Wewnątrz kraju nie ma żadnych ograniczeń w poruszaniu się, trzeba jednak zdawać sobie sprawę, że biorąc pod uwagę nikaraguańskie drogi nie jest to sprawa łatwa. Zresztą jakość transportu publicznego pozostawia wiele do życzenia – podstawowym sposobem przemieszczania się an większe odległości są chcickenbusy czyli stare i zdezelowane amerykańskie autobusy szkolne wypełnione po brzegi zarówno ludźmi jak i towarem, który często potrafi jeszcze dziobać albo chrumkać. Poza tym do dyspozycji podróżnych pozostają mikrobusy oraz okazjonalnie ciężarówki albo samochody terenowe.  Jedynie nieco ponad 10% tutejszych dróg to grogi o utwardzonej powierzchni, dlatego też podczas pory deszczowej przemieszczanie się po tym kraju stanowi nie lada wyzwanie. Jako ciekawostkę można dodać że w całym kraju istnieje infrastruktura kolei wąskotorowej o łącznej długości jedynie 6 kilometrów. Najwygodniej ale również najdrożej jest podróżować po Nikaragui samolotem, a w związku z problemami drogowymi tego biednego kraju sieć połączeń lotniczych w jego obszarze jest dość znaczna – ponad 150 lotnisk pokrywa kraj regularną siecią, a loty są dość częste. Ceny są jednak dość wysokie jak na tutejsze warunki a standard maszyn o obsługi przyprawia niekiedy o gęsią skórkę.

W Nikaragui polskie prawo jazdy, ani jego międzynarodowy odpowiednik wydawany przez polskie władze nie są honorowane i aby móc prowadzić samochód w tym kraju koniecznie trzeba wystąpić do miejscowych władz o odpowiednie pozwolenie. Biorąc jednak pod uwagę jakość sieci drogowej pomysł samodzielnego przemierzania tych dróg wydaje się być niedorzeczny. Lepiej zdać się na komunikację zbiorową, która wprawdzie pochłania dużo czasu jednak w tym kraju jest zdecydowanie najlepszym wyjściem.

Do Nikaragui dostać się można drogą lotniczą z kilku portów lotniczych obu Ameryk. A także drogą lądową autobusami z Kostaryki, Salwadoru, Gwatemali i Panamy, a samochodem z Hondurasu i Kostaryki korzystając z autostrady panamerykańskiej.