Katedra w Yorku

Katedra w Yorku to niezwykła świątynia utrzymana w gotyckim stylu, położona w mieście na północy Anglii. Po katedrze w Kolonii jest największą gotycką katedrą w północnej części Europy. O jej znaczeniu przesądza też fakt, że jest siedzibą arcybiskupa Yorku, drugiego pod względem ważności dostojnika kościoła anglikańskiego. Pierwszy kościół w tym miejscu powstał w 627 roku – była to niepozorna, wzniesiona na szybko świątynia z drewna. W XI wieku katedra była wielokrotnie niszczona i odbudowywana, ale swój charakterystyczny gotycki styl uzyskała dopiero w połowie XII wieku. W 1967 roku okazało się, że istnieje niebezpieczeństwo zawalenia się katedry. Zainwestowano wówczas 2 miliony funtów w umocnienie jej struktury. W 1984 roku w wyniku pożaru po raz kolejny konieczne były odnowienie świątyni, które pochłonęło następne 2,5 miliona funtów. Dzięki renowacjom katedra jest jednym z najlepiej zachowanych zabytków Anglii. W jej wnętrzu przechowywane jest Wielkie Wschodnie Okno. Pod tą tajemniczą nazwą kryje się witraż o statusie najstarszego szklanego zabytku Anglii (pochodzi z początku XV wieku). Przedstawiono na nim sceny z Księgi Rodzaju i Apokalipsy św. Jana.