Komunikacja w Peru

Nie ma ograniczeń w komunikacji wewnątrz kraju a bezpieczeństwo podczas zorganizowanych wypraw jest zawsze zapewnione. Jednak podróżując na własną rękę po Peru nie warto zapuszczać się w rejony, które są zdominowane przez produkujące kokainę zorganizowane kartele narkotykowe oraz organizacje partyzanckie – dotyczy to przede wszystkim następujących departamentów: San Martin – dolina rzeki Huallaga oraz Ayacucho i Apurimac – dolina rzeki Ene. Nie należy podróżować również w pobliżu granic z Kolumbią i Ekwadorem ze względu na konflikty graniczne, które często tan wybuchają. Niebezpieczne są również obszary wiejskie, ponieważ właściwie we wszystkich częściach kraju dochodzi co jakiś czas do wybuchu lokalnych zamieszek, które na kilka dni odcinają dany obszar od pozostałej części Peru.

Jeśli chodzi natomiast o możliwości przemieszczanie się po Peru najdogodniejsza wydaje się być droga powietrzna, jednak ze względu na ceny niewiele osób się na nią decyduje – sama opłata transferowa za lot wewnątrz kraju wynosi od około 3 aż do 6 dolarów za osobę. Międzynarodowe lotnisko obsługujące loty międzykontynentalne znajduje się w Limie, inne międzynarodowe lotniska to Cuzco i Iquitos, kraj pokrywa natomiast dość dobrze rozwinięta sieć lokalnych lotnisk.

Mniej zamożnym podróżnikom pozostaje transport kołowy rzeczny lub kolejowy. Najważniejsza trasą kolejową w kraju jest Centralna Kolej Transandyjska, której historia sięga II połowy XIX wieku i związana jest z polskim inżynierem Ernestem Malinowskim, który był jednym z jej architektów. Całkowita długość trasy Limy do Huancayo ma 346 kilometrów , a w najwyższym punkcie wznosi się na 4769 m n.p.m. (przełęcz Ticlio). Kilka razy w miesiącu odbywają się tam weekendowe przejazdy pasażerskie przeznaczone dla turystów. Poza tym trasa transandyjska wykorzystywana jest na co dzień, jednak już nie na całej długości, przez liczne pociągi towarowe.

Paru posiada około 70 000 kilometrów dróg przeznaczonych do transportu kołowego, których sieć pokrywa dość dokładnie większość kraju, jednak powiedzieć należy, że ich stan w większości jest zły, a duża cześć z nich nawet nie jest asfaltowa. Warto również zaznaczyć, że w związku z gwałtownymi niekiedy opadami deszczu zdarzają się w wyżej położonych regionach kraju osunięcia ziemi i lawiny błotne, które niszczą, zabierają, zatapiają lub podmywają fragmenty dróg, tak że staję się one nieprzejezdne. Jest to niestety częsty problem w Peru, tak że nigdy nie można być do końca pewnym transportu w tym kraju. Drogami przemieszczają się głównie różnej klasy autokary turystyczne oraz liniowe (kursujące pomiędzy największymi miastami). Poza tym dalekobieżne trasy obsługiwane są również przez osobowe, półciężarowe oraz terenowe samochody w zależności od ukształtowania geograficznego poszczególnych regionów.

W obrębie natomiast Amazonki oraz jej dopływów wyjątkowo popularny jest transport drogą wodną. Jest on dość bezpieczny i regularny. Z Pucalpa i Iquitos można udać się Amazonką aż do Brazylii (Tabatinga). Generalnie ze względu na gęstą dżunglę równikową przez jaką musiałyby się przedzierać samochody na lądzie w tej części kraju niewiele jest dróg, a rzeka spełnia ich funkcję służąc do transportu ludzi, zwierząt płodów rolnych i dobytku. Żegluga rzeczna nie jest droga i wśród mieszkańców jest bardzo popularna, również część turystów podróżuje w ten sposób.