oraz dokumenty obrazujące historię i tradycje rzemiosła bydgoskiego. Obok wykonanych przez rzemieślników prac pokazane zostały też przedmioty wytwarzane w manufakturach i fabrykach, noszące znamiona seryjnej produkcji. Ciekawostką jest znajdujący się przy Białym Spichrzu pomnik „Osiemnastego Południka”, który przebiega przez Bydgoszcz. Warto zrobić sobie przy nim pamiątkowe zdjęcie.
Kościół katedralny (farny) pod wezwaniem świętego Marcina i Mikołaja
Tak zwana bydgoska Fara. Jest to najstarszy istniejący obiekt zabytkowy w Bydgoszczy - korzeniami sięga końca XIV wieku. W 1409 roku jego pierwotna drewniana zabudowa została spalona przez Krzyżaków. Kościół odbudowano jednak w latach 1466-1502, tym razem z cegły. Do ponownego wzniesienia kościoła szczególnie przyczyniła się osoba starosty bydgoskiego Jana I Kościeleckiego, który zdobył fundusze z królewskiego skarbca na odbudowę oraz funkcjonowanie świątyni. Pod względem architektonicznym budowla reprezentuje styl późnego gotyku. Mimo wielu przebudowań oraz remontów, świątyni udało się zachować późnośredniowieczną stylizację, a wnętrze kościoła wciąż uważane jest za jedno z najpiękniejszych w Bydgoszczy oraz regionie.
Kościół NMP (klarysek)
Kościół Najświętszej Marii Panny jest często nazywany kościołem Klarysek z powodu urzędującego tam wcześniej zakonu sióstr Klarysek. Świątynia reprezentuje styl gotycko-renesansowy, wzniesiono ją w latach 1582-1602 zamiast drewnianej kaplicy, która znajdowała się przy przytułku dla ubogich. Fundatorami budowli byli mieszczanie bydgoscy, obiekt zbudowano w całości z cegły. W 1835 roku dokonano kasacji urzędującego tam zakonu Klarysek, tym samym kościół oraz jego zabudowa przejęły władze miasta, które uczyniły z obiektu magazyn, a później remizę zawodowej straży pożarnej oraz magazyn zbiorów muzealnych. Dopiero po burzliwym okresie zaborów i odpowiednim zrekonstruowaniu obiekt wrócił do pełnienia funkcji religijnych. Konsekrowano go w 1922 roku. Wnętrze kościoła nacechowane jest elementami renesansowymi, należy do czołówki najładniejszych obiektów zabytkowych znajdujących się w Bydgoszczy.
Mistrz Twardowski na Starym Rynku
Mistrz Twardowski pojawia się codziennie wśród kłębów dymu i charakterystycznej muzyki w oknie kamienicy nr 15. W tej właśnie kamienicy mieściła się "Gospoda Pod Zgorzelcem", w której, według legendy, mieszkał słynny czarnoksiężnik w czasie wizyty w Bydgoszczy w 1560 roku.
Rzeźba "Przechodzący przez rzekę"
Autorem tej niezwykłej rzeźby jest Jerzy Kędziora. „Przechodzący” zawitał do Bydgoszczy 1 maja 2004 roku dla upamiętnienia wejścia Polski do Unii Europejskiej. Fenomenem rzeźby jest fakt, że umieszczono ją nad Brdą na linie rozpiętej pomiędzy brzegami, stanowiącej jedyny punkt oparcia. Tajemnica tkwi w przeniesieniu środka ciężkości poniżej poziomu liny, dzięki czemu rzeźba utrzymuje równowagę.
Spichrze przy ulicy Grodzkiej
Symbolem, bez którego miasto niewątpliwie straciłoby swój urok, są bydgoskie spichrze przy ulicy Grodzkiej. Te charakterystyczne budynki nad Brdą na stałe wrosły w panoramę miasta. Jeszcze na początku 1960 roku podobnych spichrzy było tu pięć. Obecnie jest ich trzy i są jednymi z najczęściej uwiecznianych budynków w Bydgoszczy. Początkowo pełniły funkcję magazynową i są symbolem wielowiekowych tradycji kupieckich. To tu składowano zboże, które później załadowane na barki płynęło do Gdańska lub Szczecina.
Pomnik Łuczniczki w Parku im. Jana Kochanowskiego
Innym symbolem Bydgoszczy jest rzeźba „Łuczniczka”, znajdująca się w Parku im. Jana Kochanowskiego nieopodal Teatru i Filharmonii. Pomnik jest dziełem Ferdynanda Lepckego i został odsłonięty 18 października 1910 r. Eksponat wielokrotnie zmieniał swoją lokalizację, a w najbliższym czasie również planowane jest przeniesienie go na skwer przed spichrzami.
Dzielnica Muzyczna - okolice skweru im. Krzysztofa Komedy
Mianem Dzielnicy Muzycznej określa się obszar w pobliżu skweru im. Krzysztofa Komedy, gdzie znajdują się budynki instytucji muzycznych: Filharmonii Pomorskiej im. Ignacego Jana Paderewskiego, Akademii Muzycznej im. Feliksa Nowowiejskiego oraz Zespół Szkół Muzycznych im. Artura Rubinsteina.
Kanał Bydgoski
Trudno przecenić rolę Kanału Bydgoskiego dla rozwoju Bydgoszczy. Jego budowa w XVIII wieku umocniła pozycję grodu jako ośrodka handlowego. Pulsujące życiem bydgoskie rynki, przystanie i stocznie stały się sercem miasta, a Brda, Wisła połączone Kanałem z Notecią, jego krwiobiegiem. Na początki XX wieku kanał został przebudowany. Przekopano nowy odcinek, który połączył go z Brdą przez centrum miasta. Dawny bieg tracił znaczenie transportowe. Obecnie Kanał wraz z Brdą odżywa. Na ich wodach coraz częściej pojawiają się jednostki pod polską i zagraniczną banderą. Otoczenie ocalałego odcinka Starego Kanału jest uporządkowane, zabytkowe śluzy zostały wyremontowane. Do romantycznych tradycji przedwojennej Bydgoszczy nawiązuje restauracja „Przy IV śluzie” mieszcząca się w „Park Hotelu”. W budowie jest marina, która będzie służyć wodniakom chcącym odwiedzić miasto.
- Szczegóły
Stare Miasto
Na uwagę zasługują fantastyczne kościoły w centrum miasta: katedra katolicka przy George Street, Kościół Świętej Trójcy przy Boar Lane czy kościół anglikański przy Kirkgate Street. W Leeds znajdziemy także okazałe zabytki XIX-wiecznej architektury, z których najbardziej okazałym jest miejski ratusz. Jego wieża góruje nad miastem (nie licząc pobliskich biurowców). Ciekawe architektonicznie są także budynki Civic Hall i Civic Theatre w sąsiedztwie ratusza. Spacer wzdłuż Boar Lane (z pięknymi pierzejami XVII- i XiX-wiecznej architektury), a także Vicar Lane, wzdłuż którego umiejscowione są najbardziej ekskluzywne sklepy skupione w urządzonym z przepychem Victoria Quarter Centre.
Miejska Galeria Sztuki
Leeds City Art Gallery może się poszczycić jednymi z najlepszych i najbardziej różnorodnych – pomijając londyńskie – zbiorów sztuki w kraju. Zmieniające się fragmenty ekspozycji stałych tworzą wystawy czasowe, prezentujące sztukę i rzeźbę XIX i XX wieku. W kolekcji znajdują się m.in. dzieła: Stanleya Spencera i Anthony’ego Gormleya, a także Henreg Moore'a, jednego z największych rzeźbiarzy minionego stulecia, który był absolwentem Akademii Sztuk Pięknych w Leeds.
Opactwo Kirkstall Abbey
Zniszczony budynek opactwa stanowi jeden z najważniejszych średniowiecznych zabytków Leeds. Został on pierwotnie wzniesiony w latach 1152-1182 przez cystersów z opactwa Fountains Abbey. To właśnie mnichom z opactwa, którzy zasłynęli z handlu tkaninami, miasto zawdzięcza późniejszy kierunek rozwoju przemysłu.
Royal Armouries
W położonym przy rzece Aire na terenie rekultywowanego właśnie portu żeglugi śródlądowej, mieszczącym się w zabytkowych wnętrzach Muzeum Uzbrojenia można podziwiać zbiory, obejmujące imponującą kolekcję broni i zbroi królewskich. Cztery piętra muzeum poświęcone są: tematyce wojennej, turniejom, sztuce samoobrony, polowaniu oraz krajom Orientu.
Armley Mills Museum
To wyjątkowe muzeum, mieszczące się w historycznych zabudowaniach fabryki, przybliża przemysłową historię miasta. Najwcześniejsze dokumenty opisujące fabrykę włókienniczą, która rozsławiła Leeds, datowane są na XVI wiek. Dokument z 1707 roku podaje pierwszy opis młynów. W 1788 roku Armley Mills zostało kupione przez Colonela Thomasa Lloyda, który zamienił tę z początku małą fabryczkę w największą na świecie fabrykę wełny. Niestety w listopadzie 1805 roku wybuchł pożarł, który niemal doszczętnie zniszczył całą fabrykę. Odbudowano ją z materiałów ognioodpornych, używając gdzie tylko się da żelaza i cegły. Od tego czasu wizerunek muzeum nie zmienił się. Z powodu historycznego znaczenia, fabryka została kupiona przez urząd miasta Leeds i ponownie otwarta w 1982 jako Leeds Industrial Museum. Do dziś można tam oglądać: działające do tej pory maszyny z XVIII wieku, zakonserwowane i zachowane w bardzo dobrym stanie, czynne kino z lat dwudziestych ubiegłego wieku i inne wyjątkowe eksponaty, będące sztuką dawnej inżynierii.
Kirkgate Market
Na targowisku Kirkgate Market nie tylko można kupić tanie i świeże jedzenie, sam budynek stanowi również nie lada atrakcję. Jego pierwszą część otwarto w 1822 roku. Kolejne hale dołączano w latach 1850 i 1875. Warto zobaczyć tę przykrytą dachem z kutego żelaza budowlę, zdobioną licznymi wieżami i wieżyczkami. Kirkgate jest największym rynkiem pod dachem w Europie. Ponad 800 straganów przyciąga każdego tygodnia ponad 100 tysięcy kupujących i turystów.
Rezydencja Harewood
Te potężne tereny wraz z zamkiem z XVIII wieku, położone nieopodal Leeds były dawniej posiadłością rodziny Lascelles - kuzynostwa królowej. Dziś są jedną z największych atrakcji turystycznych nie tylko w hrabstwie Yorkshire, ale także w Wielkiej Brytanii. Budowla, wraz z przyległościami, wniesiona została w latach 1759 - 1771 i należała do Edwina Lascelles, którego rodzina zbiła fortunę na handlu z Indiami. Dom zaprojektowany przez architektów Johna Carra i Roberta Adama to przepiękna posiadłość, której wnętrza mieszczą wyjątkowe zbiory mebli z XVIII wieku, znanego angielskiego projektanta Thomasa Chippendale'a, który żył w pobliskim Otley. Na terenie rezydencji, otwartej dla publiczności przez większość roku, organizowane są co weekend wyjątkowe plenerowe imprezy (wystawy psów, pokazy samochodowe czy wyścigi konne) a zwiedzający mogą także skorzystać z nowo otwartego planetarium, podziwiać potężne ogrody np. japoński, himalajski, wiktoriański i słynną na całym świecie ptaszarnię.
- Szczegóły
 |
| Katedra w Kolonii |
| Fot. sxc.hu |
Katedra św. Piotra i NMP
Katedra w Kolonii jest jedną z największych gotyckich budowli, jakie kiedykolwiek wzniesiono. Do 1884 roku 157-metrowej wysokości wieże stanowiły najwyższe konstrukcje architektoniczne na świecie. Przyćmiła je dopiero wieża Eiffla. Obecnie katedra jest drugą co do wysokości gotycką budowlą na świecie (po katedrze w Ulm) i trzecią co do wielkości gotycką katedrą świata pod względem powierzchni (po katedrze w Sewilli i katedrze w Mediolanie). Powierzchnia kościoła wraz z obiema wieżami to 7000 m². Budowa świątyni rozpoczęła się w 1248 na miejscu rzymskiej świątyni z IV wieku i trwała z przerwami ponad 600 lat do 1880 roku. Dziś jest jednym z najbardziej rozpoznawanych i najatrakcyjniejszych miejsc turystycznych Niemiec. Rocznie jest zwiedzana przez miliony odwiedzających; w 2001 r. było to blisko 6 mln gości. W 1996 r. została zapisana na liście światowego dziedzictwa UNESCO.
Katedra została wybudowana dla sprowadzonych z Mediolanu relikwii Trzech Króli, przez co świątynia stała się celem licznych pielgrzymek. Mieści się w niej także cenny zbiór sztuki średniowiecznej, nowożytnej i nowoczesnej. Spośród nich wyróżniają się relikwiarz Trzech Króli, krucyfiks Gerona ołtarze Świętej Klary z XIV w. oraz Ołtarz Patronów Miasta - dzieło Stefana Lochnera, gotyckie rzeźby Apostołów oraz Madonny Mediolańskiej, stalle, liczne witraże z XIII-XX w.
Zespół kościołów romańskich
Prawdziwą ozdobę miasta stanowi grupa 12 kościołów romańskich powstałych pomiędzy X a XIII w., która tworzy jeden z najbardziej jednolitych kompleksów architektonicznych w Europie. W skład kompleksu wchodzą: kościół Świętych Apostołów z przykładami sławnych nadreńskich założeń trójkonchowych. Kościół św. Urszuli - z gotyckim prezbiterium. W skład kościoła wchodzi także Złota Komnata, w której znajdują liczne relikwiarze m.in. hermowe z XIV - XVI w. Kościół św. Andrzeja z licznymi gotyckimi rzeźbami m.in. figurą św. Krzysztofa ok. 1490, św. Kuniberta - z zespołem romańskich witraży (ok. 1226) oraz malowideł ściennych przedstawiających m.in.: Ukrzyżowanie; św. Seweryna - zawiera wewnątrz m.in. bizantyński medalion z XI w. z wizerunkiem św. Seweryna, gotyckie stalle, rzeźby m.in. figura Madonny z Dzieciątkiem z 1280; św. Pantaleona - wewnątrz gotycka przegroda chórowa, romańska kamienna głowa Chrystusa, nagrobek cesarzowej Teofano, żony Ottona II; kościół Panny Marii na Kapitolu - romański z licznymi dziełami sztuki m.in. drewniane drzwi romańskie, nagrobek Plektrudisy z 1180 r., kamienna figura Madonny z Dzieciątkiem z 1200, gotycki krucyfiks mistyczny z ok. 1305 r.; Kościół Maria am Lyskirchen - wewnątrz zachował się niemal kompletny cykl malowideł z ok. 1250 a także kościół św. Marcina ze wspaniałym wnętrzem i niezwykłą konstrukcję kościoła św. Gerona.
Römisch-Germanisches Museum
Jedno z najważniejszych muzeów archeologicznych w Niemczech, zostało zbudowane specjalnie dla umieszczenia w nim mozaiki Dionizosa, odnalezionej w 1941 roku. Ta najpiękniejsza spośród mozaik zdobiła niegdyś pokój jadalny willi patrycjusza z ok. 200 r. n.e. Składa się z ponad miliona kawałków wapienia, ceramiki i szkła, umieszczonych na powierzchni ok. 70 m2. Wśród wyjątkowych eksponatów muzeum można podziwiać także grobowiec Publiusza z ok. 40 r. n.e., jedną z najlepszych na świecie kolekcję szkła artystycznego czy oszałamiający wybór klejnotów, z których większość znaleziono w grobach frankijskich.
Muzea
Wyjątkowy krajobraz muzealny i targi sztuki ART COLOGNE ugruntowują opinię Kolonii jako metropolii pełnej sztuki. Do najznamienitszych muzeów zaliczają się Muzeum Ludwiga i Muzeum Wallrafa-Richartza, jeden z największych zbiorów malarstwa w Niemczech. Muzeum Rzymsko-Germańskie prezentuje archeologiczne dziedzictwo Kolonii, a Muzeum Schnütgen posiada jeden z największych średniowiecznych zbiorów na świecie.
- Szczegóły
Park Chapultepec i Templo Mayor
„Park koników polnych” to zielone płuca miasta i jednocześnie legendarne miejsce założenia Tenochtitlan. W jego centrum, na wzgórzu Pałac Królewski i rezydencja urzędującego prezydenta. Ale główną atrakcją jest Templo Mayor – ta ogromna świątynia zbudowana przez Azteków w XIV i XV w. Świątynia ta wznosi się w miejscu, gdzie Aztekowie ujrzeli stojącego na opuncji orła z wężem w dziobie, który według legendy wskazał miejsce na budową miasta. Górne świątynie były poświęcone Huitzilopochtli, bogowi wojny i Tlalocowi, bogowi deszczu. Ścieżka prowadząca wokół budowli pozwala sobie wyobrazić jej wielopoziomowy układ, mimo, że początkowo trudno się zorientować w topografii, gdyż Hiszpanie zburzyli dwie trzecie świątyni, a kamienia użyli do budowy własnych pałaców i kościołów. Obok świątyni wybudowano bardzo ciekawe i nowoczesne muzeum, w którym wyeksponowano wszystko, co związane z kulturą Azteków znaleziono w czasie wykopalisk, w tym autentyczny kamień przedstawiający poćwiartowane ciało Coyolxauhqui, oraz makiety pokazujące, jak wyglądały Tenochtitlan i Templo Mayor przed przybyciem konkwistadorów.
W Pałacu Prezydenckim nie sposób ominąć wspaniałych murali w tym tryptyk „Historia Meksyku” autorstwa jednego z największych artystów Meksyku - Diega Rivery.
Zócalo i Pałac Narodowy
Plac Konstytucji to serce starówki, historii i współczesności Meksyku, miejsce popularnych koncertów i świadek najważniejszych wydarzeń. To największy plac w mieście (trzeci co do wielkości na świecie), przy którym mają swą siedzibę najważniejsze urzędy. Po jego zachodnie stronie wznosi się Pałac Narodowy - dziś siedziba władz Meksyku i Archiwów Państwowych. Został on zbudowany przez Corteza na miejscu pierwotnego pałacu Azteckiego władcy Montezumy II. Turyści mogą wchodzić do środka, podziwiać dziedziniec i monumentalne murale autorstwa Diego Rivery, dekorujące główną klatkę schodową i krużganek piętra. Wysoko nad środkowymi drzwiami pałacu wisi Campana de Dolores (Dzwon Dolores). To właśnie w ten dzwon z miasta Dolores Hidalgo uderzył w 1810 roku ksiądz Miguel Hidalgo na znak rozpoczęcia meksykańskiej wojny o niepodległość.
Xochimilco
To jedna z najniezwyklejszych dzielnic miejskich świata. Swoją wyjątkowość zawdzięcza charakterystycznemu sposobowi uprawy na poletkach zwanych chinampas - otoczonych wodą i po części wręcz pływających, oraz utrzymywania dawnych tradycji wiejskich, mimo tego, że od dawna jest już częścią metropolii miasta Meksyk. Mieszkańcy Xochimilco pływają po kanałach w ukwieconych łódkach zwanych trajineras i mieszkają wśród chinampas pokrytych kukurydzą i kwiatami. Obecnie rolnictwo w Xochimilco nie ma już takiego znaczenia (choć nadal jest istotne), a kanały stanowią niewielki fragment obszaru, który zajmowały w przeszłości. W 1987 roku obszar poletek chinampas w Xochimilco został wpisany na listę światowego dziedzictwa UNESCO razem z historycznym centrum Meksyku. Przynajmniej dwukrotnie pojawiło się zagrożenie, że Xochimilco zostanie usunięte z listy UNESCO z powodu zniszczenia strefy chinampas i zagrożenia dla całego regionu, jakie niesie ze sobą rozwój urbanizacyjny stolicy Meksyku.
Katedra
Katedra w Meksyku to największy kościół Ameryki Łacińskiej, stanowi serce najbardziej rozległej diecezji na świecie. Jej wieże wznoszą się 67 m. ponad poziom Zocalo. Niewielki kościół istniał tutaj już w czasach Cortesa, jednak dopiero w 1544 roku zapoczątkowano konstrukcję kościoła wzorowanego na katedrze w Sewilli. Okazała budowla z bazaltu i granitu została ukończona dopiero w1689 roku Ale ostateczne prace, w tym budowa wież, zostały ukończone dopiero w 1813 r. Katedra została zbudowana na miejscu tzompantli - miejsca służącego Aztekom do składania czaszek z ofiar. Monumentalna katedra jest raczej mroczna, lecz delikatnie rozjaśnia ja łagodne światło przenikające przez współczesne witraże. Wnętrze długie na 100 m i szerokie na 46 m podzielono na 5 naw. We wnętrzu zachwycają Altar del Perdon (Ołtarz Przebaczenia) z ogromnym retabulum z XVII-w oraz frapujący Ołtarz z Czarnym Chrystusem. Według legendy, postać Zbawiciela pochłonęła truciznę z kielicha przeznaczonego dla proboszcza. Figura Chrystusa sczerniała, ale ksiądz przeżył. Na końcu środkowej nawy widać wspaniały, ukończony w 1737 r Altar de los Reyes (Ołtarz Królów), jedno z arcydzieł churrigueryzmu.
Katedra Matki Boskiej z Gwadelupe
To prawdopodobnie najświętsze miejsce obu Ameryk. Matka Boska jest na tym obrazie to patronka chrześcijańskiego Meksyku – odpowiedniczka naszej Matki Boskiej Częstochowskiej. Najświętsza Panienka z Gwadelupe widniejąca na obrazie jest niecodziennie przedstawiona - ma ciemną skórę i wyraźne indiańskie rysy. A to dzięki wydarzeniu z 12 grudnia 1531 roku, kiedy to ukazała się ubogiemu Indianinowi Juanowi Diego i rozmawiała z nim w języku miejscowych - nahuatl. Dzięki podobieństwu do azteckiej bogini Tonantzin, kult „indiańskiej Madonny” szybko rozniósł się po całym Meksyku, a wkrótce i całej Ameryce. Na miejscu objawienia postawiono kościół, tłumnie odwiedzany przez pątników z całego Nowego Świata. W XX wieku uszkodzony po nieustannych trzęsieniach ziemi kościół został zamknięty, a obraz Matki Boskiej przeniesiono tuż obok do nowo wybudowanej wielkiej świątyni, w której pielgrzymi mogą podziwiać święty wizerunek podjeżdżając doń na specjalnych pasach transmisyjnych. Do świątyni prowadzi do niej kilkusetmetrowa aleja, którą żarliwi katolicy pokonują na kolanach. Matka Boska z Gwadelupe została patronką miasta Meksyk a 12 grudnia stał się jednym z najdonioślejszych świąt wszystkich Meksykanów.
Muzeum Antropologiczne
W tym wyjątkowym miejscu znajdują się najbogatsze zbiory sztuki prehiszpańskiej na świecie. Muzeum Antropologiczne to jedna z największych atrakcji miasta. Szczyci się przede wszystkim posiadaniem w swych zbiorach bazaltowego słonecznego kalendarza z wizerunkiem boga słońca Tomatiuha (czyniący dzień) ale w nowoczesnych salach mieści się cały dawny Meksyk „w pigułce” - najważniejsze eksponaty z historii plemion indiańskich: Olmeków, Zapoteków, Miksteków, Tolteków, Majów, Azteków i wielu innych. Jest oryginał azteckiego kalendarza, są wielkie olmeckie głowy, słynny pióropusz Montezumy a także mnóstwo posągów bogów Majów i Zapoteków - zabranych z Chichen Itza, Uxmal, Teotihuacan i setek innych miejscowości. W muzeum można także zobaczyć jak pierwotnie wyglądało Palenque. W swych zbiorach posiada pochodzące stamtąd setki przedmiotów, w tym dawne naczynia, złotą biżuterię, wyroby z jadeitu, wizerunki przedstawiające rozliczne bóstwa meksykańskie - w tym boginię Coatlicue - panią życia, śmierci i ziemi.
Różowa Dzielnica
Zona Rosa to wizytówka nowoczesnego, nastawionego na turystów Meksyku. To bezpieczna dla turystów dzielnica w centrum miasta znana z urokliwych deptaków, dobrych restauracji, barów, kantyn, dyskotek, nocnych klubów.
- Szczegóły
 |
| W Guadalajarze warto skosztować oryginalnej Tequili |
| Fot. sxc |
Guadalajara słynie przede wszystkim ze swojej doskonale zachowanej starówki – kolonialnej, architektonicznej perły. Spacer po centrum Guadalajary, podczas którego można podziwiać tradycyjny indiański rynek, Plaza de los Laureles z zabytkowym ratuszem (przed którym stoją świetne rzeźby Juana Soriano, wystawione tu z okazji osiemdziesiątej rocznicy urodzonego tutaj artysty), Plaza de Arms z pałacem rządowym i Palacio de Gobierno (w którym trzeba zobaczyć murale autorstwa Orozco, w tym wielką apoteozę bojownika o wolność Meksyku z początku XIX wieku, Miguela Hidalgo), które przylegając do monumentalnej katedry dają prawdziwy posmak tego, jak wyglądało miasto za czasów kolonialnych. Tuż obok wznosi się także przepiękny gmach Teatro Degollado.
Wspaniała katedra w Guadajarze, ozdobiony dwiema strzelistymi wieżami kościół pochodzący z XVII wieku to zresztą jedna z ważniejszych atrakcji miasta. Godnymi zobaczenia są umieszczone w niej malowidła ścienne – dzieła autorstwa jednego z trzech obok Riviery i Orozco, najsłynniejszych muralistów Meksyku, Bartolemé Esteban Murillo.
Zwiedzając miast nie sposób ominąć dzielnicy Tlaquepaque, która była niegdyś oddzielną wioską, zamieszkiwaną początkowo przez garncarzy. W XIX wieku bogacze zaczęli tu budować swoje dworki nadając dzielnicy wyjątkowego i niepowtarzalnego charakteru. Dzisiaj spacer po największym centrum artystycznym Meksyku to obowiązkowy punkt zwiedzania miasta.
Chlubą miasta jest budynek hospicjum Cabanas. Został zaprojektowany w końcu XVIII w., a po ukończeniu budowy okazał się arcydziełem architektury neoklasycystycznej. W kaplicy sierocińca znajdują się malowidła ścienne, dzieło Jose Clemente Orozco przedstawiające długą i burzliwą historię Meksyku. Wykonał je w latach 1938-39. Największe wrażenie robi „Człowiek Ognia” (El Hombre de Fuego) zdobiący kopułę głównego budynku. Obecnie w budynku mieści się Instytut Kultury.
Największą atrakcją turystyczną Guadajary, być może obok tradycyjnej, meksykańskiej corridy na którą ciągną tłumy turystów jest wycieczka do położonego nieopodal, miasta Tequila, które od XVII wieku jest stolicą wyrobu trunku o tej samej nazwie. Miasto otaczają pola porośnięte agawami, podobnej do kaktusa rośliny z której wyrabia się tequile. Wręcz należy odwiedzić miejscową destylarnię i fabrykę produkującą w tradycyjny sposób ten jeden z najsłynniejszych trunków świata – którego zresztą można skosztować na miejscu.
- Szczegóły
Bastylia
 |
| Panorama Grenoble |
| Fot. sxc.hu |
Położony na zboczach gór niezdobyty fort, który miał decydujące znacznie strategiczne dla całego rejonu to wizytówka miasta. Budowę Bastylii rozpoczął w XVI wieku księże Lesdiguières, ale jej rozbudowa trwała stale aż do połowy wieku XIX. Rok rocznie fort odwiedza ponad pół miliona turystów. Większość z nich dostaje się do Bastylii, jadąc najstarszą we Francji kolejką linową, która jest równie słynna jak sam zabytek. Od 1934 rokukiedy została uruchomiona, działa nieprzerwanie i przewiozła na szczyt ponad 12 milionów ludzi.
Stare Miasto
Centralnymi punktami miasta są Plac Grenette oraz Plac Św. Andrzeja. To przy nich mieszczą się najbardziej godne polecenia zabytki, przede wszystkim: katedra Notre Dame z XII wieku, kościół Saint Laurent z XI wieku zbudowany przez pierwszych chrześcijan, XII wieczny kościół Św. Andrzeja oraz XI wieczny Pałac Sprawiedliwości. Najciekawsza jednak jest starówka z Placem Notre Dame, biorąca początek na starej, imponującej fortyfikacji – Bastylii, z której roztacza się przepiękna panorama na miasto oraz góry, z Mont Blanc w tle. Starówka jest miejscem najciekawszych sklepów i pubów. Wzdłuż rzeki wiedzie promenada.
Muzea
Grenoble słynie z kolekcji dzieł współczesnych. Będąc w mieście trzeba odwiedzić Muzeum Regionalne i Miejskie oraz przede wszystkim Muzeum de Peinture et de Sculpture. Posiada ono zaraz po Paryżu, jedne z najbogatszych zbiorów sztuki współczesnej we Francji. W Grenoble urodził się francuski pisarz i romantyk, Stendhal. Jedno z tutejszych muzeów jest poświęcone jego osobie i nosi jego imię - Muzeum Stendhala. Warto także zwiedzić bogate Muzeum Historii Naturalnej.
Ogród Delfinów
Ogród spacerowy położony nad rzeką Isere, u stóp wzgórza Bastylii. Oferuje piękne widoki na skalne zerwy dominującego nad nim od wschodu fortu Rabot. W dolnej części można podziwać wykonany z brązu posąg konny Philis de La Charce, na poły legendarnej przywódczyni zbrojnego oporu mieszkańców Delfinatu przeciw najazdowi sabaudzkiemu w 1692 r., dłuta paryskiego rzeźbiarza Daniela Campagne'a.
- Szczegóły
 |
| Katedra w Sao Paulo |
| Fot. sxc.hu |
Starówka
Stare centrum Săo Paulo to jeden z nielicznych obszarów miasta, który w całości zachował najstarszą, zabytkową architekturę z XVIII i XIX wieku. Chlubą starego miasta jest, łączący tradycję baroku i art nouveau budynek Teatro Municipal. W obrębie lub bezpośredniej bliskości starego miasta znajdują się także liczne zabytkowe kościoły i obiekty sakralne. Do najważniejszych należy zaliczyć klasztor São Bento oraz kościoły: Nossa Senhora da Luz (pochodzący z roku 1770), Santo Antônio oraz bezwzględnie Katedrę da Sé - jeden z najstarszych obiektów tego typu w Brazylii, ufundowany już w 1554 r.
O ile miasto jest gigantyczną aglomeracją, pełną pamiątek z przeszłości, nie tworzą one spójnych obszarowo rejonów. Wystarczy wspomnieć, że tuż przy granicy starówki wznosi się, na wysokość 41 pięter najsłynniejszy w metropolii drapacz chmur - Edifício Itália, z restauracją, barem i tarasem widokowym na górze. W porze zachodu słońca widać stamtąd nawet naturalną linię horyzontu.
Muzea
Bogatą (w przenośni i dosłownie) historię miasta i kraju można poznać w niezliczonych muzach miejskich. Wśród nich są także bardzo nietypowe, a jednocześnie posiadające jedne z największych kolekcji eksponatów placówki, jak np. Muzeum Sztuki Sakralnej, którego ekspozycja mieści się w w pomieszczeniach zabytkowego, XVIII-wiecznego Klasztoru da Luz. W Museu de Arte de Săo Pauloma najlepszą w Ameryce Łacińskiej kolekcję dzieł twórców na zachodniej półkuli, wyeksponowaną w nowoczesnym i zaskakująco prostym budynku muzealnym. Do największych atrakcji należą prace wielkiego brazylijskiego artysty, Cândida Portinari oraz obrazy francuskich impresjonistów. Do znaczniejszych muzeów należy także Pinacoteca do Estado, gromadzące bogatą kolekcję prac brazylijskich i zagranicznych artystów.
Parki
Poza muzeami, o których mowa w każdym przewodniku, nie wolno też przegapić parków pełnych tropikalnych ciekawostek. Przykładem może być Parque Zoológico, który słynie z ogromnej kolekcji ptaków tropikalnych. Jest także jednym z największych na świecie ogrodów zoologicznych, odwiedzanym przez miliony osób rocznie. Ciekawym punktem zwiedzania Sao Paulo jest także Park Ibirapuera. W parku znajduje się kilka muzeów, planetarium oraz orientalny, japoński pawilon. Park słynie głównie z monumentalnego, awangardowego obelisku Monumento as Bandeiras – Pomnika Flagi. Ta długa na niemal pięćdziesiąt i wysoka na szesnaście metrów rzeźba przedstawia grupę ludzi wszystkich nacji Brazylii (pchających wspólnie łódź) i została wzniesiona, by uczcić czterechsetną rocznicę powstania miasta.
Instituto Butantă
Instituto Butantă, jedna z największych atrakcji Săo Paulo, znajduje się w ładnym parku na obrzeżach Cidade Universitária. W rzeczywistości jest to ferma pełna węży, na której zgromadzono aż 1000 osobników różnych gatunków. Pozyskiwany od nich jad wykorzystuje się do produkcji szczepionek i antidotów. Zwiedzanie tego miejsca to obowiązkowy punkt wycieczki po mieście.
Śladami Formuły 1
W São Paulo sporty motorowe cieszą się niemal taką samą popularnością jak piłka nożna. To zasługa słynnych kierowców F1, którzy pochodzą z tego miasta. To tu urodzili się Ayrton Senna, Emerson Fittipaldi, Felipe Massa i Rubens Barrichello. To tu uczyli się oni jeździć, między innymi na zbudowanym pomiędzy dwoma jeziorami (Inter i Lagos) w 1940 roku torze Autodromo Carlos Pace, gdzie do dzisiejszego dnia rozgrywane są wyścigi o Grand Prix Brazylii.
- Szczegóły
 |
| Ulica w Malmö |
| Fot. sxc.hu |
Stare Malmö
Malmö nie ma klasycznej starówki – zabytkowe domy i budowle, których urok i piękno warto zakonotować, rozrzucone są po całym obszarze dzielnicy Gamla Staden (stare miasto).
Ratusz
Obecny ratusz jest rezultatem wielu przeróbek budynku w stylu późnego gotyku, który stanął na Stortorget, najstarszym w Malmö placu, w roku 1546. Obecny renesansowy wystrój fasady w stylu holenderskim pochodzi z lat 1864-9. W ratuszu odbywają się oficjalne przyjęcia i inne uroczystości.
Sankt Petrikyrkan (Kościół św. Piotra)
Kościół Sankt Petri z czerwonej cegły to przykład niemieckiej odmiany gotyku. Kościół powstał w początkach XIV wieku i jest najstarszą zachowaną budowlą w mieście. Jego wieża runęła raz w XVI wieku, przyczyny upatrzono się w tym, że pewna kobieta chwilę wcześniej wskazała na nią palcem. „Czarownicę” spalono więc na stosie.
Turning Torso
Wieżowiec mieszkalny Turning Torso jest największą atrakcją architektoniczną miasta. Ta licząca 190 metrów wysokości i 54 kondygnacje, najwyższa w Szwecji budowla, jest dziełem światowej sławy hiszpańskiego architekta Santiago Calatravy. Wieżowiec jest także drugim najwyższym domem mieszkalnym w Europie. Budowlę wzniesiono na nowym, niezywkle ciekawym architektonicznie osiedlu Västra Hamnen, które znajduje się nad samym brzegiem. Po zdemontowaniu charakterystycznej, olbżymiej suwnicy stoczni Kockum, Turning Torso stał się znakiem rozpoznawczym miasta. Mieszkania w wieżowcu, podzielonym na 9 segmentów, mają zróżnicowaną powierzchnię. Dominują jednak duże apartamenty, największy ma powierzchnię 400 metrów kwadratowych. Z każdego apartamntu roztacza się zaś wspaniały widok na Malmö i jego okolice, na cieśninę i na Kopenhagę.
Most nad cieśniną Öresund
Most łączący duńską wyspę Zelandię, na której leży Kopenhaga ze Szwecją i Malmö otworzono w lipcu 2000 roku. Jest to jedna z największych konstrukcji tego typu w Europie. Sam most liczy sobie 8 km, w najwyższym miejscu wznosi się 70 m ponad poziom wody. Za mostem 4 km drogi (i linii kolejowej) biegnie przez sztuczną wyspę Pepparholmen, kolejne 4 km to tunel po stronie duńskiej. Zarówno przejazd przez most, jak i jego widok z różnych stron stanowi nie lada przeżycie. Po jego drugiej stronie zaczyna się nieco inny świat: Dania.
Lilla Torg
Mały Rynek, na który składają się XVI wieczne kamienice. W północno zachodnim rogu targu warto odwiedzić Saluhallen, gdzie znajdują się liczne bary rybne, kawiarnie i sklepy spożywcze.
Pegaz
Człowiek i pegaz przy Linnéplatsen w Slottsparken, jest pochodzącym z 1950 r. dziełem rzeźbiarza Carlal Millesa (1875-1955). Obecny na ceremonii odsłonięcia rzeźby Milles stwierdził, że Pegaz jest jednym z jego szczytowych osiągnięć. W zamyśle twórcy symbolizuje on wzlot myśli ludzkiej. Rzeźbę zobaczyć można również w Des Moines - w amerykańskim stanie Iowa oraz w Sztokholmie.
Zamek Malmöhus
Zamek Malmöhus, w którym dziś mieści się połączone muzeum sztuki, historii naturalnej oraz muzeum regionalne, jest najstarszym zachowanym zamkiem renesansowym w Skandynawii. W jego konstrukcji widoczne są nadal ślady cytadeli z czasów Eryka Pomorskiego, datowanej na rok 1434. W muzeum można prześledzić historię Malmö oraz rejonu Skanii od jej najdawniejszych czasów. Znajduje się tu kolekcja narzędzi broni z epoki kamienia, które odnaleziono w okolicach dzisiejszego mostu Öresund oraz w średniowiecznej części miasta. Zobaczyć tu również można modele miasta oraz kolekcję tekstyliów. Budynek mieści także muzeum sztuki — ze stałą kolekcją sztuki szwedzkiej od jej zarania do czasów współczesnych. Muzeum organizuje także wystawy czasowe. Na przeciwko zamku, w Muzeum Przyrodniczym znajdziemy sporą kolekcję ssaków i ptaków oraz gatunków zagrożonych wyginięciem, także morskich.
Muzea i galeria
Muzeum techniki i morza znajduje się obok zamku Malmöhus. Można tu zobaczyć wiele interesujących dawnych urządzeń technicznych i pamiątek związanych z eksploatacją mórz. Ośrodek Wzornictwa położony jest przy Lilla Torget w XIX wiecznych magazynach. Zbiory dotyczą współczesnego i XIX wiecznego wzornictwa użytkowego. Rooseum jest interesującą prywatną galerią znajdującą się w starej elektrowni.
Galeria miejska przy Johannesgatan 7 posiada interesujące zbiory sztuki i malarstwa. Jest to jednocześnie ośrodek teatralno-filmowy.
- Szczegóły
Chrystus Odkupiciel
 |
| Pomnik Chrystusa Odkupiciela - symbol Rio de Janeiro |
| Fot. Dreamstime |
Ogromny, 38-metrowy pomnik Jezusa Chrystusa wzniesiony na szczycie granitowej góry Corcovado to symbol Rio de Janeiro w Brazylii. Już w 1921 r. we wszystkich kościołach Brazylii rozpoczęła się zbiórka pieniędzy na budowę pomnika. Statua Chrystusa z rozpostartymi ramionami, zarówno obejmującymi miasto, jak i witającymi przybywających gości od morza, pomysłu Hectora da Silvy, upamiętnia setną rocznicę niepodległości Brazylii. Sam pomnik zaprojektował Paul Landowski, francuski rzeźbiarz polskiego pochodzenia, a rzeźbę zbudowano we Francji i przewieziono do Rio de Janeiro. Jej odsłonięcie nastąpiło 12 października 1931 r. Sam pomnik mierzy 30 metrów wysokości i jest postawiony na ośmiometrowym cokole. Głowa ma 3,5 metra wysokości i waży 35 ton, każda z dłoni waży 9 ton, a odległość między końcami palców rąk wynosi 23 metry. Dziś do pomnika można dotrzeć drogą lub kolejką linową. 7 lipca 2007 pomnik został ogłoszony jednym z siedmiu nowych cudów świata.
Głowa Cukru
Wydobywające się z wód zatoki Guanabara wzgórze, zwane potocznie Głową Cukru - mimo iż przypomina bardziej bochen, liczy 396 metrów wysokości i góruje nad Rio i zatoką. Z jego szczytu, na który można dostać się kolejką linową, Rio i zatoka Guanabara jawią się bez wątpienia jako jeden z najpiękniejszych zakątków świata. Trudno się zatem dziwić, że wizyta na szczycie Głowy Cukru jest jedną z głównych atrakcji zwiedzania miasta. Podobno zachód słońca obserwowany ze szczytu wzgórza to niezapomniany widok.
Plaże Rio: Copacabana i Ipanema
Chyba nigdzie nie ma słynniejszej plaży niż 4,5-kilometrowy odcinek wybrzeża, wzdłuż którego rozciąga się jedna z najgęściej zaludnionych dzielnic na świecie. To tu mieszczą się: najbardziej ekskluzywne hotele miasta, najbardziej eleganckie sklepy, restauracje, bary i najlepsze kluby nocne. Copacabana to scena miasta, na której rozgrywają się najbardziej ekscytujące wydarzenia z życia metropolii. Plaże Rio, bardziej miejska Copacabana i ekskluzywna Ipanema (Ipanema i Leblon to dwie najdroższe dzielnice mieszkalne Rio) stanowią serce miasta, mimo że położone są z dala od jego formalnego centrum.
Centrum
Centrum Rio to niesamowita mieszanka nowoczesności i zabytków. Prawdziwym sercem miasta jest plac Floriano, na którym gromadzi się towarzyska śmietanka, zwabiona dziesiątkami wykwintnych restauracji, kawiarni i barów mieszczących się w zabytkowych budynkach okalających plac; okolica żyje swoim życiem niemal całą dobę. Przy placu mieści się także najlepsze muzeum miasta - Narodowe Muzeum Sztuk Pięknych, z kolekcją dzieł XX-wiecznego malarstwa brazylijskiego. Kilka kroków dalej wznosi się niedawno odrestaurowany klasztor św. Antoniego, najstarsza budowla sakralna w Rio. Zdobiąca wnętrza świątyni statua św. Antoniego jest przedmiotem wielkiego kultu, szczególnie ze strony kobiet, proszących świętego o dobrego męża.
Kilka przecznic dalej przyciąga turystów inny historyczny plac - Praça Tridentes, wraz z graniczącym z nim parkiem Campo de Santana, w którym cesarz Dom Pedro I, w 1822 r. ogłosił niepodległość Brazylii. Warto również odwiedzić Pałac Cesarski. To dawna siedziba królewska i rządowa, której budowa rozpoczęła się w 1775 r. i zakończyła pod koniec XIX wieku. Od czasu przeprowadzenia renowacji spełnia rolę popularnego centrum kultury, z czasowymi wystawami i kawiarniami.
Idąc śladem zabytków sakralnych koniecznie trzeba zobaczyć dwa obiekty: starą katedrę (Igreja de Nossa Senhora do Monte Carmo, która służyła również jako kaplica rodziny królewskiej) oraz kontrowersyjną nowoczesną katedrę pod wezwaniem Św. Sebastiana – uważaną przez wielu za najbrzydszy kościół świata. Masywna struktura z brudnego zbrojonego betonu przywodzi na myśl elektrownie atomowe. Katedra, znana też jako Metropolitan Cathedral of Rio de Janeiro, zaprojektowana w brutalistycznym stylu przez Edgara de Oliveira da Fonseca, wybudowana została w latach 1964-1979, ma około 96 metrów wysokości i średnicę podstawy wynoszącą 100 metrów. W środku może się zmieścić ponad 20 tysięcy osób. Wystarczy jednak do niej wejść, by zapomnieć o zewnętrznej brzydocie. Katedrę zdobią cztery wspaniałe witraże, tworzące olbrzymi krzyż. Każdy z nich ma wysokość 64 metrów i sięga od podłogi do samego sklepienia.
Stadion Maracanã
Stadion Maracanã w Rio de Janeiro to jeden z największych obecnie stadionów piłkarskich świata - mógł pomieścić w czasach swojej świetności nawet 200 tysięcy widzów. Dziś, ze względu na bezpieczeństwo, arena mieści „zaledwie” 103 tysiące amatorów piłki nożnej. Zbudowany w latach 1948-1950, został odany do użytku na otwarcie mistrzostw świata w piłce nożnej w 1950 r. Stadion Maracanã uważany jest w Brazylii za największy cud architektury sportowej, a także największą świątynię drugiej brazylijskiej "religii" – futbolu. Jest stadionem narodowym, a według konwencji haskiej z 14 maja 1954 r. także dobrem narodowym, tym samym posiada status zabytku.
Karnawał
Najsłynniejszą na świecie imprezą rozrywkową w Rio de Janeiro jest karnawał. Co roku ściągają tu miliony turystów, którzy pragną uczestniczyć w tej barwnej zabawie i wywieźć niezapomniane wrażenia. Oficjalnie karnawał trwa od piątku do wtorku, bezpośrednio przed rozpoczęciem Wielkiego Postu. Jednak zabawa zaczyna się dużo wcześniej. Już od sierpnia w szkołach samby organizowane są dni otwarte dla turystów i trwają karnawałowe bale. Karnawałem żyje całe miasto. Najlepsze szkoły samby przez cały rok starannie przygotowują się do występów na sambódromo. Barwne korowody tancerzy samby są dla wielu najbarwniejszym artystycznym widowiskiem świata. Stroje karnawałowe tancerzy są niesłychanie bogate, a przy tym skąpe. Przebogate nakrycia głowy sięgają nawet kilku metrów wysokości. Trzeba pamiętać, że znaczna część biletów na główną imprezę karnawału jest wysprzedana już na miesiąc przed rozpoczęciem imprezy.
- Szczegóły
Zamek Królewski
To tuż obok krakowskiego Wawelu, największa i najważniejsza rezydencja królewska w Polsce. Współcześnie budynek Zamku to eleganckie połączenie klasycyzmu, baroku i rokoka z elementami gotyku. Początki warszawskiej rezydencji królewskiej sięgają końca XIII wieku, kiedy powstał tu gród Piastów Mazowieckich. Po przeniesieniu stolicy z Krakowa do Warszawy stał się siedzibą króla. Podczas drugiej wojny światowej Zamek został całkowicie zniszczony - najpierw zbombardowany, a później wysadzony przez wycofujące się wojska niemieckie. Obecny budynek to rekonstrukcja, do której przystąpiono dopiero w 1971 roku. Została ona w całości sfinansowana ze składek społecznych. Zamek Królewski w Warszawie, obok funkcji muzealnych, pełni także rolę gmachu reprezentacyjnego stolicy i Rzeczypospolitej.
Stare Miasto
Warszawska starówka to zabytkowy zespół architektoniczny o średniowiecznym układzie ulic. Obejmuje między innymi gotycką katedrę św. Jana, kościół Panny Marii, barokowy klasztor i kościół Sakramentek, dwa pierścienie murów miejskich i wiele kamienic. Jedną z największych atrakcji Starego Miasta jest Barbakan. Został zbudowany w 1548 roku przez Jana Baptystę z Wenecji i stanowił umocnienie Bramy Nowomiejskiej (rozebranej pod koniec XVII wieku). W XVIII i XIX wieku został częściowo rozebrany i obudowany kamienicami. W latach 1936-1938 odsłonięto i zrekonstruowano dolne partie oraz fragmenty murów obronnych z sąsiednią basztą Prochową, w której pod koniec XVII wieku sprzedawano proch strzelniczy. Starówka została prawie całkowicie zburzona podczas powstania warszawskiego, a po wojnie odbudowana. Obecnie zespół staromiejski znajduje się na liście światowego dziedzictwa UNESCO.
Łazienki Królewskie
To prawdopodobnie jeden z najwspanialszych zespołów architektonicznych polskiego klasycyzmu. Przy projektowaniu rozległego parku krajobrazowego pracowali Jan Christian Szuch i Karol Agricola. Głównym obiektem Łazienek jest okazały Pałac Na Wodzie. Został wzniesiony na zrębie dawnej łaźni Lubomirskiego, a jego budowę zapoczątkowano w 1775 roku i kontynuowano etapami do roku 1795. Podobnie jak większość zabytków Warszawy, ten również został zniszczony podczas drugiej wojny światowej, a jego pełną odbudowę zakończono dopiero w latach sześćdziesiątych. W centrum Łazienek stoi jeden z najpiękniejszych i najbardziej znanych pomników Warszawy - pomnik Fryderyka Chopina. Secesyjny pomnik odsłonięto w 1926 roku, lecz jego model, dłuta Wacława Szymanowskiego, powstał już w roku 1908. Obecny monument to rekonstrukcja dzieła zniszczonego podczas okupacji. W lecie przy pomniku odbywają się koncerty chopinowskie. Zespół parkowo-pałacowy Łazienki Królewskie jest dziś nie tylko wyjątkowo piękną placówką muzealną i kulturalną, ale także jednym z najchętniej odwiedzanych miejsc wypoczynku mieszkańców stolicy.
Cytadela Warszawska
Ogromną twierdzę wzniesiono w latach 1832-36 po upadku powstania listopadowego. Zespół twierdzy wybudowano na zlecenie władz carskich, a jej przeznaczeniem było panowanie nad mieszkańcami Warszawy. Obecnie Cytadela Warszawska stanowi jeden z najlepiej zachowanych w Polsce zespołów architektury obronnej XIX wieku. W idealnie zachowanym do dziś budynku X Pawilonu mieści się obecnie Muzeum, w którym można obejrzeć cele więźniów, dokumenty i pamiątki po ludziach osadzonych w Cytadeli. Tutaj przetrzymywano w 1905 roku Józefa Piłsudskiego. Tereny cytadeli przekształcono częściowo w park, który założono w 1925 roku na terenie dawnych zabudowań fortecznych.
Zamek Ujazdowski
Początki Zamku sięgają XIII wieku, gdy na tym terenie powstał pierwotnie drewniany dwór. Po wielokrotnych przebudowach, pod zmieniającymi się rządami książąt mazowieckich, królowej Bony i Anny Jagiellonki w 1624 roku powstał barokowy zamek murowany, po którym obecny odziedziczył bryłę i układ przestrzenny. Zamieszkał w nim Zygmunt III Waza, czekając na ukończenie Zamku Królewskiego. Jednak dopiero Lubomirscy, którzy przejęli zamek po królu, przekształcili go w okazałą magnacką rezydencję. Historia nie oszczędziła budynku. Mieściły się tutaj koszary wojskowe, po insurekcji kościuszkowskiej został przemianowany na szpital wojskowy, w okresie międzywojennym stał się Centrum Wyszkolenia Sanitarnego, a w czasie wojny był tu szpital rehabilitacyjny dla inwalidów wojennych. Po zakończeniu wojny całkowicie zrujnowany Zamek rozebrano. Jednak wyjątkowe znaczenie Zamku sprawiło, że w latach siedemdziesiątych postanowiono go odbudować. Od 1988 roku mieści się w nim Centrum Sztuki Współczesnej.
Wilanów
Znakomicie zachowana rezydencja barokowa, wzniesiona przez króla Jana III Sobieskiego, jedno z najstarszych polskich muzeów. W latach 70. XVII wieku położona o kilka mil na południe od Warszawy wieś Wilanów przeszła w ręce króla Jana III Sobieskiego, który postanowił tu wznieść wiejską rezydencję. W latach 1733-1945 Wilanów był w posiadaniu największych polskich rodów magnackich i arystokratycznych, kolejno - Czartoryskich, Lubomirskich, Potockich i Branickich. Duże zniszczenia, szczególnie w parku, przyniosła II wojna światowa. Rozgrabieniu uległy również zbiory wilanowskie - większość z nich odzyskano po 1945 roku. Od tego czasu Wilanów jest państwowym muzeum, z jedynym tak dobrze zachowanym zespołem wnętrz z XVII wieku i galerią portretu sarmackiego.
Pałac Namiestnikowski
Zbudowany został w latach 1643-45 dla hetmana Koniecpolskiego. Od końca XVII wieku do 1817 roku był własnością Radziwiłów. Kilkakrotnie rozbudowywany, obecną klasycystyczną formę zawdzięcza przebudowie (1818-19), dokonanej po zakupieniu pałacu przez władze Królestwa Kongresowego na rezydencję namiestnika generała Józefa Zajączka. Tutaj w 1955 roku podpisano Układ Warszawski, w 1970 roku układ o normalizacji stosunków z Niemcami, a w 1989 roku prowadzono obrady okrągłego stołu. Obecnie jest siedzibą prezydenta RP.
Cmentarz Powązkowski
Jest najstarszą, obok Cmentarza Łyczakowskiego we Lwowie, polską nekropolią narodową. Cmentarz na Powązkach był drugim, po nieistniejącym już Cmentarzu Świętokrzyskim, miejscem pochówku dla mieszkańców Warszawy. W końcu XIX wieku architekt Józef Pius Dziekoński rozbudował kościół pw. św. Karola Boromeusza w stylu neorenesansu. Na Cmentarzu Powązkowskim leżą wielcy politycy i wojskowi, uczeni, pisarze, ludzie teatru, opery i kina, lekarze, adwokaci i przedstawiciele wszystkich innych zawodów. Pochówkiem Władysława Reymonta w 1925 roku zapoczątkowano pogrzeby w Alei Zasłużonych po południowej stronie katakumb.
Bazylika archikatedralna św. Jana Chrzciciela
Pierwotnie wznosił się tutaj drewniany kościół z przełomu XII i XIV wieku. Budowę gotyckiej kolegiaty murowanej rozpoczęto około 1392 roku i przerwano około roku 1398. Została dokończona dopiero w latach 1406-1428, w znacznie zredukowanej postaci. Katedrę spalono w 1939 roku oraz niemal doszczętnie zburzono podczas powstania warszawskiego. Samą fasadę Niemcy wysadzili tuż przed wyzwoleniem miasta. Przetrwała jedynie część murów prezbiterium oraz kaplica Pana Jezusa. Z dawnego, niezwykle bogatego wnętrza ocalało kilka cennych pomników, m.in. najcenniejszy na Mazowszu renesansowy nagrobek ostatnich książąt mazowieckich Stanisława i Janusza, fragmentarycznie zachowany nagrobek braci Wolskich. W kryptach odbudowanej katedry mieszą się grobowce słynnych Polaków, mi.n. książąt mazowieckich, króla Stanisława Augusta, prezydenta Gabriela Narutowicza, Henryka Sienkiewicza i Ignacego Paderewskiego.
Grób Nieznanego Żołnierza
Miejsce poświęcone pamięci tysięcy bezimiennych bohaterów poległych w walce o niepodległość Polski. 2 listopada 1925 roku złożono tu uroczyście prochy jednego z nieznanych żołnierzy, który poległ nad Wereszczycą w obronie Lwowa. Pobojowisko wybrano drogą losowania z 15 wyznaczonych do tego celu. Oprócz prochów żołnierza w grobie spoczęło 14 urn z ziemią polskich pól bitewnych. Pomnik wykonany według projektu Stanisława Ostrowskiego stanął między trzema środkowymi arkadami podwójnej kolumnady Pałacu Saskiego. W Powstaniu Warszawskim Pałac został prawie całkowicie zniszczony - ocalała tylko środkowa część kolumnady. Grób zrekonstruowano dodając tablice z nazwami pól bitewnych II Wojny Światowej oraz urny projektu Henryka Grunwalda, zawierające ziemię z miejsc walki Polaków na frontach II Wojny Światowej. Zrekonstruowany Grób został odsłonięty 8 V 1946 roku. Przy pomniku pełniona jest warta przez żołnierzy Wojska Polskiego.
- Szczegóły
Wielki Pałac Królewski i świątynia Wat Phra Keo
 |
| Wat Phra Keo |
| Fot. Sxc.hu |
Pałac Królewski jest kompleksem budynków, służących jako oficjalna rezydencja króla Tajlandii od XVIII do połowy XX wieku. Po śmierci króla Anandy Mahidola w Wielkim Pałacu w 1946, król Bhumibol Adulyadej zmienił królewską siedzibę na pałac Chitralada. Budowa Wielkiego Pałacu rozpoczęła się w roku 1782, gdy u władzy był Rama I. Kompleks pałacowy znajduje się na wschodnim brzegu rzeki Menam, stanowiącej naturalną granicę kompleksu. Z pozostałych stron teren Wielkiego Pałacu ogrodzony jest murem obronnym o łącznej długości 1900 metrów. Teren kompleksu zajmuje powierzchnię 218.400m². Integralną częścią Pałacu jest najważniejszy obiekt sakralny w królestwie - świątynia Wat Phra Keo, znana również jako Świątynia Szmaragdowego Buddy. Została ona wybudowana w 1902 r. Budynek mieści mnóstwo posągów Buddy ze złota, srebra i kamienia, a nad wszystkim góruje... szmaragdowy Budda na złotym cokole z baldachimem o pięciu parasolach oraz drugi, naturalnej wielkości Budda z lanego złota, ważący 75 kg, rzeźbiony i zdobiony drogimi kamieniami. Posadzka świątyni pokryta jest w całości płytkami ze srebra, ściany zaś inkrustowane są malowidłami, przedstawiającymi oczywiście sceny z życia Buddy.
Świątynia Wat Pho
Znana jest także jako Wat Phra Chetuphon, czyli "Świątynia Leżącego Buddy" (czasem opisywana jako "Świątynia Odpoczywającego Buddy"). Wat Pho jest jedną z największych (powierzchnia: 80.000m²) i najstarszych (pochodzi z XVI w.) świątyń buddyjskich w Bangkoku. Znajduje się w niej ponad tysiąc wizerunków Buddy, w tym słynny Leżący Budda. Pozłacany posąg ma 75 metrów długości.
Świątynia Wat Traimit
Świątynia Złotego Buddy kryje jeden z największych skarbów Tajlandii. To wysoki na ponad trzy metry posąg Buddy. Początkowo sądzono, że statua jest wykonana z pozłacanego gipsu. Faktycznie jednak, ważący 5,5 tony posąg zrobiony jest w całości ze złota...
Świątynia Wat Suhat
Budowa świątyni została zapoczątkowana w 1807 roku przez Ramę I i trwała przez blisko trzydzieści lat. Kompleks świątynny słynie ze wspaniałych fresków i otaczających ją pagód chińskich. Ogromne wrażenie robi gigantyczna czerwona brama - pomnik stojący przed głównym wejściem. Warto wspomnieć, że bogato rzeźbione centralne drzwi świątyni zostały wykonane osobiście przez króla Ramę II.
Pałac Wang Na
Wang Na czyli "Pałac Drugiego Króla", dziś mieści Muzeum Narodowe oraz świątynię Wat Mahathat - najważniejszy ośrodek myśli buddyjskiej w południowo-wschodniej Azji, oraz pałac Wimam Mek - ulubioną rezydencję Króla i największy na świecie budynek ze złotego teku. W Muzeum Jima Thompsona można podziwiać wspaniałą kolekcję sztuki azjatyckiej, 200-akrowe muzeum na otwartym powietrzu zwane starożytnym miastem, w którym znajdują się drewniane wioski, świątynie i targowiska oraz kilkadziesiąt w pełni zrekonstruowanych zabytków Tajlandii. Ponadto trzeba zobaczyć największą na świecie farmę krokodyli - Samut Prakan z ponad 10 000 okazami krokodyli o różnych kształtach i rozmiarach, a także farmę węży Instytutu Pasteura.