Szczegóły

Opublikowano: 12 październik 2015

Soho – centralna część dzielnicy West End w Londynie, w City of Westminster, zamykająca się między Oxford Street od północy, Charing Cross Road od wschodu, Shaftesbury Avenue od południa i Regent Street od zachodu. W pobliżu Soho znajdują się cztery stacje metra Dzielnica znana jest z licznych klubów, dyskotek, restauracji, barów i pubów. Oprócz rozrywkowych lokali otwartych do nocy, są tu również kompleksy kin, teatry (przy Shaftesbury Avenue), księgarnie (na Charing Cross Road), modne sklepy (Trocadero Centre) oraz salony gier. Wszystko to przyciąga rzesze turystów. Soho uchodzi za miejsce w którym najwyraźniej widoczna jest wielokulturowość Londynu. Jest synonimem przemysłu, handlu, kultury i rozrywki, stanowi bowiem część artystycznego West Endu. Jest strefą zamieszkania zarówno bogaczy, jak i biedaków. Dzielnica przez wieki przygarniała imigrantów z różnych stron świata. Dziś Soho również nawiązuje do otwartości obyczajów, choćby dużą ilością barów dla gejów i transwestytów. Jest w tym samym stopniu dzielnicą chińską, historyczną, czerwonolatarnianą, jak i snobistyczną, a adres zamieszkania w tym rejonie jest marzeniem wielu londyńskich nowobogackich. Sąsiedztwo przybytków płatnego seksu bynajmniej nie obniża cen zakupu nieruchomości w Soho. Z Soho związanych jest kilka znanych postaci: •na Dean Street przez wiele lat mieszkał Karol Marks, •na Beak Street miał swoje studio stanisławowski malarz Canaletto, •28 listopada 1757 na Marshall Street urodził się William Blake •16 września 1970 klubie Ronniego Scotta w Soho swój ostatni występ miał Jimi Hendrix Od poniedziałku do soboty w dzielnicy odbywa się targowisko, głównie przy Berwick Street. Można na nim dostać wszelkie towary: ryby, mięsa, sery, owoce, pamiątki, kubki z podobiznami idoli, T-shirty. Powszechnie uważa się, że to najlepszy i najtańszy targ West Endu.

Szczegóły

Opublikowano: 12 październik 2015

The Shard (z ang. shard, „odłamek”, znany także jako Shard London Bridge, London Bridge Tower, Shard of Glass) – wieżowiec znajdujący się w Londynie, w Wielkiej Brytanii. Budynek ma 72 kondygnacje rozplanowane następująco: • do 28 piętra znajdują się biura • 31-33 piętra przeznaczone są na gastronomię • 34-52 piętra przeznaczone są na hotel • 53-65 piętra na mieszkania • Powyżej 65 piętra mieści się taras widokowy przeznaczony dla zwiedzających Wysokość budynku wynosi 309,6 metrów. Po zakończeniu prac w 2012 roku stał się najwyższym ukończonym wieżowcem w Europie. Budynek został zaprojektowany przez słynnego włoskiego architekta Renzo Piano, laureata Nagrody Pritzkera z 1998 roku, który stworzył wiele projektów znaczących budowli na całym świecie m.in: Centre Georges Pompidou w Paryżu, czy New York Times Building w Nowym Jorku. Wieżowiec został oficjalnie otwarty w dniu 5 lipca 2012 roku przez premiera Kataru, Hamada ibn Dżassima ibn Dżabra as-Saniego, w uroczystości wziął również udział Andrzej, książę Yorku. Według początkowych założeń łączny koszt budowy The Shard wynosił 350 mln funtów, później jednak został podniesiony o dodatkowe 85 mln funtów przez firmę Mace Group.

Szczegóły

Opublikowano: 12 październik 2015

Park Miejski Różanka od niedawna, bo od 2007 r. stał się oczkiem w głowie wielu szczecinian, gdy po kilkudziesięciu latach przywrócono go do dawnej świetności, zachowując oryginalny rozkład alejek i rabat. Z każdym rokiem to atrakcyjne miejsce wzbogaca się o wiele nowych odmian róż, odtworzono fontannę "Ptasia studnia", która jest jedną z atrakcji ogrodu - wykonano ją z klinkieru i marmuru na postawie zdjęć i rycin, na wzór budowli przedwojennej. Planuje się również wybudowanie kawiarni "Różanka". Zadbano również o egzotyczne drzewa i krzewy, które zostały posadzone podczas zakładaniu ogrodu. Rosną tu m.in. kasztanowiec gładki, korkowiec amurski, jabłonie, wiśnie, grab amerykański, klon oraz świerk serbski. Rosarium parkowe założono w 1928 roku z okazji odbywającej się w Szczecinie wystawy ogrodniczej. Wytyczono alejki, ścieżki spacerowe i rabaty z różami. Teren obsadzono wieloma odmianami róż (mogło tu rosnąć nawet 10 tysięcy tych kwiatów). Na terenie ogrodu stała fontanna zwana "Ptasią studnią" autorstwa Kurta Scherdtfegera. Wojnę Różanka przetrwała w dobrym stanie i do lat siedemdziesiątych stanowiła atrakcyjne miejsce spędzania wolnego czasu wielu szczecinian - stały tam ławeczki oraz czynna była kawiarnia "Różanka". Niestety pod koniec lat siedemdziesiątych, z powodu braku funduszy na jej utrzymanie Różanka przestała istnieć, zamknięto kawiarnię, zniknęły rabaty z różami, zatarły się ścieżki spacerowe. W 1983 teren został przekazany Archidiecezji Szczecińsko-Kamieńskiej i dopiero w roku 2005 powrócił do miasta. Koncepcję odbudowy ogrodu opracowało Studio Architektury Krajobrazu M. Haas-Nogal.

Szczegóły

Opublikowano: 11 październik 2015

Wełna jako typowa atrakcja turystyczna występuje w kontekście spływów kajakowych,a mianowicie od Jeziora Jankowskiego do momentu ujścia do Warty stanowi bardzo popularny spływ Kajakowy, który wnosi 113,5 km. Najwięcej emocji wzbudzają okolice Rogozna,gdzie szlak kajakowy robi się ciekawszy. Jednak uważa się,że jeśli chodzi o poziom trudności to zalicza się go na łatwy szlak, który jedynie miejscami może być uznany za trudny.Jednak najbardziej zachwala się go za malowniczość i piękno przyrody jakie można podziwiać z kajaka. Wełna-bieg tej rzeki znajduje się z zachodniej częsci Polski,przepływa przez dwa województwa:w.wielkopolskie jak i w. kujawsko-pomorskie.Rzeka ta, przepływa przez wiele jezior między innymi są to jeziora:Biskuiec,Zioło,Jezioro Piotrowskie,Jankowskie. Wełna jest wartościowym punktem pod względem przyrodniczym. W dolinie tej rzeki znajduje się rezerwat :Słonawy,Wełna i Promenada-rezerwat florystyczny. W Obornikach Wielkopolskich w 2011 roku uznano za zakończoną budowę Małej Elektrowni Wodnej.

Szczegóły

Opublikowano: 10 październik 2015

Jest to największy park Poznania o powierzchni ok. 100 ha, zbudowany w latach 1963-1970 na terenie dawnego Fortu Winiary. Nadano mu nazwę: Park-Pomnik Braterstwa Broni i Przyjaźni Polsko-Radzieckiej. W 1992 roku zmieniono nazwę na Park Cytadela. W 2008 roku park wraz z innymi częściami miasta został uznany za pomnik historii. Od strony centrum miasta – na przedłużeniu al. Niepodległości (dawniej ul. Stalingradzkiej) – na Cytadelę prowadzą monumentalne schody. Na szczycie schodów znajduje się Pomnik Bohaterów (dawniej z czerwoną gwiazdą na szczycie, usuniętą w 1989[1]), liczący 23 metry wysokości, odsłonięty w pierwszą rocznicę wyzwolenia Poznania spod okupacji niemieckiej - 23 lutego 1946 roku. Trzy alejki parkowe noszą nazwy, są to: al. Braterstwa Broni – upamiętniająca polsko-radzieckie braterstwo broni z okresu II wojny światowej, al. Cytadelowców – upamiętniająca mieszkańców Poznania, którzy pomagali Armii Czerwonej zdobyć Cytadelę w 1945 roku, al. Republik – na cześć republik Związku Radzieckiego.Na terenie parku znajdują się następujące cmentarze: Cmentarz parafii św. Wojciecha, Cmentarz Garnizonowy, wojenny Cmentarz Bohaterów Radzieckich, wojenny Cmentarz Wspólnoty Brytyjskiej, Cmentarz Bohaterów Polskich oraz relikty dawnego cmentarza tzw. starogarnizonowego, niemieckiego Cmentarza Honorowego (Ehrenfriedhof) oraz kwatera prawosławna tzw. Cmentarz Prawosławny. Na Cmentarzu Garnizonowym, liczącym ponad 1500 grobów, znajdują się mogiły wojskowych, a wśród nich powstańców styczniowych, wielkopolskich, żołnierzy z lat 1918-1920, generałów, kawalerów Virtuti Militari. Ofiary terroru hitlerowskiego i sowieckiego oraz Cytadelowcy znajdują się na Cmentarzu Bohaterów Polskich. Są też tutaj zbiorowe mogiły z pomnikami nagrobnymi jeńców rosyjskich i francuskich. Cmentarz Wspólnoty Brytyjskiej jest miejscem spoczynku m.in. 48 uczestników tzw. Wielkiej Ucieczki, wśród nich Polaków zródło-strona internetowa.Dodam,że na Cytadeli również znajdują się muzea i inne ciekawe atrackje-m,in.dzwon jak i kawiarnia.

Szczegóły

Opublikowano: 10 październik 2015

Znane wszystkim tężnie mieszczą się w województwie kujawsko-pomorskim,a dokładniej w Inowrocławiu.Powstały one w XX wieku.Pod względem wielkości jest ona druga w skali naszego kraju. Za kluczową datę tego miejsca uważa się rok 2001 ,w którym to tężnie zostały otwarte.Prace nad nią trwały już od 1994 roku.Pierwszy pomysł dot. jej powstania powstał w 1984 r, jednak nie przyniosło to żadnych skutków. Tężnie skkładają się z dwóch wieloboków o imponujących rozmiarach; 9 metrów wysokości i obwodzie wynoszącym 322 metry.Na samej górze czeka na nas taras widokowy-to z niego najlepiej widać piękno Parku Solankowego jak i miasta. Tężnie solankowe są atrakcją dla osób odwiedzających miasto jak i kuracjuszy. :

Szczegóły

Opublikowano: 09 październik 2015

Lokalizacja Międzynarodowych targów w Poznaniu: Poznan-tu wlaśnie mieszczą się Międzynarodowe targi.Uważa się,że są położone w samym centrum Europy,gdyż odległosc z Berlina do Poznania wynosi 2,5 h,a o odległośc z Warszawy do stolicy Wielkopolski- 3 godziny.Dodatkowym argumentem,który przemawiał za umiejscowieniem w tym mieście są doskonałe połączenia międzynarodowe,które odbywają się dzięki portowi Ławica, jak i dzięki rozwiniętej siatce połączeń klejowo-autobusowych.Należy podkreślić,że MTP są położone w samym centrum miasta,dzięki czemu jest naprawdę do nich dobry dojazd już z samego dworca(są w sąsiedztwie).na targach w Poznaniu oprócz tytułowych targów organizowane są liczne wystawy,koncerty jak i imprezy zamknięte.

Szczegóły

Opublikowano: 09 październik 2015

Wystawa podzielona jest na kilka części. Jedna z nich poświęcona jest gospodarce leśnej i rolnej. Widać na niej zwierzęta hodowlane, a w głębi pięknie odwzorowane gospodarstwo agroturystyczne. W drugiej części znajduje się Karpacz oraz Śnieżka z wiernie odwzorowanym obserwatorium. Dalej natrafiamy na wrocławski Rynek z wiernie odwzorowanymi kamienicami, Dworzec Świebodzki oraz bloki z wielkiej płyty z ul. Żmigrodzkiej. W centralnym miejscu znajduje się stacja Kolejkowo.pl z repliką schroniska Szwajcarka. Pomiędzy nieruchomymi figurami domów, samochodów, zwierząt i ludzi, jeździ dziewięć pociągów i jeden tramwaj. Oprócz tego w pobliżu wrocławskiego Rynku, co jakieś czas przejeżdża policyjny radiowóz na sygnale. Ekspozycja mimo, że jeszcze jest nieskończona, to już robi wrażenie. Na makiecie stanęło ponad 700 figurek. Całym systemem można sterować za pomocą tabletu. Modelarze z Kolejkowo musieli sami napisać program, bo dostępne na rynku aplikacje nie są wstanie obsługiwać takiej ilości elementów. Oświetlenie makiety daje taką możliwość, by zainscenizować dzień lub noc. Twórcy Kolejkowa chcą rozbudować makietę do rozmiaru 450 mkw. W nowej części chcą wprowadzić interakcje ze zwiedzającymi, będą mieli oni możliwość pokierowania autem albo motorówką na jeziorze. Kolejkę można oglądać, codziennie między godz. 10.00 a 18.00 we Wrocławiu, na Dworcu Świebodzkim. Za bilet normalny zapłacimy 19 zł, a za ulgowy 15 zł (dzieci do 3 lat bez opłat). Grupa zorganizowana od 15 osób 15/12.

Szczegóły

Opublikowano: 08 październik 2015

Jest to największy kościół w Polsce, a mieści się on w województwie wielkopolskim.Bazylika ta jest zbudowana na planie krzyża.składa się z następujących elementów: -częsci głównej -dzwonnicy -wieży -3 portyków Za inicjatora tej inicjatywy uważa się ks. Eugeniusza Makulskiego MIC .Budowla powstała według projektu mgr inż. arch. Barbary Bieleckiej. Warto wspomnieć rówbież o dwóch innych nazwiskach -o mgr inż. Ryszard Wojdak (obecnie dr inż.) i mgr inż. Marek Kin,którzy byli głównymi konstruktorami. Budowa bazyliki trwała w latach 1994-2004.Za generalnego wykonawcę uważa się Budimex S.A. W budowę świątyni przyczyniły się nadesłane datki przez licznych pielgrzymów, dlatego też w światyni znajdują się płytki z różnymi darczyńcami. Jest to jedna z największych na świecie. Na placu przed bazyliką może zgromadzić się ok. 250 000 wiernych. 12 czerwca 2004- data ważna dla świątyni,wtedy miało miejsce poswięcenie bazyliki, jako Wotum Kościoła Katolickiego na Wielki Jubileusz Narodzenia Chrystusa. Pierwszym kustoszem Sanktuarium i proboszczem tamtejszej parafii został ks. Eugeniusz Makulski MIC.Na terenie świątyni jest wiele innych punktów wartych odwiedzenia- m.in.takie jak Droga Krzyżowa czy też punkt widokowy.

Szczegóły

Opublikowano: 08 październik 2015

Nowe Zoo jest uważane za jedno z największych w Polsce.Występuje bardzo wiele gatunków zwierząt,które są rozprzestrzenione na naprawdę pokaznym terenie ZOO. W ZOO na pewno można spotkać takich stałych mieszkańców jak: drapieżny torbacz kowari, lwiatka złotogłowa, kazuar hełmiasty, krytycznie zagrożony wyginięciem - jeleń baweański w naturze zamieszkujący jedynie wyspę Bawean oraz świnia wisajska pochodząca z wyspy Negros, jeleń Alfreda, jeleń milu, zebra Grevy`ego, żyrafa Rothschilda, tygrys syberyjski, słoń afrykański, suseł moręgowany, żubr, n norka europejska, perewiazka i małpiatka lori mały którego Zoo koordynuje hodowlę w ramach Europejskiego Programu Ochrony Zwierząt Zagrożonych Wyginięciem. Efektowna jest słoniarnia,która została oddana do użytku w 2008.Są tam słonie afrykańskie z wybiegiem zewnętrznym jak i budynkiem wewnętrznym.Na terenie ZOO znajduje się wiele alejek,po ktorych spacerując możemy oglądać żyrafy,kaczki jak, flemingi i inne zwierzątka. -tekst w oparciu o wiadomości zawarte w wikipedii jak i na wiedzy wlasnej.

Szczegóły

Opublikowano: 08 październik 2015

Piwo Lech jak i wiele innych jest dobrze wszystkim znane.Jednak skąd się ono bierze?Jak powstało? Skąd wyrusza do naszych sklepów? Na te pytania i wiele innych znajdą Państwo odpowiedz właśnie tutaj - podczas zwiedzania Lecha od wewnątrz.Zwiedzanie obejmuje następujące etapy produkcji piwa;centrum rozrywki,warzelnia,fermentowania,leżakowania,budynek filtracji i rozlewnia.Na koniec wycieczki czeka na nas bardzo miła niespodzianka- bardzo dobre ,świeże piwo prosto z produkcji.Podczas wycieczki można dowiedzieć się od przewodnika o bardzo ciekawych rzeczach na temat piwa jak i jego produkcji.Każdy w cenie biletu dostaje pakiet uczestnika,w tym m.in. bon na piwo przez nas wybrane w pubie znajdującym sie na terenie tego"muzeum".

Szczegóły

Opublikowano: 08 październik 2015

Linia tramwajowa o numerze 0 jak i autobus o nr 100 można zaobserwować w każdą niedzielę podczas okresu letniego.Podczas przejażdżki tymi zabytkowymi liniami turysta ma okazję zobaczyć najciekawsze atrakcje turystyczne w Poznaniu. Należy dodać,że w trakcie trwania kursu z głośników w tramwaju/autobusie jest odtwarzane nagranie ,które dotyczy zabytków , historii jak i samego Poznania. Kursy odbywają się od 13 do 17,w niedzielę, co godzinę. Punktem startowym jest ul.Gajowa,gdzie rozpoczyna się ta magiczna wycieczka. Dodatkową atrakcją jest odtwarzane podczas przejazdu nagranie informujące o zabytkach i historii miasta.Proszę zwrócić uwagę na ubiór osób prowadzących pojazd- są oni przystrojeni w historyczne mundury.

Szczegóły

Opublikowano: 07 październik 2015

Poznańska Fara czyli Bazylika kolegiacka Matki Boskiej Nieustającej Pomocy i św. Marii Magdaleny w Poznaniu jest to barokowy kościół w Poznaniu, należący do parafii MB Nieustającej Pomocy i św. Marii Magdaleny, znajdujący się przy ul. Gołębiej, w jej południowej pierzei, u wylotu ul. Świętosławskiej.Samo jego położenie wpływa również na jego atrakccjność-centrum miasta, okolice Starego Rynku. 29 czerwca 2010 Kongregacja Kultu Bożego i Dyscypliny Sakramentów, na mocy szczególnych pełnomocnictw udzielonych przez papieża Benedykta XVI, podniosła kościół do tytułu i godności bazyliki mniejszej.

Szczegóły

Opublikowano: 06 październik 2015

Jezioro miejskie które mieści się w woj. warmińsko-mazurskim, w Kętrzynie, , w dorzeczu rzeki Guber. Do jeziora wpływają wody z Rozlewiska Wopławki, a odpływają ciekiem do Gubra. W średniowieczu ciek ten płynął naturalną fosą po wschodniej stronie starego miasta i zamku krzyżackiego. W XIX w. ciek został obmurowany i zamieniony w podziemny kanał. (Najstarszy na Mazurach - z czasów krzyżackich tego typu kanał łączy jezioro Ołów z Jez. Ryńskim). Istnieją przesłanki, aby przypuszczać, że z ówczesnego podziemnego kanału istniało przejście do kętrzyńskich podziemi. W czasie prac konserwacyjnych prowadzonych na początku drugiej połowy XX w., w kanale znaleziono szkielety w mundurach SS. W jednym z opublikowanych opisów technicznych kanału zauważono, że "Cegły stropowe wiszą, jakby chciały zaraz opaść". W 1993 kanał uległ częściowemu zawaleniu, przez co miastu groziła powódź. Wybudowanie tamy ziemnej na cieku doprowadzającym wodę z Rozlewiska Wopławki zmniejszyło napływ wody wpływającej do jeziora i zneutralizowało zagrożenie powodzią. W 2005 podziemny kanał wodny w znacznej części zastąpiły rury o odpowiednich przekrojach.

Szczegóły

Opublikowano: 06 październik 2015

Jest to dydaktyczno-wystawowa placówka botaniczna znajdująca się w poznańskim Parku Wilsona. Na powierzchni 4600 m² (46 000 m³) w 12 pawilonach (część jest niedostępna dla publiczności - rozmnaża się w nich rośliny) prezentowanych jest około 1100 gatunków roślin, a w akwarium 170 gatunków ryb oraz około 50 gatunków roślin wodnych. Palmiarnia Poznańska jest największą w kraju i jedną z największych w Europie.Palmiarnia powstała w 1911 na terenie ówczesnego Ogrodu Botanicznego (dziś Park Wilsona w Poznaniu) jako budynek murowany, o dużych powierzchniach przeszklonych i powierzchni 534 m². W związku z dużym przyrostem eksponatów w 1924 dodano system połączonych szklarni, w 1922 pierwsze wystawowe akwarium w kraju a w 1929, na dzień przed otwarciem Powszechnej Wystawy Krajowej oddano nowy powiększony budynek, którego powierzchnia wynosiła 1694 m², autorstwa architekta Stefana Cybichowskiego. W siedmiu pawilonach oprócz roślin prezentowano również ryby, owady i gady. Podczas II wojny światowej wybuch bomby lotniczej podczas alianckiego nalotu w 1941 roku spowodował, że w szklarni wypadły szyby i podczas zimy 1941/1942 wiele eksponatów zginęło. Połamaniu uległy drzewa i krzewy, a 30% najcenniejszych gatunków roślin poważnie ucierpiało (całkowitej zagładzie uległa kaktusiarnia i dział roślin tropikalnych). Podczas walk w 1945 palmiarnia została zniszczona w 90%, jednak już w tym samym roku przystąpiono do odbudowy. Dzięki uratowaniu części zbiorów, a także roślinom zwiezionym z terenu całego kraju już w 20 kwietnia 1946 otwarto niemal wszystkie pawilony (dział roślinności pustynnej i wodnej otwarto w 1947). Najpierw oszklono główny segment budynku i tu przeniesiono wszystkie ocalałe rośliny. Palmiarnia otrzymała też liczne dary z innych instytucji i miejscowości, m.in. kolekcję agaw przekazał Uniwersytet Poznański, a mieszkańcy Sulechowa wysłali palmy, draceny, laury i sagowce. W 1961 roku Międzynarodowe Targi Poznańskie przekazały palmiarni swoją szklarnię, dzięki której, po połączeniu z istniejącym kompleksem powierzchnia obiektu wzrosła do 2528 m². Rdzewiejąca i gnijąca wskutek upływu czasu konstrukcja została zamknięta dla zwiedzających 11 kwietnia 1978, lecz nadal utrzymywano bogatą kolekcję w celach naukowych. W 1982 podjęto decyzję, a 9 czerwca 1983 wmurowano kamień węgielny pod nową palmiarnię. W celu ochrony istniejących zbiorów przebudowę wykonywano metodą obudowy, czyli wokół istniejących pawilonów wznoszono nowe, o konstrukcji aluminiowej, a gdy wyposażono je już we wszystkie niezbędne urządzenia stary pawilon rozbierano, chroniąc tym samym rośliny przed działaniem niekorzystnych czynników z zewnątrz. Palmiarnia Poznańska ponownie otworzyła swoje podwoje dla zwiedzających 1 października 1992 roku.

Szczegóły

Opublikowano: 06 październik 2015

Pomnik Starego Marycha – poznański pomnik legendarnej, fikcyjnej postaci Starego Marycha (typowego Poznaniaka posługującego się gwarą poznańską), stworzonej przez Juliusza Kubla na potrzeby poznańskiej rozgłośni Polskiego Radia. Słuchowiska czytał Marian Pogasz i to jego twarz posiada pomnikowy Stary Marych. Pomysł ustawienia pomnika powstał w kręgach poznańskiej redakcji „Gazety Wyborczej” w 1998 r. Postanowiono wtedy ogłosić plebiscyt pod tytułem Poznaniak na cokół! Z wielu postaci (m.in. Cyryl Ratajski, Edward Raczyński, Wiktor Dega) w głosowaniu otwartym wybrano właśnie Starego Marycha – jedyną proponowaną postać fikcyjną. Autorem projektu został poznański artysta, wychowany na Łazarzu – Robert Sobociński. Odsłonięcia dokonano 21 marca 2001 na północnym krańcu ul. Półwiejskiej. Była to 90. rocznica urodzin Stanisława Strugarka – popularyzatora gwary poznańskiej, pierwszy dzień wiosny oraz oficjalne otwarcie sezonu rowerowego. Rzeźba przedstawia Marycha prowadzącego rower (z przewieszoną przez kierownicę tradycyjną poznańską teką), od strony tzw. Ceglorza (Zakładów Cegielskiego), w kierunku centrum. Miejsce ustawienia pomnika doskonale wpisało się w potoki pieszych, podążające deptakiem (ul. Półwiejska). Rzeźba jest popularnym miejscem wykonywania pamiątkowych zdjęć z Poznania.

Szczegóły

Opublikowano: 06 październik 2015

Jeden z zabytków Poznania.Został utrzymany naprawdę w ładnym stanie ,przeszedł również odnowienie. W 1904 u wylotu tunelu łączącego perony od strony ul. Głogowskiej zbudowano niewielki budynek nazywany Dworcem Łazarskim, w pobliżu dawnego Dworca Marchijskiego. Rozebrano go w 1927 i na jego miejscu, w związku z przygotowaniami do Powszechnej Wystawy Krajowej, zbudowano obecny obiekt według projektu Władysława Czarneckiego. W 1978 dworzec został uznany za zabytek. Został odnowiony w latach 1992-1996.

Szczegóły

Opublikowano: 05 październik 2015

Pomnik Ofiar Czerwca 1956 (Poznańskie Krzyże) – pomnik na placu Adama Mickiewicza w Poznaniu, upamiętniający wydarzenia Poznańskiego Czerwca 56, oraz późniejszych wystąpień w PRL, który stanął 19 czerwca, a został oficjalnie odsłonięty 28 czerwca 1981 roku, w 25. rocznicę wydarzeń czerwcowych. Pomnik składa się z dwóch 21-metrowych stalowych krzyży (symbole śmierci i zmartwychwstania) połączonych razem ze sobą, oraz monumentu z głową orła. Na lewym krzyżu widnieje data 1956, nawiązująca do Poznańskiego Czerwca 56, zaś na prawym umieszczone są daty 1968, 1970, 1976, 1980 i 1981. Po prawej stronie pomnika znajdują się główne hasła protestujących robotników: "O Boga, Za wolność, prawo i chleb.", oraz podpis "Czerwiec 1956".

Szczegóły

Opublikowano: 05 październik 2015

Pomnik Czynu Polaków inaczej nazywany pomnikiem Trzech Orłów został wzniesiony w Parku Kasprowicza, niedaleko Jasnych Błoni. Przedstawia on trzy orły, które symbolizują trzy pokolenia mieszkańców Szczecina, to najstarsze czyli przedwojenną Polonię, pokolenie Pionierów Szczecina oraz ostatnie pokolenie, które rozbudowywało i nadal rozbudowuje miasto. Każdy z orłów waży około 20 ton, rozpiętość skrzydeł orłów wynosi ok. 6,5 m, natomiast wysokość pomnika 22,5 m. Jest to dzieło rzeźbiarza Gustawa Zemły, z którym współpracował Eugeniusz Kozak. Obelisk wykonano ze stali nierdzewnej wg projektu Jerzego Piskorza-Nałęckiego, wokół pomnika są umieszczone nazwiska i nazwy współtwórców i ofiarodawców. Elementy rzeźby - odlewy orłów z brązu zostały wykonane w Zakładach Mechanicznych im. Marcelego Nowotki w Warszawie, a stalowy postument, na którym je umieszczono, wykonała Stocznia Szczecińska im. A. Warskiego. Rzeźby orłów przypłynęły do miasta barkami przez Wisłę, Morzem Bałtyckim i Odrą. Pomnik, który miał być wyrazem szacunku i podziękowaniem społeczeństwu Szczecina za odbudowę i rozbudowę miasta odsłonięto 3 września 1979 r.

Szczegóły

Opublikowano: 05 październik 2015

Kino Pionier 1907 – kino w Szczecinie, jedno z najstarszych działających nieprzerwanie w tym samym miejscu kin na świecie. W 2005 roku wydany został certyfikat Księgi Rekordów Guinessa poświadczający, że Pionier jest najstarszym kinem, jednak od 2008 roku tytuł ten przysługiwał działającemu od 1908 roku Korsør Biograf Teater w duńskim mieście Korsør. Aktualnie za najdłużej działające kino uznawane jest otwarte w 1902 roku (pierwsza projekcja miała miejsce w roku 1905) L'Idéal Cinéma – Jacques Tati we francuskiej miejscowości Aniche. Kino znajduje się w centrum miasta, przy al. Wojska Polskiego 2 − przed II wojną światową Falkenwalder Straße 2 (138, 212). Oficjalnie kino rozpoczęło działalność 26 września 1909 od pokazu filmów krótkometrażowych, chociaż wyświetlano tu filmy już wcześniej, w 1907 roku. Założycielem kina był Otto Blauert, rok później przejął je Albert Pietzke. Początkowo funkcjonowało jako "Helios", później, do 1945, nosiło nazwę "Welt-Theater". Od grudnia 1945 r. do grudnia 1950 r. działało jako "Odra" (później nazwę kina zmieniono na "Pionier"). Pierwszym wyświetlanym po wojnie filmem był Iwan Groźny w reż. Siergieja Eisensteina. Jesienią 2009 roku, podczas realizacji filmu dokumentalnego pt. "W starym kinie - Pionier 1909", Szczecińskiego reżysera Marcina Korneluka ekipa filmowa natrafiła na dokumenty potwierdzające prawdziwy wiek kina. W 1907 roku, przy Falkenwalder Straße 2 (dzisiejsza Wojska Polskiego 2) Otto Blauert prowadził w sali restauracyjnej "kinematogra-phenbefißer", co potwierdza książka adresowa na rok 1908, której redakcja zakończona została w 1907 r. Rok powstania kina potwierdza również anons z książki adresowej wydanej w 1943 roku, z którego wynika że kino "Welt" obchodziło swoje 36. urodziny w 1943 roku. Obecnie "Pionier" posiada dwie sale projekcyjne. "Sala Główna" jest większa i tradycyjna w wystroju. Sala "Kiniarnia" została urządzona w stylu retro, filmy ogląda się tu przy stolikach, a obok znajduje się bar, w którym można zamówić m.in. kawę, herbatę lub wino i poczytać czasopisma filmowe. Filmy w sali "Kiniarnia" odtwarzane są ze starego projektora.

Szczegóły

Opublikowano: 04 październik 2015

Powstało w 2003 roku,jest połączeniem obiektu handlowego oraz galerii artystycznej. Sąsiaduje z kompleksem wieżowców klasy A. Łączna powierzchnia całkowita to ok. 130 000 m². W Starym Browarze znajduje się około 210 punktów handlowych i gastronomicznych. Budynek został zaprojektowany na bazie poprzemysłowego zabytku – dawnego Browaru Huggerów – przez Studio ADS, inwestorem była firma Fortis należąca do Grażyny Kulczyk. Wystrój pasaży zaprojektował scenograf Ryszard Kaja.UWażam,że stanowi atrakcję turystyczną ze względu na niesamowitą architekturę jak i nagrody jakie mu przyznano:Złoty Ołówek 2003 w konkursie architektonicznym Radia Merkury i Głosu Wielkopolskiego.A także został zyskał też w oczach: Międzynarodowej Rady Centrów Handlowych (ICSC – The International Council of Shopping Centers) dla Najlepszego Centrum Handlowego na Świecie w kategorii obiektów handlowych średniej wielkości. Nagroda przyznana 9 grudnia 2005 roku podczas uroczystej gali w Phoenix w Arizonie jak i Międzynarodowej Rady Centrów Handlowych dla Najlepszego Centrum Handlowego w Europie w kategorii obiektów handlowych średniej wielkości.

Szczegóły

Opublikowano: 04 październik 2015

Mianem deptaku nazywa się w Poznaniu ulicę Półwiejską.Znajduje się ona w samym centrum miasta, stanowi jeden z najpopularniejszych traktów handlowych miasta. Znajduje się przy nim duża liczba sklepów oraz galeria handlowa Stary Browar, w 2005 roku uznana (przez organizację ICSC) za najlepsze centrum handlowe średniej wielkości na świecie. Ulica ta sąsiaduje z tworzącą się prestiżową dzielnicą biznesu z biurowcami klasy A, wśród których jest m.in. Andersia Tower. Prowadzi ona prawie do Starego Rynku. W pobliżu znajduje się też jeden z największych multipleksów w Poznaniu – Multikino 51 przy ul. Królowej Jadwigi oraz Multikino Stary Browar. Północne zakończenie traktu wieńczy pomnik Starego Marycha. Od 1896 do 1970 roku kursowały Półwiejską tramwaje jadące z centrum na Wildę. Ciasnota, wynikająca z dwutorowej trasy biegnącej dość wąską ulicą, była przyczyną licznych wypadków z udziałem pieszych i tramwajów. Był to najbardziej niebezpieczny fragment sieci tramwajowej. Po jego likwidacji tramwaje z Wildy do Śródmieścia skierowano Ulicą Strzelecką oraz rozpoczęto przygotowania do realizacji, nigdy nieukończonego, projektu Trasy Piekary. 12 września 1931 robotnicy odnaleźli pod numerem 20 zwłoki gońca bankowego – Józefa Jankowiaka. Z czasem ustalono, że mordercą był Leon Hałas, a sprawa ta była bardzo głośna w mediach międzywojennych.

Szczegóły

Opublikowano: 04 październik 2015

Fontanna Prozerpiny – jedna z czterech fontann na Starym Rynku w Poznaniu, zlokalizowana przed Ratuszem. Pierwsze wzmianki o studniach na Starym Rynku pochodzą z 1568 roku, gdy zamówiono u rzeźbiarza Michela Fleischera z Legnicy drewniane figury lwa i jelenia przeznaczone dla studni przed ratuszem oraz kamienicą nr 54. Figury te zostały zastąpione w 1615 roku figurami Apolla, Jowisza, Marsa i Neptuna, wykonanymi przez rzeźbiarza Krzysztofa Redlla. W 1758 roku rajcowie miejscy zlecili Augustynowi Schöpsowi wykonanie fontanny. Fontanna została ukończona w 1766 roku. Augustyn Schöps wykonał ją z piaskowca w stylu barokowym, nawiązując do mitologii. Rzeźba ilustruje scenę porwania Prozerpiny przez władcę podziemi. Cztery płaskorzeźby na ścianach basenu przedstawiają żywioły: ogień, powietrze, wodę i ziemię, a towarzyszy im herb miasta. W latach 90. XX wieku fontanna została odrestaurowana. 15 maja 2010 została uszkodzona przez kibiców Lecha Poznań świętujących tytuł Mistrza Polski. Po miesiącu została odrestaurowana. Fundusze na naprawę zebrali sami kibice.

Szczegóły

Opublikowano: 04 październik 2015

Teatr Wielki im.Stanisława Moniuszki w Poznaniu,znany potocznie przez Poznaniaków operą znajduje się samym centrum Poznania, na ul.Fredry 9. jest umiejscowiony w pięknej lokalizacji i sąsiaduje z cudownymi ogrodami. Jego architektura jest również imponująca.Wewnątrz czekają na nas piękne hale,foyer i wiele innych pomieszczeń. Jednak największą dekoracją wewnątrz jest kryształowy żyrandol.Widownia w tetarze wielkim zapewnia miejsca dla 858-osobowej publiczności.Z zewnątrz opery rzucają się w oczy jońskie kolumny,które dzwigają trójkątny tympanon,zwieńczony pegazem- symbolem budynku.Max Littmann stworzył projekt tej niesamowitej budowli,a Czarodziejski Flet W.A. Mozarta był pierwszym przedstawieniem ,które odbyło się w 1910 roku.

Szczegóły

Opublikowano: 03 październik 2015

Jest to piękny ogród,którego początki sięgają XVIII wieku.Powstał on wraz z pałacem.Ogród idealnie spełnia wymogi barokowych wymogów,które nakazywały stworzyć z ogrodu i pałacu jedną całość.W efekcie w Rogalinie możemy zaobserwować sytuację,gdzie ogród stanowi przedłużenie salonu-do ogrodu wychodziło się przez taras.Bardzo ważną i ładną ozobą ogrody są kamienne rzezby, utrzymane w rokoko ,które na ogół w danym ogrodzie zamykają osie widokowe.Salon ogrodowy niewątpliwie stanowi przykład ogrodu francuskiego.Za ogrodem francuskim mamy możliowość zaobserwować zupełne inny ogród,w stylu angielskim,którego początki sięgają XIX wieku.To właśnie ten ogród posiada skarby-są nimi nawet 600letnie dęby,które wchodzą w skład Rogalińśkiego Parku Krajobrazowego.Niektóre z obwodów tych wyjątkowych drzew mają po 10m.Do najsłynniejszych zalicza się "Lecha","Czecha" i "Prusa".

Szczegóły

Opublikowano: 03 październik 2015

Rocamadour, niewielka miejscowość w regionie Midi-Pyrenees we Francji, jest oryginalną atrakcją turystyczną. Wydaje się, że miasto przyczepione jest do krawędzi urwiska. To niezwykłe, jak wbudowano Rocamadour w ponad 100-metrową ścianę skalną, pnącą się blisko 400 metrów ponad koryto rzeki Dordogne. Nazwa Rocamadour pochodzi od roc amator, co oznacza skałę Amadoura. Legenda głosi, że Amadour był pustelnikiem, a na skale, na której mieszkał, powstało później sanktuarium. Miasteczko od wieków jest popularnym miejscem pielgrzymkowym. Znajduje się nawet na szlaku św. Jakuba do Santiago de Compostela. W Rocamadour znajduje się aż siedem kościołów. Dostanie się do nich jest możliwe dzięki windzie, umieszczonej w skale. Najważniejszym sanktuarium jest kościół Notre Dame, w którym znajduje się posążek Czarnej Madonny. Pątnicy na kolanach pokonują 216 schodów do sanktuarium, a chorzy modlą się tutaj o cudowne uzdrowienie. Zobaczyć tu też można, tkwiący w skale, fragment Durandala - miecza rycerza Rolanda. Jak głosi "Pieśń o Rolandzie", umierający bohater próbował zniszczyć miecz. Uderzył nim tak mocno o skałę, że w grani Pirenejów powstała przełęcz zwana Breche de Roland, czyli Szczerba Rolanda. Ze szczytu góry (rozpościera się fantastyczny widok na okolice. Dominujący nad Rocamadour zamek miał bronić sanktuariów. Przez Rocamadour wiedzie w zasadzie tylko jedna ulica. Wśród sklepów z pamiątkami i restauracji można dojść do centrum, na Place du Martroi, gdzie wznosi się konny pomnik Joanny d’Arc.

Szczegóły

Opublikowano: 02 październik 2015

Catalunya en Miniatura (Katalonie w miniaturze) to park miniatur otwarty w 1983 roku w Torrelles de Llobregat. Uważany jest za jeden z największych parków miniatur na świecie, ma 60,000 metrów kwadratowych z czego 35,000 poświęcone jest pod reprodukcje. Znajduje się tu ponad 150 modeli pałaców, kościołów, mostów z Katalonii i Majorki oraz wszystkie prace architekta Antoni Gaudiego. Jest tam również amfiteatr, strefa piknikowa, strefa zabaw dla dzieci, mini kolejka, którą możesz zwiedzić park w 10 minut (€2 dorośli, €1.50 dzieci). Istnieje również obwód przygód, Bosc Animat, z parkiem linowym i 4 różnymi obwodami o różnych poziomach trudności. Park otwarty jest codziennie od 10.00 do 18.00. Latem godziny otwarcia wydłużone są do 20.00. Zimą park otwarty jest tylko w weekendy,

Szczegóły

Opublikowano: 02 październik 2015

Teatro-Museu Dalí de Figueres w Figueres w północnej Katalonii, gdzie urodził się i umarł Salvador Dalí, jest obok muzeum Prado w Madrycie najczęściej odwiedzanym w Hiszpanii muzeum sztuki. Zaprojektowane przez Dalego, w swoich zbiorach gromadzi przeszło 360 prac, co stanowi jedną trzecią dorobku artysty. Jest siedzibą Fundacji Gala-Salvador Dalí oraz miejscem pochówku artysty. Otwarte 28 września 1974 roku muzeum z czasem okazało się za małe. Władze Figueres dokupiły więc graniczącą z muzeum Torre Gorgot. Po przeprowadzeniu prac adaptacyjnych, wieża została poświęcona 27 marca 1984 roku. Muzeum jest ekscentryczne, tak jak ekscentrycznym twórcą był sam Dalí. Zlokalizowane w ciągu starych umocnień, szokuje zarówno zewnętrzną bryłą, jak i ekspozycją wewnątrz. Jajko i chleb Dalí uważał za symbole początku i życia. Dlatego fasadę muzeum wieńczy zaprojektowana przez artystę attyka w kształcie olbrzymich jaj. Natomiast ceglasto-czerwone ściany pokryte są żółtymi, ulepionymi z gipsu katalońskimi chlebkami, a figurki spoglądających z dachu rycerzy na głowach mają bagietki. Chleb w twórczości Dalego pojawiał się często. Dla artysty miał sens nie tylko filozoficzny, ale również towarzyszył mu w czasie wytężonej pracy - gdy malował, często żywił się tylko chlebem i wodą. Ponadto Dalemu sprawiało przyjemność, gdy jego sztuka była określana jako "jadalna". Chętnie przyrównywał ją do "chleba powszedniego", co miało odwołania do jego ulubionej rodzimej kuchni katalońskiej, której specyfiką jest prawie całkowity brak dodatków poza chlebem, przez co spełnia on w niej ważną rolę. W 1993 roku na wystawie w Teatro pokazano niemal wszystkie prace Dalego, w których występuje chleb. Z chlebowego ciasta artysta tworzył nawet "jadalne meble". Ściany wnętrza budynku zdobią czaszki słonia, krokodyla, pirenejskich skamielin, razem ze szczątkami latarni z paryskiego metra i szuflad biurowych urzędu miejskiego. Najważniejsze dla Dalego obrazy: Widmo sex-appealu, Chleb w koszyku, Dematerializacja nosa Nerona oraz portrety Gali, ukochanej żony artysty, znajdują się w obitej czerwonym pluszem sali zwanej Skarbcem. W patio stoi słynna Deszczowa taksówka z rzeźbą królowej Ester na masce, autentyczny czarny cadillac, z którego po naciśnięciu guzika wylewa się strumień wody na siedzące kukły pasażerów. Zawieszona wysoko ponad głowami zdaje się płynąć prawdziwa łódź rybacka, niegdyś własność Gali. Centralnym pomieszczeniem jest dawna scena teatralna. To tu, w krypcie pod sceną, złożone są prochy artysty.

Szczegóły

Opublikowano: 29 wrzesień 2015

Pomnik Żołnierzy Wyklętych w Rzeszowie – pomnik poświęcony polskim działaczom podziemia antykomunistycznego, położony w Rzeszowie. Autorem projektu monumentu i wykonawcą był Karol Badyna.

Szczegóły

Opublikowano: 29 wrzesień 2015

Klasztor i kościół Bernardynów, zostały wybudowane z inicjatywy kasztelana, Mikołaja Spytka Ligęzy, w latach 1627-29. Miejsce to znane jest wszystkim rzeszowianom i przyjezdnym do stolicy Podkarpacia, albowiem znajduje się w centrum miasta. Od połowy bieżącego roku, dawny, olbrzymi parking zmienił swe oblicze.

Szczegóły

Opublikowano: 29 wrzesień 2015

Pierwsza w Polsce, okrągła kładka dla pieszych została otwarta 17 listopada 2012 roku w Rzeszowie. Rzeszowska kładka jest wyjątkowa w skali całego kraju, nie tylko ze względu na kształt - okrągły ustrój nośny i skośne podpory - ale również ze względu na wyposażenie: specjalnie hartowane i klejone szkło dla balustrady, obudowane szyby windowe, iluminację świetlną całego obiektu i afrykańskie drewno, z którego został wykonany pomost kładki.

Szczegóły

Opublikowano: 29 wrzesień 2015

Ulica 3 Maja (dawniej Pańska, zwana popularnie Paniagą) – jedna z najważniejszych, najstarsza i zarazem najbardziej reprezentacyjna ulica Rzeszowa. Biegnie południkowo od kościoła farnego do zbiegu alei Pod Kasztanami i ulicy Zamkowej. Wraz z alejami Lubomirskich i Pod Kasztanami oraz ulicami Zamkową, Kościuszki i Grunwaldzką stanowiła historyczny trakt handlowy i tranzytowy z północy na południe, a obecnie jest częścią głównego traktu pieszego i najważniejszym deptakiem Rzeszowa.

Szczegóły

Opublikowano: 29 wrzesień 2015

Projekt nietypowego pomnika przedstawiającego słynnego rzeszowskiego muzyka bluesowego wykonany został przez Marka Maślańca oraz Agnieszkę Świerzowicz-Maślaniec.

Szczegóły

Opublikowano: 29 wrzesień 2015

Ulica Augusta wyłożona mozaikowym brukiem, wyłączona z ruchu kołowego jest główną promenadą turystyczną dzielnicy Baixa. Ulica kończy się pięknym łukiem triumfalnym, dalej jest Praça do Comércio i rzeka Tag. Łuk triumfalny wzniesiono w 1873 roku, dla uczczenia odbudowy miasta po trzęsieniu ziemi. Rua Augusta łączy dwa place: Rossio i Praça do Comércio. Znajdziemy tu szeroki wybór restauracji, pośrodku ulicy stoi rząd stolików. Jest tutaj mnóstwo sklepów. Na Rua Augusta znajdziemy ponadto: kwiaciarki, sprzedawców pieczonych kasztanów, ulicznych artystów, sprzedawców okularów przeciwsłonecznych lub parasoli. Restauracje na Rua Augusta czynne są do późnych godzin nocnych, kiedy to ulica jest pięknie oświetlona. Ciekawe jest, że wszystkie ulice równoległe do Rua Augusta zawdzięczają swoje nazwy sklepom i warsztatom, które zachowały się do dzisiaj. Na przykład całą ulica z zakładami szewskimi nosi nazwę Rua dos Sapateiros (Ulica Szewców), ulica na której są tylko złotnicy Rua do Ouro (Ulica Złotników), przy Rua do Comércio pracują bankierzy.

Szczegóły

Opublikowano: 29 wrzesień 2015

Miradouro das Portas do Sol to położony niedaleko Miradouro de Santa Luzia duży, dwupoziomowy taras widokowy. Portas do Sol było jedną z bram prowadzących do starego miasta. Z tarasu widokowego możemy zobaczyć między innymi kościół i klasztor São Vicente, kopułę Panteonu Narodowego, czerwone dachy dzielnicy Alfama, rzekę Tag i jej drugi brzeg. Lizbończycy mawiają, że Miradouro das Portas do Sol jest tarasem, który każdy mieszkaniec Lizbony chciałby mieć w swoim domu. a niższym poziomie tarasu znajduje się bar/restauracja Portas do Sol. Otwarta od poniedziałku do czwartku od 10:00 do 01:00, w piątki, soboty i niedziele do 02:00. Na zewnątrz stoliki, parasole, pufy, sofy - idealne miejsce do wypoczynku. W menu między innymi makarony, bife do lombo com batata assada (bitka z frytkami), mini-hambúrgueres, alheira com ovo de coderniz (portugalska kiełbaska z przepiórczym jajem). Desery to na przykład bolo de chocolate albo cheesecake. Serwowany jest tu także doskonały brazylijski drink caipirinha. Przy Largo das Portas do Sol znajduje się Museu de Artes Decorativas. Jest to muzeum sztuk zdobniczych, a kolekcja należąca do rodziny bankiera Ricardo de Esprito Santo obejmuje m.in. meble w stylu indo-portugalskim, meble wykonane z doskonałego brazylijskiego drewna oraz chińską porcelanę.

Szczegóły

Opublikowano: 29 wrzesień 2015

Miradouro Santa Luzia jest miejscem spotkań starszych i młodych Portugalczyków. Widok z tego tarasu obejmuje między innymi: kopułę Santa Engrácia(Panteonu Narodowego), Igreja de Santo Estêvão, dwie białe wieże Igreja de São Miguel. W bezpośrednim sąsiedztwie tarasu widokowego stoi niewielki kościół Santa Luzia, w którym oglądać można XVIII-wieczne płytki azulejos. Kościół został wzniesiony przez Kawalerów Maltańskich, podczas panowania D. Afonso Henriques. Na tarasie powiewają czerwone flagi z krzyżem, które są symbolem tego zakonu. Kościół został odnowiony po zniszczeniach jakich doznał podczas trzęsienia ziemi w 1755 roku. Na południowej ścianie kościoła Santa Luzia podziwiać można dekoracje z płytek azulejos przedstawiające atak na Zamek Świętego Jerzego w 1147 roku. Na tarasie widokowym znajdują się także azulejos przedstawiające Plac Comercio przed trzęsieniem ziemi.

Szczegóły

Opublikowano: 29 wrzesień 2015

Pierwsze tramwaje konne zostały zbudowane i wprowadzone do użytku w Stanach Zjednoczonych. Tramwaje konne na ulice Lizbony wyjechały w 1873 roku, natomiast w roku 1902 zastąpiły je tramwaje elektryczne. Lizbońskie tramwaje pierwotnie były nazywane „Americanos”. Do 1928 zakończono rozbudowę sieci w górzystej części Lizbony budując trasę obecnej linii 28 na Calçada da Săo Francisco (znajduje się tu najbardziej stromy podjazd tramwajowy na świecie wynoszący 145‰, a na wielu odcinkach podjazdy osiągają pochylenie przekraczające 120‰). Jeżdżące obecnie po Lizbonie stare tramwaje jedno wagonowe zostały sprowadzone ze Stanów Zjednoczonych. Takie same wagoniki jeżdżą po San Francisco w Kalifornii. Zostały one zmodernizowane w połowie lat 90. XX wieku i nazwane Remodelado. Szyny nazywane są „carris” w języku portugalskim, a ich nazwa została nadana firmie, która zajmuje się m.in. obsługą tramwajów w Lizbonie. Tramwaj startuje z dzielnicy Campo Ourique (Prazeres), w której znajduje się ważny dla Lizbony Cmentarz Prazeres. Trasa słynnego 28 wiedzie przy Bazylice Estrela (Basílica da Estrela) oraz pięknych ogrodach Jardim da Estrela. W okolicach przystanku R. S. Bento zobaczyć można Palácio de São Bento, gdzie znajduje się Parlament oraz Casa-Museu Amália Rodrigues (muzeum znajduje się w domu słynnej fadistki). Następnie tramwaj przejeżdża niedaleko Tarasu widokowego Santa Catarina, mija Elevador da Bica, by wjechać do dzielnicy Chiado. Następne przystanki to Praça Luis Camões, stację metra Chiado, przy której znajduje się słynna kawiarnia Brasileira. Dalej słynny 28 przejeżdża przez dzielnicę Baixa: R. Conceição, Igreja Madalena, by następnie wspiąć się na Alfamę: Katedra Sé, Miradouro Sta. Luzia , Miradouro das Portas do Sol, R. Escolas Gerais, okolice Klasztoru São Vicente de Fora, Voz Operário, Graça (tramwaje z napisem "Graça" kończą tu trasę). Znajdziemy się niedaleko pięknego tarasu widokowego Miradouro de Graça. Tramwaje z napisem "Martim Moniz" jadą dalej: R. Graça, Sapadores, R. Angelina Vidal, R. Forno Tijolo, R. Maria, R. Maria Andrade, Igreja Anjos, R. Palma, Martim Moniz. Czas potrzebny na pokonanie całej trasy to 40 minut. Pierwszy tramwaj z Campo Ourique startuje o 6:20, ostatni o 21:55. Tramwaje rzadko kursują zgodnie z rozkładem, często oczekiwanie przedłuża się, albo też jeżdżą one grupami. Zdarza się , że tramwaj jest już zapełniony i kierowca nie zatrzyma się na przystanku. Trzeba wtedy poczekać na następny.

Szczegóły

Opublikowano: 29 wrzesień 2015

Kawiarnia Brasileira znajduje się w dzielnicy Chiado, przy Rua Garrett 120 (koło stacji metra Baixa-Chiado). Można napić się tu mocnej brazylijskiej kawy espresso, o nazwie bica, zjeść typowe portugalskie ciastka i przekąski, jest tu także duży wybór alkoholi. Brasileira była pierwszą lizbońską kawiarnią, która wprowadziła ekspres do kawy. Zachętą do picia mocnego espresso było hasło reklamowe “Beba isto com açúcar” (pijcie to z cukrem). zy jednym ze stolików na zewnątrz stoi brązowy pomnik Fernanda Pessoi. Do Brasileiry właśnie lubił zachodzić ten najwybitniejszy portugalski poeta. Stylowe wejście i całe wnętrze kawiarni utrzymane jest w stylu art deco. To miejsce, gdzie czuje się klimat Lizbony. To także idealne miejsce do obserwacji życia ulicy. Tuż obok Brasileiry jest stacja metra, przejeżdżają słynne tramwaje, co chwila pojawiają się też muzycy, grupy artystyczne.

Szczegóły

Opublikowano: 28 wrzesień 2015

Park upamiętnia pobyt Ojca Świętego w Rzeszowie.

Szczegóły

Opublikowano: 28 wrzesień 2015

Arłamów – osada w Polsce położona w województwie podkarpackim, w powiecie bieszczadzkim, w gminie Ustrzyki Dolne W latach 1975–1998 miejscowość położona była w województwie krośnieńskim.

Szczegóły

Opublikowano: 28 wrzesień 2015

Adres: Starowiślna 21, 32-015 Kraków, Polska Otwarcie: 21 października 1893 Telefon: +48 602 359 078 Architekt: Jan Zawiejski

Szczegóły

Opublikowano: 28 wrzesień 2015

Przez krakowian zwany potocznie "Adasiem" – pomnik znajdujący się w Krakowie po wschodniej stronie Rynku Głównego, pomiędzy Sukiennicami a wylotem ulicy Siennej. Całkowita wysokość: 10 m Odsłonięto: 16 czerwca 1898

Szczegóły

Opublikowano: 27 wrzesień 2015

Siófok – największe (ponad 24,3 tys. mieszkańców w I 2011 r.) turystyczne miasto węgierskie na południowym brzegu Balatonu.

Szczegóły

Opublikowano: 27 wrzesień 2015

Romantyczne zamki, radośni ludzie i szlachetne wino – to i o wiele więcej to właśnie Nadrenia-Palatynat! Regiony Ahr, Eifel, Hunsrück, Naheland, Mozela-Saara (Mosel-Saar), Paatynat (Pfalz), Hesja Nadreńska (Rheinhessen), Romantyczny Ren (Romantischer Rhein) i są ze swoimi rozłożystymi winnymi wzgórzami, drzemiącymi wulkanami i tętniącymi życiem miastami tak różnorodne i zachwycające, jak sami ludzie!

Szczegóły

Opublikowano: 26 wrzesień 2015

Główną atrakcją turystyczną Bałcziku, oprócz naturalnej piaszczystej plaży, jest pałacyk Królowej Marii z okalającym go Ogrodem Botanicznym, drugim pod względem zbiorów w Europie. Pałac, nazwany "Cichym Gniazdem" został zaprojektowany przez włoskich architektów Amerigo i Agostino, zaś projekt ogrodu powierzono Szwajcarowi o nazwisku Jules Janine. Kompleks łączący w sobie kombinację wpływów orientalnych, chrześcijańskich, antycznych i zachodnich, składa się z kilku budynków (pałac, winiarnia, dom dla gości i inne), przez środek przebiega strumień z 9 m wodospadem. Ogród botaniczny podzielony jest na kilka części (m.in. druga po Monako kolekcja kaktusów – 250 gatunków). Zgodnie z wolą Królowej, po jej śmierci, jej serce zostało złożone w kaplicy pałacowej. Jednak kiedy Bałczik powrócił w granice bułgarskie dzieci przeniosły je do Rumunii i spoczęło w kaplicy zamku w Bran. Po dziś dzień miasto żyje legendą królowej Marii Koburg. W 1955 roku Uniwersytet Sofijski przejął pieczę na parkiem zmieniając go w ogród botaniczny, który dziś możemy podziwiać (ponad 3500 gatunków roślin – kwiatów, drzew, krzewów i mchów).

Szczegóły

Opublikowano: 25 wrzesień 2015

Zwiedzanie zabytkowej kopalni soli w Bochni to niezwykła podróż przez najpiękniejsze wyrobiska kopalni obejmujące Poziom August i Sienkiewicz oraz Międzypoziom Dobosz. Unikatowe komory solne o charakterystycznym kształcie i układzie geologicznym, piękne wykute w soli kaplice, rzeźby solne oraz narzędzia i urządzenia górnicze tworzą wyjątkowe, zadziwiające podziemne miasto. Turyści pokonują trasę pieszo, część trasy mogą pokonać kolejką lub przepłynąć łodzią. Zwiedzanie kopalni kończy się pobytem w największej z komór o nazwie Ważyn, gdzie znajduje się restauracja Ważynek, sklep z pamiątkami, boisko sportowe, plac zabaw dla dzieci.

Szczegóły

Opublikowano: 25 wrzesień 2015

Spała to znana miejscowość wypoczynkowa nad Pilicą na terenie dawnej Puszczy Pilickiej, obecnie Spalskiego Parku Krajobrazowego. Posiada dobre warunki klimatyczne. W jej okolicach odbywały się polowania w których uczestniczyli królowie polscy, carowie rosyjscy i prezydenci Polski Międzywojennej. Podczas zaborów tereny te należały do Królestwa Polskiego, którego władcami byli carowie rosyjscy. W 1885 roku wybudowano tu rezydencję Cara Aleksandra III. Od tego czasu gościło tu wiele koronowanych głów z całej Europy. Po odzyskaniu niepodległości Spała była letnią rezydencją prezydentów Stanisława Wojciechowskiego i Ignacego Mościckiego. Leczył się też tutaj Józef Piłsudski. W Spale znajdują się zabytki o bardzo ciekawej architekturze: drewniany kościółek z 1923 r. w stylu polskim, murowana wieża cisnień z pocz. XX w., zabytkowy most żelbetonowy na rzece Pilicy, budynki osady pałacowej (resztki pałacu, dawne hotele itd.). W centrum osady znajduje się park w stylu angielskim z wieloma egzotycznymi okazami drzew. W całej miejscowości znajdziemy pomniki przyrody a wśród nich około 100 wspaniałych dębów o obwodzie do 5 metrów. Z okazji 50-lecia AK przy starym koścółku wybudowano letni koścół polowy. Warte odwiedzin jest muzeum - Dom Pamięci Pomordowanych Leśników. Ciekawą architekturą wyróżnia się duży budynek dawnej powozowni i oranżerii z XX w. Symbolem Spały jest naturalnej wielkości żeliwny posąg żubra, stojący w parku w centralnym punkcie osady. Spała to miejsce magiczne o nieuchwytnym uroku, który sprawia że i dziś możemy łatwo zrozumieć czemu tyle sławnych osób wracało do tej małej osady wśród ogromnych lasów. Miejscowość gości trzy cykliczne imprezy o ogólnopolskim charakterze: Dożynki Prezydenckie, Hubertusa Spalskiego oraz Spalski Jarmark Antyków i Rękodzieła. Obecnie Spała znana jest przede wszystkim jako ośrodek sportu, rekreacji i wypoczynku. Centralny Ośrodek Sportu jest jednym z bardziej znanych w Europie. W skład kompleksu wchodzą kryte hale sportowe i basen, siłownie, gabinety odnowy biologicznej, gabinet krioterapii, korty i hotele.

Szczegóły

Opublikowano: 25 wrzesień 2015

Loro Park (hiszp. Loro Parque – park papug) – prywatny ogród zoologiczno-botaniczny położony w Puerto de la Cruz na Teneryfie. Do największych atrakcji parku należą pokazy delfinów, orek, papug i lwów morskich. Oprócz tego w Loro Parku można zobaczyć akwarium w kształcie tunelu z rybami, wybiegi ze zwierzętami takimi jak: aligatory, flamingi, goryle, iguany, jaguary, leniwce, marmozety, mrówkojady, tygrysy, surykatki, szympansy, wydry, żółwie i żurawie oraz hodowlę orchidei pokazy filmów przyrodniczych i plac zabaw dla dzieci.

Szczegóły

Opublikowano: 25 wrzesień 2015

San Cristóbal de La Laguna, także: La Laguna - miasto w Hiszpanii na Wyspach Kanaryjskich, w północnej części Teneryfy w aglomeracji Santa Cruz de Tenerife, ok. 141 tys. mieszkańców. Historia miasta sięga końca XV wieku, kiedy andaluzyjski arystokrata Alonso Fernández de Lugo założył tu stałą bazę wypadową do podboju wyspy. Istniała tu wtedy laguna, której miasto zawdzięcza swoją nazwę, została jednak osuszona w 1837 roku. W okresie swojej największej świetności La Laguna była prężnie rozwijającym się miastem kupców, żołnierzy, biurokratów i dewotów. W 1701 roku powstał tu istniejący do dziś uniwersytet. Ze względu na ilość zabytków w 1999 roku miasto wpisano na listę światowego dziedzictwa UNESCO. Wygląd dzisiejszego starego miasta w San Cristóbal de La Laguna właściwie nie zmienił się od początku XVI stulecia. Zachowały się tu m.in. dawne rezydencje z eleganckimi fasadami i wewnętrznymi dziedzińcami (patios). Do najbardziej znanych należą m.in. Casa Lercaro z 1593 roku, gdzie obecnie mieści się muzeum historii Teneryfy, Casa del Montañés i Casa de los Capitanes Generales. W mieście zachowała się też znaczna część architektury sakralnej. Znajduje się tu najstarszy kościół na wyspie - Iglesia de la Concepción, a także kilka innych kościołów o dużych walorach zabytkowych, m.in. Iglesia de Santo Domingo z XVII wieku, kryjąca malowidła Cristóbala Hernándeza de Quintany, oraz Iglesia de San Miguel de las Victorias z drewnianą, gotycką rzeźbą we wnętrzu. W mieście znajduje się także wciąż czynny kompleks klasztorny Convento de Santa Clara de Asís oraz zamknięty Convento de Santa Catalina de Siena, w którym jest ciało zakonnicy María de León Bello y Delgado. Na zewnątrz Kościoła pw. Niepokalanego Poczęcia znajduje się pomnik Jana Pawła II autorstwa polskiego rzeźbiarza Czesława Dźwigaja.

Szczegóły

Opublikowano: 25 wrzesień 2015

Holmenkollbakken (powszechnie: Holmenkollen, od nazwy dzielnicy) – duża skocznia narciarska w norweskim Oslo o rozmiarze HS-134 m. Poprzedniczką skoczni była skocznia Husebybakken, gdzie już w latach 1879-1891 odbywały się zawody zwane Husebyrennet. Właściwa Holmenkollbakken została zbudowana w 1892 roku, a najdłuższy skok wtedy na niej oddany mierzył 21,5 metra. Z biegiem lat skocznia była przebudowywana, a konstrukcja skoczni stawała się coraz bardziej skomplikowana. W 1952 r. Holmenkollen gościło uczestników igrzysk olimpijskich. Specjalnie na tę okazję zbudowano pod skocznią stałe trybuny oraz loże sędziowskie, a bicie rekordów należało do publiczności, która zjawiła się w liczbie ponad stu tysięcy. Kolejne modernizacje miały miejsce przed następnymi dużymi wydarzeniami: MŚ w 1966 i 1982 roku. Ostatnich zmian dokonano w 1992, kiedy Holmenkollbakken świętowała swoje setne urodziny. W sumie była ona przebudowywana osiemnaście razy i przeszła długą historię, od prostej, kilkunastometrowej konstrukcji do oświetlonego obiektu, na którym można skakać ponad 140 metrów. Wygląd skoczni był nietypowy. Wzgórze Holmenkollen jest zbyt niskie, by pomieścić dużą skocznię, więc część zeskoku znajdowała się na sztucznie dobudowanym wzniesieniu (w budynku pod spodem znajdowało się Muzeum Narciarstwa). Natomiast wybieg i część stadionu znajdowały się w dużym wykopie. Skocznia nie posiadała jednak igelitu więc skoczkowie skakać mogli na niej tylko zimą. Ponadto skocznia latem była wypełniana wodą prawie do punktu K. Polski skoczek Adam Małysz pięciokrotnie triumfował na tej skoczni w konkursach Pucharu Świata (1996 – jednocześnie jego pierwsze w karierze zwycięstwo w PŚ, 2001, 2003, 2006 i 2007) - najwięcej w historii Holmenkollbakken. Za ten wyczyn został nagrodzony medalem Holmenkollen, a on sam został okrzyknięty "królem Holmenkollen". W 2005 roku władze Oslo podjęły decyzję o zburzeniu zabytkowej skoczni i wybudowaniu na jej miejsce nowoczesnego obiektu. 9 marca 2008 odbył się ostatni konkurs w historii na tym obiekcie. Zwycięzcą ostatnich zawodów na zabytkowej skoczni został 18-letni wówczas Austriak Gregor Schlierenzauer. Jesienią 2008 roku rozpoczęła się rozbiórka skoczni, a na jej miejscu powstał nowy obiekt o punkcie konstrukcyjnym usytuowanym na 120. metrze i rozmiarze 134 m. 3 marca 2010 nastąpiło oficjalne otwarcie skoczni. Pierwszy oficjalny skok oddała Anette Sagen. Norweżka uzyskała 106,5 metra. Dzień wcześniej odbył się nieoficjalny trening, podczas którego pierwszy skok oddał Bjørn Einar Romøren. Pierwsze zawody Pucharu Świata na przebudowanej skoczni Holmenkollbakken odbyły się 14 marca 2010 w ramach Turnieju Nordyckiego, natomiast wcześniej w Oslo odbyły się zawody Pucharu Kontynentalnego. Obecny oficjalny rekord obiektu należy do Andreasa Koflera (141 m) i został ustanowiony podczas zawodów Mistrzostw Świata 2011 w Oslo. Najdłuższy skok na tej skoczni oddał Anders Jacobsen (142,5 m). Miało to miejsce podczas mistrzostw Norwegii w skokach narciarskich w 2011 roku. Skocznia została wyposażona w sztuczne oświetlenie, co umożliwia rozgrywanie konkursów wieczornych. Na szczycie skoczni utworzono platformę widokową, z panoramą na Oslo oraz okoliczne tereny. Uroczystego otwarcia skoczni dokonały władze państwa na czele z królem Haraldem V. Trybuny przy skoczni zostały rozlokowane bardzo podobnie, jak dotychczasowo. Na skoczni odbyły się konkursy skoków w ramach Mistrzostw Świata w 2011 roku. Areną tych mistrzostw była również normalna skocznia Midtstubakken.

Szczegóły

Opublikowano: 25 wrzesień 2015

Auditorio de Tenerife "Adán Martín" (poprzednio Auditorio de Tenerife) - symbol Teneryfy. Budynek w stylu nowoczesnego ekspresjonizmu, położony na przylądku w Santa Cruz de Tenerife. Audytorium budowane było w latach 1997–2003, wykonane zostało ze stali, betonu i szkła. Otwarcie nastąpiło 26 września 2003 – na uroczystości z tej okazji pojawił się książę Filip. Architektem był Santiago Calatrava.

Szczegóły

Opublikowano: 25 wrzesień 2015

Ratusz w Oslo (norw. Oslo Rådhus) – budynek w którym mają swą siedzibę władze miasta Oslo, stolicy Norwegii. W budynku znajduje się również galeria sztuki oraz pomieszczenia biurowe. Ratusz w Oslo jest miejscem gdzie corocznie organizowana jest ceremonia wręczania pokojowej nagrody Nobla Decyzja o budowie ratusza w tym miejscu nie była przypadkowa, z miejsca tego roztacza się ciekawy widok na Oslofjord, także statki wpływające do portu w Oslo widzą ratusz na pierwszym planie, gdyż ten znajduje się dokładnie na końcu Oslofjord. Budowa obiektu rozpoczęła się w 1931 roku, po czym została przerwana z powodu II wojny światowej, otwarcie więc nastąpiło dopiero 15 maja 1950 roku. Wieża wschodnia wznosi się na wysokość 66 metrów, wieża zachodnia na 63 metry. Podstawa budynku zajmuje obszar 4.560 m², powierzchnia całkowita to około 38.000 m². Centralna hala ma powierzchnię 1.500 m² i mierzy 20,8 m wysokości.

Szczegóły

Opublikowano: 25 wrzesień 2015

Po otwarciu w kwietniu 2008 roku gmach Opery, zaprojektowany przez uznaną norweską firmę architektoniczną – Snøhetta, zyskał powszechne zainteresowanie oraz liczne entuzjastyczne recenzje, zarówno w kraju, jak i za granicą. Gmach Opery Norweskiej, którego budowa trwała pięć lat, został ulokowany na skraju dzielnicy Bjørvika, niedaleko giełdy papierów wartościowych i głównego dworca kolejowego. Jest to największy w kraju budynek przeznaczony na cele kultury od czasu zbudowania Katedry Nidaros w Trondheim w XIV wieku. Opera ma na celu przybliżenie kultury szerszej publiczności, dlatego na jej deskach można obejrzeć zarówno klasyczne występy, prapremiery znanych i nowych norweskich utworów, a także koncerty i jednorazowe występy. Gmach Norweskiej Opery stał się nowym symbolem miasta i odniósł natychmiastowy sukces zarówno wśród mieszkańców, jak i turystów. W ciągu pięciu lat od otwarcia, ponad 8 mln osób odwiedziło gmach Opery w Norwegii. Licza odwiedzających wzrosła o 20% między latami 2011 a 2012, a do końca 2013 roku łączna liczba wyniesie ponad 10 milionów odwiedzających. Z zewnątrz najbardziej zwraca uwagę biały, stromy kamienny dach budynku, który wyrasta wprost z Oslofjordu, uatrakcyjniając turystom spacery i pozwalając podziwiać widoki miasta. Oglądając budynek od strony fiordu, można dostrzec ścianę paneli słonecznych. Jest ich tu więcej niż gdziekolwiek indziej w Norwegii. Zapewniają one okolicznym domom część potrzebnej energii elektrycznej.

Szczegóły

Opublikowano: 25 wrzesień 2015

Pazza delle Erbe w Padwie to plac otoczony renesansowymi pałacami i średniowiecznymi domami. Piazza delle Erbe to serce miasta, utworzone na miejscu rzymskiego forum. Dawniej handlowano tu warzywami i owocami, a dzisiaj sprzedaje się pamiątki i antyki.

Szczegóły

Opublikowano: 25 wrzesień 2015

Metro w Sankt Petersburgu (ros.: Петербургский метрополитен) – system kolei podziemnej zlokalizowany w mieście Petersburgu i w obwodzie leningradzkim (tylko jedna stacja), na terenie Federacji Rosyjskiej. Składa się z piȩciu linii. Jest to jeden z najgłębiej położonych systemów metra na świecie. Odznaczone Orderem Lenina i stąd przed rozpadem Związku Radzieckiego oficjalnie znane jako Odznaczone Orderem Lenina Leningradzkie Metro imienia Włodzimierza Lenina (ros.: Ленинградский Ордена Ленина Метрополитен имени В.И. Ленина). Metro w mieście nad Newą zostało uruchomione 15 listopada 1955 roku. Metro w Petersburgu to: 113,6 km podziemnych linii, 62 stacje, 68 westybuli, 251 schodów ruchomych, 1395 wagonów, 20 tys. pracowników i ok. 2,5 mln przewiezionych pasażerów w ciągu dnia[1]. Najgłębiej położona stacja do Admirałtiejskaja, znajdująca się na głębokości 86 metrów[1]. System obsługuje pięć zajezdni[1]. Pomysły budowy metra w mieście pojawiły się jeszcze w czasach Imperium Rosyjskiego, a pierwsze plany zaistniały w 1899 roku. Były one rozwijane i uzupełniane na przestrzeni kolejnych dziesięcioleci, ale żadne prace nie rozpoczęły się. Sytuacja zmieniła się po 1917 roku, a w latach trzydziestych XX wieku plany budowy metra w Leningradzie nabrały tempa. W 1941 roku Rada Komisarzy Ludowych Związku Radzieckiego podjęła oficjalną decyzję o budowie systemu kolei podziemnej w dawnej stolicy. Jeszcze w kwietniu rozpoczęły się roboty budowlane, ale w zaledwie kilka tygodni później, wskutek ataku Niemiec na Związek Radziecki zostały one wstrzymane. W rok po zakończeniu II wojny światowej, 21 maja 1946 roku, wznowiono prace na budowie leningradzkiego metra. 10 grudnia 1946 roku rozpoczął się I etap konkursu na architektoniczne projekty stacji, który został ostatecznie rozstrzygnięty po trzeciej rundzie, w 1950 roku[2]. W 1954 roku władze miasta utworzyły przedsiębiorstwo komunalne zajmujące się obsługą metra w Leningradzie. W 1955 roku, z moskiewskiego metra, przekazano do Leningradu 59 pojazdów, a w marcu rozpoczęła się rekrutacja pracowników. 8 października metro przeszło pomyślnie testy, 14 listopada Rada Najwyższa ZSRR nadała mu imię Włodzimierza Lenina. Pierwsza linia (oznaczona kolorem czerwonym) została oficjalnie uruchomiona dla pasażerów w dzień później, 15 listopada 1955 roku[2]. W roku 1961 otwarta została druga linia (oznaczona kolorem niebieskim), w 1967 roku nastąpiło otwarcie trzeciej linii (zielonej), a w 1985 roku czwartej (pomarańczowej). Po rozpadzie Związku Radzieckiego i przemianowania Leningradu na Petersburg, także metro w mieście w dawnej stolicy Imperium Rosyjskiego zmieniło swą nazwę, a także straciło patronat Włodzimierza Lenina. W 2008 roku została otwarta piąta linia, którą oznaczono kolorem fioletowym. Od 2005 roku funkcjonuje Muzeum Metra. W 2011 roku metro w Petersburgu przewiozło łącznie 786 milionów pasażerów, co ulokowało je na piętnastym miejscu, pod względem natężenia ruchu, na świecie. Jednocześnie jest to jeden z najgłębiej położonych systemów metra na kuli ziemskiej.

Szczegóły

Opublikowano: 25 wrzesień 2015

Montjuïc (pol. Żydowskie Wzgórze) - wzgórze o wysokości 173 m n. p. m położone w Barcelonie w Hiszpanii. Montjuïc jest szerokim i niewysokim wzgórzem ze stosunkowo płaskim szczytem. Wznosi się w południowo-zachodniej części centrum. Wschodnia część Montjuïc jest praktycznie pionowym klifem, dzięki czemu z góry jest świetny widok na port znajdujący się u stóp wzgórza. Szczyt Montjuïc (173 m n.p.m.) był siedzibą różnego rodzaju fortyfikacji, z których najnowsza (zamek Castell de Montjuïc) znajduje się tam do dziś. Forteca pochodzi głównie z XVII wieku (posiada dodatki z XVIII wieku). W 1842 tutejszy garnizon, lojalny władzy w Madrycie, ostrzeliwał niektóre części miasta po rozruchach. Forteca była wykorzystywana jako więzienie, często przetrzymujące więźniów politycznych, aż do czasów generała Franco. Dokonano tu licznych egzekucji. Naturalnie zadrzewione zbocza Montjuïc były tradycyjnie wykorzystywane jako teren pod pola uprawne i do wypasu zwierząt przez mieszkańców okolicznego Ciutat Vella. W latach 90. XIX wieku lasy zostały częściowo wycięte, tworząc miejsce pod przyszłe parki. W 1929 Montjuïc zostało wybrane jako teren dla wystawy światowej. Wtedy rozpoczęto tu pierwszą budowę na dużą skalę. Budynki z tamtej akcji stojące do dziś to Palau Nacional, Stadion Olimpijski (Estadi Olímpic), kompleks fontann Font Màgica oraz schody prowadzące od alei Avenida de la Reina Maria Cristina do Palau Nacional (wzdłuż fontann, przez Plaça del Marquès de Foronda oraz Plaça de les Cascades). Poble Espanyol ("Hiszpańska wioska") składająca się z różnych budynków w różnych stylach hiszpańskiej architektury również istnieje do dziś. Znajduje się w zachodniej części wzgórza. U stóp Montjuïc znajduje się pawilon barceloński, dzieło Miesa van der Rohe. Znajdujący się niedaleko Plaça del Marquès de Foronda budynek został zburzony w 1930 i odbudowany w roku 1988. Drogi na zboczach od strony miasta były swego czasu torem Formuły 1 - Circuit de Montjuïc. Grand Prix Hiszpanii odbywało się tu czterokrotnie. W trakcie wyścigu w 1975 samochód Rolfa Stommelena wpadł w trybuny, zabijając pięciu widzów. Po tym wypadku Formuła 1 nie powróciła więcej na Montjuïc. Montjuïc było miejscem rozgrywania kilku dyscyplin letnich Igrzysk Olimpijskich w Barcelonie w 1992. Centralnym punktem był w znacznym stopniu odnowiony Estadi Olímpic Lluís Companys, któremu przy tej okazji zmieniono nazwę. Posiadający 65.000 miejsc stadion był miejscem ceremonii otwarcia i zamknięcia olimpiady oraz dyscyplin lekkoatletycznych. Dookoła niego zbudowano Anella Olímpica ("Pierścień Olimpijski") - budynki takie jak Institut Nacional d'Educació Física de Catalunya (centrum teorii sportu), Piscines Bernat Picornell (basen olimpijski) oraz zaprojektowana przez Santiago Calatravę rzucająca się w oczy wieża telekomunikacyjna. Bogato zdobiony Palau Nacional jest siedzibą Narodowego Muzeum Sztuki Katalońskiej (Museu Nacional d'Art de Catalunya) posiadającego szerokie zbiory malarstwa i rzeźby katalońskiej. Na szczyt Montjuïc można dostać się kolejką linową. Część zbocza wzgórza pokryta jest dobrze utrzymanymi parkami i ogrodami. Montjuïc jest powszechnie wykorzystywane do kolarstwa amatorskiego.

Szczegóły

Opublikowano: 24 wrzesień 2015

Oia to najbardziej eleganckie miasteczko na wyspie Santorini, położone na jej północnym cyplu. Labirynty uliczek miasta Oia z ciasno stłoczonymi białymi domkami i prawosławnymi kościółkami zsuwają się po zboczach na samą krawędź wulkanicznej kaldery. W białych domkach mieści się mnóstwo knajpek, kafejek i butików artystycznych, jest też prawdziwy, płaski deptak z którego rozciąga się fantastyczny widok na wulkan i całą wyspę.

Szczegóły

Opublikowano: 24 wrzesień 2015

Spinalonga – grecka wyspa położona na wschód od wybrzeża Krety niedaleko miasta Elounda. Wyspa powstała podczas trzęsienia ziemi, odłączając się od półwyspu o tej samej nazwie ok. 1500 r. p.n.e. W 1579 roku Wenecjanie zbudowali na wyspie fortecę na miejscu starego akropolu. Wenecjanie utracili wyspę w 1715 roku wskutek podbicia Krety przez Turków. W latach 1903-1957 na wyspie znajdowało się ostatnie w Europie leprozorium, które służyło jak miejsce zesłań chorych na trąd. Obecnie wyspa jest niezamieszkana a ostatni jej mieszkaniec, ksiądz prawosławny opuścił wyspę w 1962 roku. Obecnie Spinalonga jest jedną z głównych atrakcji turystycznych Krety. Głównymi atrakcjami wyspy są wenecki fort, budynki leprozorium oraz greckokatolicka kaplica. Połączenie z wyspą gwarantują łodzie motorowe odpływające z miast Elounda, Agios Nikolaos oraz wioski rybackiej Plaka.

Szczegóły

Opublikowano: 24 wrzesień 2015

Jaskinia Sfendoni znajduje się w pobliżu miejscowości Zoniana i jest jedną z najważniejszych jaskiń w Grecji. Jej powierzchnia wynosi około 3.000 metrów kwadratowych. Dla gości udostępniono trasę o długości około 270 m., wzdłuż których można podziwiać wiele imponujących formacji - stalatyty, stalagmity.

Szczegóły

Opublikowano: 24 wrzesień 2015

Główna arteria miejsca Kijowa stanowi zabytek z czasów niezbyt chlubnego okresu w dziejach miasta. Oto bowiem w latach pięćdziesiątych XX wieku zdecydowano się wreszcie odbudować zniszczoną podczas wojny zabudowę okolic Chreszczatyku. Zamiast powrotu do przedwojennego charakteru alei, zdecydowano się jednak na ówczesną nowoczesność. Budynki zbudowano więc w czystym stylu socrealistycznym, zachowując wyjątkowo niewiele odniesień do przeszłości tego miejsca. Jednak dopiero porównując socrealistyczną zabudowę Chreszczatyku z pozostałościami po dawnych obiektach (np. Brama Ladska czy budynek Filharmonii Narodowej), widać jak ucierpiała kijowska architektura na zmianie stylistyki. Aleja prowadzi też na słynny Majdan Nezależnosti.

Szczegóły

Opublikowano: 24 wrzesień 2015

Puerto Vallarta – miasto i uzdrowisko w Meksyku, w stanie Jalisco, nad zatoką Banderas (Ocean Spokojny). Około 165,8 tys. mieszkańców. Nazwa miasta pochodzi od nazwiska Ignacio Vallarta, prawnika i gubernatora stanu Jalisco, towarzysza walk Benito Juáreza. Miasto ze względu na bliskość centrum rolniczego na rzeką Ameca, oraz licznych kopalni w górach oraz pięknego położenia jest bardzo popularnym miastem turystycznym. Popularność Vallarty, jako turystycznego celu wakacji zaczęła się od znanego filmu Noc iguany z Richardem Burtonem i Avą Gardner nakręconego w latach 60. XX wieku w Puerto Vallarta. Burton i towarzysząca mu Liz Taylor kupili nawet dom w mieście[6]. Ekipie filmowej i zgromadzonym gwiazdom Hollywood towarzyszyły rzesze reporterów, których relacje przyczyniły się do popularyzacji miasta, jako turystycznej atrakcji. Położenie miasta wzdłuż piaszczystych plaży Banderas Bay, gorący, subtropikalny klimat, bliskość otaczających miasto zielonych dżungli na stokach gór uczyniły je magnesem dla turystycznych inwestycji. Miasto dzieli się w zasadzie na trzy charakterystyczne zony: hotelarską na zachodzie, centrum miasta z tzw. Old Vallarta i Nowe Miasto (Nuova Vallarta). Większość hoteli i atrakcji turystycznych mieści się wzdłuż wybrzeży zony hotelarskiej i Centrum. Turystyczne życie nocne ma miejsce głównie wzdłuż nadmorskiego deptaku Maleċon, gdzie skupiły się liczne restauracje, puby i kluby. Lokalna ludność oferuje odwiedzającym wyroby rękodzieła artystycznego, biżuterię, lokalne tkaniny i pamiątki turystyczne. Na Maleconie można też znaleźć szereg rzeźb lokalnych artystów, przylegające uliczki oferują wiele galerii sztuk, salony jubilerskie, kosmetyczne. W najstarszej części miasta, za rzeką Rio Cuale skupiły się popularne kluby, kawiarnie i pensjonaty LGBT. Mieszczą się one głównie w pobliżu ulicy Olas Altas. Tuż obok zlokalizowany jest duży, nowoczesny hotel Blue Chairs dla klienteli LGBT.

Szczegóły

Opublikowano: 24 wrzesień 2015

Góra będąca najwyższą pomiędzy hrabstwami Carlow i Wexford. Mount Leinster nie tylko jest miejscem dla przeciętnych turystów,ale też ma ogromne powodzenie dla paralotnairzy,kolarzy.Należy podkrelić,że góra jest często wykorzystywana przy jest miejscem bardzo popularnym nie tylko wśród „zwykłych” turystów, ale też wśród kolarzy jak i przy etapach Tour of Ireland.Góra ta ta wznosi się 795 m n.p.m i jest to piąty najwyższy szczyt po Lugnaquilla 925m, Mullaghcleevaun 849m, Tonelegee 817m i Cloghernagh 800m w Leinster i najwyższa z gór Blackstairs.

Szczegóły

Opublikowano: 23 wrzesień 2015

Góry Psiloritis - Idi (Ida) - Najwyższe pasmo górskie na Krecie. Najwyższy szczyt Timios Stavros ma 2456 m n.p.m.. Wspinaczkę można rozpocząć z dwóch miejsc: miejscowości Kamares lub płaskowyżu Nida. Z Kamares wędrówka trwa ok 8 godzin + ok 2 godzinne dojście i zwiedzanie Groty Kamares (1525 m n.p.m.). Grotka była w okresie średniominojskim świątynią dla mieszkańców równiny Mesara, została ponownie odkryta w 1913r Wejście z płaskowyżu Nida trwa ok 4 godziny. Po drodze można zwiedzić jaskinię Ida (1540 m n.p.m.), w której, wg mitologii nimfy wychowały Zeusa karmiąc go mlekiem kozy i miodem. Do jaskini małego Zeusa przyniosła jego matka Rea, aby uchronić go przed jego ojcem Kronosem, który zjadał swoje dzieci w obawie przed spełnieniem przepowiedni, iż jego dziecko pozbawi go władzy. Na Timios Stavros znajduje się schronisko i kościół. Ze szczytu można podziwiać zapierające dech w piersiach widoki. Informacje praktyczne: Zdobyć Timios Stavros można od czerwca do września. Należy mieć dobrą kondycję, ciepłe ubranie, porządne obuwie, prowiant, wodę, śpiwór. Najlepiej zabrać ze sobą kompana (lub kilku).

Szczegóły

Opublikowano: 23 wrzesień 2015

Agia Galini (Αγία Γαλήνη) jest jednym z najpopularniejszych nadmorskich kurortów na południowym wybrzeżu Krety. To małe miasteczko z widokiem na zatokę Messara tętni życiem w miesiącach letnich i zapewnia wszelkie niezbędne udogodnienia turystyczne. Plaże, szmaragdowe morze, jaskinie, mit Dedala i Ikara oraz dawny hipisowski klimat sprawiają, że obecnie wioska ta stała się ulubionym miejscem dla wielu turystów. Panujący tu swoisty łagodny mikroklimat sprawia, że nawet w środku zimy codziennie świeci tu słońce. Położenie w centralnej części Krety, między Rethymno a Heraklionem w pobliżu znanych stanowisk archeologicznych (Fajstos, Gortyna, Apoloudou), pięknych plaż (Agios Pavlos, Preveli, Triopetra), tradycyjnych wiosek kreteńskich oraz znanych klasztorów (Preveli, Odigitria) sprawia, że Agia Galini to dobra baza wypadowa do organizowania nawet krótkich wycieczek samochodowo-motocyklowych. Małe wysepki Paximadia położone vis a vis miejscowości to kolejne miejsce, do którego warto zajrzeć. Aby się tu dostać można wykupić rejs lokalną łodzią. Drogą morską można także dotrzeć do pięknych jaskiń położonych na zachód od Agia Galini. W sezonie letnim są także organizowane rejsy na pobliskie plaże: Preveli, Agios Pavlos, St. George.

Szczegóły

Opublikowano: 23 wrzesień 2015

Shendao ( dosł. „droga duchów”) – w chińskiej architekturze sakralnej rytualna droga, prowadząca do grobowca cesarza lub jakiegoś ważnego dostojnika. Shendao pojawiły się w połowie II wieku p.n.e., w okresie panowania zachodniej dynastii Han. Od Wielkiej Czerwonej Bramy do Grobowców dynastii Ming wiedzie siedmiokilometrowa rytualna droga, zwana w chińskiej tradycji drogą duchów (shendao). Jej kilkusetmetrowy odcinek za Pawilonem Steli ozdobiony jest po bokach ustawionymi w 12 par posągami zwierząt, zarówno realnych (słonie, wielbłądy, konie), jak i mitycznych (qilin, xiezhi). Za nimi znajduje się 12 posągów mandarynów. Koniec drogi duchów wieńczy wykuta w marmurze ozdobna Brama Smoka i Feniksa.

Szczegóły

Opublikowano: 23 wrzesień 2015

Rzeźba stojąca przy wzgórzu wawelskim w Krakowie, u wejścia do jaskini Smocza Jama, dłuta Bronisława Chromego z 1972 roku, przedstawiająca legendarnego smoka wawelskiego. Rzeźba została odlana z brązu i osadzona na głazie. Wewnątrz zamontowana została instalacja gazowa pozorująca zianie ogniem. Ogień bucha co kilka minut.

Szczegóły

Opublikowano: 22 wrzesień 2015

Mdina to miasto znajdujące się na Malcie z piękną, arabską architekturą. Miasto jest wyłączone z ruchu kołowego, więc warto przespacerować się wąskimi, średniowiecznymi uliczkami. Mdina położona jest na wzgórzu, skąd rozciąga się widok na całą wyspę. Warto także odwiedzić okoliczny Rabat, który jest zaliczany do przedmieść arabskiej Mdiny.

Szczegóły

Opublikowano: 22 wrzesień 2015

To najstarsza kawiarnia we Włoszech, powstała prawie pół wieku przed Caffe Greco: w 1720 roku. Jest też jedną z najdłużej działających kawiarni na świecie. Ma już prawie 300 lat. Caffe Florian mieści się w samym centrum Wenecji, czyli przy placu św. Marka. Jest miejscem, gdzie można nie tylko napić się podobno najlepszej kawy w Europie, posłuchać dźwięków pianina i spędzić romantyczny wieczór we dwoje, w Caffe Florian odbywają się też biennale sztuki współczesnej oraz mniejsze wystawy. To kawiarnia i świątynia sztuki jednocześnie.

Szczegóły

Opublikowano: 22 wrzesień 2015

Przez wiele lat Las Arenas była jedną z najważniejszych aren w Barcelonie. Zaprojektowana przez architekta Augusta Carrerasa i wybudowana z inicjatywy Josepa Marsansa, zastąpiła ona Plac Torina, który stał się za mały, by pomieścić miejscowe firmy. Las Arenas, wybudowana w stylu neomauretańskim, miała średnicę 52 metrów i mieściła 16,000 osób. Jej inauguracja odbyła się 29 czerwca 1900 roku, a ostatnia walka była tam oglądana w 1977 roku. Od tego czasu zaczęły powstawać różne projekty mające na celu ocalić ten budynek przed zburzeniem przez radę miejską. Położona na Plaza de España – jednym z największych miejsc łączących gospodarkę i turystykę Barcelony, niedaleko kompleksu biznesowo-handlowego Fira de Barcelona zbudowanego na potrzeby Universal Exhibition w 1929 roku, Las Arenas stanowi obecnie centrum handlowe mieszczące liczne sklepy, restauracje i miejsca rozrywki. Projekt modernizacji areny został przeprowadzony przez firmy Richard Rogers Partnership i Alonso-Balaguer Associated Architects, którym udało się wykorzystać przestrzeń areny, by stworzyć obszar o wielkości ponad 30,000 metrów kwadratowych, na którym na 6 piętrach znajduje się 110 sklepów. Na górze budynku znajduje się okrągły taras oferujący imponujący widok na Barcelonę. W środku areny znajduje się także Muzeum Rocka oraz 12-ekranowe kino.

Szczegóły

Opublikowano: 22 wrzesień 2015

La Font màgica (hiszp. Fuente mágica) Magiczna fontanna - kompleks fontann znajdujący się przy Avenida Maria Cristina w Barcelonie. Fontanna znajduje się u podnóża wzgórza Montjuïc, tuż obok hal targowych Fira de Barcelona oraz Plaça d'Espanya. Została zbudowana w 1929 r. podczas odbywającej się wtedy w Barcelonie Wystawy światowej EXPO. Projektantem fontanny był Carles Buigas. Ogromnych rozmiarów fontanny są zwykle w godzinach wieczornych miejscem widowiskowych spektakli artystycznych: woda - światło - dźwięk. Podczas pokazu w takt muzyki, z setek dysz fontanny wydobywają się strumienie wody o zmiennym ciśnieniu, tworząc rozmaite przestrzennie ukształtowane elementy i figury. Odpowiednie grupy strumieni wody wypływającej pod różnymi kątami są podświetlane zmieniającymi się światłami o różnych kolorach. Spektakle odbywają się średnio co pół godziny lub co godzinę.

Szczegóły

Opublikowano: 21 wrzesień 2015

Salem – miasto w hrabstwie Essex, w stanie Massachusetts, w USA. Wielu ludzi kojarzy miasto z procesem czarownic z 1692 roku, który zapoczątkował sławę miasta, jako ośrodka zarówno turystyki, jak i kultury. Tutejsze wozy policyjne mają stosowne logo, szkoły publiczne są znane jako „Szkoły Czarnoksięstwa”, zespół futbolowy miejscowej szkoły wyższej nazywa się „The Witches” („Czarownice”), a Gallows Hill, miejsce ówczesnych publicznych egzekucji, jest używane w charakterze boiska sportowego. Indianie nazywali to miejsce Naumkeag, co oznacza „kraina węgorza”. Salem zostało założone u ujścia rzeki Naumkeag do Oceanu Atlantyckiego w 1626 roku przez kompanię rybacką z Cape Ann zarządzaną przez Rogera Conanta. Nazwa miasta pochodzi od nazwy Jerozolimy (ang. Jerusalem). Conanta zastąpił później John Endicott, gubernator przydzielony przez Massachusetts Bay Company. Salem pierwotnie mieściło w swych granicach sporą część dzisiejszego North Shore, w tym Marblehead, odłączonych w 1649 roku. Większość oskarżonych w procesie czarownic mieszkała w pobliżu 'wioski Salem', obecnego Danvers. Wioska Salem obejmowała też Peabody oraz część obecnego Beverly. Middleton, Topsfield, Wenham i Manchester-by-the-Sea również stanowiły części Salem. Jednym z najbardziej znanych aspektów Salem jest jego historia zarzutów o czary, która rozpoczęła się z Abigail Williams, Betty Parris i ich znajomych, bawiących się szklaną Venus i jajkami. Salem osiągnęło dalszy rozgłos jako miejsce procesu Dorthy Talbye, gdzie chora psychicznie kobieta została powieszona za zamordowanie córki, ponieważ w tamtych czasach w Massachusetts nie było rozróżnienia między szaleństwem a zachowaniem przestępczym. Syn Hathorna, sędzia John Hathorne, był także symbolem tego okresu. Wierzono, że czarownice były prawdziwe. Nie było naukowego wyjaśnienia zachowania odbiegającego od normy, więc czary wydawały się być logicznym wytłumaczeniem na wszelkie anomalie behawioralne (obecnie niektórzy eksperci podejrzewają, że mógł to być wynik zatrucia sporyszem, które powodowane jest przez grzyb znajdujący się na ziarnie zboża). Nic nie wywoływało więcej strachu w społeczeństwie purytańskim niż ludzie, którzy wydawali się być opętani przez diabła, więc każdą osobę podejrzaną o uprawianie czarów traktowano jak przestępcę. Sędzia Hathorne był najbardziej znany jako sędzia w procesach czarownic, jako „Hanging Judge”( wieszajacy sędzia) za skazywanie podejrzanych o guślarstwo na śmierć. 26 lutego 1775 zwolennicy niepodległości podnieśli most zwodzony nad North River, by nie dopuścić do zdobycia przez brytyjskiego pułkownika Alexandra Leslie i jego 300-osobowego oddziału składu amunicji ukrytego w północnym Salem. W czasie rewolucji amerykańskiej miasto to stało się centrum kaperskim. W 1790 roku Salem było szóstym co do wielkości miastem w kraju i posiadało znany na całym świecie port morski, używany też do handlu z Chinami. Dorsze były stąd eksportowane do Indii Zachodnich i Europy. Cukier i melasę sprowadzano z Indii Zachodnich, herbatę z Chin, a pieprz z Sumatry. Okręty z Salem zawijały też do portów w Afryce, Rosji, Japonii i Australii. Podczas wojny z 1812 roku, skończyły się czasy kaperstwa. Po czasie prosperity pozostała w mieście architektura, w tym wzniesiony w stylu federalnym dwór zaprojektowany przez Samuela McIntyre, którego imieniem nazwano potem największą z historycznych dzielnic. Uzyskawszy prawa miejskie w 1836 roku, Salem przyjęło w 1839 roku pieczęć miejską z motto: „Divitis Indiae usque ad ultimum sinum” -- „Najdalszemu na wschodzie portowi”. Nathaniel Hawthorne był zarządcą portu w latach 1846–1849. Pracował w Customs House nieopodal Pickering Wharf, to o nim jest mowa na początku powieści The Scarlet letter. Lecz w XIX w. żegluga zaczęła podupadać. Salem i jego mulisty port zostało prześcignięte przez Boston i Nowy Jork. W konsekwencji miasto zwróciło się ku przemysłowi. Powstawały zakłady, w tym garbarnie, wytwórnie obuwia i przemysłu odzieżowego, jak Naumkeag Steam Cotton Company. Duża część mill town uległa zniszczeniu podczas wielkiego pożaru w Salem, w roku 1914, który rozpoczął się w Korn Leather Factory. Spłonęło ponad 400 domów, bez dachu nad głową znalazło się 3500 rodzin. Lecz najcenniejsze architektonicznie budynki Salem ocalały, co pomogło adaptować jego centrum jako centrum turystyczne.

Szczegóły

Opublikowano: 21 wrzesień 2015

Dolina motyli - jest jednym z tych miejsc, które trzeba obowiązkowo odwiedzić będąc na wyspie Rodos. Zalesiona dolina co roku w letnich miesiącach staje się domem dla milionów motyli. Przesiadują one na zacienionych skałach i drzewa. Zwabia je tutaj zapach ambrowców wschodnich. Niestety przeszkodą w podziwianiu owadów jest to, że przesiadując na skałach, zlewają się one z ich tłem. Cierpliwi muszą zatem wyczekiwać aż wzbiją się w powietrze, gdyż właśnie wtedy uwidacznia się ich przepiękny, pomarańczowy kolor pod skrzydłami. Długość trasy spacerowej wynosi ok. 2 km. Wiedzie ona drewnianymi mostkami wzdłuż strumyków, które zamieszkiwane są przez kraby. Miejsce to jest prawdziwą oazą spokoju, dlatego bezwzględnie zabroniene jest jakiekolwiek hałaśliwe zachowanie. Surowo zabronione jest także oczywiście łapanie motyli. Do Doliny Motyli dotrzemy kierując się w stronę Epano Kalamonas za lotniskiem Paradisi. Petaludes znajduje się ok. 2 km od Epano. Droga jest stosunkowo dobrze oznakowana i nikt nie powinien mieć problemów z obraniem dobrego kierunku.

Szczegóły

Opublikowano: 21 wrzesień 2015

Simi jest jedną z greckich wysp i gmin. Geograficznie wyspa należy do archipelagu Dodekanez. Wyspa leży 41 km od wybrzeży Rodos i 425 km portu w Pireusie. Powierzchnia wyspy wynosi 58,1 km². Najbliższym stałym lądem położonym od Simi jest półwysep Datça należący to tureckiej prowincji Muğla. Głównym miastem i zarazem stolicą wyspy jest położone w północno-wschodniej części wyspy miasto Simi (podzielone na dolne zwane też Yialos oraz górne Chorio). Innymi miejscowościami na wyspie są Pedi, Nimborio oraz Panormitis, które posiada najsłynniejszy na wyspie klasztor, cel pielgrzymek z całej Grecji. Łączna populacja wyspy wynosi 2606 mieszkańców zajmujących się głównie handlem, turystyką oraz rybołówstwem. Sezon turystyczny trwa od maja do października. W tych miesiącach populacja wyspy gwałtownie wzrasta nawet do 6000 osób. Simi jest popularnym miejscem turystycznym ze względu na liczne zabytki oraz plaże, na które można się dostać m.in. za pomocą łodzi. Simi jest jedną z greckich gmin, w skład której wchodzą również okoliczne niezamieszkane wyspy: Gialesíno, Diavátes, Kouloúndros, Marmarás, Nímos, Sesklío oraz Chondrós. Łączna powierzchnia gminy wynosi 65,74 km².

Szczegóły

Opublikowano: 21 wrzesień 2015

Zaledwie kilku lat potrzebowali Chińczycy, aby stać się liderem, pod względem długości linii kolei dużych prędkości. Zanim jednak zaczęli swoją przygodę z KDP na dobre, uruchomili pierwszą na świecie kolej magnetyczną - w Szanghaju. Budowa rozpoczęła się w marcu 2001 r. i trwała niecałe dwa lata. Linia o długości 30,5 km kosztowała, bagatela, 1,2 miliarda dola-rów. Na uroczystym otwarciu w 2003 r. wśród pierwszych pasażerów był premier Chin oraz ówczesny kanclerz Niemiec Gerhard Schröder. Po zakończeniu testów, regularne kursy z pasażerami Maglev rozpoczął 1 stycznia 2004 r. Na trasie znajdują się tylko dwie stacje – początkowa w centrum miasta, połączona ze stacją metra Long Yang Lu i końcowa – na międzynarodowym lotnisku Pudong. Przejazd zajmuje zaledwie siedem minut, a maksymalna, osiągana prędkość wynosi 431 km/h. Pierwszy pociąg na trasę wyjeżdża o 6.45, ostatni – o 21.40. Od rana do godziny 18.45 częstotliwość kursowania wynosi 15 minut, później pociągi jeżdżą co 20 minut. Prędkość maksymalną pociągi osiągają jednak tylko w godzinach szczytu: pomiędzy 9 rano a 10.45 oraz między 15 a 16.45. W pozostałych porach składy poruszają się jedynie 300 km/h. Na stacjach Maglevu znajdują się kasy, oferujące też gadżety związane z koleją magnetyczną, i poczekalnia. Bilet w jedną stronę kosztuje 50 juanów (26 zł) w klasie ekonomicznej i 100 juanów (52 zł) w klasie VIP. Jeśli kupimy bilet za przejazd tam i z powrotem, zapłacimy mniej: odpowiednio 80 i 160 juanów (42 i 84 zł). Dopiero posiadając ważny bilet, przejdziemy przez specjalne bramki na peron, skąd odjeżdżają superszybkie pociągi

Szczegóły

Opublikowano: 20 wrzesień 2015

Jeden z najpopularniejszych polskich obiektów rekreacyjno-imprezowych, wizytówka Sopotu. Składa się z 2 części: spacerowej o długości 511, 5 (najdłuższy drewniany pomost w Europie) oraz usytuowanego na lądzie placu o powierzchni 20 tys. mkw.

Szczegóły

Opublikowano: 20 wrzesień 2015

Najwyższe wzniesienie na Pogórzu Ciężkowickim, wznoszące się na 562 m n.p.m.

Szczegóły

Opublikowano: 20 wrzesień 2015

Caorle jest jednym z najbardziej urokliwych miast na północnym wybrzeżu Adriatyku. W Caorle znajdziemy przepięknie odrestaurowaną starówkę, szerokie plaże, nadmorskie bulwary, port jachtowy i aquapark. Dumą Caorle jest historyczne centrum miasta z kolorowymi kamieniczkami, wąskimi uliczkami, szerokimi deptakami i licznymi restauracjami ze stolikami na świeżym powietrzu, gdzie czuć morską bryzę. W wyjątkowo zadbanych, nieco bajkowych kamieniczkach pełno jest niewielkich sklepików, kawiarni czy barów. Na górze znajdują się wakacyjne apartamenty do wynajęcia. Caorle słynie z bardzo dobrej bazy noclegowej. Wzdłuż wybrzeża znajdują się eleganckie hotele z restauracjami i basenami. Tuż obok starówki, w centrum Caorle znajduje się przystań z jachtami i kutrami. Można tutaj obserwować tradycyjną pracę okolicznych rybaków, którzy o świcie wypływają w morze, później handlują rybami, a popołudniami sprzątają łodzie i przygotowują sieci na kolejny dzień połowu. W tutejszym porcie rybnym zaopatrują się szefowie kuchni lokalnych restauracji.

Szczegóły

Opublikowano: 20 wrzesień 2015

Największą atrakcją wyspy St. Lucia jest wulkan Qualibou na Mount Soufriere. Od XVIII wieku nie zanotowano żadnej erupcji i jest to prawdopodobnie jedyny wulkan na świecie, do którego wnętrza można wjechać samochodem. Wulkan otaczają siarkowe źródła, a zapach zgniłych jaj niesie się przez wiele kilometrów. Nie odstrasza to jednak tłumnie odwiedzających to miejsce turystów.

Szczegóły

Opublikowano: 20 wrzesień 2015

Pitons - dwa wzniesienia pochodzenia wulkanicznego (Gros Piton i Petit Piton) w południowo-zachodniej części wyspy Saint Lucia na Karaibach, w 2004 roku wpisane na listę światowego dziedzictwa UNESCO. Gros Piton ma wysokość 771 m n.p.m., a Petit Piton 743 m n.p.m. Wzniesienia połączone są grzbietem Piton Mitan. Wzniesienia leżą w obszarze rezerwatu przyrody Pitons Management Area o powierzchni ok. 30 km2. Dominuje tu roślinność tropikalna i subtropikalna.

Szczegóły

Opublikowano: 20 wrzesień 2015

Cenote stanowią najdłuższy podziemny system rzek i jaskiń na świecie i przez całe wieki to wokół nich budowano osady i miasteczka, ze względu na dostęp do słodkiej wody. Dla starożytnych Majów były też miejscem wielu obrzędów sakralnych. Cenote Ik Kil znajduje się 26 metrów pod powierzchnią gruntu, ma średnicę około 60 metrów i głębokość około 40 metrów. Woda jest krystalicznie czysta (przefiltrowana przez podłoże wapienne), z mnóstwem ryb, lecz bardzo zimna. Cenote Ik KIl jest obecnie częścią większego kompleksu z restauracjami, sklepami i domkami do wynajęcia. W 2010 i 2011 roku rozgrywano tu Mistrzostwa Świata w nurkowaniu sponsorowane przez Red Bulla.

Szczegóły

Opublikowano: 20 wrzesień 2015

Kasyno w Konstancy (rum. Cazinoul din Constanța) – publiczne kasyno znajdujące się w Konstancy. Zostało zbudowane w roku 1909, a w 1910 nastąpiło jego otwarcie. Było jednym z charakterystycznych budynków w Konstancy. Przed jego wzniesieniem w latach 1880–1902 znajdowała się w tym miejscu drewniana budowla – Cazin, która służyła przede wszystkim jako miejsce wypoczynku dla turystów. Początkowo budynek był inspirowany tradycjami sztuki rumuńskiej, a architektem był Petre Antonescu. Po wykonaniu prac początkowych, plany zostały zmienione, a pracę nad projektem przejął architekt pochodzenia francuskiego lub szwajcarskiego Daniel Renard, zastępując tradycyjny rumuński styl, stylem secesyjnym. Budynek został ukończony w roku 1909, a w 1910 został publicznie otwarty. W środku budynku oprócz kasyna działała też restauracja. Budynek był modernizowany i odrestaurowywany w 1937 oraz w roku 1986. Budynek służy dzisiaj tylko jako miejsce turystyczne, nie jest w użytku czynnym, a z bliska widać uszkodzenia budynku, takie jak powybijane okna oraz zardzewiałe poręcze.

Szczegóły

Opublikowano: 20 wrzesień 2015

Gondole są jednym z symboli Wenecji. Znamy je z romantycznych filmów i ze zdjęć. Nic więc dziwnego, że prawie każdy turysta planujący odwiedzenie Wenecji zastanawia się nad ceną za kurs gondolą. Jeśli uznamy, że tramwaje wodne w Wenecji można porównać do autobusów komunikacji miejskiej, to gondole porównuje się do taksówek. Ceny są wygórowane, a ponadto łatwo trafić na oszustów. Z drugiej jednak strony kurs gondolą to niezapomniane przeżycie. Wygląd i rozmiar gondoli jest ściśle określony przepisami. Wszystkie gondole mają długość 11 m. i szerokość 1,75 m. Gondole wbrew pozorom są bardzo stabilne na wodzie (pomaga w tym płaskie dno). Taki kształt gondoli ułatwia manewrowanie w wąskich kanałach, gdzie jest stosunkowo duży ruch na wodzie. Gondolier ma do dyspozycji tylko jedno wiosło i to przy jego pomocy może sterować łodzią. Gondolierzy często mają na sobie słomiany kapelusz, koszulę w pasy i czarne spodnie. Same gondole są także koloru czarnego. Postoje gondoli znajdują się m.in. przy placu św. Marka, przy moście Rialto oraz w okolicy dworca kolejowego Venezia S. Lucia.

Szczegóły

Opublikowano: 20 wrzesień 2015

Hotel Monopol we Wrocławiu przy ul. Heleny Modrzejewskiej – wybudowany w 1892 w stylu Art Nouveau na miejscu przykościelnego cmentarza i klasztoru (w 1817 przekształconego na areszt). Plac po areszcie pod koniec XIX wieku kupili za 600 tys. marek wrocławscy Żydzi – bankier Wallenberg Pachaly i architekt Karl Grosser; postawili tu dom handlowy i hotel, w którym znajdowało się 69 pokoi, w tym 21 pokoi jednoosobowych, 46 dwuosobowych oraz 2 apartamenty. Najmniejsze pokoje miały około 10 m² powierzchni, apartamenty - do 36 m² i według standardów końca XIX wieku zaliczały się do luksusowych. Portyk z balkonem nad wejściem głównym do hotelu został dobudowany dopiero w 1937, specjalnie po to, by mógł z niego przemawiać Adolf Hitler, w 1958 na tym samym balkonie śpiewał także dla zgromadzonej przed hotelem publiczności Jan Kiepura. Część hotelowa kompleksu przetrwała wojnę bez znaczniejszych uszkodzeń. Hotel, który po wojnie stał się własnością firmy "Orbis", a także hotelowa restauracja często gościła osoby ze świata naukowego Wrocławia, a także artystów filmowców. W hotelowych wnętrzach kręcono także kilka spośród znanych polskich filmów, m.in. "Popiół i diament" Andrzeja Wajdy z 1958 (w hotelu toczy się większość akcji filmu, wraz ze słynnymi scenami z podpalaniem kieliszków ze spirytusem i polonezem o poranku, które to miały miejsce w hotelowej restauracji), "Lalka" Hasa z 1968, "Konsul" Mirosława Borka z Fronczewskim w roli głównej z 1989, a także sceny z serialu "Stawka większa niż życie". Hotel został w 1984 wpisany do rejestru zabytków. W 2007 został sprzedany, a nowy właściciel - Holding Liwa, przeprowadził generalny remont według projektu krakowskiego architekta Marcina Janowskiego. Ponownie otwarty 18 kwietnia 2009; znajduje się w nim 121 pokoi, 4 sale konferencyjne i 2 restauracje, ma standard pięciu gwiazdek. Hotel zyskał uznanie UEFA i został oficjalnie rekomendowany jako baza pobytowa dla drużyn biorących udział w Euro 2012; zamieszkała w nim reprezentacja Czech.

Szczegóły

Opublikowano: 19 wrzesień 2015

Elevador do Lavra – kolej linowo-terenowa (funikular) znajdująca się na Calçada do Lavra, w Lizbonie, w Portugalii. Otwarta w 1884 roku, jest najstarszym funikularem w Lizbonie. Łączy rua Câmara Pestana i Largo da Anunciada. Jest własnością Companhia de Carris de Ferro de Lisboa (Carris) i od 19 lutego 2002 jest Zabytkiem Narodowym (dekret z mocą ustawy 5/2002, Dziennik Ustaw 42, 1.ª seria-B, 19 lutego 2002).

Szczegóły

Opublikowano: 19 wrzesień 2015

Elevador da Glória (Kolej linowo-terenowa Glória) – kolej linowo-terenowa łącząca dzielnicę Baixa (Praça dos Restauradores) z Bairro Alto (Jardim / Miradouro de São Pedro de Alcântara), w Lizbonie, w Portugalii. Jest ona obsługiwana przez Carris. Elevador da Glória została otwarta dla publiczności 24 października 1885. Na początku została zaprojektowana jako system zasilany wodą, następnie w 1886 roku został zastąpiony przez system parowy, i wreszcie w 1915 roku została zelektryfikowana. W 2002 roku została wpisana na listę Pomników Narodowych.

Szczegóły

Opublikowano: 19 wrzesień 2015

Ta niewielka miejscowość nad brzegiem Oceanu Atlantyckiego jest szeroko znana w świecie ze swych doskonałych fal, które cenią sobie znawcy surfingu. Ericeira położona jest o godzinę drogi autobusem od Lizbony i około pół godziny od Sintry. Początki osadnictwa sięgają jeszcze czasów fenickich. W okresie średniowiecza była to przede wszystkim osada rybacka. Znaczny wzrost gospodarczy nastąpił w XIX wieku kiedy to miejscowość stała się ważnym portem celnym oraz handlowym. To stąd wyruszały w głąb kraju transporty, składające się głównie ze zboża i wina. Ericeira nazywana była wówczas spichlerzem regionu Estramadura. Jednak z czasem port handlowy utracił swoje znaczenie i Ericeira na powrót stała się niewielką rybacką osadą. Ta malownicza miejscowość, o białych domach i brukowanych uliczkach, posiada dobrą infrastrukturę hotelową i dominują w niej niewielkie, rodzinne hotele. Nie wszystkie plaże służą wyłącznie surferom. Jest kilka uroczych i odsłoniętych od wiatru miejsc, na których fale są nieduże.

Szczegóły

Opublikowano: 19 wrzesień 2015

Óbidos to maleńkie, zwarte miasteczko, które zachwyca od pierwszego kroku po przekroczeniu murów. Uliczki skąpane w kwiatach, budynki pomalowane w kolorach żółtym, niebieskim i białym, sklepiki, restauracje, kościoły i zamek. Óbidos znajduje się na północ od Lizbony, w regionie Leiria. Położone jest na wzgórzu i zamknięte w obrębie murów XVI wieku. Najlepiej zostawić samochód na dole pod murami i do samego miasteczka udać sie piechotą, to zaledwie kilka minut. Zresztą chyba nie bardzo można wjeżdżać do samego miasteczka. Do miasta można dostać się przez południową bramę Porta da Vila (datowaną na 1380 rok). Jest ona wyłożona imponującymi XVIII-wiecznymi niebieskimi płytkami azulejos. Sama brama odgrywa ważną rolę podczas 2-tygodniowych wielkanocnych procesji przy świecach, uważanych za najbardziej widowiskowe w Portugalii. Początki Óbidos są datowane na rok 308 p.n.e., kiedy to zostało założone przez Celtów. W 1755 miasto nawiedziło trzęsienie ziemi, na szczęście zniszczone budynki zostały precyzyjnie zrekonstruowane na istniejących fundamentach. Układ ulic oraz domów pozostał niezmieniony. Dzisiaj wszystko wygląda jakby zostało przeniesione z przeszłości. Otaczające miasto mury również są w znakomitym stanie, można na nie wejść by podziwiać panoramę okolicy. Na kilku fragmentach murów obronnych widzimy metalowe elementy służące do cumowania okrętów. Obecnie Óbidos leży w odległości kilku kilometrów od brzegu oceanu, ale przed wiekami stykało się z jego falami. Óbidos liczy nieco ponad 6 tysięcy mieszkańców, ale rozbudowuje się jedynie na obszarze podgrodzia. Część okolona średniowiecznymi murami już dawno wpisana została na Listę Światowego Dziedzictwa UNESCO i wszystko, co się tam dzieje, obwarowano srogimi rygorami. Większości obiektów w ogóle nie można rekonstruować, zabroniono wszelkich dobudówek i używania asfaltu. Nie ma neonów, satelitarnych anten i wielkich reklam. Za popularność miejscowości odpowiedzialny jest Dionizy I – jego przyszła małżonka, Izabela Aragońska zakochała się w tutejszym starym mauretańskim zamku, który w 1282 został jej darowany w ślubnym podarku. Potem stało się to już tradycyjnym prezentem ślubnym, jakim portugalscy władcy obdarowywali swoje królewskie małżonki. Dziś w obrębie murów w szpalerze pobielonych domków z ultramarynowymi lub szafranowymi akcentami, ciągną się wybrukowane kocimi łbami uliczki. Na każdym kroku wyłaniają się otoczone murkami ogrody z piknymi kwiatami, jest tu 14 kościołów i kaplic, oraz masę sklepików z wyrobami rzemiosła. Bohaterką miasteczka została barokowa malarka Josefa de Óbidos, która przeniosła się tu na stałe z Sewilli. Kilka jej obrazów można zobaczyć w renesansowym kościele Santa Maria, wybudowanym na pozostałościach wizygockich i mauretańskich; obrazy wiszą na prawo od ołtarza. Kościół, którego ściany sa pokryte azulejos, w 1441 roku był miejscem zaślubin 10-letniego króla Alfonsa V z jego 8-letnia kuzynką Izabelą. Po przeciwnej stronie placu, za ciekawym portykiem obok pręgierza krył się kiedyś miejscowy bazar. Co roku na początku marca odbywa się tutaj Festival de Chocolate, czyli Festiwal Czekolady. Z całego świata zjeżdżają tu profesjonalni cukiernicy. Zobaczyć można wtedy czekoladowe rzeźby, konstrukcje z czekolady, ubrania i biżuterię z czekoladowymi elementami, pokazy gotowania i oczywiście mnóstwo czekoladowych smakołyków, czekolady, czekoladki, trufle, lody, napoje i ciasta oraz tradycyjna wiśniowa nalewka, serwowana w małych kieliszkach – czywiście też z czekolady. Owa pyszna, słodka wiśniówka znana jest pod nazwą ginjinha i uchodzi za najsławniejszy wyrób Óbidos. Poza tym w lecie (zazwyczaj w pierwszym tygodniu lipca) odbywa się w Óbidos słynny Festiwal Średniowieczny z pokazami sztuki rycerskiej, kuciem broni, turniejami konnymi, pochodami przebierańców, teatrami ulicznymi, jarmarkami, kolorowymi starganami z pamiątkami i lokalnym rzemiosłem. Dojazd do Óbidos: Óbidos oddalone jest od Lizbony o 83 km na północ. Jedzie się cały czas autostradą A8.

Szczegóły

Opublikowano: 19 wrzesień 2015

La Rambla lub Las Ramblas (hiszp.) / Les Rambles (katal.) – ruchliwa kilometrowa ulica w centrum Barcelony, popularna zarówno wśród turystów, jak i mieszkańców. Deptak jest w dzielnicy Barri Gòtic. Prowadzi od Plaça de Catalunya w centrum do pomnika Krzysztofa Kolumba na nabrzeżu. Zazwyczaj pełen jest ulicznych przedstawień, straganów i kawiarenek na wolnym powietrzu. La Rambla kipi życiem przez całą dobę. Oficjalnie La Rambla stanowi ciąg krótszych ulic, z których każda nosi inną nazwę (stąd forma w liczbie mnogiej, Les Rambles). Poczynając od Plaça de Catalunya kolejno są to: Rambla de Canaletes, Rambla dels Estudis, Rambla de Sant Josep, Rambla dels Caputxins oraz Rambla de Santa Monica. Zbudowanie na początku lat 90. centrum handlowego Maremagnum zaowocowało przedłużeniem deptaka w postaci drewnianego molo prowadzącego do portu (Rambla de Mar). Wzdłuż La Rambla można odwiedzić wiele niedużych sklepów lub nacieszyć się ulicznymi przedstawieniami prześcigających się w pomysłach mimów, aktorów i tancerzy. Deptak bywa bardzo zatłoczony, szczególnie w czasie sezonu turystycznego. Z tego powodu jest to teren działalności kieszonkowców, jak również oszustów oferujących rzekome okazje szybkiego zarobku przez różnego rodzaju nielegalny hazard. Nazwa La Rambla w języku hiszpańskim i katalońskim oznacza przerywany przepływ wody. Pochodzi od arabskiego słowa ramla oznaczającego piaszczyste koryto rzeki.

Szczegóły

Opublikowano: 19 wrzesień 2015

Akwarium morskie w Szanghaju to jedno z najpiękniejszych oceanariów i akwariów na świecie. Akwarium w Szanghaju, bardzo zaawansowane technologicznie, zostało zbudowane w 2002 roku. Do dyspozycji gości pozostaje 10 wystaw słono- i słodkowodnych ekosystemów. Dzięki temu w jednym miejscu można z bliska obejrzeć gatunki roślin i zwierząt żyjące na całym świecie, od lasów Amazonii do głębi Arktyki. Główną atrakcją akwarium pozostaje jednak 155 metrowy, przeszklony tunel pozwalający z bliska zobaczyć zwierzęta kilku wodnych ekosystemów, między innymi rafy koralowej, otwartego oceanu i specjalnego basenu z rekinami. W akwarium zgromadzono około 10 000 zwierząt reprezentujących około 360 gatunków z całego świata. 30% z nich to gatunki zagrożone lub pod specjalną ochroną. Całkowity koszt budowy największego akwarium w Azji wyniósł około 50 milionów dolarów. Akwarium otwarte jest codziennie, od 9.00 do 18.00. Ostatnie osoby wpuszczane są o 17.30. Ceny biletów: normalny RMB 160 (ok. 94 zł), ulgowy RMB 110 (ok. 59 zł).

Szczegóły

Opublikowano: 18 wrzesień 2015

Akwarium został otwarty w 1988 roku z okazji 200-cia Australii. Jest to jedno z największych takich obiektów na świecie. Znajduje się w samym centrum miasta, na Darling Harbour. Budynek składa się z kilku pływających platform. Znaleźć tu można miliony ryb z najbardziej egzotycznych zakątków naszego globu. Do zwiedzania są zaplanowane podwodne światy. Jeden jasny i kolorowy - pełen różnobarwnych rybek, a drugi ciemny - gdzie, pływają różne gatunki rekinów. Bardzo efektownie wyglądają ogromne akwaria, znajdujące się na końcu trasy dla zwiedzających. Można się tu odprężyć i uspokoić nieco przyspieszone bicie serca, po bliskim spotkaniu z rekinami.

Szczegóły

Opublikowano: 18 wrzesień 2015

Jest to miejscowość turystyczna w Australii Zachodniej nad Zatoką Rekina. Około 850 km na północ od Perth. Największymi atrakcjami są zadbane plaże oraz codzienne karmienie, na oczach turystów, butlonosów. Miejscowość znajduje się na terenie Parku Morskiego Zatoki Rekina. Cała zatoka wpisana jest na listę światowego dziedzictwa UNESCO. Liczba stałych mieszkańców Monkey Mia wynosi 26 osób (2006). Najbliższą większą miejscowością jest miasteczko Denham, położone ok. 25 km na południowy zachód.

Szczegóły

Opublikowano: 18 wrzesień 2015

Mikronacja w zachodniej części Australii, niedaleko miasta Geraldton. Jego stolicą jest Nain. Hutt River powstało w 1970 roku, zainspirowane udanym założeniem Sealandu. Wszystkiemu winna pszenica. W 1969 roku rząd stanowy pozwolił Casleyowi, który prowadził swoją farmę dokładnie w granicach obecnego księstwa, na wyprodukowanie zaledwie 1647 buszli pszenicy, co stanowiło ułamek dotychczasowych przeciętnych zbiorów- 108 tysięcy buszli. Leonard „Len” Casley zaprotestował przeciw narzuconemu limitowi. Jego odwołanie nie odniosło skutku. „Australia dusi się od nadmiaru zboża”- odpowiedziano mu. Wywiązała się korespondencja z gubernatorem stanu, z ministrami Australii Zachodniej, z adwokatami. Wtedy Casey zgromadził stertę książek prawniczych i 24 tomy encyklopedii Britannica, zamknął się na kilka tygodni w domu i przeprowadził gruntowne studia. W tekście Magna Charty znalazł stwierdzenie, że monarcha nie może tolerować jakiejkolwiek niesprawiedliwości, czynionej jego (lub jej) poddanemu. Wtedy doszedł do wniosku, że królowa Elżbieta II dopuściła do „uczynienia niesprawiedliwości” w stosunku do niego. Dlatego postanowił wysłać na ręce gubernatora Zachodniej Australii, Sir Douglesa Kandrewa, żądanie odszkodowania w wysokości 52 milionów dolarów. Wobec braku odpowiedzi, po miesiącu zwołał naradę rodzinną, na której oświadczył, że nie pozostało mu nic innego- jak oderwać swoje ziemie od Australii, pozostając wszelako w Brytyjskiej Wspólnocie Narodów. Kiedyś przez trzy dni Hutt River pozostawało formalnie w stanie wojny z Australią. Księcia Leonarda tak zmęczyły nękania władz w Perth, że w 1977 roku przesłał na ręce gubernatora generalnego dokument wypowiedzenia wojny. W trzy dni później podobnym listem wojnę zakończył. W istocie był to kolejny trik rebelianta, który wyczytał w tekście Konwencji Genewskiej o traktowaniu jeńców wojennych, iż „Każdy kraj który niepokonany przetrwa stan wojny, zostaje automatycznie uznany za suwerenny”. Wreszcie, w obliczu powszechnego rozbawienia w kraju, gubernator stanowy orzekł „Mister Casley, jeżeli to go bawi, ma prawo myśleć o sobie jako o księciu lub królu jakiegokolwiek fikcyjnego terytorium”. Liczy sobie około 200 mieszkańców, obywatelstwo posiada również 13 000 osób zamieszkujących poza granicami księstwa, otrzymuje je każdy, kto wyśle wniosek i zapłaci 300$ za wydanie ważnego przez 5 lat paszportu. Przy wjeździe i wyjeździe z kraju każdy otrzymuje darmową wizę i odpowiedni stempel. Powierzchnia wynosi 75 km². Do roku 1997 było monarchią absolutną, obecnie jest konstytucyjną, a książę stoi na czele gabinetu rządzącego.

Szczegóły

Opublikowano: 18 wrzesień 2015

Pomnik Pomordowanych Żydów Europy upamiętniający zagładę Żydów podczas II wojny światowej. Pomnik, według projektu Petera Eisenmana, został wybudowany w latach 2003–2005 w centrum Berlina (Berlin-Mitte), na powierzchni 19 tys. m². Został on odsłonięty 10 maja 2005 i od 12 maja jest dostępny dla publiczności. W pierwszym roku pomnik odwiedziło ponad 3,5 mln. osób. Pomnik zajmuje teren ograniczony ulicami: Ebertstraße, Behrenstraße, Gertrud-Kolmar-Straße i Hannah-Arendt-Straße.Pomnik składa się z 2711 betonowych bloków-steli (po jednym na każdą stronę Talmudu) ustawionych w równoległych szeregach z niewielkim odchyleniem od pionu. Najwyższe bloki mierzą 4,7 m wysokości. Na obrzeżu pomnika rośnie 41 drzew. Między szeregami bloków znajdują się wybrukowane kostką przejścia o szerokości 95 cm. Powierzchnie bloków zabezpieczone są powłoką umożliwiającą łatwe usunięcie graffiti. W skład pomnika wchodzi Centrum Informacji o powierzchni 930 m², mieszczące sale wystawowe o pow. 778 m², salę odczytową o pow. 106 m² i księgarnię o pow. 46 m². Koszt budowy został pokryty przez rząd Republiki Federalnej Niemiec. Teren pomnika o wartości 40 mln euro został przekazany nieodpłatnie przez władze Niemiec. Inicjatywę pomnika zapoczątkowała w roku 1988 dziennikarka Lea Rosh. W maju 1994 rozpisano konkurs na projekt pomnika. Wybrany wtedy projekt Christine Jackob-Marks został w czerwcu 1995 odrzucony przez kanclerza Helmuta Kohla. W ponownym konkursie z lipca 1997 wybrano projekt architekta Petera Eisenmana i rzeźbiarza Richarda Serry. W roku 1998 Richard Serra wycofał się z zespołu autorskiego protestując przeciw narzuconym zmianom. 25 czerwca 1999 Bundestag zatwierdził budowę pomnika i wyasygnował sumę 54 mln DM. Rezolucja Niemieckiego Bundestagu z dnia 25 czerwca 1999 roku głosi:1.1 Republika Federalna Niemiec utworzy w Berlinie miejsce pamięci ku czci zamordowanych Żydów Europy. 1.2 Utworzeniem tego miejsca pamięci pragniemy: uczcić ofiary zamordowanych Żydów, zachować w żywej pamięci niewyobrażalne wydarzenia z niemieckiej historii, ostrzegać przyszłe pokolenia, by nigdy nikt nie łamał praw człowieka, by były chronione zasady demokratycznego państwa oraz równość obywateli wobec prawa i by się sprzeciwiać wszelkim rodzajom dyktatury i przemocy. Budowę rozpoczęto 1 kwietnia 2003. 15 grudnia 2004 ustawiono uroczyście ostatnią z 2711 betonowych steli. Po odsłonięciu pomnika środowiska Sinti i Romów oraz homoseksualistów i osób niepełnosprawnych wyraziły niezadowolenie, że pomnikiem uczczono tylko jedną z grup ofiar zbrodni hitlerowskich. W Centrum Informacji znajduje się bardzo ciekawa, niekiedy wręcz wstrząsająca wystawa o prześladowaniu i eksterminacji europejskich Żydów. Zwiedzanie zaczynamy od rysu historycznego, dotyczącego terroru wobec Żydów w czasie II wojny światowej. Ten fragment wystawy jest bogato ilustrowany z opisem w języku niemieckim i angielskim. W Sali Rodzin osobiste zdjęcia i dokumenty przedstawiają losy 15 rodzin żydowskich. Zwiedzamy jeszcze Salę Nazwisk z krótkimi biografiami ofiar, Salę Miejsc prezentującą geograficzny zasięg Holokaustu oraz Portal Pamięci z informacjami dotyczącymi miejsc pamięci i muzeów. Centrum Informacji jest czynne od wtorku do niedzieli, w godz. 10-20, ostatnie wejście o 19.15. Zwiedzanie jest bezpłatne, wstęp nie jest rekomendowany dla dzieci poniżej 14. roku życia.

Szczegóły

Opublikowano: 17 wrzesień 2015

Winda Santa Justa (Elevador de Santa Justa) łączy ze sobą dwie dzielnice Baxia i Chiado. Ta neogotycka winda zwana jest także Elevador do Carmo, gdyż wyjście z górnego poziomu znajduje się przy ruinach Convento do Carmo. W odróżnieniu od innych lizbońskich wind (Elevador Lavra, Bica i Gloria), Elevador Santa Justa porusza się w pionie. Dolny poziom windy znajduje się między ulicami Rua do Ouro i Rua de Santa Justa. Elevador wwozi pasażerów do przejścia wiodącego do pobliskiego Largo do Carmo oraz ruin Convento Carmo. Winda znajduje się w żelaznej 32 metrowej wieży z 1902 roku, zbudowanej w stylu neogotyckim. Zaprojektował ją Raul Mesnier du Ponsard, portugalski inżynier, uczeń Gustawa Eiffela. Wieża ozdobiona jest delikatnym, bogatym ornamentem. Elegancka winda posiada dwie drewniane kabiny, z których każda może zabrać 25 osób. Początkowo winda była zasilana parowo, jednak od 1907 roku całkowicie ją zelektryfikowano. Na szczycie wieży znajduje się taras z widokiem na miasto i rzekę. Punkt widokowy przy górnym poziomie windy Miradouro de Santa Justa jest czynny codziennie od 08:30 do 20:30 Bilet na przejazd windą kupiony u motorniczego kosztuje 5.00€ i obejmuje on dwa przejazdy windą oraz wstęp na taras widokowy. Posiadacze karty Viva Viagem płacą tak jak za pojedynczy przejazd komunikacją miejską, czyli 1.25€ (dodatkowo wstęp na taras widokowy kosztuje 1.00€).

Szczegóły

Opublikowano: 17 wrzesień 2015

Porto-São Bento (por: Estação Ferroviária de Porto - São Bento) – stacja kolejowa w Porto, w Portugalii. Stacja została oddana do użytku w 1916. Znana jest ze swoich malowideł naściennych przedstawiających historię Portugalii. Znajduje się na Placi Almeida Garret, w samym centrum miasta. Znajdują się tu 4 perony i stacja metra. Stacja jest dobrze znana ze swoich płytek ceramicznych, o tematyce historycznej. Mają powierzchnię około 551 metrów kwadratowych, głównie przedstawiają sceny z północnego regionu kraju, wśród innych sceny z bitwy pod Valdevez, Egas Moniz z dziećmi króla Alfonsa VII, wejście króla Jana I Dobrego i Filipy Lancaster do Porto w 1387 i podboju Ceuty w 1415 roku. Nazwa stacji pochodzi od klasztoru benedyktyńskiego wybudowanego w tym miejscu w XVI wieku. Klasztor padł ofiarą pożaru w 1783, później odbudowany, ale stał się ruiną pod koniec XIX wieku. W kontekście rozszerzenia systemu kolejowego na terytorium Portugalii, Król Karol I położył pierwszy kamień węgielny do budowy stacji w 1900 roku. Projekt powierzono architektowi z Porto José Marques Da Silvie, który zaprojektował budynek pod wpływem architektury francuskiego Beaux-Arts.

Szczegóły

Opublikowano: 17 wrzesień 2015

Park Narodowy Kirka- park narodowy w Chorwacji, położony w środkowej Dalmacji, niedaleko miasta Szybenik. Park został założony w roku 1985 w środkowym i dolnym biegu rzeki Krka. Na terenie parku rzeka tworzy wodospady (m.in. Roški Slap, Skradinski Buk), kaskady oraz bystrzyny. W centralnej części parku znajduje się Jezioro Visovac, na wyspie pośrodku którego znajduje się klasztor Franciszkanów, założony w roku 1445 roku. W południowej części parku znajdują się młyny wodne z XIX wieku oraz budynki z tego okresu, w których wykorzystywano moc pozyskaną z przepływającej wody. Dziś w tym miejscu odbywają się pokazy etnograficzne dawnego rzemiosła. W południowej części znajdują się również pozostałości elektrowni wodnej uruchomionej w 1895, która była jedną z pierwszych tego typu konstrukcji na świecie. Wjazdy do parku są oznakowane, przy każdym znajduje się punkt informacyjny, kasa i parking. Od strony miejscowości Lozovac możliwy jest wjazd własnym samochodem (ale tylko po sezonie - w lecie turystów wożą od parkingu autokary). Na terenie parku kursują statki - jeden z nich dowozi turystów z miejscowości Skradin do jednego z wejść (tuż obok kąpieliska), inny np. do wyspy na jeziorze Visovac. Bilet do parku kosztuje 110 HRK, obejmuje wszystkie wejścia do parku i jest ważny przez cały dzień. W odróżnieniu do Parku Narodowego Jezior Plitwickich w Krka wyznaczono przestrzeń do kąpieli dla turystów w pobliżu największego wodospadu.

Szczegóły

Opublikowano: 16 wrzesień 2015

Promenada Gwiazd (potocznie Aleja Gwiazd) w Międzyzdrojach – miejsce wzorowane na hollywoodzkim Bulwarze oraz Alei Gwiazd w Cannes. Aleja Gwiazd powstała w 1996 roku, kiedy to podczas Festiwalu Gwiazd pierwsze znane osobistości polskiej sceny kulturalnej odcisnęły swoje dłonie w pamiątkowych płytach. Laureaci Promenady Gwiazd: 1996: Krzysztof Kieślowski (rzeźba) Beata Tyszkiewicz, Krystyna Janda, Bogusław Linda, Daniel Olbrychski, Janusz Gajos, Maja Komorowska, Krzysztof Piesiewicz, Zbigniew Preisner, Zbigniew Zamachowski, Krzysztof Kieślowski, Janusz Olejniczak 1997: Andrzej Wajda (rzeźba),Anna Dymna, Marek Kondrat, Cezary Pazura, Wojciech Pszoniak, Andrzej Seweryn, Anna Romantowska, Jan Englert, Olgierd Łukaszewicz, Wojciech Malajkat, Jan Peszek, Grażyna Szapołowska 1998: Jeremi Przybora (rzeźba) Gustaw Holoubek, Andrzej Łapicki, Tadeusz Konwicki, Jerzy Trela, Jan Frycz, Adam Hanuszkiewicz, Jan Nowicki, Anna Seniuk, Magdalena Zawadzka, Dorota Segda, Joanna Szczepkowska, Maria Pakulnis, Katarzyna Figura, Krzysztof Kolberger, Stanisław Tym, Olaf Lubaszenko 1999: Jerzy Bińczycki (rzeźba) Zbigniew Zapasiewicz, Jadwiga Barańska, Jerzy Radziwiłowicz, Krzysztof Majchrzak, Piotr Machalica, Wiktor Zborowski, Michał Żebrowski, Jerzy Hoffman 2000: Krzysztof Zanussi, Teresa Budzisz-Krzyżanowska, Ewa Wiśniewska, Edward Dziewoński, Piotr Fronczewski, Wiesław Gołas, Krzysztof Kowalewski, Bohdan Łazuka, Wojciech Młynarski, Marian Opania, Wojciech Pokora, Szymon Szurmiej 2001: Jerzy Kawalerowicz, Olga Lipińska, Maja Ostaszewska, Danuta Stenka, Dorota Stalińska, Igor Przegrodzki, Franciszek Pieczka, Michał Bajor, Andrzej Strzelecki, Jerzy Fedorowicz, Artur Żmijewski, Alina Janowska 2002: Stanisława Celińska, Magdalena Cielecka, Bożena Dykiel, Anna Polony, Artur Barciś, Rafał Królikowski, Jan Machulski, Leon Niemczyk, Leonard Pietraszak, Tomasz Stockinger 2003: Janusz Majewski, Irena Kwiatkowska, Hanka Bielicka, Elżbieta Czyżewska, Zofia Kucówna, Ewa Błaszczyk, Małgorzata Foremniak, Jerzy Kamas, Władysław Kowalski, Marian Kociniak, Marek Walczewski, Krzysztof Globisz, Zbigniew Buczkowski 2004: Agnieszka Holland, Anna Milewska, Edyta Jungowska, Małgorzata Kożuchowska, Ignacy Gogolewski, Jan Kociniak, Jan Kobuszewski, Emil Karewicz, Stanisław Mikulski, Paweł Wilczak, Andrzej Zaorski 2005: Roman Polański, Witold Sobociński, Barbara Krafftówna, Jerzy Skolimowski, Janusz Głowacki, Anna Nehrebecka, Emilia Krakowska, Agnieszka Krukówna, Kinga Preis, Marek Piwowski, Krzysztof Jasiński, Piotr Adamczyk 2010: Anna Dereszowska, Hanna Śleszyńska, Tomasz Karolak, Borys Szyc, Franciszek Starowieyski (pośmiertnie) 2011: Janusz Józefowicz, Anna Jurksztowicz, Zbigniew Górny, Krzesimir Dębski 2012: Anna Przybylska, Beata Rybotycka, Krystyna Sienkiewicz, Zofia Czerwińska, Szymon Bobrowski, Waldemar Malicki, Maciej Kozłowski (tablica pośmiertnie) 2013: Janusz Morgenstern (tablica pośmiertnie), Janusz Zaorski, Jerzy Satanowski, Hanna Banaszak, Marta Lipińska, Emilian Kamiński, Edward Linde-Lubaszenko, Ewa Kasprzyk, Joanna Kurowska, Jan Wołek, Jan Wieczorkowski, Maciej Zakościelny, Antoni Pawlicki 2014: Maryla Rodowicz, Paweł Wawrzecki, Andrzej Nejman, Ewa Wencel, Teresa Lipowska, Andrzej Kopiczyński, Agnieszka Włodarczyk, Andrzej Poniedzielski, Andrzej Pągowski, Wojciech Kilar (tablica pamiątkowa) 2015: Magdalena Różczka, Witold Pyrkosz, Piotr Gąsowski, Piotr Polk, Jakub Wesołowski, Paweł Królikowski, Jacek Cygan, Henryk Sawka, Mikołaj Grabowski, Alicja Węgorzewska, Jerzy Turek (tablica pośmiertnie)

Szczegóły

Opublikowano: 16 wrzesień 2015

Jaś i Małgosia – dwie średniowieczne kamieniczki przy północno-zachodnim narożniku wrocławskiego Rynku, u zbiegu ulic św. Mikołaja i Odrzańskiej połączone ze sobą arkadą. Imionami postaci z bajki braci Grimm nazwali je wrocławianie już po II wojnie, bo kojarzyły się z dziećmi trzymającymi się za ręce. Wybudowane najprawdopodobniej w XV wieku, stanowiły wówczas część liczniejszej grupy domów altarystów kościoła farnego pod wezwaniem św. Elżbiety. Między kamieniczkami, pod arkadą, znajdowało się wejście na zlikwidowany w XVIII wieku cmentarz, o czym przypomina napis na kartuszu "Mors Ianua Vitae" – "Śmierć bramą życia". W bramie tej znajdowały się niegdyś wrota.

Szczegóły

Opublikowano: 16 wrzesień 2015

Berliński ogród zoologiczny – jeden z największych ogrodów zoologicznych w Niemczech oraz jeden z największą liczbą gatunków zwierząt na świecie. Położony jest w dzielnicy Berlina Tiergarten, niedaleko stacji S-Bahn i dworca kolejowego Zoologischer Garten w centrum miasta. Zoo zostało otwarte 1 sierpnia 1844 roku i było pierwszym ogrodem zoologicznym w Niemczech. Pierwsze gatunki zwierząt zostały podarowane przez króla Prus Fryderyka Wilhelma IV Hohenzollerna z menażerii oraz ptaszarni Tiergarten. W czasie II wojny światowej tereny ogrodu zostały doszczętnie zniszczone. Przetrwało jedynie 91 zwierząt. Obecnie w pomieszczeniach zoo znajduje się blisko 14.000 zwierząt z 1.500 różnych gatunków. Wszystko znajduje się na 35 hektarach w historycznych klatkach. Wszystkie zwierzęta są ulokowane w zagrodach, w których stworzono im warunki odpowiadające naturalnym. Berlińskie zoo jest jednym z najchętniej zwiedzanych ogrodów w Europie. Rocznie zoo ma blisko 2,6 mln gości z całego świata. Otwarte jest przez cały rok, ulokowane w korzystnym miejscu, gdzie łatwo jest dostać się berlińską komunikacją miejską. Zwiedzający mogą wejść do zoo egzotycznie ozdobioną Bramą Słonia ulokowaną blisko Akwarium na Budapester Straße (ulica Budapeszteńska) lub przez Bramę Lwa na Hardenbergplatz.

Szczegóły

Opublikowano: 15 wrzesień 2015

Najpiękniejsza część Wrocławia.