Tanie Loty Ryanair na Ukrainę – będzie konkurował z Wizz Airem na trasach z Polski

Jak to jest z tym zdejmowaniem butów? Większość z nas wie, że "oni tak tam robią". A coś więcej?

(jest to - większa - część wpisu z mojego bloga: http://dziekuje-za-wypowiedz.blogspot.com/)

Na pewno zauważyliście (albo nie), że Japońskie domy zaraz za drzwiami wejściowymi mają trochę miejsca i schodek w górę. Na tym schodku zazwyczaj stoją jakieś paputki. Jak się wejdzie do mieszkania, to zostawia się buty na poziomie drzwi i później wchodzi o stopień wyżej do domu. Podobnie gdy się wychodzi do ogrodu albo na balkon to też w progu zostawia się obuwie domowe i zakłada czekające na zewnątrz inne buty.

http://commons.wikimedia.org/ autor: Fg2

Wejście to nazywa się genkan (玄関). Buty wyjściowe, jak widać na zdjęciu, zostawia się (albo nie) noskami do wyjścia - tak jakby przygotowane do ubrania albo wkłada do getabako czyli specjalnej szafki (下駄箱). Po zdjęciu butów nie wolno na boso deptać pa genkanie. Trzeba od razu zrobić krok wyżej i iść dalej na boso albo ubrać paputki lub inne obuwie. To domowe (wewnątrzbudynkowe, bo też np. szkolne) nosi nazwę ubawaki (上履き).

Zwyczaj zdejmowania obuwia zewnętrznego jest bardzo stary. Sięga czasów kiedy domy budowało się na specjalnych podwyższeniach z pali po to by zapewnić im od spodu wentylację i chronić od wilgoci i zimna. W przeciwnym razie podłogowe maty tatami bardzo szybko pokryłoby się pleśnią. W tym samym celu zdejmowano buty - żeby nie nanieść do środka brudu i wilgoci i nie zniszczyć mat. Było to szczególnie ważne dlatego, że na podłodze się siadało, spało (teraz oczywiście też, ale raz, że nie tak często, a dwa, że podłoga rzadziej pokryta jest tatami). A kto by chciał siedzieć tyłkiem w błocie, prawda? Oczywiście ważny jest też aspekt psychologiczny - dom, miejsce intymne, ważne i w pewien sposób święte. Należy się mu więc szacunek czyli niedeptanie go brudnymi butami. Z tego co wyczytałam, to budynki z uniesioną podłogą zaczęły się pojawiać w okresie Kofun (250 - 538 r.) czyli jakieś 1500 lat temu i oczywiście najpierw były symbolem bogactwa i statusu.

Swoich osobnych butków doczekało się jeszcze jedno miejsce - toaleta. Po wejściu do tego przybytku natknąć się można za stojące tuż za progiem plastikowe butki tzw. toire surippa (トイレスリッパ). Dawniej toalety były poza domami więc aby do nich dojść trzebabyło ubrać buty zewnętrzne. Teraz by udać się na stronę wystarczy pójść do znajdującego się w mieszkaniu kibelka, ale nadal toaleta jest miejscem uważanym za nieczyste w przeciwieństwie do reszty mieszkania.

http://commons.wikimedia.org/

Buty zdejmuje się też czasem w miejscach publicznych - niektórych restauracjach, łaźniach itd. Ja na taką zasadę natrafiłam w tradycyjnej restauracji Sasanoyuki z XVII w. - 1691r., w której podczas spotkania z Panem Profesorem, jedliśmy tofu w najróżniejszej postaci (więcej tu).

Dla Japończyków zdejmowanie czy zmiana obuwia to norma i oczywistość. Robią to szybko w ogóle się nie zastanawiając. Dla kogoś kto nie ma wprawy? Udręka. Szczególnie gdy się gdzieś człowiek spieszy, a np. czekają na niego rodzice Lubego albo gdy zostawił coś w domu - zdarzyło mi się dwa razy. Luby już czekał na progu w otwartych drzwiach, a ja siedziałam na podłodze i sznurowałam trampki. Jak w końcu mi się udało i chciałam wychodzić to przypomniało mi się, że coś miałam wziąć. Za pierwszym razem Luby kazał mi oczywiście zdjąć buty czyli cała akcja trwała dość długo. Za drugim, gdy mieliśmy mniej czasu, z wielkim zgorszeniem i niechęcią, zgodził się na moje wejście w butach (tak, zrobiłam to, jestem zła). Co ciekawe Luby w Polsce nie ma w ogóle tego problemu i sam depcze nieraz mieszkanie w butkach...

Pamiętajcie...

When in Rome, do as the Romans do :)

albo jak ktoś woli:

Kiedy wejdziesz między wrony musisz krakać jak i one.