Treść strony
Wyszukiwarka biletów lotniczych
Treść główna
Uncategorised
- Szczegóły
 |
| Kult Buddy jest tu bardzo silny |
| Fot. Sxc.hu |
Zwiedzanie Chiang Mai należy zacząć od starego miasta. Jest ono wyraźnie widoczne na każdej mapie: otacza je kwadratowa fosa, której brzegi mają długość 2 km. Wewnątrz tego kwadratu zgromadzone są najważniejsze świątynie w Chiang Mai: Wat Chiang Mun - najstarsza świątynia wzniesiona w 1296 roku przez króla Mengrai; Wat Phra Singh - największa świątynia w mieście, druga (po Wat Doi Suthep) co do ważności; Wat Chedi Luang - powstała w 1401 r., przez 84 lata przechowywano tutaj statuetkę Szmaragdowego Buddy; Wat Jet Yod - świątynia wzorowana na hinduskiej świątyni Mahabodhi, wybudowanej w miejscu, w ktorym Budda osiągnął oświecenie.
Jednak najważniejszą świątynią Chiang Mai i największą atrakcją miasta jest położona około 15 km od miasta, wspaniała świątynia Wat Phra That Doi Suthep. Klasztor jest dla tajskich buddystów tym czym Częstochowa dla polskich katolików. Swiatynia wzniesiona jest na wzgórzu górującym na Chiang Mai a wiedzie do niej 300 schodów, ufundowanych przez wszystkie prowincje kraju. Pierwsze budowle kompleksu zostały wzniesione przez buddyjskich mnichów już w 1383 roku.
Interesującym architektonicznie obiektem jest również królewski pałac zimowy (zbudowany w 1962 r.). Instytucją specjalizującą się w badaniach folkloru i kultury regionu jest miejscowy uniwersytet. Na jego terenie znajduje się muzeum z bogatymi zbiorami etnograficznymi.
Bezpośrednią obserwację codziennego życia mieszkańców regionu, połączoną z pokazami strojów i tańców ludowych, umożliwiają wycieczki organizowane do górskich wiosek położonych w pobliżu miasta. Znana jest zwłaszcza wioska Doi Pui, zamieszkała przez plemię Meo, a także Mae Sa Valley, w której znajduje się tzw. szkoła słoni przygotowująca te zwierzęta do prac związanych z wyrębem lasu. Atrakcję przyrodniczą stanowią wodospady Mea Klang (wys. ok. 100 m) oraz gorące źródła w Fang (50 źródeł o temp. wody powyżej 90°C). Wiele cennych gatunków górskiej flory i fauny znajduje się na terenie najwyżej położonego w Tajlandii parku narodowego Doi Inthanon.
- Szczegóły
 |
| Teatr Baralt |
| Fot. Sxc |
Bazylika Chiquinquira
Zbudowana w 1686 roku. Pierwotnie jej dach pokryty był trzciną, w późniejszych latach przekształcono ją w ciekawą architektonicznie strukturę znaną jako kościół San Juan de Dios. W budynku mieści się gzyms z pomnikiem Dziewicy z Chinquinquira nazywanej zdrobniale przez miejscowych "la Chinita" i będącej świętą patronką miasta. Dziewica objawiała się w cudowny sposób mieszkańcom.
Ulica Carabobo
Domy znajdujące się wzdłuż tej historycznej ulicy zostały w ostatnich latach odnowione i nawiązują do czasów kolonialnych, tworząc centrum handlowo-turystyczno-rozrywkowe miasta. W sklepach można znaleźć rzemiosła typowe dla regionu, kuchnia oferuje tradycyjne dania. Turyści odpoczną w wielu barach i kawiarniach.
Jezioro Maracaibo
O powierzchni 13 tys. kilometrów kwadratowych jezioro Maracaibo jest 23 co do wielkości jeziorem świata. Dla Wenezueli stanowi najważniejszy system komunikacyjny, dzięki któremu funkcjonuje przemysł regionu Zulia.
Most Rafael Urdaneta
Jeden z największych mostów w kraju, mający 8,678 metrów. Powstał w zaledwie pięć lat, a na budowę nie szczędzono środków. Most obejmuje jezioro Maracaibo i stanowi połączenie stanu Zulia z resztą kraju.
Maracaibo Monumental Arena
Na tej niezwykle ciekawej architektonicznie arenie mieści się 15 tys. widzów. Zbudowano ją w 1972 roku, zastępując La Trinidad - pierwszą w mieście arenę, na której toczyły się walki byków.
Inne atrakcje
Plaże: Caimare Chico, Las Mercedes, Las Palmeras, Santa Fe and San Remo.
Kościoły: kaplica Santa Ana, kaplica Santo Cristo, kościół La Inmaculada, kościół San Tarcisio, kościół Santa Barbara, kościół Santa Lucia, świątynia San Francisco, świątynia San Felipe Neri, klasztor.
Pomniki: El Trigal, statua Simona Bolivara, posąg La Chinita.
Muzea: Muzeum Antropologiczne, Muzeum Archidiecezji, Museum of Graphic Arts Balmiro Leon, Museum of General Rafael Urdaneta, Ciudad de Dios Community Museum, Muzeum Kultury.
Parki: Południowy Park Maracaibo, La Marina Park, Rafael Urdaneta Park, Simon Bolivar Planetarium.
Bulwary: Paseo 28 de Enero, Paseo del Lago.
Miejsca o wartości archeologicznej: Manzanillo.
Miejsca historyczne: dom Świętej Łucji (Santa Lucia), Las Aguilas Palace.
Handel: Aleja 5 de Julio, Bella Vista, Mercado de Las Pulgas (pchli targ), rynek Guajiro.
- Szczegóły
Avila
Caracas leży pod Avilą, górą o wysokości 2 600 metrów. Znajduje się tam Hotel Humboldta, do którego można dotrzeć kolejką linową. Ta forma zwiedzania jest dla turystów wspaniałą atrakcją ze względu na piękny widok. Jeśli ktoś lubi aktywny wypoczynek, może również wybrać się tam pieszo. Wyprawa taka zajmie od trzech do czterech godzin w jedną stronę.
Parki
W Caracas znajdziemy kilka niezwykłych parków. Największym z nich jest park narodowy z pięknym widokiem na miasto. Inny, równie popularny to Parque del Este (East Park) z małym zoo i sztuczną laguną. Już przed świtem zaczynają w nim biegać amatorzy joggingu. Z kolei park Los Caobos słynie z pięknych drzew, fontanny Fuente oraz posągu Teresy de La Parra, wenezuelskiej pisarki.
Los Chorros Park znajduje się między Caracas i Avilą. To piękny park z wodospadem i mikroklimatem lasów tropikalnych. W Caricuao Zoo natomiast spotkamy rozmaite gatunki zwierząt z Afryki i Ameryki. Wiele z nich jest puszczonych wolno, wśród zwiedzających szukają okazji, by zdobyć jakąś przekąskę.
Położony w El Paraiso, niedawno odnowiony El Pinar jest jednym z parków idealnych dla dzieci ze względu na różnorodność zwierząt oraz bezpośredni z nimi kontakt. Prawdziwa oaza w mieście. Posiada również specjalne strefy, gdzie można zobaczyć przeróżne gatunki motyli.
Uniwersytet Simona Bolivara
The Simon Bolivar Uniwersytet to nie park, a jeden z najpiękniejszych ogrodów w mieście, idealne miejsce na odpoczynek lub do karmienia kaczek w stawie. Należący do uniwersytetu ogród botaniczny Jardin Botanico może pochwalić się różnorodnością gatunków roślin. Jest to doskonała okolica do spacerów, podczas których można zaczerpnąć nauki botanicznej.
Centrum Caracas
Będąc w Caracas, nie można nie zwiedzić jego centrum. W roku 1812 miasto dotknęło trzęsienie ziemi, które prawie całkowicie je zniszczyło. Na szczęście zachowały się nieliczne zabytki kolonialnej architektury na Starym Mieście, w zachodniej części stolicy. Słynny plac Simona Bolivara, narodowego bohatera Wenezueli, Kolumbii, Panamy i Boliwii, jest najstarszą częścią miasta. Otoczony jest pięknymi budynkami, m.in. siedzibą prezydenta i parlamentu. Na placu znajduje się również katedra z XVII wieku z bardzo pięknym złotym ołtarzem i obrazami Rubensa.
Casa Natal de Bolivar
Casa Natal de Bolivar to miejsce urodzin przywódcy walk wyzwoleńczych. Casa Natal to po hiszpańsku "dom urodzenia". Budynek jest przedstawicielem stylu kolonialnego. W XVI-wiecznym kościele San Francisco można podziwiać też ołtarze w tym stylu.
Ponadto warto zobaczyć pałac Miraflores i neogotycki kościół Santa Capilla wzorowany na paryskiej Sainte Chapelle, grób bohatera południowoamerykańskiego Simona Bolivara w narodowym Panteonie, piękne klasztory z XVI-XVII wieku.
Mieszkańcom oraz turystom udostępnione są liczne teatry, sale koncertowe, galerie i muzea. Jednym z ciekawszych obiektów jest Museo de Arte Contemporaneo (MACCSI), czyli Muzeum Sztuki Współczesnej. Obiekt ten o światowym znaczeniu ma największą kolekcję dzieł sztuki w Ameryce Łacińskiej.
- Szczegóły
 |
| Katedra na Ostrowie Tumskim |
| Fot. sxc.hu |
Ostrów Tumski i Katedra
Ostrów Tumski to historyczne i religijne centrum Wrocławia. W IX wieku powstał tu pierwotny gród Wrocławia, który w 1000 roku król Bolesław Chrobry podniósł do rangi biskupstwa. Ostrów Tumski w swoich początkach funkcjonował jako wyspa, która dopiero w roku 1824, dzięki zasypaniu jednej w odnóg Odry, została wcielona do lądu. Wznosząca się w centrum Ostrowa Katedra Św. Jana Chrzciciela to największa ikona miasta Wrocławia, widziana prawie z każdego zakątka miasta. Ta gotycka katedra o wysokości 91 m i długości 68 m jest największą budowlą sakralną Wrocławia. Monumentalne dzieło kryje w swoich wnętrzach wiele śladów historii. Równie imponujące są pozostałe zabytki Ostrowa Tumskiego, np. Kościół Św. Idziego, który jest najstarszą świątynią we Wrocławiu. Wzniesiony w XIII wieku romański kościół złożony jest z jednej nawy i zawiera piękny tęczowy łuk prezbiterium. Niewiele młodszy jest Kościół Św. Krzyża i Św. Bartłomieja - świątynia zbudowana w stylu gotyckim w 1288 roku przez Henryka IV Prawego. W kościele możemy zobaczyć Tron Łaski z klęczącym przy nim Henrykiem IV oraz Matyldą, nagrobek Henryka IV, ołtarz gotycki oraz płytę nagrobną Stanislausa Sauera.
Panorama Racławicka
Wrocław to jedno z niewielu miejsc na świecie, gdzie podziwiać można relikt dziewiętnastowiecznej kultury masowej - wielkie malowidło (15x114 m), dzięki zespoleniu szczególnych zabiegów malarskich (specjalna perspektywa) i technicznych (oświetlenie, sztuczny teren, zaciemnione, kręte podejście), „przenosi" widza w inną rzeczywistość i inny czas. Panorama Racławicka to pierwsze i jedyne zachowane do dziś polskie dzieło tego rodzaju. Obraz został namalowany przez Jana Stykę i Wojciecha Kossaka dla uczczenia setnej rocznicy Powstania Kościuszkowskiego. Po drugiej wojnie światowej Panorama została przewieziona do Wrocławia razem ze zbiorami książąt Ossolińskich. Dopiero w 1985 roku wybudowano dla niej imponującą Rotundę, dzięki której zwiedzający mają wrażenie, jakby byli w samym centrum bitwy.
Hala Stulecia
Wrocław już na początku XX wieku był istotnym miejscem spotkań i wydarzeń o randze międzynarodowej. W związku z potrzebą rozwoju infrastruktury wystawienniczej i kongresowej, Max Berg - główny architekt Wrocławia w latach 1908-1925, otrzymał zlecenie zaprojektowania wielofunkcyjnego obiektu, który miał stać się głównym miejscem spotkań wrocławian oraz organizacji wydarzeń masowych. W ten sposób postało imponujące, wczesnomodernistyczne dzieło architektury użytkowej. 13 lipca 2006 roku Hala Stulecia została wpisana na Listę Światowego Dziedzictwa UNESCO, jako pionierskie osiągnięcie inżynierii i architektury XX stulecia.
Rynek Główny
Wytyczony w 1242 roku Rynek Główny we Wrocławiu od początku istnienia służył jako plac targowy o wymiarach 212 x 175 metrów. Handlowano na nim m.in. pieczywem, tłuszczem, płótnem, wyrobami metalowymi. Na Rynku działały także punkty usługowe, wśród nich krawiecki i szewski. Początkowo działalność była prowadzona w drewnianych budach, a murowane obiekty pojawiły się dopiero pod koniec XIII wieku. Na samym Rynku Głównym, jak i wokół niego, skoncentrowane są liczne zabytki będące najcenniejszym skarbem dziedzictwa narodowego. W centrum Rynku Głównego zlokalizowany jest Stary Ratusz, którego budowa rozpoczęła się w 1299 roku. Ratusz był sukcesywnie rozbudowywany i modernizowany przez kolejne wieki, dlatego widać w nim wpływy różnych epok z przewagą gotyku. Warto zwrócić uwagę na zegar astronomiczny z jedną wskazówką i słońcem w centrum tarczy, który został tam umieszczony w 1580 roku. W podziemiach Ratusza znajduje się także Piwnica Świdnicka. Piwnica, która już w średniowieczu funkcjonowała jako piwiarnia, jest dziś uznawana jest za najstarszą restaurację w Europie. Wzniesiony w stylu neogotyckim w latach 1860-1863 Nowy Ratusz obecnie jest siedzibą Prezydenta Miasta Wrocławia. W jego podziemiach funkcjonuje mały browar Spiż, gdzie stoliki dla gości ulokowane są tuż obok kadzi, można więc obserwować proces ważenia piwa.
Ogród Botaniczny
Nazywany „oazą piękna i spokoju” Ogród Botaniczny Uniwersytetu Wrocławskiego we Wrocławiu stanowi jedną z największych atrakcji miasta. Powstał równocześnie z Uniwersytetem w roku 1811 i początkowo zajmował obszar około 5 hektarów. Następnie był sukcesywnie powiększany i uzupełniany o ciągle nowe okazy flory. Niestety podczas II Wojny Światowej uległ kompletnemu zniszczeniu. Do świetności zaczął powracać w latach 50-tych i do dzisiaj urzeka o każdej porze roku feerią barw tysięcy roślin.
ZOO
Wrocławski Ogród Zoologiczny powstał w 1865 roku i jest obecnie najstarszym zoo w Polsce. Ponadto może się poszczycić największą liczbą zwierząt – jego 33-hektarową powierzchnię zamieszkuje 7000 zwierząt należących do ponad sześciuset gatunków. Ogród zoologiczny odwiedza rocznie 400 tys. osób – z czego 230 tys. to dzieci.
- Szczegóły
 |
| Fortyfikacje Valletty |
| Fot. sxc.hu |
Pałac Wielkich Mistrzów
Siedziba prezydenta państwa oraz parlamentu, niegdyś władz zakonu Joannitów. Budowla została ukończona w 1547 roku. Jej monumentalność sprawiła, że stała się symbolem bogactwa zakonu. Korytarze udekorowane są scenami z historii zakonu, na ścianach widnieją portrety wielkich mistrzów. Marmurowe posadzki i rzeźby w drewnie zapierają dech w piersiach, nie sposób zapomnieć tego przepychu.
Katedra św. Jana
Zbudowana w latach 1573-77 jako główna świątynia rycerzy z zakonu św. Jana. Sam obiekt nie wyróżnia się niczym specjalnym, ale tylko z zewnątrz. Surowość architektury mocno kontrastuje bowiem z barokowym przepychem wnętrza. Joannici jako wielcy mecenasi sztuki zostawili po sobie jeden z najwspanialszych obiektów sztuki sakralnej z baroku.
W katedrze obejrzymy obraz "Ścięcie św. Jana" - jedno z najsłynniejszych dzieł włoskiego malarza Caravaggio. Uwagę zwracają również bogato zdobione płyty nagrobne znajdujące się w niemal całej świątyni. Spoczywają tu członkowie najznamienitszych rodów szlacheckich żyjących w XVI i XVII wieku.
Narodowe Muzeum Archeologiczne
To najważniejsze miejsce z największą na Malcie kolekcją starożytnej ceramiki, rzeźby, kamiennych narzędzi i wszelkich przedmiotów związanych z dziejami wyspy. W zbiorach muzeum znajduje się wiele przedmiotów zebranych w maltańskich świątyniach i grobowcach. Do najcenniejszych zbiorów należą znaleziska z hypogeum (podziemny grobowiec), na przykład bezgłowa Wenus z Malty i tzw. śpiąca kapłanka.
Narodowe Muzeum Sztuk Pięknych
Wśród zbiorów znajdują się eksponaty włoskiej sztuki średniowiecznej. Te właśnie, najstarsze, rozpoczynają przegląd epok w sztuce, który ciągnie się aż po współczesną sztukę maltańską. Najcenniejsze są barokowe obrazy autorstwa Mattia Preti i rzeźby Antonia Sciortina. W podziemiach znajdziemy ciekawą wystawę pamiątek po zakonie joannitów - portrety dygnitarzy, ceramikę i srebra z budynku Sacra Infirmeria.
Narodowe Muzeum Wojenne
Muzeum znajduje się w forcie św. Elma. Do jego najważniejszych eksponatów zaliczane są: niemieckie włoskie i działa przeciwczołgowe, włoska łódź podwodna, dwie niemieckie torpedy z okresu I wojny światowej, Faith (jedyny ocalały z wojennej zawieruchy samolot maltańskiej floty). Wśród ważnych przedmiotów eksponowanych w muzeum znajdują się również resztki niszczycieli zatopionych w okolicach Malty, wraki samolotów wydobyte z dna morskiego, a także zbiór mundurów bojowych i masek gazowych.
Szpital Kawalerów Maltańskich
Placówka zaczęła funkcjonować w 1574 r. i szybko zyskała międzynarodową sławę za sprawą wyposażenia, wysokiego standardu medycznego oraz, ciekawostka, najdłuższego oddziału w tego typu budowli na świecie - 155 m. Wiek później pisano o szpitalu, zachwalając, że "ma jedno z najwspanialszych wnętrz na świecie". Posiłki podawano na srebrnej zastawie, a pacjentami zajmowali się zakonni nowicjusze, rycerze, czasem nawet sam wielki mistrz zakonu. W 1987 r. budynek został gruntownie odrestaurowany i przekształcony w centrum konferencyjne, otrzymał też nagrodę europejskiej federacji Europa Nostra propagującej ochronnej dziedzictwa kulturowego na Starym Kontynencie. Współcześnie obejrzymy w centrum wystawę poświęconą medycznej działalności joannitów.
Fortyfikacje Valletty
Spacer potężnymi murami obronnymi Valletty, podziwianie Wielkiego Portu, pamiętającego zaciekłe bitwy, pozwala poczuć atmosferę dawnych lat. Mury, bastiony i forty składają się na wspaniały system obronny należący do najwybitniejszych przedstawicieli architektury wojskowej na świecie. Warto zwrócić szczególną uwagę na Ogrody Hastings połączone z bastionami św. Jana i św. Michała, które osłaniają miasto w najwyższym punkcie Mount Scaberras, oraz Fort St Elmo. Ten ostatni zajmuje najbardziej wysunięty w morze przylądek Malty, a zasłynął odporem tureckiego ostrzału w czasie oblężenia w 1565 r. Dziś można zwiedzać budowlę i podziwiać eksponaty w znajdującym się tam Muzeum Wojny. Wart zobaczenia jest także Bastion Lascarisa. Nazwa pochodzi od nazwiska jednego z mistrzów zakonu. Znajdują się tu tzw. sale Lascarisa, w których powstawała strategia obrony wyspy podczas II wojny światowej.
- Szczegóły
 |
| Katedra pod wezwaniem św. Piotra i Pawła |
| Fot. Wikipedia |
Katedra pod wezwaniem św. Piotra i Pawła
Gotycką Katedrę wzniesiono w miejscu najstarszej polskiej świątyni. W 968 roku biskup Jordan został pierwszym biskupem polskim misyjnym z siedzibą w Poznaniu. Tu wkrótce rozpoczęto budowę katedry, która była zapewne najstarszą polską świątynią katolicką w kształcie kamiennej bazyliki o trzech nawach. Była wielokrotnie przebudowywana. Obecny kształt nadano jej pomiędzy XIII a XIV wiekiem. W początkach XIX wieku katedra została gruntownie odrestaurowana. Wzniesiono nową kaplicę grobową Mieszka I i Chrobrego, zwaną od tej pory Złotą. Dewastacje niemieckie z lat okupacji i walki o Poznań w 1945 roku spowodowały duże zniszczenia w katedrze. Po wojnie przywrócono gotycki wygląd fasady, a do wnętrza sprowadzono zabytki z innych świątyń Śląska i Wielkopolski.
Ratusz
Ratusz w Poznaniu jest jednym z najcenniejszych obiektów renesansowych w Europie Środkowej. Wzniesiony został na przełomie XIII i XIV wieku (z tego okresu zachowało się w piwnicach sklepienie krzyżowo-żebrowe ). W XV wieku powstał gotycki trzon wieży. W latach 1550-1560 nastąpiła zasadnicza przebudowa ratusza, a w latach 1781-1783 nadbudowana została wieża ratuszowa. Ratusz przetrwał nienaruszony aż do 1945 roku, kiedy to jego górne kondygnacje uległy spaleniu. Obecnie w ratuszu znajduje się siedziba Muzeum Historii Miasta Poznania ze stałą ekspozycją poświęconą miastu. Atrakcją i symbolem miasta są ratuszowe koziołki, które codziennie o godzinie 12:00 wychodzą ze środkowej wieżyczki i trykają się rogami. Do dziś jedynie legendy tłumaczą skąd wziął się pomysł połączenia zegara z koziołkami.
Akademia Lubrańskiego
Zwana także Kolegium Lubrańskiego, została założona w 1519 roku przez biskupa Jana Lubrańskiego. Powstała ona na wzór uniwersytetu, z trzema wydziałami: nauk humanistycznych, teologii i prawa. W tym czasie Akademia przeżywała okres największej świetności, była jednym z najważniejszych ośrodków kultury humanistycznej w Polsce.
Kolegium jezuickie
Przepiękne barokowe kolegium zostało wybudowane z inicjatywy przybyłych do Poznania w 1571 roku Jezuitów, którzy objęli tereny w pobliżu dawnej kolegiaty. Rada Miejska przekazała im kościół św. Stanisława, dwa szpitale, kaplicę, szkołę miejską oraz plac pod budowę kolegium. W związku z tym Poznań stał się jednym z najważniejszych ośrodków jezuickich w Polsce. Kolegium w obecnym kształcie zostało wzniesione w latach 1701-1733 według projektu J. Catenazziego. Początkowo kolegium obejmowało budynek na wprost wieży. Później, w połowie XVIII wieku, dobudowano wschodnie skrzydło i dodano kolejne zabudowania. Po rozbiorach władze pruskie oddały gmach na cele urzędowe. W 1815 roku kolegium zostało rezydencją namiestnika Wielkiego Księstwa Poznańskiego, księcia Antoniego Radziwiłła. W okresie międzywojennym w budynku mieścił się Urząd Wojewódzki, a obecnie zajmuje go Urząd Miejski.
Fara
Kościół farny pod wezwaniem św. Marii Magdaleny i św. Stanisława jest najwspanialszym na ziemiach polskich przykładem bezpośredniego zapożyczenia ze sztuki rzymskiego baroku. Pod koniec XVI wieku gotycką kaplicę Św. Stanisława na poznańskim Starym Mieście oddano nowo przybyłym do miasta jezuitom. W połowie następnego stulecia rozpoczęła się budowa potężnego zespołu kolegium i kościoła, w której uczestniczyli najwybitniejsi architekci wielkopolscy epoki baroku, a ostateczną formę nadał kościołowi w latach 1727-32 Pompeo Ferrari, który zaprojektował portal i dekorację fasady oraz trzy ołtarze. Podczas II wojny światowej Niemcy zniszczyli całe wyposażenie kościoła. Powojenna konserwacja przywróciła najwspanialszemu barokowemu wnętrzu sakralnemu w Polsce dawne piękno.
Zamek Cesarski
Budowla została wzniesiona w latach 1904-1910 jako rezydencja dla cesarza Wilhelma II (gościł tu dwukrotnie - w 1910 i 1915 roku). Gmach powstał w stylu neoromańskim, a wzorowany był na romańskich zabytkach z Niemiec i Włoch. Pierwotnie dominującym elementem była wieża z zegarem (74 m wysokości), jednak podczas powojennej odbudowy zmniejszono ją o 20 m. Najwięcej zmian przeprowadzili podczas II wojny światowej Niemcy, którzy przygotowywali zamek na rezydencję dla Hitlera (nigdy w nim nie był). W dawnej kaplicy cesarskiej urządzono gabinet Führera. Obecnie w pałacu cesarskim mieści się Centrum Kultury Zamek. W sali tronowej działa kino Pałacowe, a apartamenty wykorzystywane są między innymi na galerie.
Malta
W latach 1985-1990 przy sztucznym jeziorze Maltańskim zbudowano liczne obiekty, tworzące jeden z najlepszych w Europie torów wioślarskich i kajakowych. W 1990 roku na Malcie odbyły się Kajakowe Mistrzostwa Świata, od czasu których jezioro znane jest na świecie jako ośrodek sportów wiosłowo-wodnych. Przy okazji przebudowy na południowym brzegu powstało także kąpielisko. Nieopodal jeziora znajduje się również całoroczny tor narciarski z wyciągiem oraz tor saneczkowy, natomiast za wschodnim krańcem jeziora rozciąga się nowe ZOO, jeden z największych i najładniejszych ogrodów zoologicznych w Polsce.
- Szczegóły
 |
| Dziedziniec Zamku Królewskiego |
| Fot: Dreamstime |
Zamek Królewski
Zamek Królewski na Wawelu to renesansowa rezydencja królewska z początku XVII wieku. Obecny kształt zawdzięcza gruntownej rozbudowie XIV wieku, prowadzonej etapami na zlecenie Zygmunta I Starego. Kiedy w roku 1609 król Zygmunt III Waza przeniósł ostatecznie stolicę z Krakowa do Warszawy, zamek opustoszał i zaczął niszczeć. Po trzecim rozbiorze Polski zamek przebudowano na koszary austriackie i dopiero po odejściu wojsk austriackich przystąpiono do długotrwałej rekonstrukcji zespołu zamkowego. Tempo prac wzrosło po odzyskaniu niepodległości, a potem po 1945 roku. Dziś Wawel to miejsce szczególne, łączące wszystkich Polaków - religijne, duchowe i patriotyczne serce Polski. Jednocześnie to jedna z najwspanialszych rezydencji renesansowych w Europie. Szczególnie oryginalna jest sala Poselska zwana także „Pod Głowami”, gdyż w kasetonowym stropie znajdowały się 194 rzeźbione drewniane głowy; dziś pozostało ich już tylko 30. Najcenniejszym ze zbiorów wawelskich jest unikatowa kolekcja 137 arrasów zdobiących komnaty, które wykonano we Flandrii na zamówienie króla Zygmunta II Augusta. Obecnie zespół obiektów tworzących Zamek Królewski na Wawelu, wpisanych na listę UNESCO, jest jedną z największych atrakcji turystycznych Krakowa.
Kościół św. Wojciecha
Jest to jeden z najstarszych kościołów w Krakowie. Według tradycji w tym właśnie miejscu miał głosić kazania św. Wojciech udając się z wyprawą misyjna do Prus. Pierwsza, jeszcze drewniana świątynia powstała tutaj około X lub początku XI wieku. Na przełomie XI i XII wieku wybudowano obecny romański kościół z drobnej kostki kamiennej. W miarę podnoszenia się poziomu rynku kościół zagłębiał się pod ziemię (2 - 2,6 m ). W latach 1611-1618 miała miejsce przebudowa kościoła na styl barokowy. Obecnie kościół jest odsłonięty prawie do podstawy. Zachowały się romański portal w południowej ścianie oraz kamienny próg. W jego podziemiach mieści się Muzeum Archeologiczne i ekspozycja „Dzieje Rynku Krakowskiego”. Urządzony jest tam także rezerwat archeologiczny pokazujący profil stratygraficzny Rynku Głównego oraz najwcześniejsze fazy budowy kościoła.
Bazylika Mariacka
Kościół pod wezwaniem Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny przy krakowskim Rynku Głównym stoi już prawie osiem wieków. Kiedy w roku 1222 biskup Iwo Odrowąż przenosił siedzibę parafii krakowskiej z kościoła św. Trójcy (obecnie Bazylika OO. Dominikanów) do niedawno zbudowanego kościoła Wniebowzięcia NMP (potocznie zwanego kościołem Panny Marii) rozpoczęło się istnienie budowli, przez stulecia przebudowywanej i upiększanej, którą cieszyć się możemy do tej pory. W Bazylice Mariackiej znajduje się olśniewające dzieło Wita Stwosza – największy gotycki ołtarz w Europie. Z wyższej wieży kościoła co godzinę grany jest hejnał.
Sukiennice
Centralne miejsce na Rynku zajmują Sukiennice, rzadko spotykany przykład średniowiecznej budowli od wieków służącej kupcom. Obecnie pierwsze piętro zajmuje Galeria Malarstwa Polskiego, a arkadowy parter liczne stoiska z pamiątkami i wyrobami rękodzielniczymi. Już w roku 1257 książę Bolesław Wstydliwy przy lokacji Krakowa zobowiązał się postawić kramy sukienne. Nowe, murowane Sukiennice wystawił król Kazimierz III Wielki.
Barbakan
To jeden z najcenniejszych zabytków Krakowa - jedno z nielicznych zachowanych w Europie wybitnych dzieł architektury obronnej tego typu. Został wzniesiony w stylu gotyckim w latach 1498-1499, w związku z zagrożeniem tureckim. Był połączony był tak zwaną szyją - budowlą mostową - z bramą Floriańską, otoczony głęboką fosą wodną z systemem mostów i śluz. Barbakan to 3 kondygnacje strzelnic, zwieńczone galerią, nad którą umieszczono 7 wieżyczek.
Bazylika Bożego Ciała
Zespół budynków opactwa Bożego Ciała Kanoników Regularnych Laterańskich jest jednym z najpiękniejszych kościołów w Krakowie, a zarazem jednym z najcenniejszych zabytków kultury średniowiecznej w Europie Środkowej. Bazylika stanowi urbanistyczny akcent rozległego kompleksu budynków, na który składa się orientowany kościół oraz ufundowany w 1405 roku klasztor kanoników regularnych, połączony z nim przejściem wspartym na arkadach. Legenda mówi, że do podjęcia budowy kościoła skłoniło króla Kazimierza Wielkiego odnalezienie w sposób cudowny hostii wraz z monstrancją, którą złodzieje ukradli z kolegiaty Wszystkich Świętych podczas oktawy Bożego Ciała, przypuszczając, że jest ze złota. Wkrótce przekonali się o swojej pomyłce i monstrancję wraz z hostią porzucili w bagnie we wsi Bawół. Opatrzność w sposób cudowny wskazała miejsce, w którym ukryty był Najświętszy Sakrament. Na pamiątkę tego wydarzenia w 1340 roku król Kazimierz III Wielki wybudował kościół ku czci Bożego Ciała. Pierwszy kościół był drewniany. Budowę nowej, murowanej świątyni, rozpoczęto w 1385. Rozbudowa bazyliki trwała jeszcze przez blisko 200 lat. Wśród kościołów krakowskich, Kościół Bożego Ciała na Kazimierzu wyróżnia się wielkością, znaczeniem i architekturą.
Kazimierz
Krakowski Kazimierz jest miejscem szczególnym, został bowiem ukształtowany przez bliskie, trwające kilka wieków sąsiedztwo chrześcijańsko-żydowskie. Żydzi, którzy pojawili się na Kazimierzu w drugiej połowie XIV wieku do pierwszych lat wieku XIX mieszkali tam na terenie odrębnego „żydowskiego miasta”. Była to autonomiczna enklawa rządzona przez rabinów i starszyznę. Dopiero w ciągu XIX wieku i pierwszych dekad XX wieku ludność żydowska stopniowo zdominowała cały Kazimierz. W drugiej połowie XIX wieku Żydzi wzięli szeroki udział w rozbudowie dzielnicy jako inwestorzy, przedsiębiorcy budowlani i architekci. Przed wybuchem II wojny światowej w Krakowie mieszkało ponad 64 tys. Żydów, tj. ok. 25 % ogółu jego ludności. Dzisiejszy charakter dzielnicy, nasycony kulturą i obyczajowością żydowską, pełen charakterystycznych zabytków i bożnic to jedno z najchętniej odwiedzanych miejsc w Krakowie.
Uniwersytet Jagielloński
Uniwersytet Jagielloński to najstarszy po praskim uniwersytet w Europie Środkowej. Został założony w 1364 roku przez króla Kazimierza Wielkiego. Jak widać tradycje uczelniane sięgają w Krakowie XIV wieku i do nasze miasto jest jednym z najważniejszych ośrodków nauki w Polsce. Tu studiowali m.in. Mikołaj Kopernik i Karol Wojtyła.
Muzea
Muzea to integralna część krakowskiego krajobrazu. Tworzą one tradycyjny i wyjątkowy wizerunek Krakowa, a dzięki swoim zbiorom i kulturalnym pozostałościom pozwalają poznawać nie tylko historię miasta, ale i kraju. Spośród kilkudziesięciu muzeów i galerii koniecznie trzeba zobaczyć zbiory zgromadzone na Zamku Królewskim ze skarbcem i zbrojownią, a także Muzeum Czartoryskich - prawdziwy skarb na mapie krakowskich muzeów, z bogatą i barwną przeszłością, a sławne przede wszystkim ze względu na kolekcję obrazów Leonarda Da Vinci. Warto także poświęcić czas na wizytę w Muzeum Narodowym, Archeologicznym (gdzie można znaleźć zarówno unikalną kolekcję mumii, jak i niesamowity pomnik Boga Światowida, który został szczęśliwie znaleziony na dnie rzeki Zbrucz), Żydowskim, Etnograficznym czy Archidiecezjalnym, którego celem jest stała prezentacja tysiącletniego dorobku artystycznego w dziedzinie sztuki sakralnej na terenie Archidiecezji Krakowskiej.
- Szczegóły
Archikatedra pw. Chrystusa Króla
Jeden z najbardziej monumentalnych obiektów sakralnych w Polsce, wzniesiony w latach 1927-1954 z dolomitu śląskiego. Klasycyzująca Katedra Chrystusa Króla jest największą katedrą w Polsce. Wnętrze katedry nie jest jednolicie zaprojektowane. Pierwotnie jego autorem miał być X. Duniowski, przeszkodziła temu jednak trzydziestoletnia budowa kościoła. Wystrój wnętrza powstawał w ciągu kilkunastu lat i jest zdominowany przez stół ołtarzowy z wiszącą nad nim ogromną rzeźbą Chrystusa Zmartwychwstałego.
Kościół pw. Niepokalanego Poczęcia Najświętszej Marii Panny
Neogotycka budowla wzniesiona z kamiennych ciosów, ze smukłą wieżą, stanowi przykład romantycznego i naukowego traktowania gotyku. Kościół uznawany jest za najpiękniejszą świątynię w Katowicach. Zdobią ją ciekawe witraże, część z nich została zaprojektowana przez Adama Bunscha. Kościół został konsekrowany 20 listopada 1870 roku przez biskupa sufragana wrocławskiego, ks. Adriana Włodarskiego.
Willa Goldsteinów
Neorenesansową willę oddano do użytku w 1875 roku. Nieznany jest autor jej projektu, ale można przypuszczać, że wzór stanowiły wille berlińskie. Dwupiętrowy budynek posiada dwa skrzydła, a tym samym dwie elewacje frontowe, odznaczające się bogatą dekoracją sztukatorską i kamieniarską, w większości oryginalną. Na elewacji bocznej płaskorzeźby przedstawiają trzy postacie kobiece z atrybutami, będące alegoriami przemysłu, nauki i sztuk pięknych.
Teatr Śląski
Modernistyczny gmach teatru projektu wybitnego architekta niemieckiego Carla Moritza z Kolonii oddano uroczyście do użytku 2 października 1907 roku. Działalność artystyczną rozpoczęło przedstawienie Fryderyka Schillera Wilhelm Tell. Teatr posiadał (wraz z tzw. jaskółką) 800 miejsc. Pierwszym dyrektorem został Emanuel Raul (1843-1916), który tą placówką - uznaną za najlepiej prosperujący tego typu w prowincji pruskiej obiekt - kierował do końca swego życia. W 1927 roku teatrowi nadano imię Stanisława Wyspiańskiego.
Urząd Wojewódzki
Monumentalny gmach wybudowany został dla nowo powstałego, autonomicznego województwa śląskiego. Mieścił się w nim Sejm Śląski oraz Urząd Województwa Śląskiego. Projekt budynku, przygotowany przez krakowskich architektów (K. Wyczańskiego, L. Wojtyczkę, S. Żeleńskiego i P. Jurkiewicza) wybrano w wyniku ogólnopolskiego konkursu. W 1924 roku przystąpiono do budowy, którą zakończono w roku 1927. Prace wykończeniowe trwały 2 lata, po czym 5 maja 1929 roku odbyło się uroczyste oddanie gmachu do użytku, w obecności prezydenta RP Ignacego Mościckiego, wojewody śląskiego Michała Grażyńskiego i biskupa śląskiego Arkadiusza Lisieckiego.
Unikatowa w skali kraju budowla, porównywalna z europejskimi siedzibami parlamentów, była pierwszą realizacją tego typu w odrodzonej Polsce. Stała się wzorcem dla sejmowego gmachu wznoszonego w Warszawie.
Gmach Urzędu Skarbowego
Dom - nazywany drapaczem chmur - to pierwszy w Polsce międzywojennej tak wysoki budynek i jeden z najwyższych w ówczesnej Europie. Autorem projektu konstrukcji był profesor Stefan Bryła, najwybitniejszy w tamtych czasach polski konstruktor. Po realizacji katowickiego gmachu zaprojektował podobne w Warszawie. Bryła budynku składa się z dwóch części: niższej - 8-kondygnacyjnej (w tym dwóch podziemnych pięter), mieszczącej biura, oraz wyższej - 17-kondygnacyjnej (w tym trzech pięter podziemnych), przeznaczonej na mieszkanie. Gmach oddano do użytku w roku 1934.
Kościół garnizonowy pw. św. Kazimierza
Pochodzący z 1933 roku kościół garnizonowy w Katowicach był pierwszym budynkiem sakralnym w Polsce zrealizowanym według wzorów awangardowej architektury europejskiej. Jego twórca, architekt Leon Dietz d'Arma, przy współpracy Jerzego Zarzyckiego, podjął próbę wyrażenia funkcji i ducha Kościoła katolickiego za pomocą form nowoczesnej architektury, odrzucając tradycję budownictwa sakralnego.
Skansen górniczy "Królowa Luiza"
Skansen działa na terenie założonej w 1791 roku kopalni węgla kamiennego, w jego skład wchodzą m.in. dawne wyrobiska kopalni „Królowa Luiza”, współczesne chodniki i komory kopalni „Zabrze”. Obejmuje obiekty wzniesione w drugiej połowie XIX wieku, m.in. budynek maszynowni i nadszybia byłego szybu Carnall. Główną atrakcją skansenu jest parowa maszyna wyciągowa wyprodukowana w 1915 roku w hucie „Prinz Rudolf” w Dulmen. Urządzenie o mocy 2 tys. koni mechanicznych pozwalało opuszczać windy z prędkością 10 m/s. Atrakcją jest uczestniczenie w pokazie działania maszyny. Z platformy wieży szybowej (wys. 25 m) rozciąga się panorama Zabrza i sąsiednich miast. Drugą część skansenu stanowi sztolnia z korytarzami podziemnymi o łącznej długości 1560 m, schodzących do głębokości 35 m. Wyrobiska i korytarze sztolni oddają wygląd i klimat kopalni węgla, a niezapomnianych wrażeń dostarcza uczestnictwo w pokazie pracy maszyn górniczych.
- Szczegóły
Ulica Piotrkowska
Dziś jest to znana w całej Polsce ulica, ale jeszcze niedawno, bo zaledwie 150 lat temu, była to droga wśród puszczy, zwana traktem piotrkowskim. Nazwa ulicy pojawiła się w roku 1823, gdy burmistrz Czarkowski kazał oznaczyć ulice słupami z nazwami. Pięć lat później rządowe pismo stwierdzało po raz pierwszy: „ulica główna Piotrkowska...” Dziś to najdłuższy deptak handlowy w Europie – ma ponad 4 km długości. Przy Piotrkowskiej mieści się większość przybytków kulturalnych miasta, setki restauracji, pubów, eleganckich sklepów i zabytków. O tej ulicy powstają fraszki, wiersze, piosenki. Mówi się, iż Łódź to ulica Piotrkowska i to co się na niej zmieściło.
Pałac Heinzla - Urząd Miasta
Budowa pałacu dla właściciela fabryki wyrobów wełnianych - Juliusza Heinzla - została zakończona w 1882 roku. Budowniczym oraz projektantem był Otto Ghelig, absolwent Akademii Technicznej w Berlinie oraz przyszły zięć Heinzla. Budynek został połączony z zabudowaniami fabrycznymi, rozciągającymi się w głębi posesji. Był przykładem jednoczesnego zastosowania funkcji mieszkalnych, reprezentacyjnych i handlowych. Wybudowany w stylu eklektycznym, z przeważającą ilością elementów nawiązujących do włoskiego renesansu. W zwieńczeniu umieszczono trzy alegoryczne postacie kobiece symbolizujące Wolność, Handel i Przemysł. Wnętrza posiadały bogaty wystrój, który uległ zniszczeniu wskutek licznych remontów. Obecnie jest siedzibą Urzędu Miasta i Wojewody Łódzkiego.
Pałac Poznańskiego
Jest to największa w Polsce rezydencja fabrykancka. W przeszłości należała do Izraela Kalmanowicza Poznańskiego, dziś stanowi siedzibą Muzeum Miasta Łodzi. Neobarokowa budowla zajmuje cały narożnik ulic Zachodniej i Ogrodowej, przy której wznoszą się potężne mury fabryk i osiedla domów robotniczych. Cały ten zespół powstał w latach 1872-1902 i zachował się do dzisiaj bez większych zmian. Dawna fabryka zatrudniała ponad 6 tys. osób i produkowała tkaniny bawełniane, ustępowała wielkością tylko zakładom Karola W. Scheiblera - Księży Młyn. Obecnie zabytkowe budynki fabryczne adaptowane są na centrum rozrywki i handlu. W znacznej części pomieszczeń znajdują się tematyczne wystawy poświęcone dziejom Łodzi i wybitnym łodzianom: Julianowi Tuwimowi, Władysławowi Reymontowi, Jerzemu Kosińskiemu, Karolowi Dedeciusowi, Janowi Karskiemu, rodzinie Bacewiczów, Arturowi Rubinsteinowi. Temu ostatniemu poświęcono najwięcej miejsca, a interesująca ekspozycja zawiera ponad 2000 eksponatów (w tym fotografie, ubiory, odznaczenia, statuetkę filmowego Oskara i szpadę członka Akademii Francuskiej). Tłem dla wystaw są wysmakowane, gustownie dekorowane salony i saloniki.
Katedra
Rozległy plac był w przeszłości Rynkiem Fabrycznym, a w 1901 roku rozpoczęto wznoszenie na nim katolickiej świątyni p.w. św. Stanisława Kostki. Już w 1912 roku odbyły się w niej pierwsze nabożeństwa, ale ostatecznie budowę zakończono w 1927 roku wzniesieniem strzelistej, wysokiej na 101 m wieży. Kościół zyskał rangę katedry i stał się ważnym miejscem narodowej pamięci. Wnętrze jest wzbogacone o rzeźby, epitafia i tablice pamiątkowe, wiele z nich zawiera głębokie treści patriotyczne. Przed świątynią wybudowano trzy pomniki upamiętniające Nieznanego Żołnierza, bohaterskiego księdza Ignacego Skorupkę i papieża Jana Pawła II.
Biała Fabryka
Należała do Ludwika Geyera, została wzniesiona w stylu klasycystycznym w latach 1835-38. Niespotykane jak na ówczesne budownictwo przemysłowe białe, otynkowane elewacje sprawiły, iż zaczęto nazywać ją „Biała Fabryką". To tutaj uruchomiono pierwszą w mieście maszynę parową o mocy 60 KW i wybudowano pierwszy komin. Obecnie w budynku mieści się jedyne w Polsce Centralne Muzeum Włókiennictwa. W jego zbiorach znajdują się narzędzia, maszyny włókiennicze, tkaniny oraz ubiory historyczne i współczesne.
Księży Młyn
Rozległą dzielnicę stworzyli Scheiblerowie i Grohmanowie, początkowo konkurenci, a od 1921 roku wspólnicy zarządzający największym zakładem bawełnianym w Europie. Przy ul. Tymienieckiego 5 znajduje się najstarszy zakład przemysłowy miasta, tzw. Bielnik Kopischa z 1826 roku. Ulica Targowa doprowadzi nas do niepowtarzalnej bramy fabrycznej, zwanej „beczkami grohmanowskimi”, a dalej do budynków scheiblerowskich. Ogromny kompleks tworzą: przędzalnia, remiza straży pożarnej, stacja kolejowa, szpital, szkoła, sklepy, folwark, domy robotnicze i otoczona ogrodem willa Edwarda Herbsta. Ten jedyny w swoim rodzaju kompleks jest przykładem XIX-wiecznej architektury przemysłowej, rezydencjonalnej i mieszkalnej.
Centralne Muzeum Włókiennictwa
Jest najstarszym i największym muzeum w tej części Europy. Zbiory muzeum obejmują wszystko, co pozostaje w związku z włókienniczym procesem produkcyjnym - od surowca, przez techniki i technologie włókiennicze do produktów włókienniczych o różnym stopniu i technice przetworzenia. W 1960 roku powołano organizacyjnie zupełnie już odrębne Muzeum Historii Włókiennictwa; od 1975 roku - Centralne Muzeum Włókiennictwa.
Cmentarz Żydowski
Największy w Europie Cmentarz Żydowski - zajmuje powierzchnię 42 ha, znajduje się tam 180 000 grobów, 65 000 macew.
- Szczegóły
 |
| Stadion Old Trafford - jeden z symboli miasta |
| Fot. Bernt Rostad |
Beetham Tower
Jeden z najbardziej rozpoznawalnych budynków, a jednocześnie najwyższy w mieście - Beetham Tower - siódmy co do wielkości budynek w Wielkiej Brytanii. W wieżowcu, stojącym w sercu nowoczesnej dzielnicy finansowej, mieszczą się Hilton Hotel, sky bar i apartamenty. Budynek jest swego rodzaju symbolem podniesienia się miasta z marazmu wywołanego kryzysem gospodarczym w ubiegłym wieku.
Rzymski Fort
Miasto nie zapomina o przeszłości. Jego początki sięgają bowiem I wieku n.e. Wówczas Rzymianie założyli tu osadę zwaną Mancunium. W rejonie Castlefield stoją do dziś pieczołowicie chronione ruiny zamku, najstarszego zabytku miasta, w którym kryją się mury dawnego rzymskiego fortu.
Castlefield
Pomimo ciężkich lat Manchester szczyci się także swoim przemysłowym dziedzictwem. A sięga ono roku 1750, kiedy to z małego miasteczka miasto przekształciło się w jeden z największych na świecie ośrodków przemysłu bawełnianego - zwany był wówczas "Cottonpolis". To tu produkowano imitację drogiego indyjskiego perkalu, do którego wyrobu używano maszyn w pierwszej napędzanej parą przędzalni na świecie. Warto odwiedzić Galerię Angielskich Ubiorów (Gallery of English Costume), znajdującą się na terenie parku w Platt Hall. Zgromadzona w tym wyjątkowym muzeum kolekcja pokazuje, jak moda ulegała zmianom na przestrzeni wieków, podkreślając wiodącą rolę Manchesteru w przemyśle włókienniczym. Część miasta zwana Castlefield została obecnie uznana jako Park Dziedzictwa Miejskiego (Castlefield Urban Heritage Park) - spacerując tam można podziwiać imponujący industrialny krajobraz złożony z kanałów, mostów, wiaduktów oraz magazynów, z którego słynie Manchester.
Katedra w Manchesterze
Piękna gotycka katedra pod wezwaniem Najświętszej Marii Panny to jeden z historycznych symboli miasta.
Old Trafford
Swoją siedzibę w mieście ma jedna z najsławniejszych drużyn piłkarskich na świecie - Manchester United. To jeden z najstarszych klubów świata, znany też pod przydomkiem "Czerwone Diabły". Gwiazdy klubu, Wayne Rooney, Cristiano Ronaldo, Edwin van der Sar, Gary Neville oraz charyzmatyczny i niezwykle skuteczny menadżer Alex Fergusson, są znane prawie każdemu w i poza granicami UK. Stadion MU na Old Trafford jest największym w UK i może pomieścić 76 tysięcy widzów.
- Szczegóły
 |
| Katedra w Maladze |
| Fot. Wikipedia |
La Alcazaba
Budowa jednego z najważniejszych zabytków Malagi, wznoszącej się dumnie nad miastem fortecy Alcazaba, rozpoczęła się około roku 700-ego, chociaż znacząca jej część pochodzi z połowy XI wieku. Wejście jest przez bramę zwaną Puerta del Christo (Drzwi Chrystusa), gdzie była celebrowana pierwsza po zwycięstwie Chrześcijan msza. Forteca jest jedną z największych muzułmańskich budowli militarnych, jakie zachowały się w Hiszpanii. Stanowiła ona część systemu obronnego arabskiej Malagi i była połączona z wałami obronnymi, które niestety nie zachowały się do dzisiaj.
Castillo de Gibralfaro
Tę wspaniałą budowlę datuje się na początek XIVw. Została wzniesiona na dawnym, fenickim miejscu przez Yusefa I z Granady, który zlecił wybudowanie jej oraz latarni, od której pochodzi nazwa zamku: gebe-faro (twierdza latarni morskiej). Zamek jest znany z faktu, że miało tu miejsce 3-miesięczne oblężenie mieszkańców Malagi przeciwko katolickim monarchom Ferdynandowi i Izabeli. Głód doprowadził do kapitulacji i oblężenie zostało zakończone. Podczas gdy królowa chroniła się w mieście, Ferdynand zajął zamek. Pozostałe po oblężeniu fragmenty tej historycznej budowli to seria solidnych baszt obronnych, majestatycznie królujących nad gęstym lasem pinii i eukaliptusów.
Katedra
Katedra w Maladze była zbudowana pomiędzy rokiem 1528 a 1782, w pobliżu miejsca dawnego meczetu. Podczas gdy oryginalne plany zawierały 2 wieże, brak funduszy pozwolił na ukończenie tylko jednej, dając katedrze czułą nazwę La Manquita, co w luźnej interpretacji znaczy „jednoręka kobieta”. Mieszanina stylów jest bardzo widoczna, z przewagą renesansu. Dolne partie są gotyckie, podczas gdy górne i fasady prezentują barok. Będąc w środku można podziwiać znakomicie rzeźbione drewniane stalle chóru, częściowo wykonane przez Pedro de Mena, wspaniałe, barokowe organy oraz dzieła sztuki zgromadzone w bocznych kaplicach. Idąc dookoła kościelnych krużganków nie można nie przeoczyć kaplicy Notre-Dame-des-Rois z przepiękną Panną i Dzieciątkiem, kaplicy Ste-Barbe i wspaniałego, gotyckiego ołtarza, a także kaplicy Wcielenie, całej zrobionej z marmuru z czterema agatowymi kolumnami.
Kościoły
Malaga szczyci się swoją architekturą sakralną. Zwiedzanie zabytkowych kościołów warto zacząć od wybudowanego w 1847 r. i poświęconego męczennikom miasta Kościoła de los Martires. Wyróżnia go baszta obronna w stylu mudéjar, a we wnętrzu można zobaczyć bogatą dekorację barokową. Nad pochodzącym z końca XV wieku Kościołem de Santiago wznosi się wieża w stylu mudéjar. W przepięknie zdobionym barokowym wnętrzu zwraca uwagę wyeksponowane świadectwo chrztu Pabla Picassa. Godne zwiedzania są także XVII-wieczny Kościół del Santo Christo de la Salud z wyjątkowym ołtarzem i pięknie ozdobioną kopułą, Kościół San Juan Bautista, w którego wnętrzu znajduje się kilka wykwintnych kaplic i bogate tabernakulum nad ołtarzem, oraz wzniesiony w 1487 r. w miejscu, gdzie katoliccy królowie ustawili swoje namioty podczas oblężenia miasta Sanktuarium de la Victori.
Muzeum Picassa
To wyjątkowe muzeum, poświęcone najsłynniejszemu artyście, który żył i tworzył w Maladze, zostało założone przez Junta de Andalucia przy wsparciu następców andaluzyjskich artystów. Można tu podziwiać paręset prac Picassa, reprezentujących wszystkie etapy malarstwa, przez które przeszedł artysta - od czasów młodości aż po dzieła stworzone w ostatnim etapie życia artysty.
Muzeum Archeologiczne
W usytuowane w fortecy La Alcazaba Muzeum Archeologicznym znajdują się ważne, archeologiczne zbiory od czasów panowania Fenicjan po epokę Maurów. Wiele eksponatów zostało znalezionych podczas prac restauracyjnych zamku. Można tam zobaczyć rzymskie rzeźby i mozaiki, arabską ceramikę oraz unikalną kolekcję eksponatów z czasów prehistorycznych.
- Szczegóły
 |
| Centrum Liverpoolu |
| Fot. Firiar's Balsam |
Muzeum Okrętów Wojennych
W Liverpoolu mieściła się główna kwatera najdłuższej kampanii wojennej - Bitwy o Atlantyk. Do dziś można podziwiać największy zbiór okrętów wojennych XX wieku w Wielkiej Brytanii w Historycznym Muzeum Okrętów Wojennych na półwyspie Wirral. Wśród eksponatów znajduje się wyciągnięty po 48 latach, jeden z zatopionych niemieckich U-bootów. Chcąc poznać historię tego portowego miasta, należy odwiedzić znajdujące się w historycznych budynkach Albert Dock Merseyside Maritime Museum.
Liverpool Cathedral i Metropolitan Cathedral
W Liverpoolu historia żyje z nowoczesnością w prawdziwej symbiozie. Przykładem niech będą znajdujące się przy jednj ulicy (Hope Street) dwa kościoły, prawdziwe architektoniczne arcydzieła Liverpoolu: największa w Europie anglikańska świątynia - bazylika Liverpool Cathedral oraz nowoczesna Metropolitan Cathedral, która szczyci się największymi na świecie witrażami.
Cunard, Port of Liverpool oraz Royal Liver
Liverpool to perła brytyjskiej architektury. Majestatyczne budynki Trzech Gracji - Cunard, Port of Liverpool oraz Royal Liver, ukończone w 1911 roku, niegdyś symbolizowały potęgę imperium. Ten ostatni budynek, prawdopodobnie najbardziej znana konstrukcja architektoniczna w mieście, jest jednocześnie pierwszym wieżowcem w Wielkiej Brytanii. Na szczycie dwóch wież wieńczących Royal Liver znajdują się mierzące sześć metrów mityczne ptaki Liver Birds - symbol Liverpoolu. Według legendy dzień, w którym odlecą będzie ostatnim w historii miasta. Zegary znajdujące się na każdej z wież mają średnicę ośmiu metrów – to największe elektrycznie napędzane zegary w Wielkiej Brytanii.
Albert Dock
Albert Dock jest najbardziej charakterystycznym miejscem w całym Liverpoolu. To stary port, który pozwolił miastu szybko się rozwinąć. Otwarto go w 1846 roku i był wówczas szczytowym osiągnięciem architektury brytyjskiej - pierwszą konstrukcją w kraju, która powstała bez użycia drewna. To nie jedyny powód, dla którego stał się sławny. Albert Dock długo pozostawał także największym portem świata. Po jakimś czasie podupadł wraz z obniżeniem się poziomu wody, a w 1972 roku został zamknięty. Władze miasta doszły do wniosku, że ta historyczna budowla nie może zniknąć z mapy Liverpoolu, dlatego już 16 lat później Albert Dock na nowo otwarto. Ogromne nakłady finansowe opłaciły się. Dziś Albert Dock jest przez wielu uznawany za największą atrakcję turystyczną Liverpoolu. W jego wnętrzu znajduje się Muzeum Morskie, Muzeum Niewolnictwa i galeria Tate Liverpool. Największe emocje wzbudza jednak Bealtes Story – niezwykłe muzeum opowiadające historię tego legendarnego zespołu. Możemy w nim obejrzeć rekonstrukcje ważnych dla Beatlesów miejsc, zbiory instrumentów oraz filmy. Każdego roku Albert Dock jest odwiedzane przez ponad 4 miliony turystów!
Śladami Beatlesów
Fani przyjeżdżają do Liverpoolu z całego świata, by odwiedzić kultowe miejsca związane z zespołem, takie jak choćby Cavern Club, gdzie 21 lutego 1961 roku zespół miał swój debiut, czy zwiedzić poświęcone im muzeum - The Beatles Story. Miejscem prawdziwego kultu są także domy, w których mieszkali i wychowywali się Sir Paul McCartney oraz John Lennon.
Muzea i galerie
Będąc w Liverpoolu, warto zwiedzić muzea i galerie, spośród których większość oferuje darmowy wstęp. The Walker to największe muzeum sztuki oraz zdobnictwa na północ od Londynu a World Museum Liverpool fascynuje okazami rzadkich owadów oraz interaktywnymi wystawami archeologicznymi i etnologicznymi. Fani sztuki współczesnej muszą odwiedzić Tate Liverpool - największą galerię sztuki współczesnej poza granicami Londynu. Pod względem liczby galerii i muzeów Liverpool ustępuje w Wielkiej Brytanii jedynie Londynowi.
Anfield Road
W Liverpoolu mają siedzibę dwa znane kluby piłkarskie: Liverpool F.C. ("The Reds") i Everton F.C. ("The Toffees"). Liverpool F.C. jest najbardziej utytułowanym angielskim klubem piłkarskim, a jego siedziba - Anfield Road - to jeden z najbardziej znanych stadionów piłkarskich.
- Szczegóły
 |
| Palma de Mallorca |
| Fot. sxc.hu |
Palma de Mallorca
Miasto jest stolicą archipelagu i jednym z najważniejszych portów na Morzu Śródziemnym. Wizytówką stolicy jest bulwar Passeig Maritim, gdzie koncentruje się życie miasta. Natomiast El Born, popularna dawniej promenada, obecnie jest jedną z najruchliwszych ulic Palmy. Od kiedy w 1983 r. Palma została stolicą jednego z nowo utworzonych autonomicznych regionów Hiszpanii, Balearów, zerwała z prowincjonalizmem i przekształciła się w nowoczesną, kosmopolityczną metropolię, liczącą 320 tys. mieszkańców. Śródmieście to dziś efektowne połączenie wytwornych sklepów; krętych zaułków i odnowionych zabytkowych rezydencji, otoczonych tym, co pozostało po dawnych murach miejskich i wybudowanych na ich miejscu bulwarach. W 1229 r., za sprawą Jauma I Aragońskiego przystąpiono do wznoszenia katedry, której urzekające doskonałymi proporcjami masywne mury z piaskowca nadal górują nad miastem, tworząc od strony morza jeden z najpiękniejszych widoków w Hiszpanii.
To, co z pewnością również przyciąga uwagę turystów, to szlacheckie rezydencje z XVI i XVIII w., a także Consolat de Mar (z XVII w.), w którym zgromadzone są wyjątkowe dzieła z epoki renesansu. Miasto ma więcej ciekawych zabytków. Warto zwiedzić zamek Bellver z XIV w., XIII-wieczny Pałac de l'Almudaina, a także starą giełdę handlową Llotja, będącą obecnie galerią sztuki.
El Arenal
Głównym atutem położonego w sąsiedztwie stolicy Majorki miasta jest piękna plaża i ładny port jachtowy. Ciągnąca się wzdłuż plaży, najeżona barami i restauracjami promenada stanowi wymarzone miejsce do długich spacerów. Właśnie w Arenal mieści się jeden z największych parków wodnych w Europie – Aquacity. Arenal przyciąga szczególnie ludzi młodych, którzy szukają miejsca do zabawy i wypoczynku.
Valldemossa
Położone w górach, 25 km na północ od Palma de Mallorca, miasto znane jest z tego, że to właśnie tam na zimowe wakacje 1838-1839 wybrał się Fryderyk Chopin i George Sand. Zatrzymali się w czternastowiecznym klasztorze kartuzów La Real Cartuja de Valldemossa. Pierwotnie był to pałac króla Jakuba II, a dopiero potem został przekazany na klasztor, w którym aktualnie można obejrzeć ekspozycję poświęconą Chopinowi (m.in. pianino, przy którym artysta stworzył „Deszczowe preludium Des-dur”, oraz liczne autografy kompozytora i pisarki), starą aptekę, rekonstrukcję celi klasztornej, eksponaty sztuki sakralnej oraz lokalnie wyrabianej ceramiki. Valldemossa jest interesującym miejscem także ze względu na: pałac króla Sancha z XIV w., piękny gotycki kościół parafialny, a także posiadające bogate zbiory Muzeum Sztuki Współczesnej.
Soller
Życie w położonym niedaleko Valldemossa miasteczku skupia się wokół przepełnionego barami i kafejkami Placu Konstytucji. W najwyższym punkcie w centrum mieści się średniowieczny kościół św. Bartłomieja odrestaurowany w stylu neogotyckim. Warto również przyjrzeć się dekoratorskim dziełom ucznia Gaudiego – Joana Rubió: oknom (Banco de Soller) i zdobieniom w kościele św. Bartłomieja oraz w can Prunera. Ciekawskim poleca się także Muzeum Nauk o Ziemi, w którym obejrzeć można okazy regionalnych roślin. Z Palmy do Sóller przejechać można elektryczną kolejką wąskotorową, zwaną “Czerwoną Strzałą”. Połączenie to otwarto w 1912 r. Malownicza trasa prowadzi przez 13 tuneli o łącznej długości 5 km, a przejazd przez Serra de Tramuntana jest niezapomnianym przeżyciem. Linia ta uważana jest za jedną z najatrakcyjniejszych w Europie.
Pollença
W położonym na północno-zachodnim brzegu Majorki średniowiecznym miasteczku nie ma już w tej chwili wiele z pierwotnej zabudowy. Większość budynków pochodzi z XVIII w. Najważniejszym miejscem jest tu Plac Główny (Plaça Major), gdzie koncentruje się życie mieszkańców i turystów. Do wartych zobaczenie zabytków Pollença można zaliczyć kościół Nostra Senyora dels Engels oraz Drogę Krzyżową - ciąg stromych schodów wśród cyprysów, prowadzący na Wzgórze Kalwaria, na którym znajduje się niewielka kaplica Oratori mieszcząca figurę Matki Boskiej u Stóp Krzyża, a także zespół budowli klasztornych na wzgórzu Puig de Maria.
Cabrera
Wyspa oddalona o 18 km od Majorki przez stulecia była ważną bazą wojskową. Od 1991 r. wraz z grupą mniejszych wysepek tworzy Morsko-Lądowy Park Narodowy. Objęte ochroną są tu nie tylko rzadkie i endemiczne gatunki roślin, zwierząt i ptaków, ale także wszystko, co żyje w wodach otaczających archipelag.
Sineu
To najbardziej interesujące miejsce w głębi wyspy. Zobaczyć można tu majestatyczny, pochodzący z 1248 roku i wielokrotnie przebudowany kościół Santa Maria, ruiny pochodzącego z początku XIV wieku pałacu królewskiego (El Palacio de los Reyes de Mallorca), który po przebudowie przez lata spełniał funkcje klasztoru, oraz położone w różnych częściach miasta pałace i dwory możnych.
- Szczegóły
Bull Ring
Centrum handlowe, znane także pod nazwą Arena, powstało w miejscu pierwszego targu założonego w 1156 r. Koszt budowy i całego, ultranowoczesnego projektu wyniósł w sumie 800 milionów funtów. Centrum handlowe Bull Ring to dziś podręcznikowy przykład architektury konceptualnej. Całą powierzchnię monumentalnej budowli pokrywa 15 tys. aluminiowych dysków. Tyleż samo ton stali wykorzystano przy budowie Empire State Building w Nowym Yorku.
Katedra świętego Chada
Neogotycka światynia wybudowana w 1841 r., a zaprojektowana przez architekta Augustusa Welby Northmore Pugina (twórca Pałacu Westminsterskiego) jest dziś główną świątynią archidiecezji Birmingham. Godność katedry posiada od 1850 r.
Back-to-backs
Jeśli chcemy poznać realia dawnego, robotniczego Birmingham, musimy odwiedzić ten miniaturowy skansen. Dawniej w identycznych domach, skupionych wokół pozostawionego w zasadzie przez przypadek podczas gruntownej przebudowie miasta, dziedzińcu Court 15, żyło na trzech kilometrach kwadratowych pół miliona ludzi. Od czasów królowej Wiktorii (1837-1901), aż do 1966 r. - bez wody, kanalizacji, elektryczności, gazu. Dziś pieczołowicie odrestaurowany zaułek ukazuje codzienne życie kilku rodzin robotniczych: ciasne i ciemne wnętrza, skromne wyposażenie, kominki używane od święta i wspólna (dzielona niegdyś przez 60 mieszkańców) toaleta na podwórzu.
Dzielnica Jubilerów
W Birmingham już od XVII w. obrabia się metale szlachetne, ale przemysł jubilerski rozkwitł na dobre kilka wieków później, wraz z powrotem Karola II z wygnania we Francji i zapoczątkowanej przez niego modzie na kosztowności. Dziś Jewellery Quarter, gdzie mieści się ponad 400 sklepów jubilerskich, wytwarza 40 proc. biżuterii sprzedawanej w Wielkiej Brytanii. Koniecznie należy odwiedzić Muzeum Dzielnicy Jubilerów, które ukazuje odtworzony w detalach warsztat złotniczy z końca XIX wieku. Niezwykła jest historia tego miejsca. W 1981 r. troje starców, potomków założyciela zakładu Charlesa Smitha, nie mogąc sprostać nowym wymogom bezpieczeństwa, po prostu stąd wyszło, zamknąwszy za sobą drzwi. Warsztat przejęło miasto i zamieniło w muzeum.
Perrott's Folly
Położony tuż poza obrębem miasta ekstrawagancki dom myśliwski z 1758 r., zwany Perrott's Folly. Ośmiokątna, 29-metrowa wieża na planie kwadratu z gotyckimi oknami była ponoć pierwowzorem jednej z wież zła opisanej w "Dwóch wieżach" przez J.R.R. Tolkiena. Związany z Birmingham pisarz mijał ją codziennie w drodze do szkoły. Z kolei piękna wieś z XVI-wiecznym młynem Sarehole Mill (dziś w obrębie Hall Green na południowych przedmieściach Birmingham), gdzie pisarz mieszkał jako mały chłopiec, stała się modelem dla Shire, ojczyzny Bilbo Bagginsa, jednego z głównych bohaterów "Władcy Pierścieni".
Bournville
Założona przez synów właściciela fabryki czekolady George'a Cadbury, wieś Bournville miała zapewnić robotnikom i ich rodzinom godziwe warunki życia. W tym wyjątkowym miejscu obowiązywały surowe zasady moralne kwakrów. Wieś przylega niemal do założonej w 1824 r. fabryki. Dziś mieści się tu park atrakcji Cadbury World. Co roku przyjeżdża do niego ponad pół miliona turystów by zwiedzić aztecką dżunglę, statek wiozący ziarna kakao do Europy i doświadczyć jak powstaje czekolada.
Victoria Square
Na placu w centrum miasta mieści się okazałe merostwo z 1817 r. i słynna opera Town Hall z 1834 r. W tym wzorowanym na stojącej na Forum Romanum świątyni Kastora i Polluksa, ceglanym budynku z marmurowymi wykończeniami, miewał wieczorki autorskie Charles Dickens, a Felix Mendelssohn Bartholdy wystawił tu po raz pierwszy swoje oratorium "Eliasz". Na środku placu stoi jedna z największych w Europie fontann - River Fountain, z rzeźbą nagiej kobiety o rubensowskich kształtach, symbolizującą siły witalne. Mieszkańcy potocznie nazywają „Ladacznicą w jacuzzi” (Floozie in the jacuzzi).
Chamberlain Square
W jednej z pierzei placu stoi budynek biblioteki publicznej zaprojektowany przez Johna Madina. Jest on określany mianem najbrzydszego budynku w Wielkiej Brytanii. Wyraźnie kontrastuje z nim klasyczna konstrukcja Birmingham Museum & Art Gallery, w którego zbiorach znajduje się największa na świecie kolekcja malarstwa prerafaelitów.
Custard Factory
To położona nad brzegiem rzeki Rea, na terenie XIX-wiecznej fabryki słodkiego sosu custard wioska artystów. Mieści się tu ponad 250 pracowni projektantów, kreatorów mody, malarzy, pisarzy, muzyków oraz małych, niezależnych firm medialnych.
The Electric
Najstarsze kino w Wielkiej Brytanii. W działającym od 1909 r. kinie znajduje się także jedna z najlepszych w mieście kawiarni w stylu Art Deco.
Sutton Park
Oddalony o 9,5 km na północ od centrum Birmingham Sutton Park jest największym w Europie parkiem miejskim. Rozpościera się na przestrzeni 9,7 km kw. (2400 akrów.)
- Szczegóły
Fontanna Neptuna
Pomysł budowy fontanny zawdzięczamy burmistrzowi Gdańska Bartłomiejowi Schachmanowi, który odwiedzając na początku XVII wieku miasta włoskie uległ wielkiej fascynacji kulturą antyczną.
W 1606 roku rozpoczęto przygotowania do realizacji kosztownego i skomplikowanego od strony technicznej zamierzenia. Czaszę fontanny wraz ze zdobionym trzonem zaprojektował Abraham van den Blocke, natomiast figura Neptuna, władcy mórz, została odlana według koncepcji rzeźbiarza Piotra Husena w zakładzie ludwisarskim Gerta Beningsena. Prace przy fontannie zostały na dłuższy czas przerwane ze względu na bardzo trudną dla Gdańska wojnę Rzeczypospolitej ze Szwecją i związane z nią oblężenie miasta. Fontanna uruchomiona została dopiero w 1633 roku, a rok później ozdobiona piękną kratą, wykonaną przez ślusarza Hansa Rogge.
Podczas ostatniej wojny fontannę przezornie zdemontowano, dzięki temu bez większego uszczerbku przetrwała oblężenie miasta w 1945 roku. Ponownie uruchomiona w roku 1954, jest obecnie wielką ozdobą Drogi Królewskiej i symbolem miasta.
Ratusz Główny
Początki ratusza należy wiązać z wizytą księcia Władysława Łokietka w grodzie gdańskim w 1298 roku, kiedy to książę zezwolił na wzniesienie budynku przeznaczonego na prowadzenie istotnych spraw miejskich. Pierwsze zabudowania ceglano-drewnianego ratusza wniesiono w 1336 roku. Później budynek sukcesywnie rozbudowywano – na przełomie lat 1379-1382 ratusz powiększono i zwieńczono wieżą. Okres 1486-1492 to kolejny etap prac – wykonano nowy hełm wieżowy, a w 1499 roku murowana, wysoka już wieża, została wyposażona w zegar. Ratusz Głównomiejski, jako obiekt wykwintnie urządzony, stał się ulubionym miejscem pobytu odwiedzających Gdańsk monarchów. Niestety w 1556 roku pożar zniszczył również piękny Ratusz. Odbudowano go w stylu renesansowym, a przy pracach budowlanych wybitnie odznaczyli się artyści pochodzenia niderlandzkiego.
W XIX wieku Ratusz Głównomiejski poddano przebudowie, której ukrytym celem było zatarcie pamiątek polskości i śladów powiązań miasta z dawną Rzeczpospolitą. W 1945 roku zabytkowy obiekt został niemal zrównany z ziemią. Tylko dzięki uporowi miłośników zabytków udało się go zrekonstruować. Obecnie mieści się tutaj bogato wyposażone Muzeum Historii Miasta Gdańska. Największą atrakcją ratusza jest odnowione wnętrze Sali Czerwonej, której bogate zdobienia są w przeważającej części autentyczne.
W sezonie letnim ze szczytu wieży oglądać można niezmiernie ciekawą panoramę zabytkowego Gdańska.
Hala Targowa
W 1896 roku zagospodarowano okolicę po dawnym spalonym klasztorze dominikanów i koszarach pruskich, budując ogromny budynek Hali Targowej. Ciekawej konstrukcji, nawiązującej kształtem do budownictwa wczesnośredniowiecznego, nadano kształt bazylikowy. Wysokość najwyższej, środkowej nawy wynosi 15 m. Rozmiary Hali Targowej mogą wywierać wrażenie - powierzchnia obiektu wynosi 4 714 m2, a do przestronnego wnętrza prowadzą cztery ogromne, misternie rzeźbione wejścia. Najciekawszym elementem zasłużonego zabytku jest oglądana od wewnątrz konstrukcja dachowa, wykonana według bardzo modnych na przełomie XIX i XX wieku rozwiązań technicznych. W podobny sposób wykonano m.in. słynną paryską wieżę Eiffle'a.
Dom Uphagena
Budowa okazałej kamienicy sfinansowana została przez XVIII-wiecznego ławnika i rajcę miejskiego Jana Uphagena (1731-1802). Z woli właściciela przez ponad 100 lat nie zmieniano cennego wyposażenia kamienicy. Dzięki temu powstało pewnego rodzaju muzeum, upamiętniające domowe życie bogatych mieszkańców Gdańska. W 1911 roku Dom Uphagena wraz z efektownymi wnętrzami udostępniono zwiedzającym - kamienica szybko zyskała miano wielkiej atrakcji miasta. W 1998 roku Dom Uphagena jako oddział Muzeum Historii Miasta Gdańska został ponownie udostępniony turystom.
Dom Przyrodników
Budową tej bardzo ciekawej kamienicy kierował znany budowniczy miejski Antoni van Obberghen. Prace budowlane, które prowadzono na zamówienie kupca Hansa Koepego, ukończono w 1598 roku.
Budynek wyróżnia się na tle innych bardzo dużymi rozmiarami, a ponadto bocznym usytuowaniem względem Motławy oraz smukłą wieżyczką, z której zaradni kupcy obserwowali ruch statków handlowych na redzie gdańskiego portu. W 1845 roku obiekt objęło w posiadanie Towarzystwo Przyrodnicze, z tym też faktem należy wiązać dzisiejszą nazwę zabytku. Dwadzieścia lat później w wieżyczce urządzono obserwatorium astronomiczne.
Podczas II wojny światowej Dom Przyrodników został doszczętnie zniszczony. Udaną rekonstrukcję przeprowadzono w latach 1956-1961, odbudowany obiekt przeznaczono na siedzibę gdańskiego Muzeum Archeologicznego.
Dwór Artusa
Budynek ten jest ściśle związany z silnie w średniowieczu zakorzenioną tradycją rycerską (podania o królu Arturze) oraz dążeniem mieszczaństwa do naśladowania wzorów życia feudalnej warstwy społecznej. Dwory Artusa - bardzo bogato dekorowane miejsca spotkań elit patrycjuszowskich - były często spotykane w zamożnych miastach hanzeatyckich. Pierwszy gdański Dwór Artusa wzniesiono około 1350 roku i znacznie przebudowano w latach 1374-1387. W ten sposób powstała reprezentacyjna budowla, do wnętrz której wstęp miało wąskie grono mieszkańców miasta, przede wszystkim członkowie elitarnego Bractwa św. Jerzego.
W 1552 roku miasto odwiedził monarcha Zygmunt August, w oczekiwaniu na królewską wizytę przebudowano fasadę Dworu Artusa, nadając jej wygląd utrzymany w stylu renesansowym. Wcześniej (1545-1546) w przestronnym wnętrzu skonstruowano unikatowy piec kaflowy (o wysokości 10,65 m), który przez wielu znawców tematu uznawany jest za największy tego typu piec świata. W latach 1616-1617 dokonano kolejnej przebudowy, która bardzo istotnie zmieniła wygląd obiektu. Fasada została ozdobiona kamiennym portalem i serią unikatowych rzeźb: Scypiona, Temistoklesa, Kamilla oraz Judy Machabeusza. Renesansowy szczyt zastąpiono attyką, we wnękach której ustawiono posągi symbolizujące "Sprawiedliwość" i "Siłę". Nad całością góruje posąg bogini Fortuny - bóstwa dostatku.
Dziś Dwór Artusa świetnie prezentuje się od zewnątrz, a także zadziwia bogactwem wystroju wewnętrznego. Jest to miejsce spotkań wybitnych osobistości świata polityki, kultury czy też nauki.
Twierdza Wisłoujście
To unikatowy w skali światowej, przykład portowych fortyfikacji obronnych. Już w XIV stuleciu znajdowały się w tym miejscu umocnienia drewniane, których załoga strzegła wejścia do portu. Umocnienia miały ogromne znaczenie dla bezpieczeństwa portu, miasta i od połowy XV wieku coraz bardziej intensywnego handlu gdańskiego. Z tej przyczyny fortyfikacje sukcesywnie rozbudowywano. W 1482 roku wzniesiono tu ceglaną wieżę o wysokości 12 m, która w sezonie żeglugowym pełniła także funkcję latarni morskiej. Kilkadziesiąt lat później (1562-1563) wieżę obudowano okrągłą, czteropiętrową fortecą (tzw. Wieńcem), która kształtem nawiązywała do podobnych konstrukcji zachodnioeuropejskich. W latach 1586-1587 usypano nowoczesne obwarowania z czterema narożnymi bastionami. Niewiele wcześniej wieżę podwyższono, nakrywając ją renesansowym hełmem. Fortyfikacje wspaniale sprawdziły się w trudnych dla Gdańska chwilach: w 1577 roku podczas walk z wojskami Stefana Batorego oraz w latach 1626 i 1656 - podczas oblężenia miasta przez armię szwedzką.
Strategiczne znaczenie fortyfikacje utraciły dopiero w 1773 roku, wtedy bowiem zaborcze wojska pruskie zajęły okoliczne tereny, przejmując tym samym kontrolę nad ujściem Wisły. Po upadku potęgi napoleońskiej administracja pruska urządziła w Twierdzy więzienie, w którym przetrzymywano polskich powstańców z okresu Powstania Listopadowego oraz Wiosny Ludów.
Podczas ostatniej wojny cenny zabytek został dość poważnie uszkodzony.Twierdza Wisłoujście, będąca obecnie w posiadaniu Muzeum Historii Miasta Gdańska, została umieszczona na liście 100 najbardziej zagrożonych zabytków świata, prowadzoną przez organizację UNESCO.
Żuraw
Pierwsza wzmianka o dźwigu portowym, znajdującym się w miejscu dzisiejszego Żurawia pochodzi z 1363 roku. Służył on do przeładunku towarów oraz nasadzania masztów. W 1442 roku konstrukcja dźwigu została strawiona pożarem. Pomimo niechęci władz krzyżackich, gdańszczanie odbudowali żuraw, nadając mu przy tym cechy wyraźnie fortyfikacyjne. Dwie potężne murowane baszty przytrzymujące dźwig zostały wyposażone w okienka strzelnicze, a grubość ich murów przy podstawie dochodzi do 4 m. Napęd tego niezwykłego urządzenia stanowiły dwa wielkie bębny (o średnicach 6,5 i 6 m), poruszane przez zamkniętych w ich wnętrzu skazańców. Przy pomocy odbudowanego Żurawia podnoszono ciężary o masie do 4 ton. Żuraw w roli dźwigu portowego służył blisko 500 lat - do połowy XIX wieku. Wtedy bowiem, w epoce węgla i stali, nastąpił ostateczny kres panowania wysokomasztowych żaglowców.
Podczas wojny Żuraw został bardzo poważnie uszkodzony. Odbudowany w latach 1955-1959, od 1962 roku służy jako główna siedziba Centralnego Muzeum Morskiego.