Szczegóły

Opublikowano: 29 grudzień 2015

Zamek Brougham został wybudowany obok rzeki Eamont na tym samym miejscu co rzymski fort Brocavum. Kwadratowa wieża ze schodami na pierwsze piętro była skonstruowana przez Robert de Vipont w XIII w. Dodał również budynek z hall’em (aktualnie nie istnieje) i wiele innych pokrytych drewnianym zadaszeniem. W 1268 r. Roger Clifford otrzymał zamek na drodze małżeństwa. Jego syn Robert, który odziedziczył zamek w 1283 r. był znaczącą figurą w kampanii Edwarda I przeciwko Szkocji. Ulepszył on zamek, budynki i warunki mieszkaniowe. Dodał nowy kompleks bram wejściowych oddzielonych małym dziedzińcem, nowe mury obronne oraz wieżę w jednym rogu zamku która zapewniała zakwaterowanie specjalnym gościom. Robert został zamordowany w czasie bitwy pod Bannockburn w 1314 r. Jego prawnuk, Roger, dodał wiele nowych budynków w 1380 r. ale jego przedsięwzięcie upadło po tym jak zamek został zdobyty przez Szkocję w 1388 r. Ostatnim członkiem rodziny Clifford, który zamieszkiwał zamek była Lady Anne Clifford, która spędziła tutaj kilka miesięcy i odrestaurowała wiele zamków należących do rodzinny Cliffordów. Lady Anne zmarła w zamku Brougham w 1676 r. a zamek przeszedł w ręce hrabiego Thanet (jak pozostałe zamki rodziny Clifford). Życie hrabiego koncentrowało się na budowie zamku Appleby kosztem innych okolicznych zamków. Kiedy zmarł wyprzedano całe umeblowanie z zamków, które posiadał (wyłączając Brougham) i od tego czasu pozostają one w ruinie. Zamek Brougham znajduje się pod opieką towarzystwa English Heritage.

Szczegóły

Opublikowano: 29 grudzień 2015

Zamek góruje nad miastem Appleby-in-Westmorland i rzeką Eden. Był ufundowany przez Ranulf le Meschin pod koniec XII w. Około 1170 r.wybudował kwadratowy, kamienny bastion, który został nazwany Wieżą Cezara, która jest teraz jedną z najlepiej zachowanych wież tego typu. Aktualnie ma prawie 800 lat. W zamku zamieszkiwała rodzina królewska podczas najazdu szkockiego pod dowództwem króla Williama the Lion w 1174 r. Na szczęście zamek praktycznie nie ucierpiał w czasie walk i przeszedł w ręce króla Henry II. W 1269 r. zamek odziedziczył Roger de Clifford. Pozostał on w posiadaniu rodziny przez następne 400 lat. W XVII w. Lady Anne Clifford zamieszkała w zamku. Dzięki niej zamek przeżył swoje lata świetności jako tzw: „Lady Anne’s Bee Mouse”. Po jej śmierci zamek przejął hrabia Thenet, który przebudował budynek z hall’em w klasyczny dom, który stoi naprzeciw normańskiej wieży. Hrabia do budowy domu użył mnóstwo kamieni z ruin zamków Brough i Brougham.

Szczegóły

Opublikowano: 29 grudzień 2015

Zamek Brough został wybudowany w 1090 r. na podwalinach rzymskiego fortu na co wskazuje jeden z rogów budowli. Był to jeden z pierwszych kamiennych zamków w Anglii. Na ścianach widać typowy wzór dla budownictwa Normanów tzw. „jodełkę”. W 1174 r. zamek został zaatakowany przez szkocką armię pod dowództwem króla Williama (William the lion), spalony i obrócony w ruinę. W 1180 r. zamek odbudowany przez Theobalda de Veloignes, który skonstruował czteropiętrową wieżę-bastion niedaleko poprzedniej, które uległa zniszczeniu. Zamek, jak wiele innych w tym rejonie Anglii, należał do rodziny Clifford. Na początku XIV w. Robert Clifford powiększył go. Wybudował wieżę, zwaną Wieżą Cliffordów. Rodzina kontynuowała rozwój zamku aż do1521 r. kiedy strawił go pożar. Został porzucony na następne 140 lat. Dopiero Lady Anne Clifford w 1659 r. uratowała zamek od totalnej destrukcji, odrestaurowała go jak wiele innych zamków należących do rodziny Clifford. Po jej śmierci, jej następca hrabia Thenet zniweczył wiele z tego co osiągnęła Lady Anne. Zniszczył zamek poprzez użycie kamieni z jego ścian do budowy nowego zamku Appleby. Ruiny pod opieką English Heritage.

Szczegóły

Opublikowano: 29 grudzień 2015

Wiele lat temu Szkocja zajęła północny teren Anglii. W 1397 r. William Strickland, Biskup Carlisle dostał zgodę na wykupienie miejsca pod budowę zamku. To zapoczątkowało budowę drewnianej wieży i placu (dziedzińca) wokół, którego wybudowano zamek. Duży rozwój twierdzy nastąpił podczas panowania Ralph’a Neville’a, pierwszego hrabiego Westmorland, który odziedziczył go w 1419 r. Następnie rozbudową zamku zajął się Richard, Książe Glucaster, zanim objął tron jako Richard III w 1483 r. W 1572 r. zamek był już całkowicie zrujnowany i podczas Wojny Domowej posłużył armii Parlamentu. Ściany po jednej stronie zamku wciąż są bardzo wysokie, wewnętrzne budynki zostały zniszczona praktycznie do samych fundamentów. Obecnie obiekt pod opieką English Heritage.

Szczegóły

Opublikowano: 29 grudzień 2015

Zamek Carlisle stoi na straży zachodniego krańca Anglii i granicy ze Szkocją. William II wybudował pierwszy drewniany zamek w 1092 r. a 30 lat później jego brat Król Henry I przebudował go na kamienny gród. Budowa zamku był ostatecznie dokończona przez szkockiego króla Davida I, który przejął kontrolę nas północną częścią Anglii podczas walk z królem Stephen’em (1135 – 54). W 1157 r. zamek wrócił do Anglii ale jego niefortunna lokalizacja sprawiała, że prze wieki odbywały się tam walki o terytorium. Ostatnim razem zamek był oblegany w 1745 r. kiedy siły zbrojne księcia Charlesa Edwarda Stewart’a zdobyły zamek. Zewnętrzna i wewnętrzna brama wejściowa są ostatnimi budynkami z tamtych czasów. Obie wybudowano w 1160 r. i znacznie przebudowane w XIV w. Wiele z innych średniowiecznych budynków było zniszczonych w XIX w. dodatkowo w czasie walk budowano koszary lub mury obronne. Zamek był siedzibę King’s Own Royal Border Regiment. W budynkach utworzono Muzeum Pułku. Aktualnie zamek znajduje się pod opieką English Heritage.

Szczegóły

Opublikowano: 29 grudzień 2015

Tylko zrujnowane podstawy wielkich wież przypominają o wielkości Pandragon Castle. Legenda głosi, że w tym miejscu zmarł Uther Pandragon, ojciec Króla Artura. Zamek był budowany tuż przy rzece Eden w XII w. prawdopodobnie przez Hugh de Morville. Podobnie jak pobliskie zamki Appleby i Brough, Pandragon był w posiadaniu rodziny Clifford. Został porzucony po najeździe Szkockiej armii, która spaliła budynki w 1341 r. Zamek odbudowano w 1360 r. ale ponownie zrujnowany podczas kolejnego pożaru w 1541 r. W XVII w. Lady Anne Clifford próbowała przywrócić jego dawną świetność ale przedsięwzięcie upadło po jej śmierci. Od tego czasu zamek pozostaje w ruinie. Przez wielu uważane za najromantyczniejsze ruiny w tej części Anglii.

Szczegóły

Opublikowano: 29 grudzień 2015

Zbudowany przez Ralpha Lorda Cromwella Tattershall, zwiastujący renesansowy zamek jako symbol statusu, jest bliższy francuskiemu chateau niż XV-wiecznemu zamkowi. Zamek jest dobrze ufortyfikowany, z podwójną fosą i grubymi murami (5 m). Great Tower, arcydzieło średniowiecznej ceglanej budowli, jest zbudowana z czerwonej cegły kładzionej na angielskie wiązania, poprzedzielanej rombowymi wzorami z cegły niebieskiej z okiennymi obramowaniami z białego kamienia i machikułami. Góruje na 33,5 metra nad nizinami Lincolnshire. Jej cztery pietra zawierają wyjątkowe elementy XV-wiecznego pieca, rzeźbionego herbami rodzin związanych z Cromwellem i symbolami jego urzędu. Spacer po blankach dostarcza niezapomnianych widoków. Na wieżyczce znajduje się tabliczka mówiąca o historii zamku i wyjaśniająca jego architekturę. Na początku XX w. zamek był w ruinie, a ziemia, na której stał miała być sprzedana spekulantom. Ocalił go Lord Curzon, Wicekról Indii. Jego interwencja doprowadziła do ustanowienia aktu parlamentarnego z 1913 r. Po jego śmierci w 1925 r. zamek został podarowany organizacji National Trust. Ścieżka prowadząca turystów od parkingu do zamkowego wejścia przechodzi obok Collegiate Chuch of the Holy Trinity, zbudowanego na zamówienie Cromwella około 1465-85 r. (po jego śmierci) na miejscu normańskiej kaplicy. Ten atrakcyjny budynek w stylu angielskiego gotyku, zbudowany z wapienia, jest jednym z największych kościołów parafialnych w hrabstwie. W północnym transepcie znajduje się kilka interesujących pamiątkowych mosiężnych tabliczek.

Szczegóły

Opublikowano: 29 grudzień 2015

Jedna z najwspanialszych, średniowiecznych budowli w Europie. Z wież roztacza się przepiękny widok na okolicę. Katedra była budowana przez wieki. Jej wygląd zmieniał się zgodnie z panującymi stylami, polityką i ludźmi. Imponujący front katedry powstał na podwalinach starej romańskiej budowli. 1072 r. rozpoczęła się budowa katedry, która była postawiona na planie krzyża – chrześcijański symbol – z wejściem po wschodniej stronie i głównym ołtarzem po zachodniej. Zachodnie wieże posiadały piramidowe dachy. 1092 r. konsekracja katedry. 1141 r. pożar, który zniszczył dach. Oryginalny drewniany sufit zastąpiono kamiennym. 1185 r. trzęsienie ziemi naruszyło strukturę katedry. Kolejna przebudowa katedry według wczesnoangielskiego style gotyckiego. Dodano podpory (dające wrażenie lekkości), żebrowe sklepienie i większe okna, podwójne arkady wzdłuż ściany z chórem. 1237 r. wykryto błędy w budowie; zawaliła się środkowa wieża. Odbudowę wieży rozpoczęto natychmiast ale główny architekt Dean and Chapte poprosił Henryka III o zgodę na powiększenie katedry. Wynikiem tego było poświęcenie Chóru Aniołów w 1280 r. oraz przebudowa wschodniej części katedry. Dodano nowe rzeźby i witraże. Miedzy 1307 – 1311 r. środkowa wieża osiąga rozmiary pierwotne, 1370 – 1400 r. podwyższono zachodnie wieże a następnie wszystkie wieże zwieńczono iglicami. XV w. przebudowa w stylu wertykalnym (końcówka gotyku) kaplic otaczających Chór Aniołów. 1549 r. ponownie przewróciła się środkowa wieża. 2000 r. remont północnej strony katedry; prace zakończyły się wraz z pełna rekonstrukcją Dean’s Eye w 2006 r. Na zewnątrz – niewiele katedr osiągnęło takie równe proporcje: prezbiterium jest tak samo długie jak nawa, zachodnie wieże są prawie takiej samej wysokości jak wieża centralna. Zachodni fronton (najsłynniejszy widok) składa się z wczesnoromańskich centralnych fragmentów, otoczonych wczesnoangielskimi arkadami. Południowa strona posiada skomplikowane rzeźby Galilee Porch i Judgement Porch, a północna dostarcza wspaniałego i różnorodnego widoku na wschodni koniec, w style dekoracyjnym, północny transept i kapitułę. Wnętrze – wapień z Lincoln i marmur z Purbeck tworzą filary o różnej strukturze, które podtrzymują triforium, okna w nawie głównej i sklepienia, prezentując wczesnoangielską architekturę w całej swojej krasie. Nawa składa się w siedmiu wykuszy. Wyjątkowa wiktoriańska chrzcielnica z marmuru z Tournai znajduje się w drugim, południowym wykuszu. Skrzyżowanie jest zalane światłem z okien Dean’s Eye w północnym transepcie i Bishop’s Eye (wykończenie w kształcie liści) w południowym. Na wschód od wspanialej, XIV-wieczne,, kamiennej przesłony, znajduje się chór – St Hugh’s Choir, zaopatrzony w XIV-wieczne, dębowe mizerykordia i pokryty jest tak zwanym „zwariowanym sklepieniem z Lincoln” – pierwszym żebrowym sklepieniem w Europie. Chór Aniołów geometryczny, bogaty, jasny i przestronny, zwany tak z powodu 28 rzeźbionych w kamieniu aniołów w pachwinie łuku pod górnymi oknami. Strzeliste wschodnie okno z wiktoriańskim szkłem pokazuje sceny biblijne, wysoko na pierwszym filarze od wschodu po stronie północnej, Lincoln – spogląda w dół na grób św. Hugo (groteska, która stałą się symbolem miasta). XIII-wieczne krużganki posiadają sklepienie z drewna. Północna część, powyżej klasycznej loggii, stanowi biblioteka Christophera Wrena.

Szczegóły

Opublikowano: 29 grudzień 2015

Jeden z najokazalszych budynków w Anglii, hrabstwo Leicestershire; położony jest w otoczeniu kilku wsi. Jeden z rogów zamku wciąż jest zamieszkały przez właścicieli. Oryginalnie w tym miejscu stał zamek normański. Podczas Angielskiej Wojny Domowej był jedynym godnym uwagi miejscem dla królewskich zwolenników. Ostatecznie trafił w ręce Księcia Rutland i niestety spłonął. Został odbudowany dla żony piątego Księcia i zyskał gotycki wygląd. Odpowiedzialność za te zmiany ponosił główny architekt James Watt. W rezultacie powstał zamek stylizowany na średniowieczną budowlę. Jego centralna wieża jest podobna do wieży z zamku Windsor. Belvoir był rezydencją królewską do 1257 r. i przeszedł w ręce Roberta, 1. Baron de Ros. Kiedy linia rodzinna wymarła w 1509 r. rezydencja i zamek przekazane zostały Georg’owi Manners, który odziedziczył posiadłość po swojej matce. John Manners, 9. hrabia Rutland został pasowany na Księcia Rutland w 1703 roku. Zamek Belvoir należał do rodziny Mannes przez 500 lat i uchodził za rezydencję książęcą przez trzy wieki. Jest otwarty dla publiczności a w swoich zbiorach posiada wiele wyjątkowych dzieł sztuki. Koniecznie trzeba zobaczyć bogate wnętrze, Salon Elżbiety (nazwany na część żony piątego Księcia), Galerię Regents i jadalnie stylizowaną na styl rzymski. Cała posiadłość to 120 km2. Ogród zamkowy pełen jest unikatowych drzew, krzewów i kwiatów, można znaleźć Sekretny Ogród Valley (Secret Valley Garden) i domek letni z 1800 roku. Na terenie posiadłości istnieje możliwość uprawiania strzelectwa i wędkarstwa. Zamek Belvoir został wykorzystany w kilku filmach: „Mały Lord” (film powstał na podstawie powieści angielskiej pisarki Frances Hodgson Burnett); „Kod Leonarda da Vinci” i „Młoda Victoria” w reżyserii Martina Scorsese

Szczegóły

Opublikowano: 29 grudzień 2015

Kiedyś nazywany Elig lub wyspa Eel, ze względu na obfitość węgorzy, Ely leży nad rzeką Ouse na wzniesieniu nad moczarami na wschodzie Anglii, 21 km na północ od Cambridge. Było miejscem kultu od czasu św. Ethelredy, saskiej królowej, która założyła tutaj religijną społeczność i zbudowała klasztor w VII w. Małe miasto jest wciąż zdominowane przez katedrę i klasztorne budynki dodatkowo posiada wiele średniowiecznych domów. Jego mieszkańcy pokazali naturę buntowników w 1066 r., kiedy Hereward the Wake po raz ostatni próbował przeciwstawić się Norman pod Ely. W XVII w. mieszał tu Cromwell. Etheldreda (Æthelthryth, Ediltrudis, Audrey) królowa i przeorysza Ely. Była córką Anny, królowej Wschodniej Anglii, prawdopodobnie urodziła się w Exning niedaleko Newmarke, Suffolk. W bardzo młodym wieku została wydana za mąż (652 r.) za Tonberth’a. w małżeństwie pozostała dziewicą. Po śmierci męża powróciła do Ely. W 660 r. po raz kolejny wyszła za mąż za Egfrith’a, młodego króla Narthumbrii, który miał zaledwie 15 lat i był kilka lat młodszy od Etheldredy. Ta zażądała utrzymania swojej czystości, a on przystał na jej warunki ale po 12 latach małżeństwa zapragnął skonsumowania ich małżeństwa. Etheldreda nie wyraziła zgody. Opuściła męża i przybyła do swojej ciotki Ebbe. I w tym czasie ufundowała klasztor w Ely (673 r.). Etheldreda odrestaurowała stary kościół w Ely i obok postawiła swój klasztor. Katedra została zniszczona 200 lat później. Etheldreda zmarła w roku 680 z powodu guza szyi. Jej ciało bez cech rozkładu znaleziono 17 lat później. Jednym ze świadków odkrycia był jej doktor, który usuwał guz z jej szyi. W dniu odnalezienia zwłok miejsce po operacji było całkowicie zagojone. Prześcieradło, którym była owinięta, było tak samo świeże, jak w dniu pogrzebu. Pochowano ją ponownie w kamiennym sarkofagu.

Szczegóły

Opublikowano: 29 grudzień 2015

Oryginalny Chatsworth to dzieło z 1551 r. kiedy to Sir William Cavendish wybudował go dla swojej żony Bess z Hardwick. Ta niezniszczalna kobieta wyszła za mąż cztery razy, za każdym razem pomnażając swoje bogactwo. Pierwszy raz ujawniła swoją pasję do budowania w Chatsworth, gdzie stworzyła renesansowy pałac, ale stwierdziwszy, że jej trzeci mąż to „hultaj i głupek” i że miał romans ze swoją więźniarką, Marią, królową Szkotów, Bess wróciła do swojej posiadłości w Hardwick, w odległości 15 mil i zbudowała nowy pałac. Chatsworth został przebudowany w latach 1686 – 1707 przez pierwszego diuka Devonshire w pałac barokowy, który został następnie rozbudowany w latach 1820 – 27 przez szóstego diuka. W roku 1854 Charles de Saint-Amant opisał go jako „drugi Wersal”.

Szczegóły

Opublikowano: 29 grudzień 2015

Hever Castle położony jest w miejscowości Hever w Kent, około 50 km na południowy wschód od Londynu. Został zbudowany w XIII w. Najstarsza część zamku brama powstała w 1270 r. Od około 1462 r. był własnością rodziny Boleyn. Na początku XVI w. mieszkała w nim wraz z rodzicami i rodzeństwem Anna Boleyn, druga żona króla Henryka VIII Tudora. Ojciec Anny Tomasz Boleyn odziedziczył zamek w 1505 r. W 1536 r. po śmierci Anny Boleyn zamek przeszedł w ręce Henryka VIII. W 1540 r. po unieważnieniu małżeństwa zamieszkała w nim czwarta żona Henryka VIII Anna z Kleve. Po jej śmierci zamek miał wielu właścicieli. W 1903 r. został kupiony i odnowiony przez amerykańskiego milionera Williama Waldorfa Astora. Obecnie zamek jest udostępniony dla zwiedzających

Szczegóły

Opublikowano: 28 grudzień 2015

Amalienborg to oficjalna rezydencja duńskiej rodziny królewskiej znajdująca się w Kopenhadze. Czasem bywa nazywana zimowym pałacem królewskim. Pierwszą budowlą, która powstała w tym miejscu, był letni pałacyk z ogrodem. Założyła go królowa Zofia Amelia w drugiej połowie XVII wieku i od imienia tej władczyni pochodzi jego współczesna nazwa – Amalienborg. Pałacyk spłonął zaledwie 16 lat po jego ukończeniu. Miejsce to pozostawało puste aż do połowy XVIII wieku, kiedy to Fryderyk V, władca Danii, przekazał teren czwórce arystokratów, jednocześnie zobowiązując ich do budowy w tym miejscu swoich rezydencji według planów nadwornego architekta N. Eigtveda. Władca planował utworzenie w tym miejscu nowej dzielnicy Kopenhagi, a rezydencje stanowiły część jego planu urbanistycznego. Na zmianę przeznaczenia rezydencji wpłynął pożar Christiansborga, dotychczasowego zamku królewskiego, w 1794 roku. Król zdecydował się wykupić pałace i przeniósł się wraz z rodziną do Amalienboga. Zespół pałacowy Amalienborg złożony jest z czterech identycznych pałaców w stylu rokoko, otaczających ośmiokątny plac. Na środku placu wznosi się pomnik konny Fryderyka V, dłuta Jacques’a Saly. Pałace to kolejno: Pałac Moltkego, Pałac Levetzaua, Pałac Brockdorffa i Pałac Schacka. Z czasem budowle zaczęto nazywać na cześć mieszkających w nich królów Danii, można więc się spotkać z określeniami Pałac Chrystiana VII, Pałac Chrystiana VIII, Pałac Fryderyka VIII i Pałac Chrystiana IX. Poszczególne budynki powstały w połowie XVIII wieku. W części pałaców nadal mieszkają potomkowie władców, ale znajduje się tu również Muzeum Pałacowe (Amalienborgmuseet w Pałacu Levetzaua). Muzeum poświęcone jest historii dynastii glücksburskiej, panującej w Danii od 1863 roku. Amalienborg należy do najpopularniejszych atrakcji turystycznych Kopenhagi, szczególnie wśród turystów zagranicznych. Wyjątkową popularnością cieszą się ceremonie zmiany warty odbywające się na dziedzińcu pałacu. Gwardziści królewscy, w czarno-niebieskich mundurach i niedźwiedzich czapkach, robią naprawdę imponujące wrażenie. Uroczysta zmiana warty odbywa się codziennie o 12, ale w niedziele – jeśli królowa jest obecna w pałacu – uczestniczy w niej również wojskowa orkiestra, a gwardziści zakładają galowe, czerwono-niebieskie mundury. O obecności królowej informuje duński sztandar nad pałacem Schacka, a o obecności króla taki sam sztandar nad pałacem Levetzaua. Informacje praktyczne Uroczysta zmiana warty na dziedzińcu pałacu odbywa się codziennie o godzinie 12.00. Wstęp wolny. Aktualne informacje o godzinach otwarcia i cenach biletów Muzeum Pałacowego można znaleźć na stronie: www.kongernessamling.dk/en/amalienborg

Szczegóły

Opublikowano: 28 grudzień 2015

Rubjerg Knude to niezwykle malowniczy klif położony w Jutlandii Północnej, na wybrzeżu Morza Północnego, w pobliżu miejscowości Lonstrup. Jedną z najciekawszych atrakcji tego miejsca jest dawna latarnia morska. Obiekt ten wzniesiony został w 1899 roku w celu zapewnienia przepływającym statkom utrzymania odpowiedniego odstępu od brzegu. W XIX wieku utworzyła się tutaj piaszczysta wydma, która z biegiem lat zaczęła się powiększać, stopniowo zakrywając latarnię. Z czasem próbowano sukcesywnie usuwać piasek, ale cały wysiłek pracowników szedł na marne. W 1968 roku latarnia w Rubjerg Knude została wyłączona z użytku i udostępniona zwiedzającym. Niegdyś w jej murach funkcjonowało muzeum piasku, które z powodu powiększającej się wydmy zostało zamknięte.

Szczegóły

Opublikowano: 28 grudzień 2015

Rundetårn (okrągła wieża) to ciekawy obiekt kryjący uniwersyteckie obserwatorium astronomiczne. Mówi się, że wzniósł ją Chrystiana IV dla Tychona de Brahe w 1642 r., ale plotka ta jest oczywistym kłamstwem - znany astronom umarł 40 lat wcześniej. Jeśli chodzi o samą wieżę, dochodzi ona do 35 m wysokości, a na jej szczyt wspiąć się można po spiralnej rampie, długiej na 210 m. Na pomysł budowy obserwatorium astronomicznego wpadł uczeń Tychona de Brahe, Chrigten Longomontanus. Niestandardową "klatkę schodową" stworzono w ten sposób, by łatwiej było dostarczyć na górę instrumenty astronomiczne. Ukończenie wieży uświetnione zostało wjazdem Chrystiana IV konno na szczyt. Po 73 latach powtórzył ten wjazd car Piotr I Wielki w trakcie swojej wizyty w Kopenhadze. Jakiś czas później w jego ślady poszła caryca Katarzyna II, która zdecydowała się na wjazd w sześciokonnej karecie. Tradycja oryginalnych wjazdów znalazła swojego kontynuatora w 1902 r.; wówczas niemiecki turysta dotarł na szczyt Okrągłej Wieży samochodem. Obecnie rokrocznie urządzane są wyścigi rowerowe na taras i z powrotem. Dzięki temu, że wieża znajduje się w centrum miasta, oglądając z góry widoki Kopenhagi można zapoznać się z topografią miasta. Zauważymy stąd wszystkie wieże kościelne, chluby stolicy: od kościoła Grundtviga aż po Vor Frelsers Kirke, za którym na widnokręgu widać szwedzkie Malmó, oddzielone błękitną wstęgą cieśniny Sund.

Szczegóły

Opublikowano: 28 grudzień 2015

Kinkaku-ji leży w bajkowej scenerii w sercu Kyoto. Przed budynkiem obłożonym szczerym złotem znajduję się spory, krystalicznie czysty staw. Pierwotnie była to willa shoguna Yoshimitsu Ashikagi, dopiero jego syn przekształcił ją w świątynie związaną ze szkołą Rinzai. Świątynia stanęła w ogniu dwa razy, raz podczas wojny, a za drugim razem została podpalona przez szalonego mnicha, obecnie zwiedzamy rekonstrukcje dawnej budowli. Kinkaku-ji należy do kompleksu świątyń dawnej stolicy Japonii, który liczy sobie około 2000 obiektów sakralnych i które w całości zostały wpisane na listę UNESCO. Świątynie okala piękny ogród z wodospadem, który zachwyca nie mniej niż połyskujące w słońcu złote ściany.

Szczegóły

Opublikowano: 24 grudzień 2015

Budynek, w którym działała łaźnia miejska, znajduje się przy ul. Wieluńskiej 11. Wybudowany został w 1930 roku. W rejestrze zabytków zapisany jest pod numerami 1116/69 z 27 grudnia 1969 oraz A–47/78 z 17 lutego 1978[. Po przebudowie i modernizacji stał się siedzibą Wydział Komunikacji i Transportu Starostwa Powiatowego w Kłobucku. Funkcję tę przestał pełnić w 2011 roku

Szczegóły

Opublikowano: 23 grudzień 2015

Stawa Młyny – stawa (znak nawigacyjny, niem. Mühlenbake) w kształcie wiatraka, usytuowana na końcu Falochronu Zachodniego w Świnoujściu, przy ujściu Świny do Bałtyku. Na jej szczycie znajduje się pulsujące światło, służące celom nawigacyjnym. Ma 10 m wysokości, pomalowana jest na biało i ma czarny dach. Powstała w latach 1873-1874 podczas modernizacji toru wodnego. Stawa Młyny jest jednym z symboli Świnoujścia, stanowiąc część oficjalnego logo miasta. Zdjęcia z "wiatrakiem" wykorzystywane są powszechnie w materiałach promocyjnych, na pocztówkach ze Świnoujścia, okładkach przewodników itp. Ze Stawą Młyny związana jest legenda. Gdy Świnoujście stało się miastem portowym, jego mieszkańcy zaczęli pracować na statkach, wypływając na długie rejsy. Żony czekały na marynarzy, którzy wracali wyczerpani i postarzali. Jedna z nich, Alicja, zrozpaczona wyglądem swojego ukochanego Krzysztofa poszła w nocy nad brzeg morza i płakała. Tajemniczy głos kazał jej szukać ratunku w stojącym za nią wiatraku, z którego wyszedł stary młynarz. Kazał on przyjść Alicji następnego dnia wraz z mężem; wówczas polecił okładać go błotem, zażywać kąpieli w morzu i spacerować. Tydzień później zabrał go do wiatraka. Po pewnym czasie mąż Alicji wyszedł z wnętrza odmłodniały. Wiatrak szybko zaczęli odwiedzać także i inni marynarze. Gdy jednak umarł stary młynarz, okazało się, że nikt nie zna sekretów jego zabiegów, a mechanizm wiatraka stanął. Mimo to spragnieni odmłodzenia ludzie nadal przybywali – i przybywają także dziś – do Świnoujścia, by okładać się błotem, pływać i spacerować

Szczegóły

Opublikowano: 23 grudzień 2015

Bazylika i Królewskie Sanktuarium Maryjne Matki Bożej z Candelarii (hiszp. Basílica y Real Santuario Mariano de Nuestra Señora de la Candelaria) – hiszpańska bazylika zbudowana w latach 1949–1959 w mieście Candelaria (Teneryfa). We wnętrzu znajduje się figurka Matki Bożej z Candelarii (Virgen de la Candelaria), patronki Wysp Kanaryjskich[1]. Jest ona celem pielgrzymek katolickich na Wyspy Kanaryjskie. Według legendy, figurka Matki Boskiej (Czarna Madonna) została znaleziona w morzu przez Guanczów jeszcze przed przybyciem Hiszpanów. Figurka była przez nich przechowywana w grocie, a potem trafiła do pierwszej zbudowanej przez zakonników hiszpańskich kaplicy. W roku 1826, podczas niezwykle silnego huraganu, fale morza dosięgnęły jej i porwały z kaplicy. Po odnalezieniu umieszczono ją w jednym z ołtarzy okazałego sanktuarium. Bazylika może pomieścić ponad 5000 osób. Obok niej znajduje się klasztor dominikanów, którzy są odpowiedzialni za sanktuarium. Świątynia ta została uznana za bazylikę mniejszą 24 stycznia 2011 roku przez papieża Benedykta XVI. Bazylika Matki Bożej z Candelarii jest jednym z najczęściej odwiedzanych miejsc pielgrzymkowych w Hiszpanii i największą bazyliką Wysp Kanaryjskich[2]. Naprzeciw bazyliki znajduje się 9 posągów przywódców dawnych mieszkańców wyspy – Guanczów. Współcześnie Bazylika Matki Bożej z Candelarii jest jednym z najbardziej rozpoznawanych symboli Kościoła rzymskokatolickiego na Wyspach Kanaryjskich. Najwięcej pielgrzymów przybywa 2 lutego oraz 15 sierpnia, w główne święta Matki Bożej z Candelarii.

Szczegóły

Opublikowano: 23 grudzień 2015

Drewniane kościoły w okolicy Wielunia należą do zabytkowych "typu wieluńskiego". Budowane były przez miejscowych rzemieślników ze szlachetnego modrzewia oraz również z drewna jodłowego, świerkowego i sosny. Są to przede wszystkim świątynie jednonawowe, na planie prostokąta lub kwadratu o konstrukcji zrębowej. Posiadają charakterystyczne dachy kryte gontem, z szerokimi okapami. Posiadają one wieże dzwonne o konstrukcji słupowej, gdzie znajduje się tzw. babiniec /kruchta/. W ich wnętrzach możemy odnaleźć bogate renesansowe i barokowe polichromie, cenne rzeźby i obrazy o charakterze ludowym. Szesnastowieczne modrzewiowe świątynie rozlokowane w okolicach Wielunia, w miejscowościach tj. Grębień, Kadłubie, Gaszyn,Popowice,Łaszew i Naramice. Są to najcenniejsze po drewnianych kościołach Małopolski zespoły drewnianej architektury sakralnej na terenach Polski.

Szczegóły

Opublikowano: 22 grudzień 2015

Casa Rosada (z hiszp. "Różowy dom"), oficjalnie nazywana też Casa de Gobierno lub Palacio Presidencial – siedziba prezydenta Argentyny. Pierwszym prezydentem zamieszkującym budynek był Domingo Faustino Sarmiento.Strona przylegająca do Plaza de Mayo to tył budynku. Znajdują się tam balkony z których przemawiali sławni argentyńscy politycy, tacy jak: Juan i Eva Perón, Generał Leopoldo Galtieri czy Raúl Alfonsín. W tym miejscu śpiewała także Madonna w Evicie oraz przemawiał papież Jan Paweł II. Różowy kolor budynku znalazł się tam na pamiątkę doprowadzenia do pokoju, pomiędzy czerwonymi Federalistami i białymi Unitarystami przez Domingo Sarmiento podczas jego prezydentury w latach 1868-1874.W podziemiach budynku odkryto pozostałości Fuerte Viejo, ruin z XVIII wieku. Ich część można obejrzeć w muzeum Museo de la Casa Rosada

Szczegóły

Opublikowano: 22 grudzień 2015

Pałac Stadnickich w Nawojowej znajduje się 6 km na południe od Nowego Sącza, przy trasie nr 75 prowadzącej do Krynicy Zdrój. Pałac to okazała budowla stojąca wśród starych drzew, niestety dziś zaniedbana i niedostępna dla turystów. Siedzibę ma tutaj Małopolski Ośrodek Doradztwa Rolniczego. Historia pałacu Pierwszy dwór postawił tutaj Piotr Nawojowski już pod koniec XVI wieku, ale w okazały pałac rozbudowała go dopiero rodzina Stadnickich na początku XIX wieku. Ród ten władał Nawojową do lat 40-tych XX wieku, w czasie wojny stacjonowały tu wojska niemieckie, a po wojnie budowla przeszła w ręce państwa. Pałac zachował swój piękny kształt, ale nie świeci swym dawnym blaskiem. Skryty przed oczami turystów, wśród wysokich drzew Parku Stadnickich, ukazuje swe oblicze tylko wtajemniczonym turystom, którzy wiedzą, że należy go tutaj szukać. Choć tablica informacyjna pod pałacem stoi, można więc przeczytać słów kilka na temat historii pałacu lub np. o tym, że w Parku rosną drzewa nietypowe dla tej strefy klimatycznej.

Szczegóły

Opublikowano: 22 grudzień 2015

Zamek w Nowym Sączu wzniesiony został przez króla Kazimierza Wielkiego w latach 1350-60 i wraz z murami miejskimi bronił dostępu do miasta. Nie zachowały się niestety żadne zapiski mówiące o ówczesnym wyglądzie warowni, ale w czasach swej świetności zamek gościł koronowane głowy i członków ich rodzin, m.in. Władysława Jagiełłę. W 1611 roku wielki pożar zniszczył nowosądecki zamek, ale później Lubomirscy odnowili rezydencję w stylu renesansu. Wtedy budowla zyskała dodatkowe mury obronne, dwie baszty - Zamkową i Szlachecką oraz Furtę prowadzącą nad Dunajec. We wnętrzu pojawiła się natomiast piękna, reprezentacyjna sala marmurowa, zwana też książęcą. W 1655 roku warownia w Nowym Sączu, jak większość polskich zamków, nie oparła się atakowi Szwedów, którzy w znacznym stopniu przyczynili się do kresu świetności tego zamku. Później gościł tu jeszcze król Jan III Sobieski, ale rezydencja coraz bardziej traciła na znaczeniu. W 1768 roku konfederaci barscy wywołali na zamku pożar, który strawił większą część budowli. W czasach zaborów budowla niszczała coraz bardziej, a na przełomie XVIII i XIX wieku rozebrano jeszcze mury i baszty miejskie. W XX wieku kilkakrotnie podejmowano próbę odbudowy zamku, nawet działało tu Muzeum Ziemi Sądeckiej, ale na koniec wojny, gromadzona tu przez Niemców amunicja została wysadzona w powietrze, zmieniając cenny zabytek Nowego Sącza w totalną ruinę. Do dzisiaj zamek nie został odbudowany, choć istnieją takie plany. Jak dotąd zrekonstruowano tylko Basztę Kowalską. Grafika:https://www.txt.zamkiobronne.pl/img/big/659__081004_22_27_35_sacz01.png

Szczegóły

Opublikowano: 21 grudzień 2015

Kościół św. Piotra i św. Pawła w Szczecinie – niewielki gotycki ceglany kościół salowy. Kościół ten znajduje się na Europejskim Szlaku Gotyku Ceglanego. Obecnie świątynia parafialna Kościoła Polskokatolickiego. Pierwszy drewniany jeszcze kościół zbudowany został tu w 1124, gdy do Szczecina z misją chrystianizacyjną przybył Otton z Bambergu. Ów drewniany kościół prawdopodobnie był najstarszą budowlą sakralną w Szczecinie, został jednak spalony podczas najazdu duńskiego w 1189. W latach 1223-1237 na jego miejscu zbudowano nową świątynię z cegły. W 1268 do parafii Świętych Piotra i Pawła biskup kamieński Hermann von Gleichen włączył okoliczne wsie Grabowo, Golęcino i Niemierzyn. W 1425 rozpoczęła się budowa nowego korpusu świątyni w duchu pomorskiej szkoły architektury gotyckiej Heinricha Brunsberga. Na ścianach zewnętrznych umieszczono maszkarony – twarze autentycznych mieszkańców średniowiecznego Szczecina. W 1460 kościół przedłużono ku zachodowi o jedno przęsło, znacznie szersze od pozostałych i zwieńczone wieżą. W 1534 zamieniony na świątynię protestancką. W 1556 rozebrano wieżę, przebudowując zachodnią fasadę. W 1602 kościół zwieńczono istniejącą obecnie sygnaturką. W czasie ostrzału artyleryjskiego w 1677 został znacznie zniszczony. Odbudowa trwała 24 lata. Odbudowany jako budowla salowa, bez sklepień i filarów dzielących na nawy. W 1702 Hans Kamerling wykonał tzw. pseudosklepienie, czyli drewniany strop ukształtowany na wzór ceglanych sklepień. W 1703 szczeciński malarz Ernst Eichner ozdobił sklepienie olbrzymim malowidłem. W 1817 podczas remontu usunięto wszelkie elementy barokowe. W 1901 dokonano regotyzacji zachodniej fasady świątyni. Od 1946 należy do wyznawców Kościoła Polskokatolickiego jako kościół parafialny. W 1960 dokonano gruntownego remontu świątyni. Do 1978 proboszczem był ks. Zdzisław Zaremba, a następnie (do dzisiaj) jest nim ks. inf. Stanisław Bosy. W 2009 w podziemiach świątyni natrafiono na stare pochówki, najprawdopodobniej patrycjatu lub członków dynastii Gryfitów. Od czerwca 2009 do lutego 2010 przy kościele działał Suweren-ny Zakon Rycerzy Świętej Trójcy, stare pochówki odkryli członkowie Zakonu. Kościół został wpisany do rejestru zabytków 30 lipca 1955 pod nr A-803.

Szczegóły

Opublikowano: 21 grudzień 2015

Gotycki most św. Jana na rzece Młynówce przez niektórych nazywany jest "Małym Mostem Karola", gdyż przypomina słynny Most Karola w Pradze. Spacer po nim to obowiązkowy punkt zwiedzania Kłodzka. Budowę mostu szacuje się na drugą połowę XIII wieku. Ma 4 metry szerokości i 52 metry długości, a na jego filarach umieszczono w XVIII wieku sześć figur przedstawiających: Ukrzyżowanie Chrystusa, Ukoronowanie NMP, św. Jana Nepomucena, św. Wacława, św. Franciszka Ksawerego oraz Pietę.

Szczegóły

Opublikowano: 21 grudzień 2015

Siegessäule (Kolumna Zwycięstwa) – niemiecka kolumna znajdująca się w parku Großer Tiergarten w Berlinie zaprojektowana przez Heinricha Stracka po 1864 roku w celu upamiętnienia zwycięstwa Prus nad Danią w wojnie duńskiej z 1864 (zagarnięcie Szlezwiku-Holsztyna), odsłonięta 2 października 1873, upamiętniająca także zwycięstwa w wojnie z Austrią i w wojnie z Francją. Na szczycie kolumny wzniesiono brązową figurę Nike (Wiktorii) o wysokości 8,3 metrów i wadze 35 ton, zaprojektowaną przez Friedricha Drakego. Łączna wysokość kolumny wraz ze statuą wynosi 66,89 m. Wewnątrz kolumny znajdują się schody (285 stopni) prowadzące na położoną na wysokości 50,66 m platformę widokową. Początkowo pomnik wznosił się na placu Królewskim, obok którego 21 lat później zbudowano Reichstag. W latach 1938 -1939 z polecenia Adolfa Hitlera został przeniesiony w obecne miejsce i podwyższony o jedną kondygnację. W dniu 2 maja 1945 r. ok. godz. 6 rano, podczas rajdu przez park Großer Tiergarten dokonanego przez 2. batalion, część 1. batalionu 3 pułku piechoty i batalion czołgów 66 Brygady Pancernej, żołnierze z polskiej 1 dywizji kościuszkowskiej z 7 baterii 3 dywizjonu 1 pułku artylerii lekkiej, zatknęli na środku trzeciej kondygnacji kolumny biało-czerwony sztandar. Drugą flagę na balustradzie drugiej kondygnacji, na polecenie por. Piotra Potapskiego, powiesili żołnierze z 8 baterii 3 dywizjonu. Trzecią flagę powiesiło pięciu polskich żołnierzy z 1 Dywizji Piechoty (byli to ppor Mikołaj Troicki, plut. Kazimierz Otap, kpr. Antoni Jabłoński oraz kanonierzy Aleksander Kasprowicz i Eugeniusz Mierzejewski). Otaczający kolumnę plac był rdzeniem Love Parade, wielkiej pacyfistycznej imprezy muzyki elektronicznej organizowanej w Berlinie od 1989. Pod kolumną były rozlokowane stanowiska didżejów, reprezentujących różne odmiany trance, house, techno, schranz, minimal itp. Plac przed kolumną był jednocześnie celem marszów miłośników tych gatunków muzyki. Od 2007 r. impreza odbywała się w miastach Zagłębia Ruhry. Z platformy widokowej można podziwiać panoramę parku Großer Tiergarten i całego Berlina.

Szczegóły

Opublikowano: 21 grudzień 2015

Zamek znajdujący się w Kioto (Japonia), słynący ze słowiczej podłogi, która skrzypi kiedy ktoś po nich stąpa, co ciekawe dźwięk ten faktycznie przypomina śpiew wierzbówki japońskiej. Konstrukcja ta miała na celu ochrony właściciela sioguna Tokugawa Ieyasu przed intruzami. Zamek wita nas bogato inkrustowaną złotem bramą, która nazywa się Kara-mon, a na jego terenie znajdują się dwa pałace Ninomaru i Honmaru. W Ninomaru znajduję się słowicza podłoga, natomiast Honmaru jest otwarta dla turystów tylko od czasu do czasu. Zamek miał pełnić funkcje fortecy, jednak ogromne i piękne ogrody sprawiają, że wgląda raczej jak rezydencja pałacowa. Obecnie jest to siedziba rodu cesarskiego. Obiekt ten znajduję się na liście UNESCO Godziny otwarcia : od 8 do 17 (do 16 jest możliwy wstęp) Zamek jest zamknięty we wtorki w styczniu, lipcu sierpniu i grudniu;od 26 grudnia do 4 stycznia Wstęp : 600yen dorośli, młodzież ucząca się 350 yen, dzieci 200 yen

Szczegóły

Opublikowano: 21 grudzień 2015

Reduta wzniesiona została w czasie ostatniej modernizacji twierdzy Kołobrzeg w latach 1832-1836. Stanowiła kolejne ogniwo fortyfikacji obrony portu. Część murowana zbudowana jest na planie dwóch połączonych kół - większego i mniejszego. W ścianach ze wszystkich stron rozmieszczone są otwory strzelnicze dla broni strzeleckiej i artylerii. Cała budowla dawniej przykryta była ziemią. Reduta otoczona była wałem ziemnym i fosą. W wale wykonano murowane pomieszczenie magazynowe. Grafika:https://photos.wikimapia.org/p/00/01/91/68/47_big.jpg

Szczegóły

Opublikowano: 21 grudzień 2015

budowany w latach 1829–1832 roku w stylu neogotyckim według projektu Karola Fryderyka Schinkela na miejscu średniowiecznego ratusza zburzonego w 1807 roku podczas oblężenia miasta. Nieznacznie przebudowany w 1913 roku. W 1945 roku podczas bitwy o Kołobrzeg, mimo bombardowania śródmieścia miasta, nie został zniszczony. Po II wojnie światowej w budynku mieściły się różne instytucje. Obecnie siedziba Galerii Sztuki Współczesnej, Informacji Turystycznej i Urzędu Stanu Cywilnego. W piwnicach ratusza znajduje się natomiast kawiarnia i klub muzyczny Adabar.Neogotycki, dwukondygnacyjny budynek w kształcie litery C. Zbudowany na piwnicach pochodzących z XV wieku. Z otwartym dziedzińcem pośrodku, na którym do II wojny światowej stał pomnik króla Fryderyka Wilhelma III, a później trybuna honorowa. Budynek przypomina wyglądem średniowieczny zamek obronny. Udekorowany jest wieżyczkami i blankowaniem. Pośrodku główna wieża z zegarem, herbami Kołobrzegu i Polski. Zabytkowy zegar został zdjęty w 2014 roku i został powieszony jako atrakcja w kołobrzeskim muzeum Patria Colbergiensis.Od strony północno-wschodniej w przyziemiu zachowane detale architektoniczne średniowiecznego ratusza. Wśród filarów, na których wspiera się ryzalit budynku wmurowany jest XVI-wieczny pręgierz nazywany Kolumną Adebara. U jego głowicy znajduje się wyrzeźbiona maska, którą legenda wiąże z osobą kołobrzeskiego wójta, Jakuba Adebara.

Szczegóły

Opublikowano: 20 grudzień 2015

W Częstochowie zachowało się sporo zabytkowych kamienic. Do najładniejszych zaliczają się: Kamienica Kupiecka na rogu ul. Kościuszki i II Alei oraz Dom Frankego na rogu ul. Wilsona i I Alei. Na uwagę zasługuje również cała Ulica 7 Kamienic, wzdłuż której znajdują się malutkie kamieniczki.

Szczegóły

Opublikowano: 20 grudzień 2015

Klasycystyczny ratusz przy Placu Biegańskiego wybudowany w 1826 roku po połączeniu Starej i Nowej Częstochowy. Obecnie w budynku mieści się Muzeum Częstochowy.

Szczegóły

Opublikowano: 20 grudzień 2015

Neogotycka katedra, której budowę ukończono w 1927 roku. Ta monumentalna świątynia jest jedną z największych w Polsce i Europie.

Szczegóły

Opublikowano: 20 grudzień 2015

Kościół na Starym Mieście, przy Placu Daszyńskiego. Najstarsza świątynia w Częstochowie. Do końca nie wiadomo kiedy ją wzniesiono, ale szacuje się, że na początku XV wieku.

Szczegóły

Opublikowano: 20 grudzień 2015

Kościół przy Placu Władysława Biegańskiego. Powstał w 1872 roku jako cerkiew (pozostał nią aż do zakończenia I wojny światowej, kiedy to przeszedł w ręce katolików). Pomimo, że w 1948 roku usunięto mu z dachu bizantyjskie kopuły, to cały czas swoim kształtem przypomina prawosławną świątynię.

Szczegóły

Opublikowano: 19 grudzień 2015

Wielka Zbrojownia,nazywana też arsenałem, stanowi najokazalszy świecki budynek manierystycznej zabudowy Gdańska. Inspiracją do powstania stały się Hale Mięsne w Haarlemie.Rosnące zagrożenie ze strony Szwecji w końcu XVI wieku skłoniło gdańskich mieszczan do przygotowań na wypadek wojny. Odczuwając brak magazynów na produkowany w mieście i okolicach sprzęt wojenny, podjęli decyzję o budowie specjalnego arsenału. Jednak w realizacji projektu nie ograniczono się do wzniesienia magazynu o ściśle użytkowej funkcji. Zbrojownia została wzniesiona w latach 1602 - 1605. Jest dziełem jednego z najwybitniejszych gdańskich architektów tamtej epoki, Antoniego van Obbergena. Zbudowano ją z drobnej, czerwonej, holenderskiej cegły zdobionej dekoracjami z piaskowca oraz bogatymi złoceniami. Konstrukcja sprawia wrażenie, jakby budynek składał się z czterech, pozornie oddzielnych kamieniczek. Główną fasadę budynku od ulicy Piwnej zdobią: dwa wielkie rustykowane portale, zwieńczone kartuszami z herbami Gdańska, podtrzymywanymi przez lwy posąg Minerwy umieszczony we wnęce usytuowanej na wysokości górnej kondygnacji kamienne maski ornamenty okuciowe postacie gdańskich wojowników (trzech pikinierów, halabardzisty i wachmistrza) szczyty z wąsatymi sfinksami i wybuchającymi granatami po obu stronach fasady wznoszą się dwie ośmioboczne, wysokie wieżyczki, zwieńczone hełmami z blachy, mieszczące ślimakowate schody Fasada od strony Targu Węglowego ma nieco skromniejsze portale i szczyty. Umieszczono na nich postacie dwóch muszkieterów, chorążego, konstabla i kapitana. Figura z leżącą u jej stóp ściętą głową przedstawia Kozaka, który ściął na rynku lwowskim głowę swego dowódcy, Jana Podkowy, samozwańczego hospodara mołdawskiego, nieuznanego przez króla Stefana Batorego Fasada od ul. Piwnej przed renowacją, 2004 Budynek został spalony podczas działań wojennych w 1945. Odbudowano go w latach 1947-1965, z rekonstrukcją hełmów wież i kamieniarki szczytów. W latach 2000-2005 odnowiono obie fasady, przywracając polichromie, złocenia i dekoracyjne rzygacze od strony ul. Piwnej. Wnętrze Zbrojowni przyciągało wielu podróżnych zwiedzających Gdańsk. Trzypiętrowy budynek mieścił w sobie nie tylko przeróżnego rodzaju broń, zbroje, uprzęże, ale również obrazy i posągi. Ponadto zgromadzone przedmioty były eksponowane w sposób przyciągający uwagę zwiedzających, np. zbroje zaprezentowano na manekinach, które usadzono na kukłach udających rumaki. Manekiny te były ruchome, co potęgowało zainteresowanie oglądających. Parter budynku, o powierzchni 1819 m² ze sklepieniem na 15 granitowych słupach, zajmował pasaż handlowy, na wyższych kondygnacjach mieści się Akademia Sztuk Pięknych. Powierzchnia piwnic wynosi 1528 m². Zbrojownię można porównać do dzisiejszych muzeów sztuki militarnej, z zastrzeżeniem, iż w XVII wiecznym Gdańsku liczono się z koniecznością praktycznego wykorzystania posiadanych zbiorów.

Szczegóły

Opublikowano: 19 grudzień 2015

Katownia powstała w II poł. XIV w., jako średniowieczne obwarowanie Głównego Miasta w Gdańsku. Razem z Wieżą Więzienną stanowiła zespół przedbramia (barbakan) ul. Długiej.Katownia została przebudowana w latach 1593 – 1604 przez Antoniego van Obberghena, dekoracje zostały wykonane przez Willema van der Meera. Wieża Więzienna osiągnęła obecną wysokość w latach 1508 – 1509, za sprawą Michała Enkingera. Po wzniesieniu umocnień nowożytnych zmieniono funkcję całej budowli z przeznaczeniem na katownię, salę sądową i więzienie. Po wschodniej stronie Wieży Więziennej znajdował się pręgierz, miejsce wielu egzekucji. Obecnie w Katowni mieści się Muzeum Bursztynu, oddział Muzeum Historycznego Miasta Gdańska.

Szczegóły

Opublikowano: 19 grudzień 2015

Złota Brama w Gdańsku (właśc. Brama Długouliczna lub Brama ulicy Długiej, niem. Langgasser Tor) – została wzniesiona w roku 1612 na miejscu czternastowiecznej bramy gotyckiej (Brama Długouliczna).Budowla jest dziełem architekta Abrahama van den Blocke. W jej budowie uczestniczył także Jan Strakowski. Architektura jest utrzymana w stylu manieryzmu niderlandzkiego i charakteryzuje się typowym dla tego okresu wyrafinowaniem. Do bramy przylega od strony północnej późnogotycki Dwór Bractwa św. Jerzego.W roku 1957 budynek został odbudowany po zniszczeniach wojennych. We fryzie na ścianie frontowej umieszczono cytat z Psalmu 122: ES MVSSE WOLGEHEN DENEN DIE / DICH LIEBEN ES MVSSE FRIEDE SEIN INWENDIG IN DEINE MAVREN VND / GLVCK IN DEINEN PALASTEN PSA - 122 („Niech zażywają pokoju ci, którzy ciebie miłują. Niech pokój będzie w twoich murach, a bezpieczeństwo w twych pałacach!”). Łaciński napis na bramie od strony ulicy Długiej głosi: Concordia res publicæ parvæ crescunt - discordia magnæ concidunt („Zgodą małe republiki rosną - niezgodą wielkie upadają ”). Obie fasady bramy są zwieńczone attykami, na których ustawiono osiem rzeźb alegorycznych (po cztery z każdej strony). Obecne są rekonstrukcją posągów z 1878 będących kopiami oryginalnych, zniszczonych działaniem czynników klimatycznych rzeźb Piotra Ringeringa wykonanych w 1648 roku na podstawie projektu Jeremiasza Falcka. Figury od strony zachodniej (widoczne na zdjęciu) symbolizują dążenia mieszczan: Pax („Pokój”), Libertas („Wolność”), Fortuna („Szczęście”) oraz Fama („Sława”). Od strony wschodniej (od ulicy Długiej) widać figury symbolizujące cnoty obywatelskie: Concordia („Zgoda”), Iustitia („Sprawiedliwość”)', Pietas („Pobożność”) oraz Prudentia („Rozwaga”).

Szczegóły

Opublikowano: 19 grudzień 2015

Pura Luhur Uluwatu lub Pura Uluwatu - Bali Sea Temple (Kuta Południowa, Badung). Świątynia zbudowana jest na krawędzi (Ulu) na 70 metrowym klifie wystającym w morze.

Szczegóły

Opublikowano: 19 grudzień 2015

Świątynia radży miasteczka Mengwi, położona w centralnej części Bali, bije na głowę przynajmniej połowę bardziej znanych i częściej odwiedzanych świątyń na wyspie. Ogromna woda królewska świątynia Pura Taman Ayun, otoczony rozległym, elegancką fosą, była główną świątynią królestwa Mengwi, która przetrwała do 1891 roku, kiedy to została zdobyta przez sąsiednie królestwa Tabanan i Badung. Duża świątynia została zbudowana w 1634 roku i całkowicie odnowiona w 1937 roku. Pierwszy dziedziniec jest duży, otwarty, trawiasty teren i wewnętrzny dziedziniec ma wiele Meru (wielopoziomowych kapliczek). Kwiaty Lotosu wypełniają baseny; Świątynia jest częścią Subak.

Szczegóły

Opublikowano: 19 grudzień 2015

Warzelnia Soli wraz z tężniami stanowi wyjątkowy na skalę światową zespół obiektów zabytkowych. Od przeszło 180 lat wytwarzana jest tu sól spożywcza oraz jej pochodne tj. Ciechociński Szlam leczniczy i Ług leczniczy. W niewykorzystywanej do produkcji soli części warzelni zorganizowano muzeum, w którym swoje miejsce znalazły eksponaty związane nie tylko z warzelnictwem, ale również będące świadectwem powstania i rozwoju działalności uzdrowiskowej w Ciechocinku. Na szczególną uwagę zasługują misternie odrestaurowane aparaty do gimnastyki leczniczej Wilhelma Zandera W niewykorzystywanej do produkcji soli części warzelni zorganizowano muzeum, w którym swoje miejsce znalazły eksponaty związane nie tylko z warzelnictwem, ale również będące świadectwem powstania i rozwoju działalności uzdrowiskowej w Ciechocinku. Na szczególną uwagę zasługują misternie odrestaurowane aparaty do gimnastyki leczniczej Wilhelma Zandera. Odwiedzenie Zabytkowej Warzelni Soli jest doskonałym punktem mogącym uatrakcyjnić pobyt w Ciechocinku. Od słynnych tężni, będących obowiązkowym punktem wycieczek do Ciechocinka, dzieli ją odległość zaledwie 1300m, które można pokonać częścią Traktu Solnego biegnącego po wale przeciwpowodziowym.

Szczegóły

Opublikowano: 18 grudzień 2015

Przed głównym wejściem Państwowej Straży Pożarnej w Ostródzie znajduje się zabytkowy wóz strażacki, zaprzęgany konno. Ładnie umiejscowiony, pod strzechą, przedstawia nam czasy i dawną inżynierię jaką wykorzystywali strażacy do walki z ogiennym żywiołem.

Szczegóły

Opublikowano: 15 grudzień 2015

Zamek w Iłży − ruiny gotycko-renesansowego zamku biskupów krakowskich zbudowanego prawdopodobnie w latach 1326-1347 z inicjatywy biskupa krakowskiego Jana Grota. Przebudowany w poł. XVI i w XVII wieku dzięki czemu zyskał wystrój renesansowy i nowe fortyfikacje bastejowe. Zniszczony przez wojska szwedzkie i siedmiogrodzkie Jerzego Rakoczego w czasach Potopu. Odbudowany w XVII wieku i po pożarze opuszczony pod koniec wieku XVIII.

Szczegóły

Opublikowano: 15 grudzień 2015

Zamek położony jest w Slane w (hrabstwie Meath) w Irlandii. Zamek zwrócony jest ku rzece Boyne i położony zaledwie kilka kilometrów od Newgrange oraz miejsca słynnej bitwy nad Boyne w roku 1690. Od XVII wieku jest on siedzibą rodzinną Conynghamów, markizów Conyngham. Od roku 1981 na terenie posiadłości organizowanie są znane na świecie koncerty muzyczne.

Szczegóły

Opublikowano: 13 grudzień 2015

Jest to zabytkowy klasztor premonstratensów, na Hradczanach w Pradze.Założony w 1140 na regule benedyktyńskiej, ufundowany przez księcia Władysława II. Położony na szczycie wzgórza, na zachód-południowy zachód od Zamku Praskiego. Jeszcze w tym samym roku (1140) zmieniono go na premonstratensów, których siedzibą pozostaje (z przerwą w latach 1950-1989) do dnia dzisiejszego. W roku uroczystego przeniesienia relikwii św. Norberta (1627) z Magdeburga, Strahow stał się głównym klasztorem premonstratensów. Obecne założenie klasztorne reprezentuje styl barokowy z 2. połowy XVII w. i należy do najstarszych budowli romańskich w Europie.Premonstratensi przybyli na Strahow w 1140 z niemieckiego klasztoru Steinfeld (45 km na południowy wschód od Akwizgranu). Założycielski klasztor Steinfeld pozostał dla klasztoru na Strahowie macierzystym do 1802. Nowo powstały konwent stał się głównym ośrodkiem premonstratensów na Europę Środkowo-Wschodnią. Ze Strahowa utworzono w 1145 klasztor w Litomyślu, od którego w 1150 powstał klasztor Hradisko. W 1190 założono klasztor Louka pod Znojmem. Teplá (1193) i Zábrdowice (1209) to kolejne fundacje. To od tego ostatniego, w 1211 utworzono pierwszy żeński klasztor w miejscowości Nová Řiše (od 1733 – już jako kanonia męska – opactwo).Pomnik Narodowego Piśmiennictwa (czes. Památník národního písemnictví) – utworzony w 1953 po kasacie klasztoru w 1950 (premonstratensi powrócili tu w 1989). Biblioteka na Strahowie liczy ogółem około 200 000 tomów, samych rękopisów 3000. Liczne starodruki i inkunabuły (około 1500). W obecnych czasach kompleks może poszczycić się najobszerniejszym, najstarszym i najcenniejszym księgozbiorem w Czechach. Znajduje się tu prawie kompletna kolekcja piśmiennictwa zachodniego chrześcijaństwa, od jego początków do końca XVIII wieku. Współcześnie zainteresowanie skupia się na narodowej literaturze z XIX oraz XX wieku. Sala Teologiczna-Sala Teologiczna (czes. Teologický sál), pierwotnie zwana Biblioteką Opata, wybudowana za opata Jeronýma Hirnhaima, w latach 1671-1679 (projektował architekt praski pochodzenia włoskiego Giovanni D. Orsi), kosztem 2254 guldenów. Wewnątrz, na kracie w przejściu niepozorny napis: INITIUM SAPIENTIAE TIMOR DOMINI (początek mądrości – bojaźń przed Bogiem) – myśl przewodnia Sali Teologicznej. Na ścianie północnej jedynie przeróżne wydania Biblii. Wzdłuż regałów zabytkowe globusy ziemskie i astronomiczne, także ze znanej XVII-wiecznej rotterdamskiej pracowni rodziny Bleau. Okazały strop, dzieło strahovskiego zakonnika F.S. Noseckýego nawiązuje do głównego przesłania sali i życia twórczego opata J. Hirnhaima.Odrestaurowana w latach 1993-1994. Księgozbiór liczy około 18 000 woluminów.Sala Filozoficzna-Sala Filozoficzna (czes. Filosofický sál), z 4. ćwierćwiecza XVIII w., postawiona dla nowych nabytków przez opata Václava Mayera. Budowę „wymusiła” kasata klasztoru Louka, z którego przejęto nie tylko unikatowy i niezwykle cenny księgozbiór, ale i wnętrze tamtejszej biblioteki wykonane z drewna orzechowego. Dwukondygnacyjną salę wybudowaną w latach 1783-1797 zaprojektował J.I. Palliardi (wymiary sali: długość 32 m, szerokość 10 m, wysokość 14 m), a stolarkę wykończył Jan Lahofer z Tasovic, specjalnie sprowadzony z okolic klasztoru Louka. Na stropie monumentalny fresk (1794, malarz wiedeński Franz Anton Maulbertsch) przedstawiający Duchowe dzieje ludzkości, rozwój nauki i religii, o bogatej symbolice, od czasów najdawniejszych, starotestamentowych, po czasy współczesne artyście. Mojżesz i Aaron przed Arką Przymierza symbolizują Stary Testament, Nowy Testament – św. Paweł przed ołtarzem nieznanego boga na Akropolu. Wzdłuż dłuższych ścian namalowano rzędy osób, przedstawiające wielkie postaci z historii, których osiągnięcia przyczyniły się do rozwoju ludzkości. Księgozbiór sali przekracza 42 tysiące woluminów.

Szczegóły

Opublikowano: 13 grudzień 2015

Początki rynku małostrańskiego sięgają dziesiątego wieku, choć obecny kształt uzyskał dopiero w 1869 roku. Niegdyś stał tu pomnik feldmarszałka Radetzky’ego, jednak został on przeniesiony. Oprócz ruchliwego przystanku tramwajowego, na Malostranské náměstí stoi potężny barokowy kościół świętego Mikołaja, a za nim osiemnastowieczna kolumna morowa. Rynek otaczają kamienice. Wśród nich są m.in. ratusz w stylu późnorenesansowym z piętnastego wieku i Pałac Karola Lichtensteina.

Szczegóły

Opublikowano: 13 grudzień 2015

Pierwszy kościół w tym miejscu powstał ok. 920 z inicjatywy księcia czeskiego Wratysława I (tutaj zresztą pochowanego). Gdy w 973 ustanowiono w Pradze biskupstwo (katedrą została znajdująca się obok rotunda św. Wita), książę Bolesław II Pobożny zdecydował się na sprowadzenie tutaj sióstr benedyktynek i założenie ich klasztoru właśnie przy kościele św. Jerzego (zresztą jako pierwszego klasztoru na ziemiach czeskich). Pierwszą przełożoną zgromadzenia i inicjatorką jego założenia była siostra księcia Mlada. Klasztor stał się miejscem ważnym dla rodu Przemyślidów - tu wychowywano liczne córki książęce, niejeden raz kobiety z tej dynastii były przełożonymi na wzór Mlady. W związku z tymi wydarzeniami przystąpiono do budowy romańskich zabudowań klasztornych, a także do rozbudowy kościoła. Powstała romańska trójnawowa bazylika. Kolejna rozbudowa nastąpiła pod koniec XI w., kiedy kościół przedłużono i podwyższono, dodano empory nad nawami bocznymi, a także postawiono wieżę północną. Kościół zniszczony został podczas oblężenia Pragi w 1142 - podczas jego odbudowy postawiono drugą wieżę (południową), a także podwyższono poziom prezbiterium umieszczając pod nim kryptę. Na początku XIII w. w przyziemiu wieży południowej utworzono kaplicę św. Ludmiły. Po 1500 od strony południowej został wybudowany przez Benedykta Rejta renesansowy portal, w którego tympanonie przedstawiona jest scena walki św. Jerzego ze smokiem. W XVIII w. z kolei powstała kaplica św. Jana Nepomucena. W XIX w. dokonano rekonstrukcji romańskiego wnętrza kościoła. Obecnie często odbywają się tam koncerty muzyki organowej.

Szczegóły

Opublikowano: 12 grudzień 2015

Ruiny St Mary's Abbey znajdują się hrabstwie Meath w Irlandii.

Szczegóły

Opublikowano: 12 grudzień 2015

Znajdujący się w południowej części Armagh, jest jednym z miejsc z ,,duszą'' Powstał w 17 wieku

Dla zainteresowanych cytat ze strony DiscovernorthernIreland.ie ,,The castle was built by Lord Mountjoy on a rocky hillock in 1601 to secure the ancient route between the provinces of Ulster and Leinster. The pass was the widest passage through which an army could pass while under attack, in this mountainous and once boggy and heavily wooded terrain. The small square tower has unusual rounded corners and numerous gun-loops, from ground-floor level right up to the wall-walk. It is a very basic castle, with no stairs. The living quarters, with fireplaces and windows, must have been reached by ladders. The stone bawn will which once surrounded the castle has mostly gone except for one isolated stretch to the south east."

Szczegóły

Opublikowano: 12 grudzień 2015

Zabytkowa rezydencja historycznych rodów Górków i Działyńskich. Obecnie siedziba muzeum i Biblioteki Kórnickiej PAN. Początki zamku sięgają średniowiecza, jego obecny kształt pochodzi z połowy XIX wieku. 11 lipca 2011 roku obiekt uznany został za Pomnik historii Polski. Ukończona prawdopodobnie ok. 1430 r. budowla, posadowiona na bagiennej wyspie, otoczona była fosą, dostęp do niej był możliwy przez most zwodzony oraz spuszczaną okutą kratę. Do dziś z tego okresu zachowały się stare mury i piwnice obiektu. Pierwszą wybitną przedstawicielką rodu Działyńskich była Teofila z Działyńskich Szołdrska-Potulicka. Po śmierci pierwszego męża poświęciła swoje życie sprawie rozwoju kulturalnego i gospodarczego Kórnika i przebudowie rezydencji. Obok zamku urządziła ogród w stylu, utworzyła szkółki drzew i zwierzyniec z egzotycznymi roślinami i zwierzętami, dbała o rozwój miasta, sprowadzając doń niemieckich rzemieślników-kolonistów. Sam zamek został gruntownie przebudowany w stylu barokowym. Namalowany przez A. Pesne portret Teofili w białej sukni, do dzisiaj zachowany w zamku, dał początek legendzie o Białej Damie – jednym z najsłynniejszych duchów w polskich zamkach. Obecny kształt zamku nawiązuje do neogotyku angielskiego. Główne wejście do zamku znajduje się od strony północnej. Charakterystyczną cechą jest zwieńczenie głównego okna nad wejściem łukiem Tudora. Strona zachodnia to rozbudowany architektonicznie taras z widokiem na jezioro Kórnickie i "Zwierzyniec". Strona południowa jest zdominowana przez łuk indyjski, wzorowany prawdopodobnie na Pawilonie Królewskim w Brighton, a pośrednio na muzułmańskiej architekturze Indii (łuk w Kórniku nosi wyraźne podobieństwo do łuków Tadź Mahal). Od strony wschodniej nad zamkiem wznosi się neogotycka wieża, swoją elewacją z czerwonej cegły kontrastująca z resztą zamku, wybudowana dopiero podczas przebudowy zamku przez Tytusa Działyńskiego. Przy wjeździe do zamku stoją zabytkowe oficyny oraz wozownia. Zdjęcie, źródło; https://pl.wikipedia.org/wiki/Zamek_w_K%C3%B3rniku#/media/File:Kornik_(js).jpg

Szczegóły

Opublikowano: 12 grudzień 2015

Jest to budynek z czerwonej cegły powstał w 1892 roku, u nasady wschodniego falochronu. Wcześniej stała tu stacja pilotów - doświadczonych marynarzy, którzy pełnili w stacji dyżury, pomagając żeglarzom proszącym o pomoc w wejściu do portu w Ustce. Ówczesne statki często grzęzły na mieliźnie, tylko żeglarze zaznajomieni z portem znali niebezpieczne i płytkie miejsca. Piloci dysponowali łodzią wiosłową, którą podpływali do statków na redzie, oni także zapalali światło „latarni" - wciągając na maszt, stojący obok stacji, specjalną lampę naftową. W XIX wieku czerwone światło latarni widać było na morzu z odległości ponad 6 mil (ok. 11 km). Jeszcze dwadzieścia lat temu praca latarników uważana była za niezmiernie odpowiedzialną, a za zaniedbania groziła wysoka kara. Obecny budynek latarni posiada ośmiokątną wieżę o wysokości 21,5 m, wysyła białe światło na odległość prawie 30 km. W sezonie letnim latarnia udostępniana jest turystom.

Szczegóły

Opublikowano: 12 grudzień 2015

Wieża widokowa w Świnoujściu jest pozostałością po kościele protestanckim p.w. Marcina Lutra, który został zniszczony pod koniec II wojny światowej. Tak naprawdę szkody wywołane przez działania wojenne nie były aż tak wielkie, lecz najgorszy czas dla całej budowli nastąpił w okresie powojennym. Dla kościoła był to czas opuszczenia i wieloletniej dewastacji. Dlatego w 1962 roku zdecydowano się na rozbiórkę kościoła. Ocalała jedynie wieża, gdyż okazało się, że jest ona zaznaczona na ówczesnych mapach nawigacyjnych. Dlatego wieży ostatecznie nie rozebrano. Przez kolejne lata rodziły się nowe pomysły, jak można ją wykorzystać. Ostatecznie w 2003 roku prywatny inwestor zdecydował się na odrestaurowanie wieży i wykorzystanie jej do celów turystycznych jako wieży widokowej. Dwa lata później oficjalnie otwarto taras widokowy, a w lutym 2006 roku wieża widokowa otrzymała nagrodę Prezydenta Miasta "Tryton 2006" za budowlę roku. Prywatny inwestor pomyślał w najdrobniejszych szczegółach o zwiedzających. Wieża ma 222 schody do pokonania, lecz na każdym piętrze znajdują się ławeczki lub krzesełka, gdzie bar-dziej zmęczeni turyści mogą odsapnąć. Na parterze i pierwszym piętrze znajdziemy kawiarnię, a na szczycie - piękny widok na miasto Świnoujście.

Szczegóły

Opublikowano: 11 grudzień 2015

Café de Sluyswacht jest jednym z najpiękniejszych miejsc na Jodenbreestraat. Wolnostojący i uderzająco krzywy domek naprzeciwko Domu Rembrandta zbudowany został w 1695 roku jako dom mistrza śluzy. W dzisiejszych czasach jest to pub o prawdziwym charakterze starego Amsterdamu. Jak można się spodziewać, w środku znajduje się stara podłoga z kamienia, drewniane ławki i drewniane panele, sufit z belkami i okiennicami.

Szczegóły

Opublikowano: 10 grudzień 2015

Usytuowany na skalistej wyspie na rzece Suir, niegdyś siedziba potężnego rodu Butler, zamek Cahir do dziś zachwyca swoim imponującym dziedzińcem, wieżą i pozostałą większością oryginalnej struktury obronnej. Jest to jeden z największych i najlepiej zachowanych zamków w Irlandii. Atrakcje obejmują pokaz audiowizualny zawierający ciekawe informacje o zamku. Usytuowanie: W centrum miasta Cahir

Szczegóły

Opublikowano: 10 grudzień 2015

Jest to protestancka katedra zbudowana w stylu gotyckim. Kilkakrotnie przebudowywana i w XIX wieku zregotycyzowana. Architektura świątyni łączy formy nadbałtyckiego gotyku ceglanego i francuskiego gotyku katedralnego. Służy ona za kościół katedralny arcybiskupów Uppsali, kościół parafialny miejscowej parafii katedralnej, a także narodowe sanktuarium królestwa Szwecji (szw. rikshelgedom). W roku 1435 została oddana pod patronat św. Eryka, Olafa oraz Wawrzyńca. Katedra ma status zabytku sakralnego według rozdz. 4 Kulturminneslagen (pol. Prawo o pamiątkach kultury) ponieważ została wzniesiona do końca 1939.Katedra w Uppsali jest największą budowlą sakralną Skandynawii: ma 118,7 metrów długości, taka sama jest wysokość obu zachodnich wież, szerokość katedry wynosi 45 m . W jednej z wież umieszczone są dwa dzwony pochodzące z Polski (zrabowane w 1703 podczas wojny północnej), jeden z nich jest aktualnie największym dzwonem kościelnym w Szwecji – tzw. Thornan. Ponad południowym portalem znajduje się największy witraż Szwecji – Okno Syna (szw. Sonens Fönster), o powierzchni 119 m².Katedra była miejscem koronacji wielu królów i królowych Szwecji. Koronacje przeprowadzano tutaj od średniowiecza do końca XVII wieku.W północnej wieży ulokowano skarbiec katedralny, w którym znajduje się jeden z najpiękniejszych w Europie zbiorów średniowiecznych szat liturgicznych, w tym ubiory arcybiskupów z lat 70. XIII w. i bractw z XV w. oraz pozłacana suknia królowej Małgorzaty I, jedyny zachowany na świecie średniowieczny strój paradny.Inne eksponaty przechowywane w skarbcu to m.in. szaty, które mieli na sobie Svante Sture oraz jego synowie Nils i Erik, kiedy zostali zamordowani na zamku w Uppsali w 1567, poza tym złoty kielich królowej Krystyny, miecz Gustawa I Wazy i szpada Jana III Wazy. We wnętrzu katedry znajdują się groby wielu ważnych postaci w historii.Są to między innymi grobowce Św.Eryka,Gustawa I Wazy jak i jego żony Katarzyny Saskiej.

Szczegóły

Opublikowano: 10 grudzień 2015

Jest to zamek gotycko-renesansowy położony na zboczu góry Königstuhl w Heidelbergu w Niemczech. Pierwsza wzmianka o zamku pochodzi z roku 1225. Jego budowę podzielić można na dwa okresy główne: późnośredniowieczno-gotycki w latach ok. 1400 do 1544, w których był zamkiem obronnym oraz renesansowy w latach ok. 1549 do 1620, kiedy pełnił funkcję reprezentacyjnej rezydencji. Zamek słynął z pięknego ogrodu Hortus Palatinus. Został zburzony w 1693 roku oraz częściowo spalony w wyniku uderzenia piorunu w roku 1764. W XIX wieku stał się symbolem niemieckiego romantyzmu. Znajduje się w nim Wielka Beczka (Großes Fass) – największa beczka do wina na świecie; oraz jedyne w swoim rodzaju Muzeum Aptekarstwa (Apothekenmuseum).

Szczegóły

Opublikowano: 10 grudzień 2015

Brama ta,stanowi jeden z symboli Pragi. Budowę tej 65 metrowej późnogotyckiej bramy miejskiej rozpoczęto w roku 1475 na zlecenie Władysława II Jagiellończyka. Została wybudowana na fundamentach starszej bramy z XIII wieku, która istniała w tym miejscu. Głównym budowniczym był mistrz Wacław. Następnie budowę kontynuował Matěj Rejsek. W jej sąsiedztwie znajdował się dwór Władysława Jagiellończyka. Po przeniesieniu siedziby królewskiej na Hradczany w roku 1483 brama utraciła znaczenie reprezentacyjne. Obecną nazwę zyskała w XVII i XVIII wieku, kiedy to stała się składem prochu. Pod koniec XIX wieku odrestaurowana przez architekta Josefa Mockera. Dodano wtedy neogotycki dach, pokrywający ją do dziś. W kwietniu 1945 roku po wyzwoleniu Pragi spod okupacji niemieckiej brama stała się miejscem odwetu na ludności niemieckiej. Obecnie na Bramie Prochowej istnieje taras widokowy dla turystów.

Szczegóły

Opublikowano: 10 grudzień 2015

Most Grunwaldzki we Wrocławiu – most wiszący przez rzekę Odrę o konstrukcji stalowej, nitowanej; elementy nośne wsparte są na pylonach murowanych z cegły i oblicowanych gra-nitem, o wysokości około 20 m. Zbudowany w latach 1908–1910 most powstał w ramach budowy nowej trasy (obecnego pl. Grunwaldzkiego) stanowiącej diagonalne połączenie między centrum miasta a projektowanymi osiedlami na północnym wschodzie. Początkowo nazywany był mostem Cesarskim (Kaiserbrücke), później mostem Wolności (Freiheitsbrücke). Projektantem architektury mostu był miejski radca budowlany Richard Plüddemann, wykonawcą firma Beuchelt u. Co. z Zielonej Góry. Most otwarto 10 października 1910 w obecności cesarza Wilhelma II. Po zniszczeniach wojennych (m.in. uszkodzony jeden z zespołów taśm nośnych) został odbudowany według projektu Dobrosława Czajki bez rekonstrukcji niektórych elementów (hełmy na pylonach, niektóre płaskorzeźby). Przez most przebiegają linie tramwajowe, używające wbudowanego w jezdnię torowiska. Przy okazji ostatniego remontu mostu (2005) poszerzono nieco jezdnie zwężając przy tym chodniki.

Szczegóły

Opublikowano: 09 grudzień 2015

Most Groszowy w Opolu zw. Zielony mostek, Most Zakochanych - most stanowiący przeprawę nad kanałem Młynówka przeznaczony dla pieszych. Łączy bezpośrednio ul. Mozarta z ul. Piastowską i ul. Strzelców Bytomskich.

Szczegóły

Opublikowano: 09 grudzień 2015

Opole Główne – największa stacja kolejowa w województwie opolskim, zlokalizowana w centrum miasta. Według klasyfikacji PKP oznaczona jest kategorią A. Powstanie budynku dworca datuje się na 1899 rok. Hol główny utrzymany jest w architekturze łączącej elementy neogotyku, neorenesansu, secesji i neoklasycyzmu z dekorowaną elewacją. Wyróżniającymi cechami opolskiego dworca jest zarówno jego układ peronów, które nie leżą w linii prostej, lecz przebiegają po łuku, jak i akustyka samego gmachu – stojąc na jednym końcu holu można usłyszeć rozmowę prowadzoną z drugiego końca budynku. Od grudnia 2012 do grudnia 2014 trwała remont kompleksu dworcowego. Modernizacji została poddana elewacja zewnętrzna, jak również wnętrze. Budynek został także dostosowany dla osób niepełnosprawnych, gdzie pojawiły się windy, oznaczenia dla niewidomych czy obniżono okienka kasowe. Najważniejszym zadaniem przeprowadzonej inwestycji była poprawa komfortu dla podróżujących oraz poprawa estetyki i bezpieczeństwa na dworcu, gdzie w tym wypadku pojawił się system monitoringu. Swoje oblicze zmienił plac przed dworcem. We wschodniej jego części wybudowano parking, który pomieści około sześćdziesiąt samochodów. Przed wejściem głównym do budynku dworca powstał także deptak. Inwestycja na dworca Opole Główne była finansowana ze środków własnych PKP S.A. i budżetowych. Jej wartość to 15 milionów złotych netto. Oficjalne otwarcie odnowionego dworca miało miejsce 4 grudnia 2014.

Szczegóły

Opublikowano: 09 grudzień 2015

Wieża Piastowska – okrągła wieża wolno stojąca w południowo-wschodnim narożniku nieistniejącego obecnie Zamku Piastowskiego w Opolu. Pełniła niegdyś funkcję strażnicy na wyspie Pasiece, od północy sąsiaduje z nią Ostrówek – średniowieczna osada – gród obronny Opolan.

Szczegóły

Opublikowano: 09 grudzień 2015

Pomnik Bojownikom o Polskość Śląska Opolskiego (dawniej Pomnik Bojownikom o Wolność Śląska Opolskiego, potocznie opolska Nike) – pomnik w Opolu przy pl. Wolności, autorstwa Jana Borowczaka, odsłonięty 9 maja 1970 roku. Przedstawia on Nike z rozpostartymi skrzydłami (symbolizującą zwycięstwo i wolność), stojącą na turze. Wysokość pomnika to 15 m, a jego masa wynosi ponad 400 Mg. W mowie obiegowej pomnik zwany jest „babą na byku”, względnie „babą na krowie”. Odbywają się pod nim obchody świąt Pracy, Konstytucji 3 maja i Niepodległości.

Szczegóły

Opublikowano: 09 grudzień 2015

Rzymskokatolicki kościół filialny, znajdujący się przy placu Wolności 2 (bliskie sąsiedztwo Rynku) w Opolu. Świątynia należy do parafii Podwyższenia Krzyża Świętego w Opolu, w dekanacie Opole, diecezji opolskiej. Dnia 05 kwietnia 1964 roku, pod numerem 764/64 kościół został wpisany do rejestru zabytków województwa opolskiego. W latach 30. XIII wieku na ziemie polskie zaczęli przybywać franciszkanie. Około 1238 roku założyli oni klasztor, który został zniszczony przez najazdy tatarskie. W połowie XIII wieku rozpoczęto budowę murowanego klasztoru i kościoła franciszkańskiego, jednak budowle te zostały w 1307 roku zniszczone przez pożar. W 1309 roku rozpoczęto odbudowę tych obiektów. W 1516 roku książę Jan II Dobry usunął z klasztoru franciszkanów, a w ich miejsce sprowadził bernardynów. W 1605 roku kościół oraz klasztor ponownie objęli franciszkanie. Dziesięć lat później obiekty spłonęły, a dalsze zniszczenia były skutkami wojny 30-letniej. Kolejny raz kościół i klasztor odbudowano w 1646 roku. W czasach potopu szwedzkiego, w latach 1655-1656, w klasztorze opolskim urzędowała kancelaria króla Jana Kazimierza. W refektarzu klasztornym 30 listopada 1655 roku ogłoszony został uniwersał królewski wzywający naród polski do powstania przeciwko Szwedom. Pożary z 1682 i 1739 roku spowodowały kolejne duże zniszczenia. W trakcie odbudowy wprowadzono do architektury kościoła elementy manieryzmu i baroku, zachowując jednak jej pierwotny, kształt gotycki. Od 1820 roku aż do końca II wojny światowej, świątynia należała do ewangelików. W kościele znajdują się szczątki Piastów Opolskich. Tuż obok świątyni znajduje się klasztor franciszkanów. Podczas ostatniego remontu obok świątyni, pod kostką brukową z herbem Opola, odkryto mogiły, należące prawdopodobnie do żołnierzy rosyjskich z okresu wojen napoleońskich (w kościele był wówczas lazaret). Bryła kościoła łączy elementy wczesnogotyckie, późnorenesansowe i barokowe. Wieża pochodzi z końca XV wieku, w 1902 roku nadbudowana została w stylu neobarokowym. Wnętrze świątyni ma charakter halowy, trójnawowy. Do kościoła przylega klasztor franciszkanów. Łącznikiem między kościołem a klasztorem jest kaplica św. Anny, zwana też Piastowską. Po pożarze w II połowie XV wieku drewniany strop kaplicy zastąpiony został trójprzęsłowym sklepieniem gwiaździstym. W zworniku, pośrodku sklepienia, umieszczony jest złoty orzeł w koronie na błękitnym polu - herb księstwa opolsko-raciborskiego. Ściany kaplicy ozdabiają freski. Znajdujący się na głównej ścianie kaplicy ołtarz-tryptyk przedstawia św. Annę z fundatorem klasztoru Władysławem I i fundatorem Jasnej Góry Władysławem Opolczykiem, św. Barbarę i św. Jadwigę Śląską - żonę Henryka Brodatego. Kaplica jest jednocześnie mauzoleum Piastów opolskich z rzeźbionymi nagrobkami Bolka I, Bolka II, Bolka III oraz księżnej Anny Oświęcimskiej pochodzącymi z lat 1378-1382. W krypcie pod ołtarzem głównym, spoczywają szczątki ośmiu książąt i pięciu księżnych, w tym wnuczki Władysława Łokietka - Elżbiety świdnickiej. Znajduje się tam ponadto pochodząca z lat 20-30. XIV wieku polichromia przedstawiająca scenę ukrzyżowania - najstarsze z malowideł ściennych, zachowanych na Śląsku.

Szczegóły

Opublikowano: 09 grudzień 2015

Kościół katedralny Świętego Krzyża – rzymskokatolicki kościół parafialny, a także katedralny, zlokalizowany przy ulicy Katedralnej 2 w Opolu. Kościół należy do parafii Podwyższenia Krzyża Świętego w Opolu w dekanacie Opole, diecezji opolskiej. Dnia 3 kwietnia 1964 roku, pod numerem 763/64, świątynia została wpisana do rejestru zabytków województwa opolskiego. Obecny kościół powstał w XV wieku w miejscu wcześniejszych z XI i XIII w. i był wielokrotnie przebudowywany. Dzięki wieżom o wysokości 73 metrów jest najwyższą budowlą w mieście[8]. W świątyni znajduje się obraz Matki Boskiej Opolskiej, sprowadzony tu na stałe w 1702 r. z Piekar Śląskich.

Szczegóły

Opublikowano: 09 grudzień 2015

Budynek w Opolu, znajdujący się w dzielnicy Śródmieście. Wzniesiony w 1864 i częściowo w 1936 roku, w stylu neorenesansowym na wzór florenckiego pałacu Vecchio w miejscu wcześniejszej budowli.

Szczegóły

Opublikowano: 09 grudzień 2015

Zamek w Szymbarku - czternastowieczny zamek położony we wsi Szymbark, w momencie budowy własność kapituły pomezańskiej, następnie rezydencja rodziny, spalony w 1946 przez Armię Czerwoną. Zachowany w ruinie. Budowa zamku w Szymbarku rozpoczęła się najpewniej w latach 70. XIV wieku z inicjatywy proboszcza kapituły pomezańskiej Henryka ze Skarlina, co potwierdza inskrypcja umieszczona nad bramą wjazdową Hec Porta Constructa Est Anno Domini MCCCLXXXVI Tempore Fratris Henrici De Skarlin Prepoziti. W pierwszej fazie budowy warowni wzniesiono jej mury zewnętrzne, osiem baszt, ufortyfikowaną bramę oraz fosę z drewnianym mostem zwodzonym. W tym czasie zaczęło powstawać również wschodnie skrzydło zamku oraz zespół drewnianych domów mieszkalnych w obrębie wzniesionych murów. Obiekty te, traktowane jako tymczasowe, zostały usunięte w XV wieku ciągiem murowanych budynków. Całe założenie pełniło raczej funkcje mieszkalne i reprezentacyjne niż obronne, jednak w czasie wojny trzynastoletniej zamek stał się areną gwałtownych walk między stroną polską a Krzyżakami, w rezultacie czego niemal doszczętnie spłonął. Po zakończeniu wojny obiekt został odbudowany i wzmocniony na wypadek powtórzenia się konfliktu zbrojnego - wzniesiono dodatkowe baszty, podwyższono mury obronne. W czasie II wojny światowej zamek przejęły oddziały SS, po nich obiekt zamieniła na tymczasową kwaterę Armia Czerwona. Odchodzący żołnierze radzieccy spalili gmach razem z całym ocalałym wyposażeniem. W latach 60. XX wieku wykonano jedynie ograniczone zabiegi konserwatorskie, odgruzowując i zadaszając część budynków. żródło zdjęcia:https://pl.wikipedia.org/wiki/Zamek_w_Szymbarku#/media/File:Szymbark1(js).jpg

Szczegóły

Opublikowano: 09 grudzień 2015

Pałac w Drogoszach -pałac wraz z zespołem parkowym i zabudowaniami gospodarczymi znajdujący się we wsi Drogosze w województwie warmińsko-mazurskim. Wybudowany w latach 1710–1714, jako siedziba pruskiego rodu szlacheckiego von Dönhoff, w stylu barokowym. Jeden z trzech największych, tzw. królewskich, pałaców Prus Wschodnich. Pierwotnie dobra, gdzie dzisiaj ulokowana jest wieś Drogosze, należały do niemieckich kolonizatorów.Następnie dobra przeszły w ręce rodu von Rautter, z których Ludwik von Rautter w latach 1596-1606 wzniósł pierwszą rodową rezydencję. W 1690 pałac doszczętnie spłonął od uderzenia pioruna, a w 1711 rozebrano resztki pogorzeliska. W tym samym czasie majątek przeszedł w ręce pruskiego rodu szlacheckiego von Dönhoff. Bogusław Fryderyk polecił wybudowanie nowego założenia pałacowego, a sam zmienił nazwę majątku na Döhnofstadt.Ukończona barokowa budowla, była bardzo imponująca i stała się największą rodową rezydencją na Mazurach oraz jedną z największych w całych Prusach Wschodnich. Splendoru dodawała jej także funkcja tzw. pałacu królewskiego, gdzie podróżujący monarchowie mogli bezpiecznie i wygodnie się zatrzymać. Imponujące wrażenie jakie sprawiała oraz liczne dzieła sztuki kolekcjonowane przez lata przez Dönhoffów, sprawiły, iż pałac zaczął być nazywanyWschodniopruskim Wersalem. W 1945 w pałacowych budynkach mieściły się biura NKWD. Natomiast podczas wojny, jak również w okresie powojennym, większość ze zbiorów dzieł sztuki oraz mebli i przedmiotów codziennego użytku, które przedstawiały jakąkolwiek wartość, zrabowano i rozkradziono. Majątek w Drogoszach jak każdy większy pałac czy zamek posiada liczne legendy związane z jego założeniem. Niemniej jednak, ta dotycząca symboliki architektury pałacu, w zdecydowanej większości jest prawdziwa. 100 metrowej długości budowla posiada 4 kolumny – symbolizujące cztery pory roku, 12 kominów – tyle ile jest miesięcy, 52 pokoje – tyle ile tygodniu w ciągu roku, 365 okien – tyle co dni w roku i 7 balkonów – tyle co dni w tygodniu. zdjęcie; źródło:https://pl.wikipedia.org/wiki/Pa%C5%82ac_w_Drogoszach#/media/File:2008-02_Drogosze_12.jpg

Szczegóły

Opublikowano: 09 grudzień 2015

Latarnia Morska Świnoujście – najwyższa na polskim wybrzeżu Bałtyku, jedna z najwyższych w Europie oraz najwyższa na świecie latarnia morska wykonana z cegły; położona jest w dzielnicy Warszów miasta Świnoujście (województwo zachodniopomorskie). Latarnia znajduje się pomiędzy Latarnią Morską Peenemünde w Niemczech (około 38 km na zachód), a Latarnią Morską Kikut (około 28 km na wschód). Pierwsza latarnia morska w Świnoujściu powstała w 1805 roku. Stała na głowicy falochronu i zbudowana była z desek i luster. W roku 1828 została w jej miejscu postawiona nowa, tym razem stalowa. Budowę obecnej latarni rozpoczęto w 1854 roku i trwała niecałe trzy lata. Uruchomiono ją 1 grudnia 1857 roku. W owych czasach była godnym podziwu osiągnięciem budowlanym. Do 1902 roku wieża latarni od dolnej galerii aż do galerii górnej, miała kształt ośmioboku zwężającego się ku górze i zbudowana była z żółtej licowanej cegły. Grubość ścian wynosiła 1,7 metra nad galerią dolną do 1,3 metra przy galerii górnej. Do 1945 roku była to najwyższa latarnia morska na terytorium Niemiec.

Szczegóły

Opublikowano: 09 grudzień 2015

Fort Zachodni – fort pruskiej Twierdzy Świnoujście, wybudowany w latach 1856-1861, przeznaczony do obrony portu przed wrogimi okrętami. Składa się on z jednokondygnacyjnej reduty na planie kwadratu, do roku 1863 wzmocnionej murowanymi skrzydłami i otoczonej wałem ziemnym oraz fosą wodną. Po 1878 roku ufortyfikowana bateria nadbrzeżna z tarasem artyleryjskim i podziemnymi kazamatami. W II połowie XIX wieku mała reduta artyleryjska przekształciła się w fort redutowy. Na usypywanym od północy wale ziemnym projektowano kolejne stanowiska dla armat. Na początku XX wieku pojawiły się tu karabiny maszynowe i lekkie moździerze. Po I wojnie światowej fort rozbrojono. W okresie XX-lecia międzywojennego znów zainstalowano tutaj baterię 4 dział nadbrzeżnych kalibru 150 mm, których stanowiska zbudowano na koronie północnego wału ziemnego. W 1941 roku na zachodnim skrzydle fortu wzniesiono betonowy bunkier dowodzenia. Po 1945 Rosjanie zbudowali w centrum i na obu krańcach fortu 3 betonowe bunkry dla armat nadbrzeżnych kalibru 127mm. Do początku XX wieku fort obsadzony był przez piechurów i artylerzystów, przez ok. 300 ludzi. Po wojnie zainstalowano tu szkolną baterię nadbrzeżną III Oddziału Artylerii Morskiej. Na początku 1945 r. bateria wzięła udział w ostrzeliwaniu celów lądowych, po czym jej obsługa zniszczyła działa i ewakuowała się okrętem na zachód. Po wojnie fort wykorzystywała sowiecka marynarka. W 1962 r. obiekt przekazano miastu.

Szczegóły

Opublikowano: 08 grudzień 2015

Pałac wraz z zespołem parkowym znajdujący się we wsi Sorkwity w województwie warmińsko-mazurskim. Wybudowany w latach 1850-1856 w stylu neogotyckim jako siedziba pruskiego rodu szlacheckiego von Mirbach. Pierwotnie w miejscu obecnego pałacu znajdowała się pruska strażnica.W połowie XV wieku dobra kupili von Schliebenowie, którzy wznieśli tam murowany kościół. Po nich, na krótko, w latach 1750-1804 majątek należał do polskiej rodziny Bronikowskich, a przedstawiciel rodu, Jan Oppeln-Bronikowski w 1788 wzniósł w Sorkwitach pierwszy dwór. Od rodziny Bronikowskich w 1804 dobra odkupili von Mirbachowie, którzy zapoczątkowali okres świetności majątku. W latach 1850-1856 na polecenie Juliusza Ulricha von Mirbacha, wyróżnionego w 1888 tytułem hrabiowskim, wzniesiono pałac Powstały na miejscu dworu Bronikowskich pałac był dużą, piętrowa i przypominającą zamek, budowlą z czerwonej cegły. W tym samym czasie wzniesiono także w formie warownej wieży wozownię oraz otaczający całe założenie park krajobrazowy. Natomiast na półwyspie jeziora Lampackiego powstały liczne alejki ogrodowe, winnica, dla potrzeb wyrobu wina własnej produkcji oraz rodowy cmentarz von Mirbachów. Podczas I wojny światowej w budynku pałacu stacjonowały wojska rosyjskie generała Aleksandra Samsonowa. W nocy z 26 na 27 sierpnia 1914, przed bitwą i klęską pod Tannenbergiem, rezydencję spalono. Z pożaru ocalały tylko mury magistralne, spłonęły natomiast całe wnętrza i ich wystrój oraz liczne dzieła sztuki. Niemający potomstwa i liczący wówczas 75 lat Juliusz Urlich von Mirbach zapisał cały majątek bratankowi swojej żony, adiutantowi Cesarza Wilhelma II, baronowi Bernardowi von Paleske. Po śmierci hrabiego Juliusza w 1921 baron von Paleske rozpoczął odbudowę pałacu. Pod kierunkiem berlińskiego architekta, Ottona Rügera, w latach 1922-1923 odbudowano pałac według dokładnego pierwowzoru. Pałac jest bogaty w liczne wieże, sterczyny czy krenelaże, które zdobią elewację. Okna w rezydencji są różnej wielkości, przeważnie ostrołukowe, a dach kryty jest na płasko. Elementem dominującym w głównym założeniu jest, znajdująca się w północno-wschodnim narożniku, wysoka oktagonalna wieża. Pałac, od strony północno-zachodniej, posiadał także wozownię (dzisiaj mieści się tam restauracja), która przypomina wieżę zamkową z czterema basztami na narożach. Wszystkie te zabiegi miały na celu stworzenie z rezydencji budowli, która by jak najbardziej przypominała warowny zamek. zdjęcie; źródło: https://pl.wikipedia.org/wiki/Pa%C5%82ac_w_Sorkwitach#/media/File:Pala_sorkwity.JPG

Szczegóły

Opublikowano: 08 grudzień 2015

Fort Anioła – fort pruskiej Twierdzy Świnoujście, wybudowany w latach 1854-1858, przeznaczony do obrony zachodniego kompleksu fortyfikacyjnego od strony lądu. Składa się on z trzykondygnacyjnej rotundy, zwieńczonej tarasem i basztą obserwacyjną. W ścianach zewnętrznych otwory strzelnicze dla lekkich dział i broni ręcznej. Wokół budowli wały ziemne o narysie pentagonalnym z ufortyfikowaną bramą obronną, wyposażoną w dodatkowe stanowiska strzeleckie i artyleryjskie. Do roku 1863 fort otoczono wałami ziemnymi z podwójną fosą wodną. W latach 1870-1880 w wewnętrzny wał ziemny wkomponowano 3 schrony dla dział polowych, mały magazyn amunicyjny oraz schron dla kanonierów. Pod koniec XIX wieku do fortu doprowadzono łączność telegraficzną oraz sieć energetyczną. W czasie II wojny światowej obiekt połączono kolejkę wąskotorową z innymi fortyfikacjami twierdzy. Wokół fortu pojawiły się stanowiska karabinów maszynowych. W okresie międzywojennym fort przystosowano do wojny chemicznej, montując tutaj gazoszczelne drzwi i pokrywy pancerne okien. Na baszcie wybudowano stanowisko przeciwlotniczej stacji radiowej. W drugiej połowie XIX w. Fort Anioła obsadzony był przez piechurów i artylerzystów w sile kompanii około 100 ludzi. Podczas I wojny światowej zaczął tracić na znaczeniu jako obiekt bojowy. W okresie międzywojennym przeszedł we władanie niemieckiej marynarki. W latach 30. zainstalowała się tutaj kompania obserwacyjno-meldunkowa obrony przeciwlotniczej. W maju 1945 załoga bez walki ewakuowała się okrętem na zachód. Po wojnie fort zajęła sowiecka marynarka, wykorzystując go jako obiekt obserwacyjny.

Szczegóły

Opublikowano: 08 grudzień 2015

Jest to najstarsza synagoga w Polsce, ma już prawie 500 lat, w przeciągu pół wieku budynek ten wykorzystywano na różne sposoby od magazynu na bron (IIWŚ) po przechowalnie na nawozy, dopiero w latach 70 podjęto działania na rzecz ochrony obiektu i utworzenia tam muzeum. Na ścianach zachowały się napisy w języku hebrajskim, część polichromii na suficie oraz obramowanie Aron ha-kodesz, niestety po dawnej Bimie nie zostało nic, oprócz wyznaczonego miejsca w którym kiedyś stała. Zwiedzanie muzeum jest płatne i tylko w towarzystwie przewodnika, koszt biletu dla osoby dorosłej to 8zł, a uczniowski to 4zł, aby je kupić należy udać się do Muzeum Regionalnego w Pińczowie (znajduję się obok kościoła przy rynku).

Szczegóły

Opublikowano: 08 grudzień 2015

Najpiękniejszy zamek w całej Japonii i jedna z najstarszych budowli w tym kraju (zakończenie budowy - 1346), który nie przechodził poważnych restauracji - podczas II wojny światowej amerykanie go oszczędzili, znajduje się w mieście Himeji (około 5 godzin drogi pociągiem od Tokyo ; 2godz od Kyoto). Ze względu na białe wykończenie budowli nazywany jest Zamkiem Białej Czapli, a dlaczego Czapli ? - otóż Japończykom jego architektura przypomina czaple wzbijającą się do lotu. Obszar jaki zajmuję ta budowla wraz z ogrodem to aż 233 ha (2,330,000 m2). Większość odwiedzających zaczyna zwiedzanie zamku od wejścia przez Bramę Otemon wchodząc na dziedziniec otoczony murami - Sannomaru. Sannomaru słynie z licznych drzew wiśni, których kwiaty wywołują niesamowite emocje w okresie wiosny, dodatkowym atutem jest fakt, że jest to obszar zwolniony z opłat, a budka z biletami znajduję się dopiero na samym końcu dziedzińca - w bramie Hishi. Wnętrze zamku jest surowe (jak wszystkie japońskie zamki), brak umeblowania, wąskie schody, a ekspozycje to raczej krótkie przedstawienie architektury. W miarę przemieszczania się pionowo w górę zamku wielkość pomieszczeń jest stopniowo mniejsza, a na najwyższym piętrze znajduje się świątynia z której można spojrzeć w każdy kierunek świata lub podziwiać labirynt budynków towarzyszącym Himeji. Zamek otwarty jest cały rok oprócz 29 i 30 grudnia, cena biletów dla osoby dorosłej w okresie kwitnięcia wiśni do jesień - 1000 yen, natomiast po sezonie koszt biletu to 400yen.

Szczegóły

Opublikowano: 07 grudzień 2015

Kurozwęki to miejscowość słynąca z wybudowanego w II poł. XIV w. drewniano-murowanego zamku. Dzisiaj można go podziwiać w postaci, jaką nadano mu pod koniec XVIII w. Ta niezwykła barokowo-klasycystyczna rezydencja stanowi największą atrakcję turystyczną miejscowości i jeden z bardziej znanych przykładów turystycznego wykorzystywania założeń pałacowych w Polsce. Pałac, Oranżeria, Oficyna oraz budynek dawnej piwowarni kryją dziś w sobie luksusowe apartamenty i przytulne pokoje gościnne. Cztery obiekty gastronomiczne (restauracja, kawiarnia, pizzeria oraz bizon bar) serwują gościom znakomite dania i trunki. Specjalnością kulinarną są potrawy z bizona. Zamek otacza park, w którym znaleźć można ogromne platany i buki. Park krajobrazowy urządzony został w stylu angielskim, ostatecznie ukształtowany w latach 1811-25. Pałac i park są dobrze utrzymane i przyciągają turystów swoją działalnością gastronomiczno-hotelarską. Poza zwiedzaniem ekspozycji muzealnych, na turystów czekają tu takie atrakcje, jak m.in. przejażdżki bryczką, spacery po pięknej okolicy, paintball, a także safari bizon i mini zoo. W zabytkowych wnętrzach mieści się pensjonat, oraz sale konferencyjne na 120 osób i restauracja. Zespół Pałacowy to także idealne miejsce na organizację przyjęcia, wesela, czy też konferencji, a także ciekawego spędzenia czasu wolnego. Dodatkową atrakcją organizowaną latem jest labirynt wycięty w polu kukurydzy. Od 2007 roku Marcin Popiel - obecny właściciel Pałacu w Kurozwękach współpracując z amerykańską firmą The Maize, która zajmuje się projektowaniem labiryntów w kukurydzy na całym świecie. Co roku jest to inny projekt labiryntu, na przykład postać Jana Pawła II (w 2014 roku), Lokomotywa Juliana Tuwima (w 2013 roku), czy Koziołek Matołek (w 2009 roku).

Szczegóły

Opublikowano: 07 grudzień 2015

Nikkou jest to kompleks chramów sintoistycznych usytuowany w Japonii, około 3,5 godziny drogi pociągiem na północ od Tokio, obiekt ten to mauzoleum poświęcone Ieyasu Tokugawa. Kompleks znajduję się na wzgórzu, a trasa zwiedzanie kieruje się ku szczytowi, gdzie znajduję się grobowiec sioguna. Piękno i wartość kulturową Nikkou doceniło ONZ wpisując go na listę UNESCO. W okół obiektu znajduję się także mnóstwo jezior i wodospadów, które także warto obejrzeć.

Szczegóły

Opublikowano: 06 grudzień 2015

Jest to kwadratowy plac w centrum Starego Miasta w Zamościu, zarazem jego główne miejsce. Wymiary Rynku Wielkiego wynoszą 100 na 100 metrów.Po każdej stronie tego rynku (pierzei) znajdują się zabytkowe kamienice z podcieniami oraz ratusz, główny obiekt tego placu. Nie jest on położony w jego centrum, jak w większości rynków, m.in. z okresu średniowiecza, lecz w jego północnej pierzei, po stronie zachodniej (na zachód od ulicy Solnej biegnącej na północ od rynku) i nieznacznie wysunięty do środka Rynku Wielkiego. Wiąże się to z wolą założyciela miasta, Jana Zamoyskiego, dla którego najważniejszym obiektem w jego mieście był pałac, dla jakiego ratusz miał nie stanowić konkurencji wśród najokazalszych budowli. Posiada 52-metrową wieżę zegarową oraz szerokie, wachlarzowe schody dobudowane w XVIII wieku. Od zachodniej i wschodniej pierzei rynku biegną po 3 ulice (S. Staszica w obu kierunkach, Grodzka w obu kierunkach, H. Kołłątaja na zachód, Ormiańska na wschód), natomiast w osi północ-południe po jednej (na północ ul. Solna w kierunku Rynku Solnego i ul. B. Moranda na południe w kierunku Rynku Wodnego). Wyjątkowo od północnej krawędzi Rynku Wielkiego biegnie na północ druga ulica, Ratuszowa, jaka pojawiła się w XVII wieku po oddzieleniu ratusza od kamienic po jego zachodniej stronie. Jako główna arteria uchodziła prowadząca do pałacu ("głowy" miasta) ulica Grodzka, jaka przecina rynek ("serce") na linii wschód-zachód, stanowiąca jego "kręgosłup", od którego odbiegały dwa "ramiona", tj. wspomniane ulice Solna i B. Moranda.

Szczegóły

Opublikowano: 05 grudzień 2015

Zamek w Gniewie to najpotężniejsza twierdza Zakonu Krzyżackiego na lewym brzegu Wisły. Zbudowana na przełomie XIII i XIV wieku była domem komturów krzyżackich, a w czasach polskich siedzibą starostów. W wieku XIX, wielokrotnie przebudowywany (spichlerz, więzienie), ostatecznie spłonął w Wielkim Pożarze w 1921 roku. W latach 1968-1974 Zakłady Mechanizmów Okrętowych "FAMA" w Gniewie rozpoczęły I etap odbudowy zamku zakończony ułożeniem stropów nad ostatnią kondygnacją, wykonaniem konstrukcji dachu i jego pokrycia dachówką ceramiczną. W roku 1992 Urząd Miasta i Gminy w Gniewie w ramach robót publicznych rozpoczął II etap odbudowy zamku polegający na wykonaniu stropów w skrzydłach zachodnim i wschodnim, adaptacji wnętrz wraz z rekonstrukcją kaplicy oraz zagospodarowaniem turystycznym Wzgórza Zamkowego.Fundacja "Europejski Park Historyczny w Zamku Gniew" Oddział Muzeum Archeologicznego w Gdańsku Chór "Schola Cantorum Genevensis" Żółty Regiment Piechoty Gustawa II Adolfa Chorągiew husarska JMci Pana Mieczysława Struka Pracownia Kowalsko-Płatnerska "MORION Organizowane tu od 1992 roku spektakle i inscenizacje historyczne oraz turnieje rycerskie sprawiły, że Zamek Gniewski uznawany jest za jeden z głównych ośrodków krzewienia tradycji średniowiecznej w Polsce. Przez cały rok organizowane są tu konferencje, zjazdy, sympozja naukowe i bankiety. Ponadto zamek organizuje jedno i kilkudniowe pobyty dla zorganizowanych grup młodzieżowych z "żywymi lekcjami historii", ogniskiem i wizytą "Ducha Zamku Gniewskiego".

Szczegóły

Opublikowano: 05 grudzień 2015

Jest to drewniany meczet znajdujący się we wsi Kruszyniany, w województwie podlaskim. Jest najstarszym do dziś zachowanym meczetem tatarskim w Polsce, zbudowanym na planie prostokąta o wymiarach 10x13 m.Wieś Kruszyniany w XVII wieku została nadana przez króla Jana III Sobieskiego Tatarom, którzy wzięli udział w wojnie z Turkami stając po stronie Rzeczypospolitej Obojga Narodów. Społeczność tatarska po osiedleniu się zbudowała meczet, który po raz pierwszy wspomniany jest już w dokumentach z 1717. Obecny został zbudowany prawdopodobnie w drugiej połowie XVIII wieku lub w pierwszej połowie XIX wieku (dokładna data budowy nie jest znana), na miejscu dawniejszego meczetu. W 1846 budynek przeszedł remont, o której to dacie świadczy kamień znajdujący się w fundamencie obok wejścia dla kobiet. Po II wojnie światowej lokalną wspólnotę muzułmańską zasilili repatrianci muzułmańscy z terenów obecnej Białorusi. W sierpniu 2008 udało się pozyskać dotację z Ministerstwa Kultury i Dziedzictwa Narodowego na zainstalowanie nowoczesnego systemu przeciwpożarowego w drewnianym budynku meczetu. Meczet w Kruszynianach jest wpisany na krajową listę zabytków Polski, a 22 października 2012 roku zarządzeniem Prezydenta RP został, wraz z meczetem w Bohonikach, uznany za pomnik historii Bohoniki i Kruszyniany – meczety i mizary.Swoim kształtem budynek nawiązuje do okolicznych kościołów z dwiema wieżami. Zbudowany jest na planie prostokąta o wymiarach 10x13m. Z zewnątrz i wewnątrz pokryty jest drewnianą boazerią pomalowaną na ciemnozielony kolor (zieleń to kolor islamu). Od strony północnej budynek zdobią dwie wieże pokryte również drewnem. Na kalenicy dachu stoi trzecia (nieco mniejsza od pozostałych) wieżyczka bez okien. Przesunięta jest nieco w kierunku mihrabu. Dachy obu wież i wieżyczki mają kształt hełmu zwieńczonego półksiężycem na szczycie. Dach głównej części budynku pokryty jest gontem. Wnętrze podzielone jest na dwie części: dla kobiet i mężczyzn. Wejście dla kobiet umiejscowione jest na głównej osi budynku. Zwieńczone jest trójkątnym tympanonem, po którego bokach wznoszą się dwie wieże. Wejście dla mężczyzn znajduje się w bocznej ścianie. Pomieszczenie dla kobiet jest znacznie mniejsze i oddziela je od części męskiej drewniane przepierzenie, w którym na wysokości około 1 m wykonano podłużną szparę, zasłoniętą białą, przejrzystą firanką. Wnętrze udekorowane jest dywanami, a ściany muhirami – kaligraficznym zapisem cytatów z Koranu.

Szczegóły

Opublikowano: 05 grudzień 2015

Jest to najciekawsza i najbardziej znana baszta toruńska. Poza tym stanowi najbardziej popularną budowlę architektoniczną Torunia i jedną z turystycznych atrakcji miasta, owianą licznymi legendami. Pochylona ku północy baszta z początku XIV wieku pochyliła się już najprawdopodobniej w tym samym stuleciu na skutek niestabilnego gruntu. Odchylenie od pionu wynosi 146 cm przy 15 m wysokości (od strony ulicy). Baszta stoi w linii murów miejskich i jako taka nie miała nigdy większego znaczenia obronnego. Odgrywała rolę pomocniczej wieży strażniczej, jakich było w Toruniu wiele. Kiedy utraciła swoje walory obronne w XVII-XVIII wieku służyła różnym celom.Tymczasem aż do drugiej połowy XIX wieku opodal istniała druga krzywa wieża.

Szczegóły

Opublikowano: 05 grudzień 2015

Wrocławski Teatr Lalek przy pl. Teatralnym 4 we Wrocławiu – budynek dawnej resursy kupieckiej wzniesiony w stylu neobarokowym według projektu Blummera w latach 1892–1894, rozbudowany według projektu Alberta Graua w latach 1905–1909. Po wschodniej stronie budynku rozległy taras łączy go z promenadą ciągnącą się wzdłuż fosy miejskiej w kierunku dzisiejszego parku Kopernika i Bastionu Sakwowego położonego na wzgórzu, zwanym dziś Wzgórzem Partyzantów. Teatr Lalki i Aktora został we Wrocławiu po wojnie uruchomiony 18 października 1946 staraniem Zenona i Elżbiety Kalinowiczów przy ul. Rzeźniczej 12. W następnych latach często zmieniała się lokalizacja, kierownictwo i wizja artystyczna teatru. Od początku 1962 siedziba Państwowego Teatru Lalek "Chochlik" znajdowała się przy ul. Świdnickiej 28, ale już od sezonu 1963/1964, od objęcia kierownictwa przez Stanisława Stapfa datuje się szybki rozwój teatru; dyrektor uzyskał zgodę zajmującego pałacyk przy pl. Teatralnym Towarzystwa Przyjaźni Polsko-Radzieckiej na odstąpienie teatrowi części pomieszczeń. Od tego czasu nosi on nazwę Wrocławski Teatr Lalek. Do roku 1993 w budynku współistniały obok siebie teatr i TPPR (potem jego następca – Towarzystwo Współpracy Gospodarczej Polska-Wschód). 23 grudnia 1993 prezydent Wrocławia Bogdan Zdrojewski przekazał cały obiekt Teatrowi. Od 1967 r. w Teatrze działa Mała Scena dla Dorosłych.

Szczegóły

Opublikowano: 28 listopad 2015

Hook Head jest przylądkiem półwyspu Hook, położonym 45 km na południowy wschód od Wexford. Miejsce to słynie z najstarszej w Irlandii i jednej z najstarszych w Europie działającej latarni morskiej. Jej historia sięga V wieku. Legenda głosi, że lokalny mnich po znalezieniu na brzegu morza ciał rozbitków postanowił zbudować tutaj latarnię, aby zapobiec rozbijaniu się statków o skały. Dzięki pracy mnichów była ona aktywna przez kolejne 600 lat. Około XII wieku Normanowie postawili na jej miejscu latarnię w jej obecnym kształcie. Co ciekawe materiałem z którego wybudowano jest skała wapienna oraz ... krew wołu. Do dziś pojawiają się ślady krwi przebijającej przez farbę. Latarnia na Hook Head została w pełni zautomatyzowana w 1996 roku i od tego czasu jest dostępna dla zwiedzających. Po wnętrzu budynku, liczącego 36,6 metra, oprowadza przewodnik, racząc opowieściami, historiami i legendami dotyczącymi latarni Hook Head. Poza samą latarnią na uwagę zasługują również okoliczne klify i groty skalne. Jeżeli szczęście dopisze możecie w okolicach Hook Head zobaczyć delfiny a także wieloryby (patrz film poniżej). Jest to idealne miejsce na spacery, największe wrażenie robi w słoneczne dni podczas odpływu gdy podwodne skały są odsłonięte i groty dobrze widoczne. Niesamowite wrażenia dostarczają również fale rozpryskujące się z furią o skały w wietrzne dni podczas przypływu. Strudzeni zwiedzaniem turyści mogą zregenerować siły w kawiarni. Ciekawostki: Po drodze do latarni w odległości ok 3 km leży Diabelski Dom - Loftus Hall. Okoliczne opowieści głoszą, że dom jest nawiedzony przez diabła.

Szczegóły

Opublikowano: 28 listopad 2015

Newgrange, irl. Dún Fhearghusa – jeden z największych grobów korytarzowych wzniesionych przez człowieka, należący do kompleksu zwanego Pałacem nad Boyne (irl. Brú na Bóinne ), znajdującego się w hrabstwie Meath w Irlandii. Jest najbardziej znanym ze wszystkich irlandzkich prehistorycznych miejsc. Grób korytarzowy Newgrange Datowanie radiowęglowe grobu określa czas budowy na ok. 3200 lat p.n.e., czyli Newgrange jest ponad 600 lat starsze niż Wielka Piramida w Gizie i prawdopodobnie starsze niż Stonehenge. Około roku 860 zostało splądrowane przez duńskich najeźdźców Nasyp mogilny ma ok. 85 m średnicy i ok. 11 m wysokości. Do środka prowadzi długi na 19 metrów korytarz wykopany pod kątem 135° i prowadzący do komory pogrzebowej wybudowanej na planie krzyża. Wewnątrz korytarza znajduje się 22 kamieni po lewej stronie i 21 po prawej. Wysokość korytarza wzrasta od niespełna 1,5 m przy wejściu głównym do prawie dwukrotnie większej przy wejściu do komory. W wewnętrznej izbie o wymiarach 6,5 × 6,2 metra znajdują się 3 wgłębienia, a w każdym stoi czara. Poza grobami znajdują się tam również: 4 lampy, 2 wisiorki, łuski, kościane dłuta oraz fragmenty ludzkich kości. Wnętrze kopca zbudowano z kamieni (o łącznej masie co najmniej 200 000 t) przełożonych gliną i muszlami wydobytymi z rzeki Boyne. Grobowiec z zewnątrz zabezpiecza obstawa z ustawionych dokoła 97 masywnych kamiennych bloków. Głaz przed wejściem pokryty jest pięknym ornamentem w postaci potrójnej spirali (triskel). Głaz przed wejściem do grobu korytarzowego Chociaż grób ten zbudowano tysiące lat temu, to przez wieki nikt nie wiedział o jego istnieniu. Dopiero pod koniec XVII wieku ludzie szukający kamieni do budowy odkryli nasyp i opisali jako jaskinię. W latach 1962 – 1975 przeprowadzono badania i zrekonstruowano nasyp pod nadzorem profesora Briana O'Kelly'ego z Instytutu Archeologii z College University, Cork (teraz National University of Ireland, Cork). Profesor O'Kelly odkrył, iż grobowiec zbudowano w taki sposób, że podczas przesilenia zimowego o 8:58 promienie wschodzącego słońca biegną wzdłuż korytarza i wpadają do komory, rozświetlając ją na około 15 min. Zdjęcie - Wikipedia

Szczegóły

Opublikowano: 28 listopad 2015

Croppies Grave jest zabytkiem narodowym o dużym znaczeniu historycznym. Jest to ostatnie miejsce spoczynku ponad 640 Zjednoczonych Irlandczyków, którzy zginęli 25 maja 1798 roku podczas walki o niepodległość Irlandii z Anglią w bitwie w Carlow. Nazwą Croppy (czasami pisane Croppie) określano irlandzkich rebeliantów (młodych, z krótko przyciętymi włosami) w okresie buntu w Irlandii w latach 1790 – 1798. Ich masowy grób – Croppies Grave znajduje się na 98 Street w Graiguecullen. Zjednoczeni Irlandczycy zostali zdradzeni przez jednego z ich przywódców i wpadli w dobrze zaplanowaną zasadzkę. Monument na 98 Street upamiętnia poległych Irlandczyków. Ściany i balustrady grobu zostały pokryte ze środków uzyskanych przez GAA. „Gaelic Athletic Association (GAA) ( Irish : Cumann Lúthchleas Gael ) to irlandzkie i międzynarodowe stowarzyszenie organizacji sportowych i kulturalnych, które koncentruje się przede wszystkim na promowaniu Gaelic Games – tradycyjnych irlandzkich sportów. Stowarzyszenie promuje również irlandzką muzykę i taniec a także język irlandzki” Wikipedia. Memoriał płyta jest darem Orangeman`a – Rowan`a McCoombe. „Orange Order jest to protestancka organizacja braterska z siedzibą w Irlandii Północnej. Jej członkowie noszą szarfy Orange i są nazywani Orangemen`ami” Wikipedia. Napis na płycie głosi: „Pamięci 640 Zjednoczonych Irlandczyków, którzy polegli na Tullow Street 25 maja 1798 roku.” Walki w Graigue – Carlow w 1798 roku miały mniejsze znaczenie strategiczne niż walki w jakiejkolwiek innej części Leinster, ale masakra z 25 maja zawsze wymieniana jest jako charakterystyczny przykład dzikiego i bezlitosnego sposobu w jaki żołnierze królewscy utrzymywali władzę. Pomnik krzyż został odsłonięty 24 lipca 1898 roku – na uczczenie stulecia Rebelii. Jest to dzieło James`a Walsha miejscowego rzeźbiarza, który mieszkał na John Street. Krzyż wykonany jest z wapienia, który został wydobyty w pobliżu w kamieniołomach Carlow – Graigue. Ten imponujący pomnik ma całkowitą wysokość piętnastu metrów. Ramiona mają cztery stopy średnicy. Napis, który jest zarówno w języku irlandzkim i angielskim brzmi: ” Pamięci 640 Zjednoczonych Irlandczyków, którzy oddali życie za ojczyznę w bitwie w Carlow 25 maja 1798 roku”. Ten pomnik to krzyż celtycki (ang. Celtic Cross) - czyli forma krzyża, od wieków znana wyznawcom religii przedchrześcijańskich, w którym czteroramienny krzyż umieszczony jest w okręgu, symbolizującym celtyckie wianki, tzw. ruta. Współcześnie (mimo swego przedchrześcijańskiego pochodzenia) krzyż celtycki jest jedną z form krzyża akceptowanego przez Kościół katolicki jako religijny symbol chrześcijan. Jest to najbardziej znany, celtycki symbol, bardzo popularny w całej Irlandii. Celtyckie Krzyże kamienne są często bardzo wysokie a do tego mocno rzeźbione – takie właśnie jak pomnik na Croppies Grave.

Szczegóły

Opublikowano: 27 listopad 2015

Saint Mullins (Irish: Tigh Moling), wioska położona w malowniczej okolicy, na południu hrabstwa Carlow, na wschodnim brzegu rzeki Barrow jest jednym z najważniejszych miejsc archeologicznych hrabstwa Carlow i to zarówno pod względem historii religijnej jak i świeckiej. Położona pomiędzy górami Blackstairs i Brandon Hill, miejscowość uzyskała swoją nazwę od Świętego Moling (614-697) VII wiecznego duchownego, księcia, poety, artysty i rzemieślnika, który zbudował tutaj klasztor z pomocą „Gobban Saor” legendarnego irlandzkiego budowniczego. W rękopisie z VIII wieku, znanym jako „The Book of Mulling”, jest plan klasztoru (najwcześniejszy znany plan irlandzkiego klasztoru), który pokazuje cztery krzyże wewnątrz i na zewnątrz osiem krzyży otoczonych kołowo klasztornym murem. Świętemu, patronowi wioski, przypisywano wiele cudów, których miał dokonać podczas swojego życia. Podobno Św Moling sam wykopał długą na milę studnię do zasilania młyna, a zadanie to zajęło mu siedem lat! W 691 roku Św Moling został arcybiskupem Ferns. Zmarł w roku 696 i uważa się że został pochowany w St. Mullins – w miejscu zwanym „Teampall Mór” (Wielki Kościół) – jest ono dziś oznakowane tablicą. Studnia Świętego Moling nadal istnieje, ale oryginalny klasztor został splądrowany i spalony przez Wikingów w 951 roku. W 1138 roku na miejscu dawnego klasztoru powstało opactwo. Z pozostałości opactwa dziś można zobaczyć High Cross – celtycki krzyż z XIX wieku, przedstawiający Ukrzyżowanie. Istnieją również resztki Normandzkiego Motte i niektóre średniowieczne budynki, w tym jeden, który ma niezwykle oryginalne okna w kształcie rombu. Dziś, zachowane pozostałości opactwa znajdują się w tylnej części cmentarza i obejmują pięć kościołów i fragmenty okrągłej wieży. Cmentarz leży w cieniu Anglo – normandzkiego Motte i zawiera bardzo ciekawy zbiór nagrobków z XVIII i XIX wieku. W 1811 roku obok ruin klasztornych i cmentarza został wybudowany Kościół – Church of Ireland, obecnie jest on wyremontowany i mieści się w nim St Mullins Heritage Centre czyli Centrum Dziedzictwa. Znajduje się tu wiele dokumentów, w tym publikacje, zapisy kościelne, mapy, stare fotografie i eksponaty przedstawiające życie we wsi St. Mullins na przestrzeni wieków. Centrum otwarte jest dla zwiedzających w wybranych okresach. St Mullins to nie tylko historia, ale też bardzo popularne miejsce wśród wędkarzy, wioska jest jednym z punktów przystankowych dla barek motorowych i innych łodzi, które pływają po rzece Barrow. St. Mullins to też trasy spacerowe Barrow Way, dla turystów, którzy wolą krótszy spacer, jest trasa 6 km Sli na Slainte, która rozpoczyna się przy cmentarzu, przechodzi przez Bahana Wood i powraca poprzez Templenabo do wioski.

Szczegóły

Opublikowano: 26 listopad 2015

Jeśli wybierzemy się w to miejsce w szczycie sezonu to nie powinien nas dziwić tłum turystów przeciskających się przez wąskie korytarze zamku. Warto się jednak trochę pomęczyć, bo zamek jest bardzo ciekawy. W okolicach zamku można kupić pamiątki, układ straganów przypomina trochę Krupówki. Jest tam wszystko, ale dominują przedmioty z wizerunkiem Włada Palownika.

Szczegóły

Opublikowano: 24 listopad 2015

Ballon (irl. Ballán) – maleńka miejscowość, zamieszkana przez ok. 700 osób, w hrabstwie Carlow w prowincji Leinster. To tu znajduje się Ballykealey Manor, zabytkowy budynek, dworek w stylu gotyckim, zaprojektowany przez Thomasa A. Cobdena, słynnego irlandzkiego architekta, późniejszego twórcę Carlow Cathedral. Dworek był siedzibą rodziny Lecky przez trzy stulecia, zbudowany został w 1830 roku jako prezent ślubny. Budynek do dziś zachował swój architektoniczny styl, nigdy nie był przebudowywany, fasada budynku pozostała dokładnie taka jak w 1830 roku. Stylizowane gotyckie łuki i kominy tworzą jego niepowtarzalny charakter. Obecnie w budynku mieści się czterogwiazdkowy, luksusowy hotel, polecany przez G. Campbell i McKenna, autorów corocznej edycji przewodnika o wartych uwagi irlandzkich restauracjach i hotelach, jako idealne miejsce na ślub w Irlandii. Zabytkowy budynek, piękne tereny które go otaczają, przestronne pokoje hotelowe, apartamenty dla nowożeńców to na pewno powody dużej popularności tego miejsca wśród młodych par planujących ślub, dlatego też rezerwacji hotelu na taką uroczystość trzeba dokonać z dużym wyprzedzeniem.

Szczegóły

Opublikowano: 23 listopad 2015

Borris to wielka atrakcja turystyczna hrabstwa, miasteczko ma bardzo atrakcyjne położenie – w dolinie rzeki Barrow, u podnóża góry Mount Leinster i gór Blackstairs, stąd też nazywane jest Toskanią Irlandii oraz bramą do góry Mount Leinster i Gór Blackstairs, gdzie można podziwiać najbardziej spektakularne widoki w hrabstwie Carlow. Borris – irl.: Bhuiríos, dawniej Buirgheas Ó nDróna, leży przy regionalnej drodze R702. Większość budynków w miasteczku stoi na północnym zboczu stromo wznoszącej się głównej ulicy, wiele z nich to stare, granitowe domy w wiktoriańskim stylu. Najbardziej znaną i okazałą atrakcją miasteczka jest Borris House – dom rodziny bezpośrednich potomków dynastii MacMurrough Kavanaghw (Celtyckich Królów Leinster). Borris House zbudowany w stylu Tudorów jest jednym z najpiękniejszych zabytkowych irlandzkich domów w kraju, także ze względu na swoje niesamowite usytuowanie – w tle góry Mount Leinster, Gór Blackstairs i rzeki Barrow, przepływającej obok pięknego lasu i ogrodów. Borris House jest nazywany klejnotem w koronie hrabstwa Carlow. Jest to wyjątkowe miejsce dla różnych imprez, w tym wesel, koncertów, uroczystości, wystaw, wydarzeń historycznych i kulturalnych. Każdego roku w czerwcu odbywa się tu „Festiwal Pisarstwa i Pomysłów” -org. Festival of Writing & Ideas, międzynarodowej klasy festiwal, który gromadzi historyków, pisarzy, dziennikarzy, filmowców, poetów, reżyserów teatralnych, korespondentów wojennych, biografów, artystów i publicystów. Borris House jest otwarty dla grup zwiedzających po wcześniejszym uzgodnieniu, od maja do końca sierpnia. Atrakcją Borris jest też położony w dolnej części miasteczka, 16-łukowy, wapienny wiadukt zbudowany w 1860 roku według projektu Wilhelma le Fanu. Borris Wiadukt był elementem nie istniejącej już linii kolejowej między Muine Bheag i Wexford. Dworzec kolejowy Borris otwarty w 1858 roku został zamknięty dla ruchu w 1963 roku i od tej pory wiadukt był nieużywany, opuszczony, niszczał i zarastał bluszczem, obecnie jest odnowiony i dostępny dla turystów. Borris to naprawdę cudowne miejsce, kto chce poznać hrabstwo Carlow powinien tu przyjechać, to jedno z najpiękniejszych miasteczek tego regionu.

Szczegóły

Opublikowano: 22 listopad 2015

Haroldstown Dolmen jest usytuowany nad brzegiem rzeki Derren tuż przy moście Acuan, pomiędzy Tullow Road a Hacketstown Road (bardzo blisko Tullow Road przy R727). Dolmen stoi na gruntach prywatnych, ale nie ma problemu z bezpośrednim dostępem do niego. Dolmen Haroldstown uważany jest za jeden z ciekawszych i dobrze zachowanych dolmenów w Irlandii. Składa się z dwóch masywnych, lekko nachylonych, nakładających się na siebie kamieni – capstones, które tworzą „dach”, większy z głazów ma prawie 4 metry długości, mniejszy około 3 metrów. Capstones wspierane są przez dziesięć pionowych kamieni. Komora dolmena ma 4 metry długości i 3 metry szerokości, jest dużo większa niż średnia komora takich budowli-grobowców , znawcy tematu twierdzą, że w XIX wieku, komora ta była wykorzystywana jako prowizoryczne mieszkanie. Czym jest Dolmen i kto go zbudował? Różne były na ten temat hipotezy, zwyciężyła ta, że jest to megalityczny grób z czasów prehistorycznych (między 4200 -2400 p.n.e), ustalono tak na podstawie badania licznych dolmenów w których często znajdowano ludzkie szczątki ułożone w sposób wskazujący na pochówek. O Haroldstown Dolmen istnieje legenda mówiąca że kamień, który tworzy dach dolmenu został tu rzucony przez Giganta, a odciśnięty ślad jego dłoni wciąż można zobaczyć na spodniej stronie kamiennego capstone. Haroldstown Dolmen jest znany i równie popularny wśród społeczności fotograficznej w Irlandii jak Browneshill – najbardziej okazały dolmen w Europie, posiadający największe zwieńczenie, ważące około 100 ton. Haroldstown jest znacznie mniejszy, „zwykłemu” turyście trudniej tu trafić, nie ma, jak przy Brownshill dolmen, tablic z informacjami, nie ma specjalnego parkingu ani dolmen nie jest ogrodzony, można tu trafić przypadkiem, lub uzyskując informację od miejscowych. Więcej zdjęc dostępnych w galerii

Szczegóły

Opublikowano: 21 listopad 2015

Młyn Milford powstał w 1790 roku w Ballygowan przy rzece Barrow, około pięciu mil od miasta Carlow. Zajmował trzy ogromne budynki, w których nie tylko mielono pszenicę, ale też przerabiano jęczmień browarny i kukurydzę. W 1862 roku wiele zabudowań i urządzeń zostało zniszczonych przez pożar. Od roku 1891 dawny młyn Milford był wykorzystywany jako pierwsza elektrownia wodna działająca na terenie Irlandii, dzięki czemu Carlow stało się jednym z pierwszych miast w głębi lądu w całej Irlandii (niektóre źródła podają że w całej Wielkiej Brytanii), oświetlonym energią elektryczną. Dawniej był to znaczący ośrodek przemysłu, obecnie Milford jest atrakcją turystyczną, miejscem bardzo chętnie odwiedzanym przez rybaków i artystów malarzy. Najciekawsze obiekty to jaz i most. Jest to miejsce bardzo malownicze, polecam spacery nad rzeką właśnie w tej okolicy, bardzo fajne miejsce na wiosenny spacer

Szczegóły

Opublikowano: 21 listopad 2015

Huntington Castle zwany również Clonegal Castle od nazwy miejscowości Clonegal, w hrabstwie Carlow, położony jest przy drodze między miastami Dublin i Wexford. Zamek został zbudowany w 1400 roku jako twierdza dla rodziny Caviness, starego irlandzkiego klanu, w miejscu dawnego klasztoru. Pierwotnie Zamek był wykorzystywany do celów obronnych, jako garnizon ze względu na strategiczne położenie wsi Clonegal podczas Kampanii Cromwella w Irlandii. Na początku XVII wieku, zamek Clonegal, okoliczne łąki bagienne i sady przeszły na własność sir Laurence’a Esmonde. Zamek w obecnej postaci swoją ozdobną architekturę zawdzięcza właśnie Pierwszemu Lordowi Esmonde, który w 1625 roku przebudował go zastępując wcześniejszą twierdzę, jego wnuk nazwał go „Huntington”. Obecnie jest otwarty dla publiczności, można go zwiedzać z przewodnikiem, którym zwykle jest ktoś z potomków rodu. Zamek nie jest duży ale piękny, wnętrza są ciekawe, pełne interesujących przedmiotów, o których oprowadzający opowiada rozmaite anegdotki np. przy spreparowanej czaszce krokodyla wspomina jedną z ciotek, która to mając 16-cie lat sama zabiła tego groźnego właściciela czaszki, a winorośl pnąca się po suficie oranżerii ma pochodzić wprost ze szczepu podarowanego rodzinie przez Annę Boleyn. W piwnicach zamkowych, w których dawniej znajdowały się skarbiec i zamkowa kuchnia, obecnie mieści się świątynia bogini Izydy.

Szczegóły

Opublikowano: 21 listopad 2015

Coll MacDonnell, wybrał te miejsce w 1547 roku, jako strategiczny punkt z ograniczonym dostępem tak z wody, jak i z lądu. Niestety Coll nie docenił siły i celności armat zainstalowanych na angielskich statkach, które w 1555 roku oblegały zamek. Wchodząc na schody, na ich końcu po lewej stronie znajdują się ruiny dawnej wartowni, która mogła pomieścić dwóch wartowników. Ta niewielka ilość osób strzegących wejścia trzymających w rękach muszkiety oraz położenie samej strażnicy gwarantowało skuteczną pierwszą ochronę przed wrogami pojawiającymi się na schodach wejściowych do zamku. Zamek jest po prostu piękny, koniecznie trzeba to zobaczyć na własne oczy.

Szczegóły

Opublikowano: 18 listopad 2015

Synagoga ta została zbudowana w 1868 roku, przy ulicy Dušní, na praskim Josefovie na miejscu Starej Synagogi, w pobliżu kościoła św. Ducha. Została wybudowana w stylu hiszpańsko-mauretańskim według projektu Vojtěcha Ignáce Ullmanna oraz Josefa Niklase, których projektując budynek synagogi inspirowała Alhambra. W oknach znajdują się wspaniałe barwne witraże projektu A. Bauma i B. Münzbergera którzy ukończyli je w 1893 roku. W synagodze znajduje się obecnie Muzeum Żydowskie z ekspozycją poświęconą historii czeskich i morawskich Żydów od XVIII wieku do 1945 roku; częścią zbiorów są srebra z morawskich i czeskich synagog. Nabożeństwa odprawiane są przeważnie w każdą sobotę.

Szczegóły

Opublikowano: 14 listopad 2015

Jest to miejsce potocznie nazywane przez Polaków Wacławiakiem i znajduje się w centrum Pragi, w dzielnicy Nové Město. Był miejscem historycznych wydarzeń w latach: 1918, 1945, 1948, 1968, a także Aksamitnej rewolucji w 1989, gdy na placu gromadziły się setki tysięcy demonstrantów, żądających demokratyzacji Czechosłowacji. Dziś jest to główna arteria praska. Zarówno w dzień, jak i w nocy tętni życiem kulturowym, towarzyskim oraz handlowym. Plac został wytyczony w 1348 z inicjatywy Karola IV. W czasach średniowiecza z racji odbywającego się tu od 1362 handlu końmi zwany był Końskim Targiem (od 1877 handlowano tu zbożem). Z czasem z targowiska plac stał się areną ważnych wydarzeń politycznych. To tam tłum demonstrował swoje niezadowolenie i rzadziej zadowolenie z istniejącej sytuacji politycznej oraz społecznej. Obecna (od 1848) nazwa placu wiąże się z barokowym pomnikiem św. Wacława autorstwa J. J. Bendla, ustawionym w 1678 w środkowej jego części (na skrzyżowaniu z ulicą Vodičkovą) i przeniesionym w 1879 pod probostwo w Wyszehradzie (dziś znajduje się tam jego kopia). W 1913 w górnej części placu powstał obecny pomnik św. Wacława w otoczeniu patronów ziemi czeskiej. Z balkonu jednej z kamienic otaczających plac w 1989 przemawiali do tłumu liderzy czeskiej opozycji z Václavem Havlem na czele.Współcześnie na placu znajduje się pomnik poświęcony pamięci ofiar reżimów totalitarnych (w 1969 na placu miało miejsce samospalenie Jana Palacha oraz Jana Zajíca). Obok wznosi się monumentalny gmach Muzeum Narodowego (Národní muzeum). Plac należy do większych w Europie. Ma 750 metrów długości oraz 60 metrów szerokości. Przez wiele lat wzdłuż placu kursowały tramwaje, które usunięto na początku lat 80. XX wieku.

Szczegóły

Opublikowano: 13 listopad 2015

Jest to kompleks zabudowań mieszczący się w centrum Pragi, w górnej części Placu Wacława, na rogu ulicy Štěpánskiej i Vodičkovej. Jego budowa rozpoczęła się w 1907 i trwała do 1921. Początkowo zabudowania miały służyć jako stadion hokejowy, ale zmieniono koncepcję i powstał Pałac z niezwykle imponującymi wnętrzami i rozwiązaniami architektonicznymi. Lucerna została zbudowana przez Vácslava Havla, dziadka Václava Havla, późniejszego prezydenta Republiki Czeskiej Obecnie Pałac Lucerna pełni funkcję kulturalną. W jego skład wchodzi Wielka Sala, Kino Lucerna, Pasaż Handlowy z ekskluzywnymi markami światowych projektantów oraz bar muzyczny. W pałacu umieszczona jest rzeźba Koń Davida Černého. Działa tu także rzadkie urządzenie dźwigowe - paternoster. Za najważniejszy punkt należy uznać wyżej wspomnianą rzeźbę konia wraz z patronem Czech,który siedzi na powieszonym koniu,powieszonym za kopyta.Dzieło to ma wyraz prowokacyjny i ukazuje dystans Czechów.

Szczegóły

Opublikowano: 11 listopad 2015

Pałac w Biedrusku to miejsce szczególne, które dzięki bogatej historii fascynuje niepowtarzalną atmosferą oraz urzeka pięknem architektury neorenesansu już od ponad 130 lat. Pałac zbudowany został w latach 1877-1880 przez trzydziestoletniego Albrechta Ottona z rodziny von Treskov. W wyniku kłopotów towarzysko-rodzinnych, w 1904 r. Albrecht von Treskov został zmuszony (za dobrą cenę) do sprzedaży majątku w Biedrusku, wraz z okazałą rezydencją otoczoną malowniczym parkiem. Majątek ten kupiła armia niemiecka, która szukała w tym czasie dogodnego miejsca na duży poligon wojskowy. Po zakończeniu działań wojennych II wojny światowej pałac był wykorzystywany jako budynek administracyjny dla potrzeb Ludowego Wojska Polskiego. W murach pałacu przebywali tak znamienici goście jak cesarz Wilhelm II, który w 1910 r. przybył do Poznania na otwarcie zamku cesarskiego, w maju 1923 roku (prawdopodobnie) marszałek Francji, Wielkiej Brytanii i Polski – Ferdinand Foch oraz w roku 1937 król rumuński – Karol II. W 2009 r., po kilkuletnim braku użytkownika, opuszczony Pałac może znowu cieszyć się nowymi właścicielami, którzy gruntownie odrestaurowali zespół pałacowo-parkowy. Powraca dawny blask neorenesansu. Powstała restauracja i hotel z częścią konferencyjną i rekreacyjną, oferującą 90 miejsc noclegowych o zróżnicowanym standardzie, salą balową i zimowym ogrodem, dwie sale w podziemiach w stylu neogotyckim oraz malowniczą wieżą widokową. W zabytkowym parku krajobrazowym, o powierzchni ok. 14 ha, na szczególną uwagę zasługuje amfiteatr, altana westchnień zakochanych, dwa stawy oraz fontanna, otoczona czerwono-białymi różami. Obiekt stale się zmienia (zarówno w środku jak i na zewnątrz), jest rozbudowywany i udostępniany przybyłym gościom, których po wszelkich zakamarkach oprowadza uprzejma obsługa. Grafika:https://www.saleweselne.com/media/tms/objects/object2194/900x700_false_1296677440palac.jpg

Szczegóły

Opublikowano: 11 listopad 2015

Jest to pozostałość po wybudowanym na przełomie XIV i XV wieku gotyckim kościele pw. św. Mikołaja. Świątynia pierwotnie wzniesiona w odległości ok. 1,8-2 km od brzegu morza, pośrodku wsi, uległa zniszczeniu w wyniku procesów abrazyjnych. Do dzisiaj zachowała się jedynie południowa ściana kościoła znajdująca się u szczytu klifu.Pierwsza, bezskuteczna próba ochrony kościoła przez zjawiskiem abrazji miała miejsce pod koniec XVIII wieku - usypano wówczas na plaży u podstawy klifu wał z kamieni. Kolejna próba zatrzymania osuwania się klifu polegała na usypaniu na płyciźnie wzdłuż brzegu wału z bloków skalnych - co spowodować miało osłabienie falowania morza w tym miejscu. Dwa i pół wieku później problem zabezpieczenia obiektu nadal nie był rozwiązany. Po runięciu w 1994 znacznego fragmentu ściany południowej, władze gminy Rewal podjęły energiczne działania mające na celu uchronienie resztek murów kościoła przed osunięciem się na plażę. Po rozpatrzeniu wielu koncepcji (w tym tak radykalnych jak przesunięcie całej ocalałej ściany kościoła w głąb lądu), wybrano rozwiązanie zaproponowane przez firmę "Stabilator". Zgodnie z nim w 2001 r. ułożono u podstawy klifu opaskę, która miała przeciwdziałać niszczeniu klifu. Rok później wykonano nowy fundament pod ruiny kościoła, oraz wzmocniono jego posadowienie przy pomocy dwóch pionowych kolumn wapienno-cementowych o długości 15 m oraz ukośnej kotwy gruntowej, również o długości 15 m. Podstawę klifu i zbocze zabezpieczono 80-metrową opaską brzegową w postaci koszy siatkowych wypełnionych materiałem kamiennym (technika gabionowa), na których znalazły się materace z siatki wypełnione materiałem umożliwiającym zazielenienie tego obszaru. Ruiny kościoła w Trzęsaczu to jedyna tego typu atrakcja w Europie.Jest kilka legend związanych z zabieraniem przez morze kolejnych części kościoła. Jedna z nich mówi o Zielenicy – bogini morza – złowionej przypadkiem przez rybaków i więzionej przez miejscowego proboszcza. Zielenica zmarła wkrótce z tęsknoty i pochowana została na przykościelnym cmentarzu. Od tej pory jej ojciec (Bałtyk) słał falę za falą by odebrać ciało córki i przenieść je na właściwe miejsce - dno morza. Druga to historia pary rozdzielonych kochanków, z których po śmierci jedno przybywa w postaci fal morskich by połączyć się z drugim pochowanym na cmentarzu przy kościele. Kolejna odwołuje się do boga burzy i piorunów – Thora, który upomina się o swoją ziemię, na której zapanowało chrześcijaństwo.

Szczegóły

Opublikowano: 09 listopad 2015

Jest to polska biblioteka miejska w Poznaniu. Biblioteka została zbudowana w latach 1822-1828 zgodnie z pomysłem i z pieniędzy hrabiego Edwarda Raczyńskiego. Projekt opracował nieznany z nazwiska rzymski architekt lub Francuzi: Ch. Percier i P. F. Fontaine.Obecnie w budynku mieści się dyrekcja, księgozbiór specjalny oraz odbywają się wystawy czasowe. Biblioteka sprawuje również pieczę nad muzeami pisarzy: Józefa Ignacego Kraszewskiego, Kazimiery Iłłakowiczówny, Henryka Sienkiewicza i Jerzego Pertka. Frontowa elewacja wzorowana jest na paryskim Luwrze. Na boniowanym cokole stoi dwanaście par żeliwnych, wykonanych w porządku korynckim kolumn na których wspiera się architraw zwieńczony balustradą częściowo zakrywającą czterospadowy dach kryty miedzianą blachą. Na osi symetrii znajduje się trójkątny tympanon. Cofnięcie pierwszego i drugiego piętra stworzyło loggię, której sufit zdobią stiukowe ornamenty. W latach 2010–2013 realizowano budowę nowego skrzydła biblioteki od strony al. Marcinkowskiego, która pozwoliła na lepsze wyeksponowanie bibliotecznych zbiorów.

Szczegóły

Opublikowano: 08 listopad 2015

Zamek w Rydzynie zbudowany został w końcu XVII w. na murach zamku gotyckiego z pierwszych lat XV wieku, wzniesionego dla Jana z Czerniny Rydzyńskiego. Zamek barokowy jest dziełem Włochów osiadłych w Polsce, Józefa Szymona Bellottiego i Pompeo Ferrariego. Pierwszymi jego właścicielami byli Leszczyńscy. Wraz z parkiem i przyległymi terenami stanowił najokazalszą rezydencję magnacką w Wielkopolsce. W latach 1705-1709 rezydencja króla Polski Stanisława Leszczyńskiego.W czasie wojny północnej, w 1709 r. zamek został częściowo spalony przez wojska carskie. Na szczęście, nie uległy całkowitej dewastacji wspaniałe sztukaterie i freski zdobiące sale paradne, były one dziełami najwybitniejszych włoskich artystów pracujących w tym czasie w Polsce. Przyniosły rydzyńskiej rezydencji zasłużoną sławę. Król Stanisław Leszcyński po utracie korony udał się na emigrację. Po latach zasłynął w Europie jako książę Lotaryngi, władca światły i dobroczynny. Jego córka Maria była królową Francji, żoną Ludwika XV.Swój rydzyński zamek król Stanisław Leszczyński sprzedał Aleksandrowi Józefowi Sułkowskiemu. Nowy właściciel doprowadził Zamek w Rydzynie do dawnej świetności. Architektem i realizatorem prac budowlanych był Karol Marcin Frantz. Zamek otrzymał wówczas nowe dachy, rokokowy wystrój elewacji, okazały zespół głównego wejścia. Prace nad upiększeniem zamku i jego otoczenia kontynuował syn Aleksandra Józefa, książę August. Klasycystyczne fasady otrzymały wówczas zamkowe oficyny, w tym samym stylu ozdobiono Salę Balową. Wzniesiono budynki Pomarańczarni oraz stylowe pawilony w parku. Książęca rezydencja Sułkowskich w Rydzynie w latach osiemdziesiątych XVIII w. promieniowała na całą Wielkopolskę jako ośrodek kulturalny (znany teatr dworski Sułkowskich) oraz ośrodek edukacyji (gimnazjum księży pijarów). Jeden z budynków tej szkoły istnieje jeszcze dzisiaj i jest szkołą publiczną.Ożywiony ruch budowlany w rydzyńskiej rezydencji całkowicie ustał po drugim rozbiorze Polski. Niepospolitej chwały przydał nazwisku Sułkowskich z Rydzyny dzielny, nieprzeciętnie zdolny Józef Sułkowski, adiutant Napoleona, poległy bohatersko w Kairze. Nazwisko jego kuzyna Antoniego Pawła, IV Ordynata na Rydzynie odnaleźć można na Łuku Triumfalnym w Paryżu. Ostatni z książąt Sułkowskich na Rydzynie zmarł bezpotomnie w 1909 r. Dobra rydzyńskie wraz z zamkiem przejęte zostały przez władze pruskie. Na mocy traktatu wersalskiego 1919 r. powróciły one do granic państwa polskiego. W oparciu o statut Ordynacji Sułkowskich, w 1924 r. Powstała Fundacja imienia tego rodu, mająca za cel nadrzędny prowadzenie działalności edukacyjnej. W 1928 r. w przystosowanym uprzednio Zamku otwarto męskie, internatowe Gimnazjum im. Sułkowskich. Ciekawy program nauczania i wychowywania uczniów był dziełem dyrektora tej szkoły, prof. Tadeusza Łopuszańskiego.W czasie okupacji hitlerowskiej Fundacja została zlikwidowana, zaś w Zamku urządzono internatową szkołe hitlerjungend. W końcu stycznia 1945 r.Zamek w Rydzynie został spalony. Pomimo upaństwowienia dóbr Fundacji, prawnie istaniała ona jeszcze w latach 1945-1951. Spalony Zamek czekał na nowego użytkownika do 1970 r. Po przejęciu przez Stowarzyszenie Inżynierów i Techników Mechaników Polskich(SIMP), został odbudowany zaś jego najpiękniejsze wnętrza odtworzono na podstawie zachowanej dokumentacji fotograficznej z okresu międzywojennego. Prace zakończono w 1989 r. Zamek SIMP w Rydzynie w 1994 r. otrzymał prestiżowe wyróźnienie międzynarodowej organizacji EUROPA NOSTRA w uznaniu doskonałości restauracji wspaniałego zamka barokowego.Dawne wyposażenie wnętrz Zamku w Rydzynie uległo rozproszeniu jeszcze przed pierwszą wojną światową. Nowo zrekonstruowane wnętrza urządzono w nawiązaniu do przekazów historycznych. Na zamkowe kolekcje składają się obecnie m.in. komplety mebli, zabytkowe ryciny, pamiątki po Sułkowskich, zbiory przyrodnicze (m.in. kolekcja motyli tropikalnych, trofea łowieckie). Biblioteka gromadzi publikacje związane z dawnymi właścicielami Zamku, Gimnazjum im. Sułkowskich z okresu międzywojennego oraz ze Stowarzyszeniem Inżynierów i Techników Mechaników (SIMP). Zamek dostępny jest do zwiedzania po uprzednim uzgodnieniu.

Szczegóły

Opublikowano: 08 listopad 2015

Cały kompleks powstał w latach 1940-1944 jako kwatera dla 40 najwyższych generałów, 1500 oficerów i żołnierzy Wehrmachtu mając na celu przeprowadzenie ataku na Związek Radziecki w czerwcu 1941 roku. Był to efekt niemieckiego sposobu prowadzenia działań wojennych polegający na bliskiej obecności dowództwa przy linii frontu i przez to lepszych możliwościach nadzoru nad dzałaniami militarnymi. Jest to tylko jeden z tego typu punktów dowodzenia na terenie Polski. Kolejne to: - Wilczy Szaniec , - Konewka i Jeleń - Cieszyna-Stępina i Strzyżów . Za budowę była odpowiedzialna organizacja TODT (ci sami co wybudowali nam Kompleks Riese w Górach Sowich ). W sierpniu 1941 roku spotkał się tu Hitler z Mussolinim, kilkakrotnie przebywał tu 'lis pustyni' gen. Erwin Rommel a oprócz niego cała elita dowództwa niemieckiego odpowiedzialna za wojnę ze Związkiem Radzieckim. Piękna, leśna okolica, zadbane i czyste miejsce tuż nad jeziorem. Na jednym z bunkrów zrobiono taras widokowy. Tuż przy wejściu zrobiono wystawę rzeczy znalezionych i wykopanych na terenie skansenu. Do dyspozycji mamy dodatkowo Grill bar. Dojazd: Dojechać najprościej kierując się z Kętrzyna przez Radzieje do Węgorzewa lub przez Srokowo i za przejazdem kolejowym tuż przed jeziorem Mamry skręcić w prawo. Dojazd na miejsce dobrze oznaczony przez tablice reklamowe i informacyjne. Ceny biletów: bilet normalny 6 zł, ulgowy 3 zł, parking 4 zł.

Szczegóły

Opublikowano: 08 listopad 2015

Kościół powstał w kilku etapach na przełomie XIV i XV wieku a z jego budową związane są nazwiska dwóch sławnych praskich architektów Petra Parlerza oraz Mateusza z Arras. Dokończenie kościoła było kilka razy odkładane w związku z nieprzychylnymi wydarzeniami historycznymi. Ciekawostką jest, że w czasie wojen husyckich belki dachowe posłużyły do przygotowywania szubienic, na których powieszono później zdrajców skazanych na śmierć przez cesarza Zygmunta Luksemburskiego. Konstrukcja dachu została dokończona dopiero o 20 lat później. Kościół Marii Panny przed Tynem jest niezwykle bogato zdobiony. Jego przednia fasada z dwoma wysokimi wieżami, rzeźbą Madonny pośrodku oraz fantazyjnie zdobionym portalem stanowi nieodłączny element Starego Miasta. Bogate barokowe zdobienia można również spotkać wewnątrz kościoła. Unikalne są organy pochodzące z XVII wieku, ołtarz z obrazem Wniebowzięcia Panny Marii pędzla najsławniejszego malarza swojej doby Karola Szkrety, średniowieczna ambona oraz rzeźby w bocznych nawach. Największą ciekawostką są jednak średniowieczne, gotyckie i barokowe nagrobki. Swój nagrobek ma tutaj między innymi czeski arcybiskup Jan Rokycany czy duński astronom Tycho de Brahe. Nie wiadomo dlaczego z grobem Tycho de Braha związany jest jeden przesąd - podobno kto pogłaszcze jego prawy policzek tego przestaną boleć zęby.

Szczegóły

Opublikowano: 08 listopad 2015

Wieża Anna stoi na skalistym występie nad południowym skrajem Parku Zdrojowego. Swą nazwę wzięła od imienia Hrabiny Anny von Hochberg, księżniczki von Anhalt-Köthen Pleß. Nazywana również wieżą zegarową. Wzniesiona w 1818 roku, jest najstarszą budowlą w Szczawnie. Zgodnie z pomysłem założyciela uzdrowiska Augusta Zemplina, była to wieża widokowa stanowiąca doskonały punkt widokowy, z uwagi na jej położenie na skarpie. Założona na kwadracie, z tarczami zegarowymi (z 1835 roku), zwieńczona blankami. U podnóża taras widokowy w kształcie pseudobastei. Roztacza się stąd ograniczony widok na najstarszą część uzdrowiska. Wieża była remontowana w latach 90-tych XX wieku. Kiedyś powyżej murów wznosił się komin odprowadzający spaliny z pobliskiej elektrowni (dziś gospoda „Pod Wieżą”, ul. Zacisze 2a). Do dziś na skalistym zboczu widoczny jest komora-tunel, którym poprowadzono przewód kominowy.