Kiedyś nazywany Elig lub wyspa Eel, ze względu na obfitość węgorzy, Ely leży nad rzeką Ouse na wzniesieniu nad moczarami na wschodzie Anglii, 21 km na północ od Cambridge. Było miejscem kultu od czasu św. Ethelredy, saskiej królowej, która założyła tutaj religijną społeczność i zbudowała klasztor w VII w. Małe miasto jest wciąż zdominowane przez katedrę i klasztorne budynki dodatkowo posiada wiele średniowiecznych domów. Jego mieszkańcy pokazali naturę buntowników w 1066 r., kiedy Hereward the Wake po raz ostatni próbował przeciwstawić się Norman pod Ely. W XVII w. mieszał tu Cromwell.
Etheldreda (Æthelthryth, Ediltrudis, Audrey) królowa i przeorysza Ely. Była córką Anny, królowej Wschodniej Anglii, prawdopodobnie urodziła się w Exning niedaleko Newmarke, Suffolk. W bardzo młodym wieku została wydana za mąż (652 r.) za Tonberth’a. w małżeństwie pozostała dziewicą. Po śmierci męża powróciła do Ely. W 660 r. po raz kolejny wyszła za mąż za Egfrith’a, młodego króla Narthumbrii, który miał zaledwie 15 lat i był kilka lat młodszy od Etheldredy. Ta zażądała utrzymania swojej czystości, a on przystał na jej warunki ale po 12 latach małżeństwa zapragnął skonsumowania ich małżeństwa. Etheldreda nie wyraziła zgody. Opuściła męża i przybyła do swojej ciotki Ebbe. I w tym czasie ufundowała klasztor w Ely (673 r.).
Etheldreda odrestaurowała stary kościół w Ely i obok postawiła swój klasztor. Katedra została zniszczona 200 lat później. Etheldreda zmarła w roku 680 z powodu guza szyi. Jej ciało bez cech rozkładu znaleziono 17 lat później. Jednym ze świadków odkrycia był jej doktor, który usuwał guz z jej szyi. W dniu odnalezienia zwłok miejsce po operacji było całkowicie zagojone. Prześcieradło, którym była owinięta, było tak samo świeże, jak w dniu pogrzebu. Pochowano ją ponownie w kamiennym sarkofagu.
