Jedna z najwspanialszych, średniowiecznych budowli w Europie. Z wież roztacza się przepiękny widok na okolicę.
Katedra była budowana przez wieki. Jej wygląd zmieniał się zgodnie z panującymi stylami, polityką i ludźmi.
Imponujący front katedry powstał na podwalinach starej romańskiej budowli.
1072 r. rozpoczęła się budowa katedry, która była postawiona na planie krzyża – chrześcijański symbol – z wejściem po wschodniej stronie i głównym ołtarzem po zachodniej. Zachodnie wieże posiadały piramidowe dachy.
1092 r. konsekracja katedry.
1141 r. pożar, który zniszczył dach. Oryginalny drewniany sufit zastąpiono kamiennym.
1185 r. trzęsienie ziemi naruszyło strukturę katedry. Kolejna przebudowa katedry według wczesnoangielskiego style gotyckiego. Dodano podpory (dające wrażenie lekkości), żebrowe sklepienie i większe okna, podwójne arkady wzdłuż ściany z chórem.
1237 r. wykryto błędy w budowie; zawaliła się środkowa wieża. Odbudowę wieży rozpoczęto natychmiast ale główny architekt Dean and Chapte poprosił Henryka III o zgodę na powiększenie katedry. Wynikiem tego było poświęcenie Chóru Aniołów w 1280 r. oraz przebudowa wschodniej części katedry. Dodano nowe rzeźby i witraże.
Miedzy 1307 – 1311 r. środkowa wieża osiąga rozmiary pierwotne,
1370 – 1400 r. podwyższono zachodnie wieże a następnie wszystkie wieże zwieńczono iglicami.
XV w. przebudowa w stylu wertykalnym (końcówka gotyku) kaplic otaczających Chór Aniołów.
1549 r. ponownie przewróciła się środkowa wieża.
2000 r. remont północnej strony katedry; prace zakończyły się wraz z pełna rekonstrukcją Dean’s Eye w 2006 r.
Na zewnątrz – niewiele katedr osiągnęło takie równe proporcje: prezbiterium jest tak samo długie jak nawa, zachodnie wieże są prawie takiej samej wysokości jak wieża centralna. Zachodni fronton (najsłynniejszy widok) składa się z wczesnoromańskich centralnych fragmentów, otoczonych wczesnoangielskimi arkadami. Południowa strona posiada skomplikowane rzeźby Galilee Porch i Judgement Porch, a północna dostarcza wspaniałego i różnorodnego widoku na wschodni koniec, w style dekoracyjnym, północny transept i kapitułę.
Wnętrze – wapień z Lincoln i marmur z Purbeck tworzą filary o różnej strukturze, które podtrzymują triforium, okna w nawie głównej i sklepienia, prezentując wczesnoangielską architekturę w całej swojej krasie. Nawa składa się w siedmiu wykuszy. Wyjątkowa wiktoriańska chrzcielnica z marmuru z Tournai znajduje się w drugim, południowym wykuszu. Skrzyżowanie jest zalane światłem z okien Dean’s Eye w północnym transepcie i Bishop’s Eye (wykończenie w kształcie liści) w południowym.
Na wschód od wspanialej, XIV-wieczne,, kamiennej przesłony, znajduje się chór – St Hugh’s Choir, zaopatrzony w XIV-wieczne, dębowe mizerykordia i pokryty jest tak zwanym „zwariowanym sklepieniem z Lincoln” – pierwszym żebrowym sklepieniem w Europie.
Chór Aniołów geometryczny, bogaty, jasny i przestronny, zwany tak z powodu 28 rzeźbionych w kamieniu aniołów w pachwinie łuku pod górnymi oknami.
Strzeliste wschodnie okno z wiktoriańskim szkłem pokazuje sceny biblijne, wysoko na pierwszym filarze od wschodu po stronie północnej, Lincoln – spogląda w dół na grób św. Hugo (groteska, która stałą się symbolem miasta).
XIII-wieczne krużganki posiadają sklepienie z drewna. Północna część, powyżej klasycznej loggii, stanowi biblioteka Christophera Wrena.
